4. "De Kinderen van de Zoutkreek" in actie!

Na de "oprichting van de tempel voor Phra Phrom" in ’t zwembad gedoken want het was een gloeiend hete dag vandaag en tijdens het filmen van het tempelbouwproject was ik zo ongeveer geroosterd geraakt. Ze hadden mij al even goed bij de andere gebraden kiekens op dat altaarke kunnen leggen. Maar de god zou zich aan zo'n flinke brok verslikt kunnen hebben

De snorkeltrip was wel plezant maar ’t water was zanderig en dan kunt ge moeilijk scherpstellen. Tussen de rotsen zaten van die voorhistorische mosselen. Die beesten met gelede pantsers die zich op de rotsen plakken. Ik heb ook weer, mijn lievelinsonderwerp, de kleurige doopvontschelpen van dichtbij kunnen fotograferen.

Zo zien ze er uit als je er naar duikt, ze schrikken dan en sluiten zich.
Pas langzaam doen ze hun schelp terug open. Maar wat je dan te zien krijgt...

Deze schelpen kunnen tot 1 meter groot worden, en wel 200 jaar oud!

Ik kan niet stoppen met ze te fotograferen, het zijn echt mijn favoriete fotomodellen, ik word er helemaal lyrisch van. Ik heb er nog véél foto's van. Maar beloofd, ik stop er nu efkes mee. Anders krijgen jullie een "doopvont-indigestie"

Dit zijn visjes die altijd vertikaal zwemmen. Het lijken welaardappelschillertjes of zakmesjes. De foto is slecht want 't washeel zanderig en wild op die plek maar ikvind het zo'n grappige visjes dat ik ze jullie toch eens wou tonen.

We waren blij dat we in de koelte van ons boomhutterras onze gepikte picknick konden gaan oppeuzelen. Boterhammekes met tomaten, komkommers, sla, een heerlijke dressing en bifi’s uit België! Het smaakte overheerlijk.

Toen we de foto’s zaten te saven bij de zotte meiskes op ’t bureau kregen we de stortbui over ’t eilandje die we al een hele tijd, in de vorm van grote dikke bloemkolenwolken, hadden zien aankomen. Kort maar krachtig. De regen was lekker warm en de hitte steeg in damp van de grond omhoog. Natuurlijk ging ook vanavond hun “sunset-boattrip” weer niet door. Begrijpelijk wel door gebrek aan zon en dus ook aan sunset.

We zijn dan maar over de rotsblokken naar ’t grote strand gekropen, gesukkeld en geslingerd. Hier liggen toch zo’n prachtige stenen! Ik zou er heelder brokken van willen meenemen om thuis op de vensterbank te leggen. Elke steen is hier echt uniek! Maar stenen verzamelen is nogal een zware hobby. Zeker voor Paul, die ze allemaal moet dragen ocharme. Ik heb er toch alvast enkele heel speciale in een holleke opzijgelegd dat ik ze de volgende keer mee naar mijn hut neem, als is ’t maar om er een foto mee te kunnen maken.

Het groene deel is het terrein van ons hotel. De oranje stippen zijn de rotspartijen waar we telkens met veel moeite moeten zien over te klauteren om iets te gaan eten in 't Fantasy Hotel. De zwarte stippellijnen zijn zogezegd paadjes door de jungle. Maar die zijn kompleet overwoekerd. Het witte deel van het eiland is ondoordringbare jungle. De onderzijde van het eilandje bestaat uit steile kliffen met twee kleinere,per bootbereikbare, stranden.

Gelukkig zijn er enkele "hulpmiddelen", zoals lianen, om het strand van het Fantasy Hotel te bereiken... Wees gerust, je hebt wel eetlust tegen dat je aangekomen bent...

In het Fantasy Hotel, dat aan het 3 kilometerlange zandstrand ligt,lekker gaan eten. Veel beter, goedkoper en verzorgder dan bij ons. De meeste mensen van ons hotel komen ’s avonds tot hier gesukkeld om hier te eten. We konden ons voor 50 bath per persoon laten terugvaren naar ons hotel met een longtailbootje. Dat was wel fijn natuurlijk want dan moesten we niet meer in den donkere over die levensgevaarlijke rotspunten terug sukkelen. Dus wij dachten dat we ’t pijnlijke deel van de dag achter de rug hadden. Was dat toch weer een vergissing!

Bij een beeldje aan de inkom van 't Fantasy Hotel.

Maar... het tij was zo laag dat de boot op 100 meter van ’t strand moest blijven liggen, dus moesten we op onze blote voeten heel dat stuk door zee en ineens bleek dat het hier geen zand is maar koraal en rotsen, en die ziet ge in de duisternis niet liggen natuurlijk… Het waren een zeer pijnlijke 100 meter. Er waren nog twee Zweedse koppels die met ons meegingen (want die hun boot was kapot gegaan) en die sukkels hadden dan nog een nest kleine kindjes bij die dus ook allemaal naar die boot gedragen moesten worden. Het was toch weer een evacuatie ja! Eens efkes een avondje uit gaan dineren…

Aan boord zaten we met de Zweden gezellig te praten over onze geliefde jeugdserie “De kinderen van de Zoutkreek”. Die mensen waren dolverbaasd als ze ons hoorden vertellen over Bootsman, Pelle, Tjorven, Stina, Malin, Melker en de rest van de bende. Zij zelf krijgen die reeks nog om de 5 jaar op tv te zien, maar ze hadden nooit beseft dat die in de rest van Europa ook zo’n succes was geweest.

Thuis hebben we gelukkig de luxe van een aanlegsteiger dus daar was ’t gewoon uit de boot stappen op ‘t droge. Onderweg naar onze kamer passeerden we de nieuwe tempel en wat hing er ’s avonds al in zijn fijn, schoon versierd tempeltje, vlak boven Phra Phrom zijn kop te schitteren? Een spaarlamp. Een mottige, niet afgeschermde spaarlamp.

Als ze iets schoons kunnen verknoeien dan zullen ze 't ookniet laten...

Om half negen lagen we doodmoe in bed. Een mens bouwt niet elke dag een tempel.

Het is hier lekker om te slapen. Voor alle ramen zit muggengaas en ’s nachts is het koel genoeg dat ge geen airco hoeft op te zetten.

3. De kathedraalbouwer van Phra Phrom.

Om half vijf waren we alweer present. Het weerbericht opgevraagd per sms maar dat was niet direkt goed nieuws. Heel de golf van Thailand is bewolkt. Showers, thunderstorms, 25° tot 30°. Dus ’t zag er weer goed uit : geen boottochtjes, en te donker onder water om leuk te snorkelen – de golven zijn ook te wild en ’t is te zanderig om iets te zien, zonnen aan ’t zwembad is er vanzelfsprekend ook niet bij. Om over gezellig zitten typen op Pandorake nog maar te zwijgen.

Een kayak huren kan ook niet want die blijken nog niet klaargemaakt voor ’t seizoen… Gaan wandelen gaat ook niet want de junglepaden zijn ook nog niet vrijgehakt… Wel vreemd dat we hoogseizoen-tarief betalen maar dat alles voor ’t hoogseizoen nog in orde gebracht moet worden.
Onze paalhut stinkt nog altijd als de achterbuurt van Bangkok. Wat blijft er dan over?... Boeken lezen en schrijven met de hand. In de stank. Al een geluk dat Paul zijn diarrhee beter is en dat die op die manier de zaak nog niet verergerd. Het eten is hier wel een rampke. En ik die bang was om weer te verdikken door ’s middags en ’s avonds langs te lopen bij de eindeloze dessertbuffetten… Er ís zelfs niet eens een buffet. Alles is à la carte. Een boek met fotokes. Maar ge krijgt nooit wat er op de foto staat.

Uiteindelijk werd het 7 uur en konden we gaan ontbijten. Ik liet mijn eieren opwarmen en hamsterde een flinke voorraad tomaatjes, sla, ajuin, paprika’s en toast om ’s middags zelf een lunch in mekaar te flansen. Als voorzienige vrouw had ik daar mijn tupperware-pot voor in mijn draagtas gestoken waar normaal de onderwaterhuisjes van de fotoapparaatjes in bewaard worden om ze niet te beschadigen. Ik moet me wel op deze manier redden want er is hier zelfs geen winkeltje waar ge iets eetbaars kunt kopen…

Tijdens ’t ontbijt brak plots de zon door en begon heel de omgeving te stralen!

We zijn dan direkt een wandeling gaan maken over de rotsen aan ’t einde van ons baaike. Dat was prachtig! Nog nooit zo’n gevarieerde verzameling stenen bij mekaar gezien. God heeft al zijn overschot van de schepping hier bij mekaar gekwakt.

Hier ligt echt alles! Prachtig geaderde marmerachtige schijven, gevlekte stenen, met stipjes, met horizontale lagen die eruit zien als schilderijen van landschappen, donkere keien die precies gedeeltelijk overgoten zijn met een laag dikke pudding die versteend is, puimstenen met gaatjes en hollekes, zeer puntige blauw zwarte lavabrokken, dikke schilferachtige rotsen die dooraderd zijn met blauwe, groene, gele, roze en rode lijntjes, formaties met allemaal vierkante en rechthoekige kamertjes die eruit zien als een grondplan van een huis in 3D, lange groeven die opeens van kleur verspringen, groen bemoste gladde bollen, brokken die helemaal bedekt zijn met de scherpste oesters…

En overal tussen die stenen zijn piepkleine getijdenpoeltjes. Bij eb komen die bloot te liggen en zijn het allemaal mini-aquaria met visjes en kreukeltjes en schelpjes, krabbetjes, springvisjes en garnaaltjes. Dat wriemelt en zwemt daar dan allemaal is zijn spiegelgladde privé-zwembad tot de zee het water zes uur later weer komt verversen.

Magnifiek!!! Er was zoveel te zien!

De inspiratie borrelde bijna langs mijn oren naar buiten… en ik zit hier zonder mijn "Pandorake"… dus zonder mijn trouwes laptopke moet ik al mijn herinneringen in een piepklein notaboekje kribbelen... Als ik dat later nog maar ga kunnen lezen...

Toen we terug kwamen van onze wandeling (langer dan 100 meter is die niet geweest, want zo simpel is ’t niet over al die rotsen te kruipen) waren ze in ’t hotel bezig met het oprichten van een nieuw tempeltje. Ze hadden al de lagen uit stevige beton gegoten en nu was de truuk die allemaal op mekaar te stapel tot ze een pièce-montée hadden van een meter of vijf hoog waar ze hun godje op konden zetten.

Ze hadden al die onderdelen schoon geschilderd maar ze nogal zwaar gemaakt. (Stukken van wel 150 kilo! Wie denken ze dat ze zijn? Oude Egyptenaren?)

Ze waren blijkbaar vergeten dat zij kleine, fijne Thaikes zijn en geen stevige brokken van Westerlingen. (Maar ja, van dat eten hier zou ik ook niet dik worden.)

De bloemenoffergaven staan al klaar, voor de plaats waar de tempel moet komen.

Terwijl de tempelbouwers voortsukkelden maakten de meisjes de offertafel klaar. Ze werd gedekt met twee varkenskoppen, gebakken eenden, vissen, mosselen, kokosnoten, garnalen, blikjes Sprite en Cola, sigaretten, bananen, bloemekes!

De tafel met de offergaven.

(Alleszins goed gekeken wat er aan voedsel op dat altaar lag, zodat we zeker voor ‘t diner geen eend, varken of vis zouden bestellen, want achteraf zullen wij die offergaven, die heel de dag in de zon hebben liggen broeien, wel in ’t restaurant geserveerd krijgen. Ik kan me indenken dat dat stenen beeld die niet tussen zijn kiezen gaat steken.)

Ondertussen was de offertafel klaar en zat de priester erachter te wachten met zijn toverstaf, zijn dikke gebedenboek en een taske koffie. Maar er kwam maar geen schot in de zaak. De mannen kregen al die betonnen terrassen niet op mekaar gestapeld. De priester verloor zijn geduld, pakte zijn staf en nam een paar wichten mee die wat extra offergaven droegen en ging 100 meter verder, waar ze enkele nieuwe kamers aan ’t bouwen zijn en waar ook een nieuw tempeltje gezet is, om alvast dat al maar te gaan inwijden met veel geknal van vuurwerk.

Ondertussen had ik medelijden gekregen met die sukkelende zwoegende Thaikes die probeerden met touwen die stukken beton omhoog te trekken, maar ze konden zelfs nog geen fatsoenlijke knopen leggen… Aangezien onze Paul toch zo graag fitnesst en gewichten heft heb ik hem aangespoord om die sukkels te gaan helpen. Hij vond dat ongepast omdat het hun heiligdom was en hij in hun ogen toch maar een goddeloze was. Maar daar heb ik rap een mouw aan gepast.

“Allez schat, hoeveel mensen op deze wereld krijgen nu de kans om te helpen een tempel voor Phra Phrom te helpen bouwen?! Dat is toch een unieke ervaring?!! Ge hebt nu al de tijd van de kathedraalbouwers gemist, ge gaat deze gouden kans nu toch ook niet laten voorbij gaan!”

Goddeloos of niet, “manpower is manpower” redeneerden de mannen en Paul zijn hulp werd met graagte aanvaard.

Hij ontpopte zich direkt tot werfleider en eindelijk kwam er schot in de zaak. Terras per terras werd opgestapeld. Op de duur met de hulp van een gammele tafel waar ze af en toe efkes de zware brokken op konden laten rusten. Uiteindelijk zijn er nog twee stevige Zweedse toeristen komen meehelpen en die hadden ook duidelijk zicht op de zaak. Binnen het uur stond het geheel recht, kon de god in zijn kot, en kon de priester eindelijk zijn ceremonie voltooien.

De god zijn optrekje is klaar, het beeld kan er in geplaatst worden.
(De man links op de foto is dus niet de god hé, das mijn echtgenoot, de tempelbouwer )

Phra Phrom werd met slingers, kleurige repels voile en bloemekes versierd, bepreveld, gezalfd, besmost met vanalles, en toegezongen langs alle vier de zijden van zijn kopke. (Ja hij heeft 1 lijf met vier gezichten).

Spijtiggenoeg had ik aan één van die bloemenslingers geroken toen die voor de ceremonie begon klaarlagen op een tafeltje en de "misdienares" had dat gezien. Ik zag haar, in lichte paniek, tegen een andere misdienaar teken doen van “Ooooh die heeft aan de slinger van Phra Phrom gesnoven! Nu is die niet meer heilig! Kan ik die nu nog wel gebruiken???!” Goddank trok die andere "misdienaar" zijn schouders eens op en maakte geen punt van mijn onbewuste heiligschennis. Ik zag die kerel denken “Als die hare vent zo goed helpt met sleuren dan mag zijn madam wel eens aan die bloemekes rieken ook hé seg. Moeilijk mens, doet nu niet lastig. Zijt al maar heel blij dat de Phra zijn kot af geraakt is dankzij die toeristen!”

Die priester moet dus tegen die zijkanten van die tempel omhoog klauteren als een bergbeklimmer om aan dat beeld te geraken. (Ik zie het bij ons een pastoor al doen! Met zijn zwarte rokken wapperend langs de buitenkant naar ’t topke van de kathedraal klimmen zonder klimijzers of touwen.) Ik stond dat natuurlijk te filmen en ik had weer niet gezien dat ze vlak voor mijn voeten de vuurwerkslierten al aangestoken hadden. Dus ik ben weer filmend en al achteruit moeten springen. ’t Deed me een beetje denken aan die lijkverbranding in Jaffna waar ze me ook zo liggen hadden.

2. De stilte van de jungle.

Vanmorgen was ik weeral om half zes wakker. Ik hoorde een zeer vreemd en diep geluid. Ik ben dan maar opgestaan en op zoek gegaan naar de bron. Blijkt nu dat er in de vijverkes, die voor de goedkoopste kamers liggen, honderden puiten liggen te kwaken! Ik durf het niet in decibels uit te drukken! Het is een hels lawaai! De beestjes zijn niet groter dan een vingertop maar er komt een kabaal uit waar zelfs onze Phineas nog jaloers op zou zijn. Ocharme de mensen die hier een kamer hebben. Ge moet zelfs tegen mekaar roepen om verstaanbaar te zijn.

Toen ik op de grond tussen de planten aan ’t kruipen was om zo’n kikkerke eens grondig te kunnen bezien met mijn pillamp kwam er een kamermeisje voorbij (die ook dagelijks wakker gekwaakt wordt bij regenweer waarschijnlijk) en ze vroeg in een soort van "Thai-Engels"heel bekommerd:

“You loose? You look something?”

“Now I’m just looking at the frogs!”

“Oh you loose?!!”

Nee schat, ik ben echt gene puit kwijt, ik zou die zelfs veel liever kwijt dan rijk zijn!

“I’m looking at little animals round water.”

Weer niks. Nog geen glímp van begrip. Dus ben ik maar om kwart voor zes ’s morgens de pantomime van de kikker beginnen opvoeren. Thailand is een heel interessant en leerrijk land voor beginnende acteurs. Ge kunt u hier op de zotste momenten trainen.

Hier ziet ge goed hoe klein de diertjes zijn, hij zit om mijn hand en er kleven enkele blaadjes op zijn rug.

We zijn nog voor zonsopgang de berg achter ons huizeke opgewandeld helemaal tot aan de hotelgenerator en de personeelsverblijven. Die trouwens heel verzorgd zijn, er zijn toiletten en douches, zelfs wasmachines. Achter de hoek ligt natuurlijk weer hun stort. Ze schijnen al hun eigen vuilnis gewoon van de berg te kieperen. Ze leren het ook nooit.

Hier was het alleszins niet stiller als beneden want hier zaten enkele Boeing-krekels van hun oren te maken. Ge weet wel die krekels die zo hard loeien dat ge denkt dat ge naast een opstijgend vliegtuig staat.

De zonsopgang was waardeloos. Heel wazig en veel wolken, maar ’t heeft vannacht ook erg gedonderd en gebliksemd, ik heb nochtans geen regen gehoord. Maar die kan gerust overstemd geweest zijn door het duizendkoppige kikker- en krekelkoor.

Om 7 uur ging de ontbijtzaal open en deze eierbakker is ook weer een specialleke. Hij bakt zijn spiegeleieren op voorhand en laat ze op een koude plaat koelen. Is me dat smakelijk! Ik heb hem geleerd gekoelde spiegeleieren terug op te warmen. De missionaris in mij is duidelijk al weer wakker. Maar smakelijker wordt het er niet op, zo’n dubbel opgewarmd ei… Gelukkig was er ook nog een noedelgerecht waar stukjes inktvis in verstopt bleken, massa’s look in verwerkt was en ook nog wat groen onkruid. Nu niet direkt mijn droomontbijt maar toch beter dan die mishandelde eieren.

Aan ’t zwembad was ’t miezerig grijs. Paul ging dan maar eens op ’t bureau op ’t internet kijken op de site van UPS waar we de reisroute van ons Pandorake (onze laptop die nagezonden wordt) konden volgen. Tot onze grote ontsteltenis bleek ze nog altijd in Zaventem te staan!!! Ze was nog niet eens vertrokken en wij hadden verwacht dat ze al minstens in Bangkok zou zijn! Toen is een eindeloze reeks internationale telefoons begonnen naar UPS België die ons vrolijk meedeelden dat ze ze niet gingen verzenden eer we er een faktuur bijvoegden. Paul heeft hier terplaatse dan maar een faktuur voor ons Pandorake gemaakt en doorgefaxt. Volslagen belachelijk want het ding is niet voor de verkoop bestemd maar dat wou geen mens begrijpen.

Op de langen duur zei eenmeisje van ’t call-center van UPS (ge krijgt er altijd een andere aan de lijn en dan moet ge dus heel uw uitleg opnieuw doen, aan 3 euro per minuut) dat het ding vastzat bij de de douane in Zaventem en dat we daar naar moesten bellen.

Paul begon aan de douane-queeste maar na een paar uur bleek dathet wichthet verkeerde nummer gegeven had.

Uiteindelijk bleekweer een andere werknemervan UPS te zeggen dat ze helemaal niet bij de douane zat, maar dat ze direkt ging verzonden worden zo rap die zogenaamde “faktuur” bij hun op de fax aankwam. Veel tijd en telefoons verloren voor niks. Gelukkig was ’t slecht weer.

In de namiddag ben ik inde tuin wat planten en insecten gaan fotograferen, maar daar was het zelfs te donker voor. De foto's trekken op niet veel. 't Waren teleurstellende resultaten, maar ik had me wel goed geamuseerd. En ik was lekker opgefrist met mijn ruggetje in de regen

Groot groen blad met donkere streepjes.

Blad met regendruppels.




Afgevallen rood blad waar hetweinige zonlicht doorschijnt.

Het avondmaal was weer “plus-que-dramatique”. Paul zat zijn soep te eten en plots ving hij een vissekop, met ogen en al, op zijn lepel. Toen was zijn goesting ook ineens over.

Door de regen stinken de goten nog erger dan anders. Zelfs in de kamer. We hebben al een zandzakje gemaakt en op de afvoer gelegd (de truk die we in Paros geleerd hebben en dat meestal een goed “stankbeheersingssysteem” is) maar zelfs dat haalde niet veel uit omdat de geur door de spleten van onze plankenvloer komt. Ons kotje staat op palen, dus waarschijnlijk komt de riolering gewoon onder onze hut uit…

Van loodgieterij hebben ze in Azië nergens veel kaas gegeten.

Paul is dan met vliegende diarrhee -ja die reuk kon er ook nog wel bij, dat zou ’t verschil niet meer maken - op ’t toilet geëindigd.

Om de dag helemaal vreugdevol te maken zijn er in de twee boomhutten naast ons een gezin met vier kinderen in getrokken, en ze hebben hun kinderen in de hut naast die van ons gestoken. Gelukkig liggen er tussen de hutten wel een meter of zes. Maar leuk is ’t toch niet. Niet echt een lollige dag geweest moet ik zeggen.

Och, vakantie is als 't ware leven, de ene dag is niet even leuk als de andere.
Dat kan ook niet. Dat moet zelfs niet, want als er geen "mindere" dagen zouden zijn dan zouden de "fijnere" er niet tegen kunnen afsteken.

1. De eerste dag op Koh Ngai.

Om 6 uur waren we al uit de veren. Nou ja, “veren”, de bedjes zijn hard, maar gelukkig wel gelijkmatig hard en zonder putten en bulten. Het was een zalig stille nacht. Ge hoort hier enkel de krekels en af en toe een bootje.
Genoten van ’t aanbreken van de dag bij ’t leegsloeberen van een flinke kokosnoot. Tegen 7 uur konden we gaan ontbijten en we zijn er op aangevlogen als razenden. Ik heb spek en eieren gegeten met 17 sneetjes toast!!! En dat voor een mens die dikwijls haar ontbijt pas binnenwerkt tegen de avond omdat ik voor die tijd dikwijls geen hap door mijn keel krijg van de stress. Door de rust en dat magnifieke zicht op zee vanuit het open restaurant bleef ik maar eten.

Aan ’t zwembad zijn we direkt als een blok in ’t slaap gevallen. Het blijkt een heel rustig hotel te zijn dat vooral geliefd is bij Zweedse gezinnen met piepkleine kindjes. Allemaal mensen die hier enkele dagen blijven en dan naar een volgend eiland trekken met heel hun verhuis.

Em, het hoofd van de receptie, gaf ons op de middag wat uitleg over ’t eiland (de rest van de receptie spreekt amper een woord engels en zijn gewoon “gelukkige uilen”. Ze spelen spelletjes op de computers, vullen hun lotto in en zitten wat te gibberen, en dat allemaal onder ’t oog van de baas die dat blijkbaar prima vindt. Dat zouden werknemers in België eens moeten proberen...

Koh Ngai (“Koh” wil eiland zeggen, en “Ngai” prinses) is een 4km-lang eiland, ’t is nog geen kilometer breed. De rug van het eiland wordt gevormd door een heuvel die kompleet uit jungle bestaat. Ons hotel ligt in een klein baaike van amper 150m lengte aan de oostkust, vlak bij het zuidelijkste punt van het eiland, en is aan beide kanten omsloten door rotsen. We zitten kompleet geïsoleerd. Achter de rotsen naast de ontbijtzaal (een volledig open gebouw) is door de jungle een levensgevaarlijk paadje uitgehakt, waarlangs ge (door een beetje te slingeren aan lianen enzo) het drie kilometer lange zandstrand kunt bereiken waar zich nog vijf hotelletjes bevinden. De rest van dat strand is pure ongerepte natuur. Dus helemaal geen oneindige aaneenschakeling van strandbars, restaurantjes, hotelletjes en massagekotjes zoals langs het strand van Koh Lanta. Als ge u hier niet op uw eentje kunt amuseren dan zijt ge dik gezien. Daarom zijn ze zo verbaasd dat wij ons hier ineens voor een week, of misschien wel 10 dagen, gaan settelen.

Nadat we dat stevig “fond”-ke gelegd hadden zijn we gaan snorkelen op het zogenaamd superbe huisrif. Maar dat viel tegen. Het water stond nogal hoog, er dreef heel veel zand rond, mijn bril dampte telkens weer aan, en ik was een gevecht in de regel aangegaan met mijn nieuwe snorkelpijp. Kortom, alles was troebel aan mij en rond mij, en ik heb weinig gezien, enkel veel afgezien.
Maar van ’t weinige dat ik kunnen zien heb heb ik al wel opgemerkt dat er hier nog grote levende koraalvelden groeien met een enorme diversiteit aan soorten.

Heelder bossen met takskes met groene en purperen uiteinden, grote bruine schalen van makkelijk drie meter doormeter waarop allemaal kleinere schalen groeien, als een reeks borden die opeengestapeld zijn, heel veel gele vertikale doolhofkoralen (als ge er overheen zwemt dan lijkt het echt een doolhof vol viskes die de uitweg zoeken), verschillende doopvontschelpen, maar weinig vissen zo op ’t eerste zicht. Nou ja, “zicht”.
Paul had wel direkt de chance van een schone koraalslang tegen te komen. Hij had ze zelfs goed kunnen filmen.

Doodmoe op ligbed aan zwembad geploft en alweer in coma gevallen met zicht op Koh Ma. Maar ’t risico om te verkolen werd te groot dus zijn we maar in onze boomhut gekropen, hebben een kokos gegeten en gedronken en zijn alweer in slaap gevallen. Oud worden is erg. Ik herinner me de tijden dat we ’s nachts in Bangkok aankwamen en op de middag al in de brandende hitte ’t paleis gingen bezichtigen. En in Birma hadden we de eerste ochtend al om 5 uur een riksja versierd om van de zonsopgang op de Shwedagon tempel te kunnen genieten. En nu, hier, liggen we alleen maar als uitgetelde kwallen in coma te vallen.

’s Avonds bestelde ik terug die “green curry” maar hij was nog altijd even armzalig als de dag tevoren. Gelukkig maakten ’t zicht op de zee en de ontelbare bliksems in de nachtlucht boven de eilandjes veel goed. Dat restaurant hier is echt geen “vaut le voyage”. Maar ge kunt niet alles hebben, de rust en de ligging zijn onbetaalbaar.

Aangezien we Pandorake (dat is de naam van mijn laptop) per ongeluk vergeten zijn kunnen we ook de foto’s die we nemen niet saven. Gelukkig hebben we de losse harde schijf bij en mogen we die aan de pc op het hotelbureau hangen en kunnen we zo onze foto’s van overdag toch opslagen. Als Pandorake hier maandag aankomt (ze wordt door UPS nagezonden) is dat probleem ook opgelost, maar op deze manier is er evengoed te werken. ’t Is best gezellig tussen al die zotte grieten op ’t bureau onder de neonlampen waar ontelbare insekten rond zwermen.

Na al deze activiteiten als een blok op onzen blok in slaap gevallen.

Op dit blog kan je mijn reisverhaal over een stukje van Thailand lezen :
een snorkelvakantie op het eiland Koh Ngai en een verbijf op Krabi.
De bedoeling van mijn verhaal is zoals steeds : een stukje van de wereld te laten zien bekeken door mijn ogen en impulsief beschreven op de manier waarop ik persoonlijk de reis aangevoeld en beleefd heb. Verwacht dus geen geschiedenisles of een literair reisverhaal. 't Is ook zeker geen "kunstfoto"-galerij, 't is gewoon een mengeling van goede en slechte foto's om beter te laten zien wat ik beschrijf.

Het verhaal is te lang om in 1 keer te lezen, vandaar dat ik alle hoofdstukken bereikbaar heb gemaakt via de links hiernaast in de zijkant van mijn blog, dan kan je steeds makkelijk terugvinden tot waar je 't al gelezen hebt.
Dit blog is later altijd eenvoudig terug te vinden door www.laathi.be in te geven. Dan kom je op mijn home-site terecht waar de links naar al mijn reisverhalen in de zijkant staan. Met slechts één muisklik kan je dan weer opnieuw op reis vertrekken.

Veel plezier, ik hoop dat je even intens gaat genieten als wij gedaan hebben!

Klik op de titels om het hele verhaal te lezen en de bijhorende foto's te bekijken.


1. De eerste dag op Koh Ngai.




***


2. De stilte van de jungle.




***


3. De kathedraalbouwer van Phra Phrom.




***


4. "De Kinderen van de Zoutkreek" in actie!




***


5. Een mengsel van zweet, zonneolie en geplette mieren.




***


6. In de groententuin van de onderwaterkabouters.




***


7. Een bed in 't paradijs.




***


8. Het veldhospitaal.




***


9. Manke Tarzan.




***


10. De lantaarntjes van de egels en de ochtendgaap van een nachtbewoner.





***


11. Een godje op uw gat en Boeddha naast de pyramide van Cheops.





***


12. De dagelijkse hoge verwachtingen en diepe desillusies.





***

13. Een kamer én een buitenverblijf.





***


14. Spartelen, dabbelen en verdrinken voor de goeie zaak...





***


15. Mirakels bestaan nog. Zelfs in deze uithoek.





***


16. Vazen met vissen en pluimen in de zee...





***


17. Mondjes of poepekes?





***


18. De offergaven van "God Stofnest".





***


19. God schept den dag (en het getij). En moeder de soep (de rauwe ajuinsoep).





***


20. De eerste dag van de schepping van de wereld.





***


21. Een zekere discrepantie in de hotel-accomodaties.





***


22. Paul schrikt zich een floeren aapke!





***

23. Engelstalige apen.





***


24. De tragedie van de sokken.





***


25. Een kano met chauffeur.




***


26. Een nieuwe vorm van entertainment in luchthavens:marathons lopen.





***

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!