15. Mirakels bestaan nog. Zelfs in deze uithoek.

Na ’t ontbijt zijn we naar ‘t luxeterras van ons buitenverblijf getrokken. Mij als een echte toerist proberen te gedragen en wat in de zon liggen bakken. Toch weer 20 minuten volgehouden. Ik ga het nog leren...

Toen ‘t water terug laag genoeg stond zijn we met zeer hoge verwachtingen gaan snorkelen in een spiegelgladde zee met ‘t idee de foto’s van gisteren toch nog een streepke beter te gaan maken. Maar dat project viel flink tegen.

Onderweg naar de rots sloeg de zee ineens om, er kwam stroming en golven, mijn camera dampte aan, ik kreeg die van Paul want hij kent een truukske om hem te ontdampen onder water, en om ’t dan helemaal mis te laten lopen heb ik een verkeerde instelling gemaakt zodanig dat mijn flash geblokkeerd raakte. En ik maar duiken en 't eerste uur al mijn foto’s maar mislukken. Van een rampzalige expeditie gesproken.
Toch zijn er met heel veel moeite nog enkele redelijke foto's overgebleven.



Toen ik dit witte kerstboomwormpje op dat paarse koraal zag zitten wist ik direkt dat dit mijn kerstkaart
voor dit jaar ging worden. Uit die reeks heb ik er inderdaad ook eentje gekozen.



Een waaierkoraal langs onder bekeken.



Nog nooit gezien : een knalrode sliertkoraal! Waarschijnlijk bij een punk-kapper geweest.



Zweven door een veld van witte sliertkoralen. Een beetje griezelig maar toch ook een unieke ervaring.



Een bos zachte, witte veren die meedeinen met de stroming.



Een bol koraal waarvan de poliepjes open staan om plankton te kunnen opnemen.



Groene koraal met gesloten poliepen.



Twee soorten zachte koralen. Ik blijf me er telkens over verbazen hoeveel verschillende soorten
er bestaan!



Groene, harde koraalstekeltjes met paarse uiteinden.



Een koffervisje!

Zachte, doorschijnende blaasjeskoralen.



Toch even lucht komen happen. Deze foto is half boven-, half onderwater getrokken.

Onderweg ontdekte Paul een barracuda in nood. Hij dacht dat hij met zijn lange snuit klem zat in een rotsspleet. Ik ben dan gedoken om hem te gaan verlossen maar er was geen redden meer aan. De vis was in zijn rug gebeten, waarschijnlijk door een haaike.

Tegen de tijd dat ik eindelijk aan de rots gekomen was, was ik kompleet uitgeput van mijn gevecht tegen de stroming en tegen mijn camera. Het waren frustrerende uurkes. Gelukkig stond bij ’t terugzwemmen naar ons strand de stroming in onze richting en ging ’t zwemmen moeiteloos.

 
Paul had wel een krab gezien en enkele kreeften, zelfs een klein haaike. Hij kwam thuis met een paar magnifieke filmkes van spelende Nemo’s in anemonen. Ik had met moeite 10 goede foto’s en voor de rest een hoop donkere vlekken die onmiddellijk gewist konden worden. Triestig.

Paul zijn kreeftje!
 

Omdat door al ’t gedoe met dat verbod op vloeistoffen in de handbagage, mijn neusspray-fleske in mijn valies was leeggelopen zat ik al een week met een verstopte neus. Toen Paul dat hoorde besloot hij die medicijnen hier te bestellen. Ik verklaarde hem voor gek. Maar Paul houdt van hopeloze expedities dus ik liet hem maar doen.

Hij stuurde een sms naar Jacky en vroeg hem mijn Flixonase Aqua bij een apotheek te gaan kopen en hem met de volgende boot mee te geven. Ik vond zijn project echt wel heel hoog gegrepen. Maar mirakels zijn de wereld niet uit.

Toen wij vanavond langs de receptie kwamen zei Koi dat er een pakske voor ons was! Ik deed het open en wat kwam er uit? Mijn neusdruppels! Exact dezelfde als die ik hier thuis koop (weliswaar 4 keer zo duur, maar toch)! Ongelofelijk! Het hospitaal van Trang is niet voor één gat te vangen! Ik heb Jacky direkt met een open neus een sms gestuurd om hem te bedanken en te feliciteren dat zijn service 100% efficiënter is dan die van UPS.

Ik had beter aan Jacky gevraagd mijn Pandorake te voet bij ons thuis te gaan ophalen, dan was ze zeker al hier geraakt.

Onze loodgieterij is weer eens gerepareerd dus was het vanavond onze laatste kans om de foto-oogst van de dag op ’t groot terras in ons buitenverblijf te liggen bekijken. ’t Was best geestig om enkele dagen een weekendhuisje te bezitten maar ik ga met evenveel plezier terug boven mijn berg op en mijn jungle in.

Daarstraks waren er maar vier tafels bezet in ons restaurant. De vakantie in Zweden schijnt gedaan te zijn en de rest van de gasten zal zich een weg naar ’t Fantasy Hotel-restaurant geworsteld hebben. Het hotel is hier al altijd voor drie kwart leeg geweest, behalve in ’t weekend als de locals komen, maar nu wordt het hier wel echt leeg. Hoe langer hoe paradijselijker dus!

We vonden het dus het ideale moment om onze “Fried Noodles Thai Style in Soy Sauce” te bestellen “just like ones you make for breakfast”. Maar dat project is eveneens jammerlijk mislukt.
We kregen weliswaar noedels, maar niet van die fijne, wel van die hele dikke, ze leken in niets op die van ’s ochtends, en op de koop toe waren ze dan ook nog gefrituurd. Ze plakten van ’t vet en iets onbestemds glibberigs. Nu twee uur later zijn ze nog altijd een poging aan ’t doen om van mijn maag in mijn darmen te geraken. Ik had al evengoed stopverf kunnen eten.

Ik begin me vandaag eindelijk een klein beetje ontspannen te voelen. En als morgen "Pandorake" hier nu ook nog zoals beloofd zou arriveren kan ik eindelijk al mijn inspiratie gaan intikken… Als...