4. "De Kinderen van de Zoutkreek" in actie!

Na de "oprichting van de tempel voor Phra Phrom" in ’t zwembad gedoken want het was een gloeiend hete dag vandaag en tijdens het filmen van het tempelbouwproject was ik zo ongeveer geroosterd geraakt. Ze hadden mij al even goed bij de andere gebraden kiekens op dat altaarke kunnen leggen. Maar de god zou zich aan zo'n flinke brok verslikt kunnen hebben

De snorkeltrip was wel plezant maar ’t water was zanderig en dan kunt ge moeilijk scherpstellen. Tussen de rotsen zaten van die voorhistorische mosselen. Die beesten met gelede pantsers die zich op de rotsen plakken. Ik heb ook weer, mijn lievelinsonderwerp, de kleurige doopvontschelpen van dichtbij kunnen fotograferen.

Zo zien ze er uit als je er naar duikt, ze schrikken dan en sluiten zich.
Pas langzaam doen ze hun schelp terug open. Maar wat je dan te zien krijgt...

Deze schelpen kunnen tot 1 meter groot worden, en wel 200 jaar oud!

Ik kan niet stoppen met ze te fotograferen, het zijn echt mijn favoriete fotomodellen, ik word er helemaal lyrisch van. Ik heb er nog véél foto's van. Maar beloofd, ik stop er nu efkes mee. Anders krijgen jullie een "doopvont-indigestie"

Dit zijn visjes die altijd vertikaal zwemmen. Het lijken welaardappelschillertjes of zakmesjes. De foto is slecht want 't washeel zanderig en wild op die plek maar ikvind het zo'n grappige visjes dat ik ze jullie toch eens wou tonen.

We waren blij dat we in de koelte van ons boomhutterras onze gepikte picknick konden gaan oppeuzelen. Boterhammekes met tomaten, komkommers, sla, een heerlijke dressing en bifi’s uit België! Het smaakte overheerlijk.

Toen we de foto’s zaten te saven bij de zotte meiskes op ’t bureau kregen we de stortbui over ’t eilandje die we al een hele tijd, in de vorm van grote dikke bloemkolenwolken, hadden zien aankomen. Kort maar krachtig. De regen was lekker warm en de hitte steeg in damp van de grond omhoog. Natuurlijk ging ook vanavond hun “sunset-boattrip” weer niet door. Begrijpelijk wel door gebrek aan zon en dus ook aan sunset.

We zijn dan maar over de rotsblokken naar ’t grote strand gekropen, gesukkeld en geslingerd. Hier liggen toch zo’n prachtige stenen! Ik zou er heelder brokken van willen meenemen om thuis op de vensterbank te leggen. Elke steen is hier echt uniek! Maar stenen verzamelen is nogal een zware hobby. Zeker voor Paul, die ze allemaal moet dragen ocharme. Ik heb er toch alvast enkele heel speciale in een holleke opzijgelegd dat ik ze de volgende keer mee naar mijn hut neem, als is ’t maar om er een foto mee te kunnen maken.

Het groene deel is het terrein van ons hotel. De oranje stippen zijn de rotspartijen waar we telkens met veel moeite moeten zien over te klauteren om iets te gaan eten in 't Fantasy Hotel. De zwarte stippellijnen zijn zogezegd paadjes door de jungle. Maar die zijn kompleet overwoekerd. Het witte deel van het eiland is ondoordringbare jungle. De onderzijde van het eilandje bestaat uit steile kliffen met twee kleinere,per bootbereikbare, stranden.

Gelukkig zijn er enkele "hulpmiddelen", zoals lianen, om het strand van het Fantasy Hotel te bereiken... Wees gerust, je hebt wel eetlust tegen dat je aangekomen bent...

In het Fantasy Hotel, dat aan het 3 kilometerlange zandstrand ligt,lekker gaan eten. Veel beter, goedkoper en verzorgder dan bij ons. De meeste mensen van ons hotel komen ’s avonds tot hier gesukkeld om hier te eten. We konden ons voor 50 bath per persoon laten terugvaren naar ons hotel met een longtailbootje. Dat was wel fijn natuurlijk want dan moesten we niet meer in den donkere over die levensgevaarlijke rotspunten terug sukkelen. Dus wij dachten dat we ’t pijnlijke deel van de dag achter de rug hadden. Was dat toch weer een vergissing!

Bij een beeldje aan de inkom van 't Fantasy Hotel.

Maar... het tij was zo laag dat de boot op 100 meter van ’t strand moest blijven liggen, dus moesten we op onze blote voeten heel dat stuk door zee en ineens bleek dat het hier geen zand is maar koraal en rotsen, en die ziet ge in de duisternis niet liggen natuurlijk… Het waren een zeer pijnlijke 100 meter. Er waren nog twee Zweedse koppels die met ons meegingen (want die hun boot was kapot gegaan) en die sukkels hadden dan nog een nest kleine kindjes bij die dus ook allemaal naar die boot gedragen moesten worden. Het was toch weer een evacuatie ja! Eens efkes een avondje uit gaan dineren…

Aan boord zaten we met de Zweden gezellig te praten over onze geliefde jeugdserie “De kinderen van de Zoutkreek”. Die mensen waren dolverbaasd als ze ons hoorden vertellen over Bootsman, Pelle, Tjorven, Stina, Malin, Melker en de rest van de bende. Zij zelf krijgen die reeks nog om de 5 jaar op tv te zien, maar ze hadden nooit beseft dat die in de rest van Europa ook zo’n succes was geweest.

Thuis hebben we gelukkig de luxe van een aanlegsteiger dus daar was ’t gewoon uit de boot stappen op ‘t droge. Onderweg naar onze kamer passeerden we de nieuwe tempel en wat hing er ’s avonds al in zijn fijn, schoon versierd tempeltje, vlak boven Phra Phrom zijn kop te schitteren? Een spaarlamp. Een mottige, niet afgeschermde spaarlamp.

Als ze iets schoons kunnen verknoeien dan zullen ze 't ookniet laten...

Om half negen lagen we doodmoe in bed. Een mens bouwt niet elke dag een tempel.

Het is hier lekker om te slapen. Voor alle ramen zit muggengaas en ’s nachts is het koel genoeg dat ge geen airco hoeft op te zetten.