Gisteren terug wat medicijntjes gekregen.

De bloedwaarden stonden zelfs zeer goed zodat alles kon doorgaan zoals gepland.

Tijdens de toediening voelde ik mij beetje bij beetje weer slapper voelen en tegen dat we thuis waren was ik echt een hoopje ellende.

Ik ben toen maar rond 18u onder de wol gekropen om met tussenpozen te slapen tot 10u vanmorgen.

Vanmiddag heb ik gelukkig wat kunnen eten zonder problemen, hopelijk blijft het zo.

Dr. D'Hondt heeft ondertussen het schema opgesteld voor de komende weken : op 27 september de laatste chemokuur, op 6 oktober de PET-CT-scan en op 10 oktober bespreking van het resultaat. Dat wordt even spannend. In het ideale geval is er geen metabolisme meer waar te nemen en zijn de lymfomen (tumorhaarden) verdwenen. Het is dan wel nog mogelijk dat er kleine kankercellen achtergebleven zouden zijn die door de radiotherapie opgeruimd zouden moeten worden.

Indien er evenwel toch nog activiteit waar te nemen is dan ... dat hebben we nog niet besproken. Stap voor stap zegt de oncoloog.

Met het naderen van de scan overkomt mij toch een zekere vertwijfeling. Voor de eerste maal sinds de diagnose zal de evolutie van de ziekte naar voor komen. De "wat als"- vraag steekt plots terug de kop op. Tot op heden ben ik erin geslaagd om deze vraag te negeren en ik zal pogen om deze ook maar ernstig te stellen wanneer het moment zich zou aandienen. Want wat voor zin heeft het om hiervan wakker gelegen te hebben indien het resultaat gunstig zou zijn. Doch om nu te zeggen dat ik helemaal niet gestresseerd zal zijn op 6 en 10 oktober lijkt mij echter ook kort door de bocht genomen.

Vooralsnog geen nieuws, goed nieuws dus.