Op de laatste dag van oktober, een uitermate zachte herfstdag, mochten onze provincialers nogmaals de beentjes uitzwaaien in de namiddag. Tegenstander dit keer was KFC Vrasene, een nobele onbekende, maar dit was zonder afgevaardigde Johan De Geest gerekend. Johan, de man met het olifantengeheugen, herinnerde zich nog een schiftingswedstrijd van vorig jaar op het tornooi van Rupel-Boom (11 nov. 2008). Ook daar speelden we een plaatsingswedstrijd tegen de gevreesden uit Vrasene. Toen scoorden de withemden een vroege treffer op een diefje en daarna zagen we alleen maar steriel éénrichtingsvoetbal van de onzen. Door de korte wedstrijdperiodes (2X10min) bleef de uitslag toen echter steken op 1-0 en achteraf was het deze uitslag die ons daar de finale kostte. Dat ook de match van vandaag ongeveer soortgelijk zou verlopen, dat wisten op dat moment alleen de voetbalgoden…

Door de namiddagprogrammatie was het opnieuw het smalle en hobbelige D-veld dat moest dienst doen als strijdtoneel. Ik wil zeker niet al te negatief overkomen, maar minder ruimte is altijd in het nadeel van de ploeg die moet aanvallen. Op dergelijke compacte velden krijg je al heel snel “stapelvoetbal” en in die overbemande zones is het soms heel moeilijk om het spel te maken. Al van in de eerste minuut waren we gewaarschuwd. Een locale aanval werd afgeslagen en overgenomen door een Waaslandse counter, die op zijn beurt gevolgd werd door een prachtig afstandsschot waarop keeper Arne al zijn kunnen moest tonen. Hiermee was de toon al direct gezet en het zou deze keer zeker niet zomaar een klusje worden. Geleidelijk kwam de thuisploeg meer in de match, maar in de 12^de minuut kon Vrasene scoren uit een hoekschop. Een strakke bal naar de eerste paal, werd niet goed verdedigd en dwarrelde door tot voorbij “de tweede zone”. Van daaruit werd de bal enig mooi in de kruising gejaagd door de blonde bezoekende spelverdeler. De geschiedenis met Vrasene herhaalde zich dus en opnieuw konden we aan een achtervolging beginnen.

En dat ze achtervolgd hebben onze mannen, dat is wel het minste dat je kan zeggen. Overal op het terrein werd er gebikkeld voor elke morzel grond om toch maar het balbezit te houden. De aanvalsgolven volgden elkaar steeds sneller op, maar de kansen werden helaas ook aan een hoog tempo gemist. Bij de rust werd er nog even herinnerd aan de spaghetti, die nu misschien wel zou gaan vliegen zijn… Dit was zeker het startsein om met nog meer overgave te spelen. Sommigen van onze spelers zouden echt het onmogelijke doen voor spijs en vertier!!!

De druk werd hierna nog feller maar de stevige bezoekende doelman gaf geen krimp. Soms werd er te vroeg afgewerkt, een andere keer te zwak. Ook werd er een tweetal keer niet gevolgd aan de tweede paal. Zo bleef het wachten tot de laatste tien minuten op de verlossing. Kamikazespits Arne werd nog toegevoegd aan de aanval en plotseling kwamen de openingen. Uiteindelijk was het twee keer “duracelleke” Robin Mestdagh, die een collectieve aanval kon afronden. Ook bij het derde en laatste doelpunt (een vrije trap na fout op rommelspits Arne) zorgde onze krullebol voor het heerlijke afleggertje. Vrasene was hiermee duidelijk een langzame dood gestorven en zo zie je maar: Als je een muur niet in één keer kan slopen, dan sloop je hem maar met zijn allen steen voor steen!!!

Met deze laatste uitslag behaalt onze provinciale ploeg een mooi puntentotaal van 28 op 30 en staan ze nu waarschijnlijk aan de leiding in een overigens onbestaande rangschikking. Week na week moeten de begeleiders van onze tegenstanders dieper putten in de trommel met excuses om uit te leggen dat ze ook nog redelijk goed speelden. Daarom wil ik jullie volgende uitspraak, die waarschijnlijk op één staat in het boek van de 1001 uitvluchten niet onthouden. Deze quote werd opgetekend door het duo Johan & Johan vorige week door een Kruibeekse begeleider: “Ge moogt blij zijn dat ge gewonnen zijt, want ik heb voor de match mijnen beste speler moeten afgeven aan de …… U10!!!!    Begrijpe, wie kan….

01-11-2009, 11:35 geschreven door Jo  

Het griepvirus heeft deze week opnieuw de U11-spelersgroep besmet. Dit keer was ons centraal verdedigersduo aangetast (van hieruit : een spoedig herstel aan Arne R. en Louis), en dus niet beschikbaar voor de thuiswedstrijd tegen RFC Tournai. Onze tegenstander van vandaag speelde een zwakke eerste ronde. Maar sinds de jeugdcoordinator van Doornik de leiding over de U11 in handen genomen heeft, boekten zij een aantal spraakmakende resultaten (o.a. een

6-2 zege tegen R.S. Waasland). Aldus waren onze jongens gewaarschuwd om de tegenstander zeker niet te onderschatten.

De wedstrijd startte in een rumoerige sfeer (ook door het lawaai van de Doornikse ‘supporters’).  De trainer van Tournai presteerde het om in de eerste 5 minuten drie keer een scheidsrechterlijke beslissing te betwisten. Dat was buiten ‘onzen Willy’ gerekend, die de trainer van Doornik onmiddellijk sommeerde om achter de omheining plaats te nemen. Die weigerde dat, en de verbouwereerde Willy gaf hem daarop nog een laatste verwittiging. Dat kon beter, Willy !

Was het door deze hitsige sfeer bij de tegenstander, of door de vinnige aanpak van de Doornikse U11, of door het zanderige F-terrein, maar onze jongens bakten er de eerste tien minuten echt niks van. Drie kansen voor de bezoekers was het resultaat, maar doelman Michiel stond, gelukkig wel, paraat. Pas in de elfde minuut legde de Wetterse U11 hun eerste actie op de mat, die we een ‘kans’ kunnen noemen : Ian wijkt uit naar rechts en haalt de doellijn, maar zijn pass achteruit was niet zuiver genoeg. Rond het kwartier vond een hoekschop van Joran het hoofd van Mattis V.C. die echter recht op de keeper kopte. Vooral onze linkerflank (Brecht-Joran-Mattis V.C.) was in het eerste kwartier niet bij de les. Ondergetekende greep in, en een volledig nieuwe linkerflank (Maxime-Kjell-Thibau) moest voor meer zuurstof en meer dreiging zorgen. Tournai bleef echter de duels winnen en speelde vinniger en korter op de bal. Ook met Jelle op de tien i.p.v. een moegestreden Alexander konden we de bakens niet verzetten. Opnieuw twee kansen voor de verrassende bezoekers, die ze zelf de nek omwringden, maakten onze U11 nog niet alerter. En net voor de rust gebeurde dan het onvermijdelijke : in een kluwen voor ons doel én door een communicatiestoornis tussen Gilles en Michiel kon een Doornikse aanvaller binnentikken : 0-1 (en eigenlijk wel verdiend) bij de rust.

31-10-2009, 21:20 geschreven door Eddy Maesele  

31-10-2009, 20:09 geschreven door Frederik  

30-10-2009, 16:50 geschreven door Eddy Maesele