Ik ben klaar om een volgend onderdeel van de voorbereiding aan te pakken. Nu de zon meer van de partij is en de temperaturen wat stijgen, zijn slaatjes weer in.
Vanaf nu ga ik me ook concentreren op gezondere voeding. Niet dat ik eerder uitermate ongezond at, maar 's ochtends een dampende kop koffie en een boterhammetje met "goeie" boter is meer vertrouwd dan een glas verkwikkend groentensap. En 's avonds een pizza in de oven schuiven, is gemakkelijker dan te staan kokerellen om dan alleen aan tafel te zitten.
Maar nu de zon er is, zie ik dat anders. Een fris fruitsapje 's morgens, een banaan voor tussendoor, een slaatje met kip of vis voor 's middags, veel fruit om de namiddag door te komen en 's avonds een kom soep om de gaatjes te vullen.
Maar zon is ook : gezellig op een terrasje met een glaasje wijn mensen kijken, een Cava op Spaanse feestjes, Ricard in Parijs, Picon aan de Noordfranse kust, Ouzo op een Grieks strand. Ah, .... . Ik ga hier ook een gezonde gewoonte toepassen : ik bestel vanaf nu enkel Sangria met bergen vers fruit.
Sinds 4 mei heb ik er een deeltijdse job bij. Eentje waar ik me goed bij voel en vooral het stelt me in staat om aan mijn conditie te werken. Ik kreeg een thuiszorgronde toebedeeld en ik ga met de fiets op pad. Hoewel Vlaanderen veeleer vlak is, moet ik toch meerdere malen per dag Moscou-brug over en dat is voor mij al een echte kuitenbijter. Maar na 2 weken voel ik al het verschil. Ik kom niet meer buiten adem en half dood bij de volgende klant aan. Er is hoop! Veel erger vind ik de wind uit veranderlijke richtingen. Gelijk in welke richting die ik rij, ik heb steeds wind op kop
Over 11 maanden heb ik mijn eerste stappen reeds gezet. Fantastisch toch.
Het voelt gek : plots is alle werk gedaan en blijft er niet meer over om te doen. Ik heb deze week gewerkt, gepoetst, opgeruimd, gewassen, gestreken, gekookt, tijd genomen om te praten, gewinkeld, gefietst, TV gekeken, een boek uitgelezen... en plots valt er niet meer te doen. Zomaar halfweg een vrijdagnamiddag.
Het is een zalig gevoel. Ik zit zomaar in mijn luie zetel. Ik hoef niet na te denken over klusjes, ik hoef me niet schuldig te voelen om wat niet af is. Ik doe gewoon mijn ogen toe en geniet ....
Je moet de Weg naar Santiago steeds overdoen, onnodige bagage weggooien, alleen dat overhouden waar je geen dag buiten kunt. Zorgen dat de liefdesenergie vrij kan stromen, van buiten naar binnen, van binnen naar buiten.
Wij, mensen, zijn zulke grote hamsteraars. Onze kasten puilen uit, onze zolders, kelders, garages, berghokjes liggen vol met zaken waar we geen afscheid kunnen van nemen. Spullen die feitelijk helemaal niet nodig hebben, zaken die vroeger dienst deden en zaken die we nooit nodig zullen hebben. Dingen die eigenlijk geen meerwaarde betekenen.
Sinds ik van een eengezinswoning naar mijn studio verhuisde heb, ik reeds 6 keer een grote schoonmaak georganiseerd. Het is bevrijdend om steeds weer afstand te kunnen nemen van kleren, potjes, boeken, servies (al dan niet gebroken), al was dat in het begin niet gemakkelijk.
Wanneer we loslaten, komt energie vrij. Energie die weer zinvol kan besteed worden.
Stapschoenenen, loopschoenen, voetbalschoenen, trekkersschoenen, werkschoenen, kinderschoenen, meisjesschoenen, stoere schoenen, elegante schoenen, platte schoenen, zomerschoenen, vuile schoenen, stiletto's, sandalen, rubber laarzen, pantoffels, flipflops, .... Iedereen heeft er van tijd tot tijd een nieuw paar nodig.
Vandaag ging ik op zoek naar 1. nieuwe 2. bruine 3. zomerschoenen. Deze 3 eigenschappen zouden uiteindelijk moeten samensmelten in 1 paar schoenen, die 4. modieus, 5. kwalitatief goed, 6. meerdere jaren draagbaar en 7. betaalbaar zijn.
Wie mijn zwak voor rode schoenen kent en weet dat ik er 2 jaar over deed om mijn vorig paar bruine schoenen te vinden, houdt nu waarschijnlijk zijn hart vast.
Geloof het of geloof het niet : er waren heel veel bruine schoenen, sandalen, met hak en zonder te vinden. Er waren evenveel schoenenwinkels die ik in en uit gelopen heb. Ik heb gekeken, gevoeld, gekeurd, afgekeurd, gepast, getwijfeld en uiteindelijk .... ben ik niet zonder schoenen thuis gekomen. Ik kocht me een leuk halfopen zomerschoentje met lage hak. De kleur : bruin met rode tip.
Iedereen spreekt er de laatste tijd over. Er zijn boeken over geschreven en films gemaakt. The Shift - De verschuiving in bewustwording.
Ik heb er persoonlijk ook last van. Wat vroeger voor me zo belangrijk was, lijkt me niet meer echt de moeite. Het super-sociale-dier-in-me ligt graag alleen in zijn eenzame hol. De altijd-helpende-ik laat graag verantwoordelijkheden en extra klusjes over aan anderen.
Het hoeft voor mij niet meer. Niet dat ik mijn leven beu ben, verre van. Ik maak me blijkbaar op één of andere manier los van een oud patroon. Het gekke is dat ik er geen controle over heb, dat ik het niet kan sturen. Het overkomt me.
Ik ga werken, maar het jeudig enthousiasme is weg. Ik zie mensen en we hebben samen een fijne tijd, maar het gezelschap is niet langer nodig om me goed te voelen. De menopauze zeggen leeftijdsgenoten. Den ouderdom zeggen meer pessimistische individus. Middle-crisis proberen anderen en sommigen vrezen misschien een burn-out.
Nee mensen, gewoon een verschuiving van bewustzijn en bewustwording. Een nieuw denkpatroon dat zich installeert. Ik weet er zelf nog niet het fijne van. Je leest er later wel meer over, als ik er zelf meer wijs uit geraak.
Weet je wat me trouwens ook opvalt? Dat ik de laatste weken meer spontaan ga zingen en dansen. En dat is iets wat echt goed voelt.
Dagelijks gemiddeld 20 km stappen, pijnlijke gewrichten, blaren en ander ongemak gecombineerd met onrustig slapen op slaapzalen in gezelschap van snurkende medemensen, late aankomers en vroege vertrekkers ... Iedere pelgrim op weg kan je zulke verhalen vetellen. Iedereen heeft er mee te maken gehad, behalve diegenen die iedere nacht kozen voor een hotelkamer.
Ik blijk nu al aan de proef blootgesteld. Terwijl ik bijna dagelijks 10 uur werk en daarbij gemiddeld 13 km (te voet!!!) afleg wordt mijn nachtrust danig gestoord door Lowie (poes van dochterlief). Dat beest loopt de hele nacht rond, krabt, miauwt, loopt over me heen ... ik doe amper een oog dicht. Nog 2 lange dagen te gaan. En hopelijk kan ik van oververmoeidheid ondertussen toch beter slapen. Maar vanaf maandag doe ik 's middags een siesta-ke.
Er is me nu al 1 ding duidelijk geworden : ik wilde graag een kitten in huis en liefst van alles een rosse kater. Ik ben nu van het tegendeel overtuigd. Ik hoef echt geen poes die me dagelijks opwacht, die gezellig bij mij op de bank komt, die kopkes geeft en blij is met vrouwtjes aandacht. Nee, ik blijf nog liever alleen.Al was het alleen maar om de zalige nachtrust.
Sinds deze namiddag heb ik een logé. Lowie, de poes van mijn jongste, blijft 10 dagen bij me. Mijn kleinste gaat voor het eerst op reis zonder mama. Dat doet me iets. Het is een nieuwe stap in het loslaten. Mijn meisje gaat voor het eerst met haar vriend op reis. En het werd gelijk een avontuur nog voor ze het land kon verlaten.
Lowie werd "afgeleverd" om 17.25. Wij, dochterlief en ik, dronken nog een aperitiefje, aten samen een slaatje met scampi's en het werd veel te vlug !laat!. Nu ja, de volgende trein naar het vriendje kon ook nog. Ik vergezelde haar naar het station, we dronken samen een "Froffy", bleven babbelen en op die manier merkten we te laat dat de trein - zonder aankondiging - vertrok vanaf een ander perron. Geen zorg, ik ben lid van Cambio dus ik besliste dat ik onmiddellijk een autootje reserveerde en haar wegbracht. Er bleek geen autootje beschikbaar ter plaatste. Geen erg, dan koos ik toch een andere standplaats. Samen op de fiets, was weer eens een ervaring en op de aangegeven plaats stond het autootje te blinken. Door de hele commotie vergiste ik me 3x van pin-code en werd ik vriendelijk verzocht het autootje weer af te sluiten. Niet getreurd, even doorlopen naar de bushalte en daar namen we de bus opnieuw naar het station.
Ondertussen kreeg ik via sms de boodschap dat ze bij haar vriendje is. En ik weet zeker dat ze morgen zonder problemen op Corfu landt.
Mijn kleine meisje, 24 is ze al, en toch blijft het op momenten moeilijk om haar als een volwassen en onafhankelijke vrouw te zien.
Vandaag doe/deed ik dienst als kinderoppas. Na een vreselijk druk werk-weekend had ik liever een dagje-niets gehad, maar mijn kleindochter (bijna 2) bleek als mini-vrouwtje plots heel onverwacht uit de hoek te komen. Na een licht ontbijt wilde ze vandaag graag shoppen. We deden het in stijl : we lieten ons rijden (met de bus) naar het Kortrijks Shop Walhala. Naast window-shopping en kaas proeven, kozen we voor een Chiwawa (in pluche) inclusief draagmand, liepen we winkel in en uit, pasten we ontzettend veel nieuwe outfits en daar werden leuke foto's van gemaakt. We raakten het eens over welke kleedjes we kochten en dat meisjes beter staan met rokjes dan met broeken. We hadden een discussie over de duur van een elektrisch autoritje en ook mannelijk schoon bleek niet ongevoelig voor de charmes van little miss - een papa kwam zijn jongste telg kordaat terug halen. Nu slaapt ze en krijg ik de kans om ook even op adem te komen. Wie weet gaan we over 16 jaar nog wel eens samen op weg naar .... Mmmmm moet kunnen.....
Je kent het wel : je hebt net beslist om een nieuwe auto te kopen en plots lijkt iedereen met een dergelijk model te rijden. Vandaag bleek het een uitstekende dag te zijn om je rode schoenen aan te trekken en dan loopt iedereen met rode schoenen rond. En op het ogenblik je dacht een terrasje mee te pikken hadden tientallen mensen hetzelfde idee.
Net zo verloopt het nu ik mijn tocht aan het voorbereiden ben : Iedereen kent wel iemand die de voettocht deed of onderweg is. Meerdere mensen hebben het idee om het ook binnenkort te doen. Er blijken plots veel boeken op de markt met reisverhalen over de pelgrimstocht naar Compostela. Ook tijdschriften gaan er plots artikels over schrijven. Er blijken tal van organisaties die deze toch voor je in goede banen leiden.
En dan krijg ik de vraag : Ga je in je eentje? Ja, ik ga eentje en dat terwijl ik zeker weet dat ik nooit alleen zal zijn. De kans op gezelschap zal even groot zijn als de kans op eenzaamheid. En dat geldt niet alleen voor mij maar voor iedereen die onderweg is.
Uit een Libelle van maart 2009 Ouderen bloeien op met jongere mensen in hun buurt en dat is nu ook wetenschappelijk bewezen - bij fruitvliegjes. Een onderzoeksteam uit Iowa gaf een groep fruitvliegjes een enzym me dat hun levensverwachting drastisch inkortte. De groep die bij jongere fruitvliegjes werd gezet leefde dankzij de grotere sociale interactie opvallend langer dan hun soortgenoten die bij oudere fruitvliegjes in een hokje zaten.
Hierbij stel ik me verschillende vragen. 1. Hoe boeiend vinden die wetenschapsmensen hun vak? 2. Wie wordt beter van die resultaten. 3. Ben ik echt te vergelijken met een fruitvliegje? (Behalve dan dat ik graag fruit eet)
Stel nu dat die mannen gelijk hebben. Mijn vriendenkring bestaat uit mannen en vrouwen van 24 tot 76 jaar. Om langer te leven zou ik dus beter het meest optrekken met de jonge mensen. Terwijl de sociale interactie in dit geval dikwijls overheerst wordt door de zorg om hun kleine kinderen, hard werken om hun huis af te betalen ... (met alle respect, zo was het bij mij 20 jaar geleden ook). Het zijn ook deze jongere mensen die me prettig gestoord vinden en misschien wel graag met me optrekken omdat ik nu en dan aan kom draven met gekke verhalen, doldwaze ingevingen. Zij die dan weer ouder zijn, schudden soms meewarig hun hoofd, vinden dat ik soms wel teveel risico's neemen zeggen er gelijk bij dat ik volop moet genieten van het leven, dat zij dat vroeger veel te weinig gedaan hebben en daar nu spijt van hebben.
Ah die wetenschapslui moeten zich ook bezighouden. En ik? Ik word nooit een fruitvliegje. Hun leven is me echt te kort.
Vorig weekend ben ik, naast ook heel hard gewerkt te hebben, even uit de bol gegaan. Ik heb genoten van het avondje uit, maar tot gisteren is het in mijn kleren blijven hangen. En dat bevestigt me nog maar eens dat ik nooit een nachtvlinder zal worden. Ik word oud als zotte mus.
Ik hou ervan mijn grenzen te verleggen, iets ongewoons te proberen, feest te vieren en plezier maken, mensen om me heen en ongerijmd gek te doen. En hou evenzeer van rust, alleen zijn, mediteren, eenzaam wandelen, de zon op mijn toet, een intens gesprek en een avond op de bank hand in hand met dochterlief en lusteloos voor tv te hangen.
Voor mij is het leven 1 grote leerschool. In alles wat we doen schuilt eigenlijk een uitdaging. Of het nu iets uitbundig is of iets sacraals. Het leven nodigt ons ieder moment weer uit om onszelf en de ander beter te leren kennen.Om te genieten van dat waar we op dat ogenblik mee bezig zijn. En soms valt het tegen en dan bestaat de kunst erin om in te zien welke les hierin schuilt, wat we uit de situatie kunnen leren.
Mijn grootste les in de afgelopen jaren was : leren aanvaarden dat ik alleen ben en vooral dat ik ook graag alleen ben. Het was reuze moeilijk om mijn kinderen, mijn relaties los te laten. Ik zocht voordurend naar compensatie. Ik was zo weinig mogelijk thuis omdat ik er muren op me voelde afkomen. Sinds kort voelt het heerlijk om thuis te komen uit de drukte, na een dagje werken of winkelen of stappen. En alhoewel ik van muziek hou, blijft de radio soms dagenlang uit. Alleen zijn in een wereld vol mensen, terugkeren naar jezelf. Dat raad ik iedereen aan.
Hmmmm, een benji-sprong dat moet ik toch nog maar eens doen
Heb je dat ook, dat je heel goed weet wat je wil en waarom je het wil en dat je dan plots toch weer gaat twijfelen? Alsof je onderuit gehaald wordt en je plots al motivatie en inspiratie ziet wegvloeien? Het overkwam me nadat ik alle info had doorgenomen ivm tijdskrediet. Een collega wees me op die mogelijkheid waardoor ik niet 2 maar minstens 3 maanden de tijd zou krijgen om naar Compostela te stappen. Dus extra 30 dagen om meer tijd te nemen onderweg of om na de tocht langer te kunnen recupereren. Eerst leek dat het beste idee .... Tot ik mijn vraag 'om uitzonderlijk verlof' schriftelijk begon te formuleren. Vanaf dat moment kwamen de twijfels : Wil ik wel 3 maanden weg? Lukt het me echt op 2 maanden? Weet ik zeker dat ik wil vertrekken? Moet ik alles niet nog 'even' uitstellen? Ik heb voorlopig 1 ding uitgesteld : het indienen van mijn schriftelijke vraag. Ik wil eerst weer rust in mijn chaotisch hoofd en weer een heldere kijk hebben. Wat niet verandert, is mijn plan om de voettocht te doen.
Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed, niet geschoten is altijd mis. Wat wil de wereld van mij?Dat ik geen risico's neem? Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom, en niet de moed heb om 'ja' te zeggen tegen het leven? Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen. Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn, dan is dit op de eerste plaats aan mezelf.
Op 19 februari jl lanceerde Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Gezin Veerle Heeren de campagne 'Fit in je hoofd'. Op de website vind je een test in 10 stappen om te bepalen hoe fit je je voelt. Eens kijken hoe ik het ervan af breng. 1. Vind jezelf oké! Ik ben goed gek, maar ik heb daar vrede mee. 2. Praat erover! Iedereen heeft er de mond van vol dat er bij mij echt een steek los zit. We praten er dan ook geregeld over en op die manier stellen ze steeds weer vast dat ik geen gevaar beteken voor de maatschappij. 3. Beweeg! Een voettocht naar Compostela, als dat geen beweging is, dan weet ik het ook niet meer. 4. Probeer iets nieuws! Ik probeer soms iets ongewoon, soms iets knettergek en ik vind het dan meestal nog leuk ook. 5. Reken op je vrienden! Ik hou van alle mensen rondom me. We weten dat we er zijn voor elkaar. Dank u allemaal daarvoor. 6. Durf nee te zeggen! Oei, ik wilde dit jaar enkel JA zeggen tegen het leven. 7. Ga ervoor! De voorbereiding is pas van start, maar het maakt een enthousiasme in me los, waardoor ik op alle vlakken veel meer presteer. 8. Durf hulp vragen! Voila zoals ik eerder al vermeldde : het Universum schenkt. Je hoeft enkel te vragen. 9. Gun jezelf wat rust! Ik weet wat jakkeren en jagen is. Ik ging er eind vorig jaar bijna aan ten onder. Daardoor en om meerdere andere gezondheidsredenen was ik dit jaar al 3 maanden thuis. Het duurde ongeveer 1 maand vooraleer ik me er kon mee verzoenen, met het feit dat het kalm aan moest doen. Ik heb ondertussen mijn rustpunt gevonden en geloof me : het is vanuit die rust dat nieuwe mogelijkheden geboren worden. 10. Je hoofd boven water houden! Daarom ga ik nu 2 tot 3x per week zwemmen.
Ik had mijn beschermengelen en gidsen gevraagd om even contact op te nemen met de beschermengelen en gidsen van mijn werkgever, zodat hij gunstig gestemd zou zijn als ik hem ging spreken over mijn plannen. (Alle beetjes helpen, hé) En .... ik heb hen achteraf uitgebreid bedankt, want ik krijg 2 maanden verlof. Of in zijn woorden : "Dat kan geregeld worden." Joehoe! Hij had maar 1 bedenking : "Hoe ga jij dat doen, want die knie van jou ....?" Ja, die linker knie van me, daar is iets mis mee. Volgens een goed orthopedist kom ik vroeg of laat in aanmerking voor een knieprothese. Hij gokt waarschijnlijk op "vroeg" = goed voor zijn portemonnee. Ik gok natuurlijk op "laat" = na mijn pensioengerechtigde leeftijd en aangezien we als maar langer gaan moeten werken, zal dat dus niet voor mijn 70ste zijn. Dus zijn er met andere woorden geen echte redenen om van mijn plan af te zien. Ik blijf natuurlijk wel realistisch. Er kunnen zich altijd onvoorziene omstandigheden voordoen. Dat zien we dan wel als die er zijn. Het zou niet goed zijn om nu af te haken of gewoon af te wachten of het eventueel misschien niet door kan gaan.
De vraag die het meest gesteld wordt, is of ik dat wel aankan en hoe ik dat verkocht ga krijgen aan mijn baas. Ik heb daar maar 1 antwoord op : Kracht volgt de gedachte. Wat je denkt en wenst, wordt werkelijkheid. Ik ben zeker geen pilarenbijter, maar sommige zinnen uit mijn Christelijke Opvoeding heb ik onthouden en pas ik graag toe. Eén van die zaken is : "Vraagt en Gij zult ontvangen". The Secret is daar een modern voorbeeld van. Ik heb de juiste intentie en nodige motivatie en daarom weet ik dat het Universum mij zal helpen. Ik zal het niet op een presenteerschaaltje krijgen, maar ik zal de juiste uitdagingen voorgeschoteld krijgen om het beste in mezelf naar boven te brengen. Niet alleen de tocht, maar ook jaar van voorbereiden zal van me een ander mens maken.
Over exact 1 jaar vertrek ik naar Compostela. Vanaf nu tel ik definitief af. Deze tocht wilde ik op mijn 45ste reeds doen, maar om meerdere reden werd daar vanaf gezien. Het komende jaar wordt een jaar van voorbereidingen. Er moeten nog een aantal mijlpalen gehaald worden : * Mijn conditie moet op peil gebracht worden. * Ik wil het Spaans onder de knie krijgen. * Er gaat nog 20% van mijn lichaamsgewicht af. * En ergens halverwege word ik 50.
Geen zorg, ik ben lid van Cambio dus ik besliste dat ik onmiddellijk een autootje reserveerde en haar wegbracht. Er bleek geen autootje beschikbaar ter plaatste.
Geen erg, dan koos ik toch een andere standplaats. Samen op de fiets, was weer eens een ervaring en op de aangegeven plaats stond het autootje te blinken.
Door de hele commotie vergiste ik me 3x van pin-code en werd ik vriendelijk verzocht het autootje weer af te sluiten.
Ouderen bloeien op met jongere mensen in hun buurt en dat is nu ook wetenschappelijk bewezen - bij fruitvliegjes. 
