5 dagen kamperen op amper 30 km van mijn huis. Ik heb ervan genoten. De rust, het trage ritme, de ongedwongen gesprekken met medekampeerders. Ik waande me in een heel andere wereld. Het viel me reeds op toen ik het station liep. De stad lag ver achter me, alles verliep hier reeds in een trager tempo. Terwijl ik thuis altijd de korste weg kies om zo snel mogelijk mijn dagdagelijkse klussen uit te voeren, had ik er hier geen moeite mee om tot 2 keer per dag te voet van de camping naar het dorp te stappen. De rest van de dag zat ik lui in de zon en nam zo waar de tijd om 2 boeken te lezen en heel wat mensen aan te spreken. 'Of ik hier ook geen vast plekje wilde?' - over en weer pendelen is niet echt mijn dada, maar ik weet zeker dat ik binnen afzienbare tijd echt naar den buiten verhuis, naar huis met een tuintje, een moestuintje en wat diertjes.
Simon - 3j - is op bezoek samen met mama en zusje. Ik ben op dit ogenblik gestationeerd op Camping Kompas, maw ik ben op verlof. En zoals alle kleine noden doorgaans moeten plaatsvinden, zo was dit ook nu voor Simon het geval. Het potje had hij van thuis meegebracht en kon dus ten allentijde worden ingezet. Maar de avontuurlijke rakker maakte er waarachtig een heel spectakel van. Bij de aankondiging "Ik moet plassen" laadde hij het potje in de trekkar, reed er helemaal mee tot bij het sanitair blok, zocht daar een geschikt toilethokje uit, placeerde zijn potje naast de grote WC en deed toen waar hij voor gekomen was. Heerlijk toch, hoe kinderen van iets simpels een waar evenement kunnen maken.
