Thuiskomen bij mezelf. Het houdt me bezig deze dagen. We leven in een voorbij-razende wereld en staan amper stil, bij wat we doen, wat we willen, waarvoor we leven ... Wat wil ik echt? Wat is echt belangrijk? Hoe welkom ben ik bij mezelf? Aanvaard ik mezelf zoals ik echt ben? Wil ik voor mezelf wat goed voor me is of laat ik me leiden door wat de buitenwereld me opdringt? Ben ik echt wie ik in wezen ben? In hoeverre laat ik me leiden door prestatiedrang? Hoe erg wil ik geliefd zijn door anderen? Mijn vakantie wordt gekenmerkt door grote levensvragen, moeilijke vragen en keuzes, belangrijke keuzes. Vragen waar het antwoord niet voor het grijpen ligt, maar waar introspectie nodig is. Keuzes die pijnlijk zijn, maar noodzakelijk zijn om mezelf te vinden. Ondertussen heb ik thuis de boel ge-her-organiseerd, weer eens de meubeltjes verplaatst. Ook op die manier waait er een nieuwe wind en komt er een nieuwe energetische stroom op gang. En weer voelt het voor mij beter aan. Thuiskomen bij jezelf dat doe je niet in 1 keer, maar met vele kleine stapjes.
Iedere maand met Volle Maan trek ik naar Antwerpen om deel te nemen aan de Volle maanmeditatie. Vooral de terugkeer is iedere keer weer spannend. Na een kopje thee en een fris fruitslaatje als afscheid, rep ik me iedere keer weer naar het Station om daar de laatste trein huiswaarts te halen. Eenmaal onderweg doe ik schietgebedjes zodat de trein zonder vertraging mag aankomen in mijn thuishaven, want daar heb ik amper 3 minuten om de bus te halen. Gisteren was de intentie er, maar de omstandigheden waren tegen. Ik merkte dat de trein op zondagavond een extra tussenstop zou maken, maw het zou heel nipt worden. Maar dat bleek nog niets vergeleken met wat enkele minuten later gebeurde. De trein was net weer op volle snelheid toen er gekraak en gekletter hoorbaar was, en daarna werd er ook voluit geremd. De reis stopte hier "vanwege een aanrijding met een persoon". Ik kwam thuis 2 uur later dan voorzien. De onfortuinlijke persoon zou nooit meer thuis komen.
