Je kent het wel : je hebt net beslist om een nieuwe auto te kopen en plots lijkt iedereen met een dergelijk model te rijden. Vandaag bleek het een uitstekende dag te zijn om je rode schoenen aan te trekken en dan loopt iedereen met rode schoenen rond. En op het ogenblik je dacht een terrasje mee te pikken hadden tientallen mensen hetzelfde idee.
Net zo verloopt het nu ik mijn tocht aan het voorbereiden ben : Iedereen kent wel iemand die de voettocht deed of onderweg is. Meerdere mensen hebben het idee om het ook binnenkort te doen. Er blijken plots veel boeken op de markt met reisverhalen over de pelgrimstocht naar Compostela. Ook tijdschriften gaan er plots artikels over schrijven. Er blijken tal van organisaties die deze toch voor je in goede banen leiden.
En dan krijg ik de vraag : Ga je in je eentje? Ja, ik ga eentje en dat terwijl ik zeker weet dat ik nooit alleen zal zijn. De kans op gezelschap zal even groot zijn als de kans op eenzaamheid. En dat geldt niet alleen voor mij maar voor iedereen die onderweg is.
Uit een Libelle van maart 2009 Ouderen bloeien op met jongere mensen in hun buurt en dat is nu ook wetenschappelijk bewezen - bij fruitvliegjes. Een onderzoeksteam uit Iowa gaf een groep fruitvliegjes een enzym me dat hun levensverwachting drastisch inkortte. De groep die bij jongere fruitvliegjes werd gezet leefde dankzij de grotere sociale interactie opvallend langer dan hun soortgenoten die bij oudere fruitvliegjes in een hokje zaten.
Hierbij stel ik me verschillende vragen. 1. Hoe boeiend vinden die wetenschapsmensen hun vak? 2. Wie wordt beter van die resultaten. 3. Ben ik echt te vergelijken met een fruitvliegje? (Behalve dan dat ik graag fruit eet)
Stel nu dat die mannen gelijk hebben. Mijn vriendenkring bestaat uit mannen en vrouwen van 24 tot 76 jaar. Om langer te leven zou ik dus beter het meest optrekken met de jonge mensen. Terwijl de sociale interactie in dit geval dikwijls overheerst wordt door de zorg om hun kleine kinderen, hard werken om hun huis af te betalen ... (met alle respect, zo was het bij mij 20 jaar geleden ook). Het zijn ook deze jongere mensen die me prettig gestoord vinden en misschien wel graag met me optrekken omdat ik nu en dan aan kom draven met gekke verhalen, doldwaze ingevingen. Zij die dan weer ouder zijn, schudden soms meewarig hun hoofd, vinden dat ik soms wel teveel risico's neemen zeggen er gelijk bij dat ik volop moet genieten van het leven, dat zij dat vroeger veel te weinig gedaan hebben en daar nu spijt van hebben.
Ah die wetenschapslui moeten zich ook bezighouden. En ik? Ik word nooit een fruitvliegje. Hun leven is me echt te kort.
Vorig weekend ben ik, naast ook heel hard gewerkt te hebben, even uit de bol gegaan. Ik heb genoten van het avondje uit, maar tot gisteren is het in mijn kleren blijven hangen. En dat bevestigt me nog maar eens dat ik nooit een nachtvlinder zal worden. Ik word oud als zotte mus.
Ik hou ervan mijn grenzen te verleggen, iets ongewoons te proberen, feest te vieren en plezier maken, mensen om me heen en ongerijmd gek te doen. En hou evenzeer van rust, alleen zijn, mediteren, eenzaam wandelen, de zon op mijn toet, een intens gesprek en een avond op de bank hand in hand met dochterlief en lusteloos voor tv te hangen.
Voor mij is het leven 1 grote leerschool. In alles wat we doen schuilt eigenlijk een uitdaging. Of het nu iets uitbundig is of iets sacraals. Het leven nodigt ons ieder moment weer uit om onszelf en de ander beter te leren kennen.Om te genieten van dat waar we op dat ogenblik mee bezig zijn. En soms valt het tegen en dan bestaat de kunst erin om in te zien welke les hierin schuilt, wat we uit de situatie kunnen leren.
Mijn grootste les in de afgelopen jaren was : leren aanvaarden dat ik alleen ben en vooral dat ik ook graag alleen ben. Het was reuze moeilijk om mijn kinderen, mijn relaties los te laten. Ik zocht voordurend naar compensatie. Ik was zo weinig mogelijk thuis omdat ik er muren op me voelde afkomen. Sinds kort voelt het heerlijk om thuis te komen uit de drukte, na een dagje werken of winkelen of stappen. En alhoewel ik van muziek hou, blijft de radio soms dagenlang uit. Alleen zijn in een wereld vol mensen, terugkeren naar jezelf. Dat raad ik iedereen aan.
Hmmmm, een benji-sprong dat moet ik toch nog maar eens doen
Heb je dat ook, dat je heel goed weet wat je wil en waarom je het wil en dat je dan plots toch weer gaat twijfelen? Alsof je onderuit gehaald wordt en je plots al motivatie en inspiratie ziet wegvloeien? Het overkwam me nadat ik alle info had doorgenomen ivm tijdskrediet. Een collega wees me op die mogelijkheid waardoor ik niet 2 maar minstens 3 maanden de tijd zou krijgen om naar Compostela te stappen. Dus extra 30 dagen om meer tijd te nemen onderweg of om na de tocht langer te kunnen recupereren. Eerst leek dat het beste idee .... Tot ik mijn vraag 'om uitzonderlijk verlof' schriftelijk begon te formuleren. Vanaf dat moment kwamen de twijfels : Wil ik wel 3 maanden weg? Lukt het me echt op 2 maanden? Weet ik zeker dat ik wil vertrekken? Moet ik alles niet nog 'even' uitstellen? Ik heb voorlopig 1 ding uitgesteld : het indienen van mijn schriftelijke vraag. Ik wil eerst weer rust in mijn chaotisch hoofd en weer een heldere kijk hebben. Wat niet verandert, is mijn plan om de voettocht te doen.
Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed, niet geschoten is altijd mis. Wat wil de wereld van mij?Dat ik geen risico's neem? Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom, en niet de moed heb om 'ja' te zeggen tegen het leven? Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen. Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn, dan is dit op de eerste plaats aan mezelf.
Ouderen bloeien op met jongere mensen in hun buurt en dat is nu ook wetenschappelijk bewezen - bij fruitvliegjes. 
