Uit een Libelle van maart 2009 Ouderen bloeien op met jongere mensen in hun buurt en dat is nu ook wetenschappelijk bewezen - bij fruitvliegjes. Een onderzoeksteam uit Iowa gaf een groep fruitvliegjes een enzym me dat hun levensverwachting drastisch inkortte. De groep die bij jongere fruitvliegjes werd gezet leefde dankzij de grotere sociale interactie opvallend langer dan hun soortgenoten die bij oudere fruitvliegjes in een hokje zaten.
Hierbij stel ik me verschillende vragen. 1. Hoe boeiend vinden die wetenschapsmensen hun vak? 2. Wie wordt beter van die resultaten. 3. Ben ik echt te vergelijken met een fruitvliegje? (Behalve dan dat ik graag fruit eet)
Stel nu dat die mannen gelijk hebben. Mijn vriendenkring bestaat uit mannen en vrouwen van 24 tot 76 jaar. Om langer te leven zou ik dus beter het meest optrekken met de jonge mensen. Terwijl de sociale interactie in dit geval dikwijls overheerst wordt door de zorg om hun kleine kinderen, hard werken om hun huis af te betalen ... (met alle respect, zo was het bij mij 20 jaar geleden ook). Het zijn ook deze jongere mensen die me prettig gestoord vinden en misschien wel graag met me optrekken omdat ik nu en dan aan kom draven met gekke verhalen, doldwaze ingevingen. Zij die dan weer ouder zijn, schudden soms meewarig hun hoofd, vinden dat ik soms wel teveel risico's neemen zeggen er gelijk bij dat ik volop moet genieten van het leven, dat zij dat vroeger veel te weinig gedaan hebben en daar nu spijt van hebben.
Ah die wetenschapslui moeten zich ook bezighouden. En ik? Ik word nooit een fruitvliegje. Hun leven is me echt te kort.
Vorig weekend ben ik, naast ook heel hard gewerkt te hebben, even uit de bol gegaan. Ik heb genoten van het avondje uit, maar tot gisteren is het in mijn kleren blijven hangen. En dat bevestigt me nog maar eens dat ik nooit een nachtvlinder zal worden. Ik word oud als zotte mus.
Ik hou ervan mijn grenzen te verleggen, iets ongewoons te proberen, feest te vieren en plezier maken, mensen om me heen en ongerijmd gek te doen. En hou evenzeer van rust, alleen zijn, mediteren, eenzaam wandelen, de zon op mijn toet, een intens gesprek en een avond op de bank hand in hand met dochterlief en lusteloos voor tv te hangen.
Voor mij is het leven 1 grote leerschool. In alles wat we doen schuilt eigenlijk een uitdaging. Of het nu iets uitbundig is of iets sacraals. Het leven nodigt ons ieder moment weer uit om onszelf en de ander beter te leren kennen.Om te genieten van dat waar we op dat ogenblik mee bezig zijn. En soms valt het tegen en dan bestaat de kunst erin om in te zien welke les hierin schuilt, wat we uit de situatie kunnen leren.
Mijn grootste les in de afgelopen jaren was : leren aanvaarden dat ik alleen ben en vooral dat ik ook graag alleen ben. Het was reuze moeilijk om mijn kinderen, mijn relaties los te laten. Ik zocht voordurend naar compensatie. Ik was zo weinig mogelijk thuis omdat ik er muren op me voelde afkomen. Sinds kort voelt het heerlijk om thuis te komen uit de drukte, na een dagje werken of winkelen of stappen. En alhoewel ik van muziek hou, blijft de radio soms dagenlang uit. Alleen zijn in een wereld vol mensen, terugkeren naar jezelf. Dat raad ik iedereen aan.
Hmmmm, een benji-sprong dat moet ik toch nog maar eens doen
Heb je dat ook, dat je heel goed weet wat je wil en waarom je het wil en dat je dan plots toch weer gaat twijfelen? Alsof je onderuit gehaald wordt en je plots al motivatie en inspiratie ziet wegvloeien? Het overkwam me nadat ik alle info had doorgenomen ivm tijdskrediet. Een collega wees me op die mogelijkheid waardoor ik niet 2 maar minstens 3 maanden de tijd zou krijgen om naar Compostela te stappen. Dus extra 30 dagen om meer tijd te nemen onderweg of om na de tocht langer te kunnen recupereren. Eerst leek dat het beste idee .... Tot ik mijn vraag 'om uitzonderlijk verlof' schriftelijk begon te formuleren. Vanaf dat moment kwamen de twijfels : Wil ik wel 3 maanden weg? Lukt het me echt op 2 maanden? Weet ik zeker dat ik wil vertrekken? Moet ik alles niet nog 'even' uitstellen? Ik heb voorlopig 1 ding uitgesteld : het indienen van mijn schriftelijke vraag. Ik wil eerst weer rust in mijn chaotisch hoofd en weer een heldere kijk hebben. Wat niet verandert, is mijn plan om de voettocht te doen.
Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed, niet geschoten is altijd mis. Wat wil de wereld van mij?Dat ik geen risico's neem? Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom, en niet de moed heb om 'ja' te zeggen tegen het leven? Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen. Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn, dan is dit op de eerste plaats aan mezelf.
Op 19 februari jl lanceerde Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Gezin Veerle Heeren de campagne 'Fit in je hoofd'. Op de website vind je een test in 10 stappen om te bepalen hoe fit je je voelt. Eens kijken hoe ik het ervan af breng. 1. Vind jezelf oké! Ik ben goed gek, maar ik heb daar vrede mee. 2. Praat erover! Iedereen heeft er de mond van vol dat er bij mij echt een steek los zit. We praten er dan ook geregeld over en op die manier stellen ze steeds weer vast dat ik geen gevaar beteken voor de maatschappij. 3. Beweeg! Een voettocht naar Compostela, als dat geen beweging is, dan weet ik het ook niet meer. 4. Probeer iets nieuws! Ik probeer soms iets ongewoon, soms iets knettergek en ik vind het dan meestal nog leuk ook. 5. Reken op je vrienden! Ik hou van alle mensen rondom me. We weten dat we er zijn voor elkaar. Dank u allemaal daarvoor. 6. Durf nee te zeggen! Oei, ik wilde dit jaar enkel JA zeggen tegen het leven. 7. Ga ervoor! De voorbereiding is pas van start, maar het maakt een enthousiasme in me los, waardoor ik op alle vlakken veel meer presteer. 8. Durf hulp vragen! Voila zoals ik eerder al vermeldde : het Universum schenkt. Je hoeft enkel te vragen. 9. Gun jezelf wat rust! Ik weet wat jakkeren en jagen is. Ik ging er eind vorig jaar bijna aan ten onder. Daardoor en om meerdere andere gezondheidsredenen was ik dit jaar al 3 maanden thuis. Het duurde ongeveer 1 maand vooraleer ik me er kon mee verzoenen, met het feit dat het kalm aan moest doen. Ik heb ondertussen mijn rustpunt gevonden en geloof me : het is vanuit die rust dat nieuwe mogelijkheden geboren worden. 10. Je hoofd boven water houden! Daarom ga ik nu 2 tot 3x per week zwemmen.
Ik had mijn beschermengelen en gidsen gevraagd om even contact op te nemen met de beschermengelen en gidsen van mijn werkgever, zodat hij gunstig gestemd zou zijn als ik hem ging spreken over mijn plannen. (Alle beetjes helpen, hé) En .... ik heb hen achteraf uitgebreid bedankt, want ik krijg 2 maanden verlof. Of in zijn woorden : "Dat kan geregeld worden." Joehoe! Hij had maar 1 bedenking : "Hoe ga jij dat doen, want die knie van jou ....?" Ja, die linker knie van me, daar is iets mis mee. Volgens een goed orthopedist kom ik vroeg of laat in aanmerking voor een knieprothese. Hij gokt waarschijnlijk op "vroeg" = goed voor zijn portemonnee. Ik gok natuurlijk op "laat" = na mijn pensioengerechtigde leeftijd en aangezien we als maar langer gaan moeten werken, zal dat dus niet voor mijn 70ste zijn. Dus zijn er met andere woorden geen echte redenen om van mijn plan af te zien. Ik blijf natuurlijk wel realistisch. Er kunnen zich altijd onvoorziene omstandigheden voordoen. Dat zien we dan wel als die er zijn. Het zou niet goed zijn om nu af te haken of gewoon af te wachten of het eventueel misschien niet door kan gaan.
De vraag die het meest gesteld wordt, is of ik dat wel aankan en hoe ik dat verkocht ga krijgen aan mijn baas. Ik heb daar maar 1 antwoord op : Kracht volgt de gedachte. Wat je denkt en wenst, wordt werkelijkheid. Ik ben zeker geen pilarenbijter, maar sommige zinnen uit mijn Christelijke Opvoeding heb ik onthouden en pas ik graag toe. Eén van die zaken is : "Vraagt en Gij zult ontvangen". The Secret is daar een modern voorbeeld van. Ik heb de juiste intentie en nodige motivatie en daarom weet ik dat het Universum mij zal helpen. Ik zal het niet op een presenteerschaaltje krijgen, maar ik zal de juiste uitdagingen voorgeschoteld krijgen om het beste in mezelf naar boven te brengen. Niet alleen de tocht, maar ook jaar van voorbereiden zal van me een ander mens maken.
Over exact 1 jaar vertrek ik naar Compostela. Vanaf nu tel ik definitief af. Deze tocht wilde ik op mijn 45ste reeds doen, maar om meerdere reden werd daar vanaf gezien. Het komende jaar wordt een jaar van voorbereidingen. Er moeten nog een aantal mijlpalen gehaald worden : * Mijn conditie moet op peil gebracht worden. * Ik wil het Spaans onder de knie krijgen. * Er gaat nog 20% van mijn lichaamsgewicht af. * En ergens halverwege word ik 50.
Ouderen bloeien op met jongere mensen in hun buurt en dat is nu ook wetenschappelijk bewezen - bij fruitvliegjes. 
