Sun, food and some jazzzzzz in the southern states
Holiday among framily
22-03-2018
Elvis town, Memphis in vogelvlucht
Het baan naar Memphis is een lange saaie recht-toe-recht-aan baan zonder spectaculaire bezienswaardigheden. Er was weinig verkeer dus het ging vlotjes. Voordat we naar ons appartement gaan bezoeken we eerst Graceland. Er waren verschillende opties van rondleidingen variërend van 30 dollar tot 199 dollar. Wij hadden gekozen voor de gemiddelde prijs en vroegen ons achteraf wat die 199 dollar toer in vredesnaam meer kon laten zien en beleven. Wij waren meer dan voldaan en hebben echt een heel bijzondere namiddag gehad. Best wel indrukwekkend. Door dit bezoek kreeg ik een heel andere kijk op Elvis zijn leven. Het huis is geheel in de jaren 50 stijl bewaard gebleven ook de aankleding. Helemaal niet over the top, oké hij was bekend, hij was superrijk en het huis had wel veel kamers, maar totaal niet overdreven. Zijn auto en motoren collectie daarentegen........maar wel super bijzonder.
Het appartement was redelijk snel gevonden maar het inchecken gaf wat hinder. Een man genaamd Walker heeft ons goed verder kunnen helpen en vertelde Piet dat Memphis een strange town was en dat je goed moest oppassen. Oké, een held als ik neemt dit advies direct ter harte en we gaan zeker oppassen. Eigenlijk is een appartement veel comfortabeler dan een hotelkamer. Je kan je meer vrij bewegen en je hoeft niet steeds op restaurant te gaan. Voor ons twee zou het wel wat duur zijn maar als gezin of met meerdere vrienden is dat echt een hele goede optie. De eerste avond in Memphis zijn we wel uiteten gegaan en het was heerlijk. Het restaurant Flight op mainstreet had blijkbaar een goede reputatie en ik moet zeggen dat klopte ook echt wel. Het goede was ook dat je kleine porties kon bestellen en dat was voor mij dan weer super. De drie anderen hadden er wat weinig aan en bestelden gewoon nog een kleine portie maar dan van iets anders. De jonge garçon genaamd Walker( jawel, twee op één avond) was gewoon een superzalige hartelijke ober en bij het afrekenen gaf hij ons de tip om vooral erg voorzichtig te zijn in Memphis, want Memphis was een gevaarlijke stad. Nu gaan we dus zeker en vast dit advies niet negeren. Het viel ons wel op dat Memphis downtown erg uitgestorven was op die bewuste zondagavond en er was ook veel leegstand in de straat. Een beetje zo een Harry Potter gevoel, donker en luguber. We zullen morgen zien of het dan ook zo stilletjes is.
De dag begon druilerig en koud, daarom zijn we wat later opgestart. De wandeling mainstreet af hebben we onderbroken voor een koffietje en ook daar vertelde de ober datgene, wat we al van twee anderen te horen hebben gekregen dus blijkbaar is Memphis niet echt veilig. Hij drukte ons op het hart om vooral niet de zijstraatjes in te gaan, grote straten zoals Beale en Maine zijn wel veilig maar we moesten in downtown niet zelf op onderzoek gaan want de politie komt daar zelfs niet meer.
Het human rights museum in het voormalige Lorraine hotel is zeker het bezoeken waard. De slavernij wordt daar volledig uit de doeken gedaan en dit keer is het niet zoals in Savannah, waar de gids toch wel liet doorschemeren dat de slaven in Savannah het helemaal niet slecht hadden. (Ik denk dan: want? ze zijn vrijwillig naar daar gekomen, helemaal niet uit hun eigen habitat ontvoerd en van hun familie weggerukt om onder dwang, met veel slaag en andere vreselijke folteringen zonder loon te werken????....... Ja hoor...)
Het museum laat de lange strijd zien die de zwarte bevolking heeft moeten strijden om gelijkheid te verkrijgen. Dat ze vrij waren wilde niet per definitie zeggen dat ze gelijkgesteld werden met de blanke bevolking. Zeker hier in de streek en ook in Birmingham USA was de strijd hevig, zo hevig dat er door de blanke bevolking heel veel slachtoffers zijn gemaakt.
En wie weet is de blanke bevolking daar nog steeds zeer strijdvaardig op dat gebied. In de jaren 60 is alles geëscaleerd. De jonge zwarte bevolking begon in opstand te komen, ze weigerden nog op te staan als een blanke ergens wilde gaan zitten, ze bezochten ook de gebouwen en tentoonstellingen die alleen voor de blanken waren voorzien en er was een mars, een hele grote mars om te protesteren tegen de onrechtvaardigheid en ongelijkheid. Al deze protesten waren vreedzaam en bedoeld zonder geweld. Daar is dus niks van in huis gekomen en na alle vreselijke moorden en martelingen was het grootste dieptepunt was toch wel de moord op Martin Luther King, die door een lafaard werd doodgeschoten terwijl hij op het balkon van het Lorraine hotel een luchtje aan het scheppen was.
Zeer indrukwekkend museum. Zeer indrukwekkend. Gelukkig liet het zonnetje zich zien in de namiddag en we zijn afgezakt naar Beale street. Voor de muziekliefhebber, the place to be. De dame die onze drank bracht vertelde ons dat rond 16 uur het downtown gebeuren wat tot leven begon te komen en dat de echte ambiance eigenlijk na 19 uur begon.
Memphis ligt op de grens met Mississippi, de staat waar we naar afzakken.
Ons volgend doel is Vicksburg, bekend van oa de grote strijd die daar gestreden is van Noord tegen Zuid. We blijven hier maar één dag, Eric is jarig vandaag dus vieren we dat vanavond op een casinoboot, maar dat weet hij nog niet. Verrassingske.
We willen
eerst op bezoek gaan naar Graceland! Dat is eigenlijk toch een must als je in
Memphis bent. We nemen een basis tour maar zijn toch zo’n goeie drie uur bezig
om alles te bezichtigen. Het huis is volledig opengesteld, de opnamestudio, het
zwembad, de vele auto’s, … Dit is een echte aanrader en we worden helemaal
ondergedompeld in het leven van de King.
Als we in
Memphis aankomen is het eerste dat we te zien krijgen de Mississippi, de
langste rivier van Noord Amerika. Heel Indrukwekkend,
zeker de verschillende bruggen.
We gaan ’s
avond iets eten in een ‘sterrenrestaurant’. Dat wisten we op voorhand natuurlijk
niet want we gaan meestal gewoon op ons gevoel af maar het is de lekkerste
maaltijd die we tot nu toe gegeten hebben. Heel verzorgd en fijn van smaak.
Voor de hoofdschotel kan je kiezen uit een klein en een gewoon bord. Omdat de
porties in Amerika meestal huge zijn beslissen we allemaal om een klein bord te
nemen. Voor Nine is dat natuurlijk geen probleem, zij eet 2 happen en heeft
genoeg maar voor ons was het toch wat weinig en we beslissen om nog een tweede
bord te nemen. We proberen allemaal iets anders te nemen zodat we van elkaar
kunnen proeven en vergelijken. Het is eerlijk gezegd allemaal heel lekker. Ook
de desserts kunnen niet ontbreken want de chef is nummer 1 van Memphis op
gebied van pastry ’s en dat hebben we geweten. Een culinaire verwennerij met
aangepaste wijnen, het water komt me nog in de mond als ik er aan denk.
De rest van
Memphis valt voor mezelf een beetje tegen. Het is niet de stad die ik gedacht
had of waar ik over gelezen had op voorhand. Het slechte nieuws dat we gekregen
hebben van thuis zal er natuurlijk ook geen goed aan gedaan hebben maar voor
ons is het een stad met veel verval, veel leegstand en toch wel wat louche
figuren onder de baan. Ik zou hier ’s avond zeker niet alleen durven rondlopen.
We komen aan
in Nashville in het weekend van St. Patricksday. Als we aan de locals vragen
wat ze nu eigenlijk vieren kunnen ze hier niet op antwoorden, het is voor hen
gewoon een dag om te feesten en vooral te drinken. We zitten gelukkig een
beetje buiten het centrum, van het hotel gaan we zwijgen want het is het minste
wat we tot nu toe gekregen hebben en de klachtenbrief van dingen die niet in
orde waren is door Nine verstuurd.
Van
Nashville hadden we gehoord dat het het ene café na het andere was, allemaal
met live music en dat klopt volledig. Omdat het dus het weekend is van St.
Patricksday kan je hier op de koppen lopen. We kijken hier onze ogen uit, de
sfeer zit er duidelijk goed in. Zo zien we een vrijgezellenfiets ( waar
meerdere vrouwen op fietsen ) met drank à volonté, of de partybussen die in de
stad rondrijden met op het open dak dansende en vooral drinkende mensen, een Cinderella
koets om de stad rond te rijden en zo veel meer. Het is feest hier, je kan het
een beetje vergelijken met carnaval bij ons thuis, en we worden meegenomen in
deze sfeer. We eten in een tent waar ze ook live muziek hebben en het wordt een
gezellige maar vooral drukke avond.
Toen we onze
reis aan het voorbereiden waren heb ik me heel erg verheugd op de plantages met
slavenverblijven. Meade plantation kon dus niet op ons lijstje mankeren. Het is
een oude plantage/paardenstal waar alles zo veel mogelijk bewaard gebleven is,
ook de slavenverblijven. Het valt me opnieuw op dat ze hier in het zuiden een
deel van de geschiedenis willen minimaliseren. Het onderwerp ‘slavernij’ lijkt
een beetje taboe. Je krijgt alles te horen over de geschiedenis van de bewoners
van meade plantation, je kan bijna het hele huis bezichtigen maar over de
omstandigheden van de slaven wordt weinig gesproken.
Als we
uiteindelijk in de slavenverblijven komen wordt er wel een film afgespeeld van
een afro amerikaanse die ons vertelt dat ze de hele geschiedenis wil vertellen
en dat vind ik eigenlijk maar correct.
We krijgen wel het succesverhaal te horen van
een bepaalde slaaf, ik ben zijn naam vergeten, die eigenlijk de grondlegger is
van het fokken van paarden. Hij was er een crac in en naar wat ik begrepen heb
zijn er nu nog steeds paarden die van deze bloedlijn afkomstig zijn. Het is een
leuk bezoek met op het einde een wijnproeverij. We beslissen om daar een
snackje te nemen en als we ons buiten in het zonnetje installeren worden we
aangesproken door een Amerikaans gezin dat hier op vakantie is voor
springbreak. Ze vertellen ons dat we zeker ook eens langs moeten gaan in
Francklin en dat doen we dan ook. Het is een iets rustiger stadje , nuja niet
in de bub waar we enen gaan drinken want het is nu eenmaal St. Patricksday,
maar daarbuiten zijn er wat leuke winkels en caféetjes.
’s Avonds trekken
we terug naar het centrum van Nashville en we komen terecht in BB restaurant
met erg goeie live muziek. Het wordt een heel fijne avond.
Na een
uurtje of drie komen we aan in Pigeon forge. Het lijkt op een heel groot
pretpark waar we doorrijden en we komen later te weten dat het dit eigenlijk
ook is. Verschillende attracties staan langs de baan en voor kinderen is het
hier een echt paradijs. Het heeft wel iets al die kleurtjes, ik voel het kind
in mezelf weer helemaal naar boven komen.
Het
appartement waar we terecht komen kan niet anders beschreven worden dan ‘fantastic,
marvelous, … ‘ Twee mooie slaapkamers, twee badkamers, een superdeluxe keuken, ….
Hier kunnen we ons wel thuis voelen.
Wehebben ons ingeschreven om ’s avonds naar een
dinershow van Dolly Parton te gaan, niet dat ze daar zelf aanwezig is maar zij
heeft dit allemaal opgezet. Ik moet eerlijk toegeven dat ik op voorhand een
beetje sceptisch was over hoe het eten zou zijn maar dat valt echt heel goed
mee. Ik vermoed dat er zo’n600 mensen
per show aanwezig zijn die allemaal op tijd hun eten moeten krijgen maar de
organisatie is super. We starten met een champignonsoepje, daarna een
piepkuiken met mais en een aardappel in de schil en als dessert een appelflap.
Bestekken zijn er niet dus we mogen met onze vingers eten , wat ik ook wel leuk
vind. Tijdens het eten gaat de show gewoon door. De zaal is in twee verdeeld en
het is eigenlijk zo’n beetje een battle tussen noord en zuid. Het is heel leuk
opgezet en je kan zien dat jong en oud zich amuseert. Dit is een echte aanrader
dus als je ooit in Pigeon Forge bent moet je dit zeker doen.
Pigeon Forge
ligt eigenlijk tegen de Great Smokey Mountains en natuurliefhebber die ik ben
wil ik graag een wandeling gaan maken daar. We hadden een adresje doorgekregen
van een neef van mij waar je kon wandelen en dat ook rolstoeltoegankelijk was.
We konden het adresje niet echt vinden en hebben dan maar geprobeerd om zo in
de bossen te gaan wandelen. Voor Piet was dit echt niet zo eenvoudig en we
hebben de wandeling eigenlijk vrij snel moeten stopzetten. Wezijn dan maar doorgereden naar een mooi
uitkijkpunt. Naarmate we meer naar boven aan het rijden waren konden we de
temperatuur zien zakken en op een bepaald moment zaten we dus in de sneeuw en
hingen de rotsen vol met ijspegels. Ik probeer straks nog foto’s bij te voegen
maar dat wou de vorige keer niet echt lukken dus als je ze hier niet ziet kan
je ze op facebook bekijken.
Voor we
verder trekken naar Nashville pikken we nog het museum mee van de titanic. Als
we daar binnen komen krijgen we allemaal een personage toegewezen dat ooit echt
op de Titanic gezeten heeft. In de loop van de tour kom je dan te weten wie je
personage is en of ze de tocht overleefd heeft. Ook dit was een aanrader, ze
hebben heel veel moeite gedaan om de verschillende plaatsen zo authentiek
mogelijk in te richten. Zo komen we bij de trap met de klok. De trap met het
hekken ervoor dat volloopt met water en nog veel meer. Ik geniet en ik vermoed
dat de rest dat ook doet want we zijn allemaal heel enthousiast als we terug
buiten komen.
Onze reis
naar Savannah is er één van ongeveer 6 uur, een ganse trip dus. Onder de baan
zien we nog een man die gearresteerd wordt en we voelen ons eventjes in een
misdaadfilm. We komen aan in een oud hotel midden in het historische gedeelte
van Savannah.
Savannah is opgebouwd uit squares, vierkante
pleinen met de huizen rondom. Naarmate de stad groeide kwamen er meer squares
bij. Het is dus eigenlijk een stad die uit allemaal vierkanten bestaat en voor
mijn autistische geest is dit fantastisch, orde en structuur! Je kan bijna niet
verloren lopen omdat alles zo mooi geordend is.
In ons hotel
word je elke avond getrakteerd op kaas en wijn en als we uitgeladen hebben gaan
we daar dus iets drinken. We ontmoeten
daar Karen, een dame die volgens mij al lang op pensioen moest zijn, maar die
ons helpt om de beste plaatsen in Savannah te ontdekken om te gaan eten. We gaan
eten 2 squares van ons hotel maar door de airco die zo koud staat wordt het
niet echt een ‘warme maaltijd’.
We hebben
een tour geboekt om het oude gedeelte van Savannah te ontdekken. We zouden
samenkomen aan het pleintje voor ons hotel maar als we daar aankomen zien we
veel gidsen maar niet de onze. We gaan eventjes naar de receptie, waar ze echt
heel behulpzaam zijn, en na een telefoontje krijgen we te horen dat we naar een
ander plein moeten. We komen daar dus aan, 15 minuten te laat en ik voel me al
een beetje opgedraaid. Ik vraag aan de gids hoe het komt dat hij hier staat
terwijl er toch heel duidelijk vermeld staat dat we op het andere plein moesten
samenkomen. Hij zei dat hij een berichtje gestuurd had maar dat het blijkbaar
niet verzonden was ??????????????? Zulke toestanden zijn voor mij totaal
onbegrijpelijk en ik moet eerlijk toegeven dat ik al een kleine degout heb van
de gids omdat hij ons zoiets lapt. Nuja, ik probeer het van me af te zetten en
we starten aan de tour.
Onze gids
begint te vertellen over de geschiedenis van Savannah, ook over de slaven, en
volgens hem hadden die mensen het helemaal niet zo slecht hoor. Ze kozen ervoor om daar te werken en de
verhalen van slaven die met de zweep bewerkt werden waren volgens hem allemaal
fel overdreven!!!! Mijn degout veranderd van klein naar toch wel iets groter
maar ik blijf me voornemen dat ik niet zo veroordelend mag zijn en we vervolgen
onze tour.
De oudstad
is echt heel mooi en ik geniet, ondanks de gids, van de geschiedenis van het
land, de mooie huizen en fantastische natuur. De Ieren die hier met massa’s
naartoe komen om de rottigste jobkes te doen, ze zijn misschien nog slechter af
dan de slaven. Het is duidelijk een tijd van heel veel onrechtvaardigheid en
mijn buikgevoel komt een beetje opzetten zoals ik dat altijd heb als ik
geconfronteerd word met zulk onrecht.
Als we onze
tour verder zetten vertelt onze gids dat dit echt trumph land is. Ik meende
eerst dat hij het niet meende maar dat was verkeerd gedacht en eigenlijk had ik
moeten weten dat het zo’n vent was. Hij vertelt heel fier dat zijn omzet
verdubbeld is sinds hij aan de macht is.
Ik kan het niet laten om op te merken dat er belangrijkere zaken zijn dan
omzet, zoals bijvoorbeeld menselijkheid, maar ik herpak me heel snel en zeg dat
we deze discussie niet gaan voeren en dat we beter gewoon verder doen met de tour.
Ik begrijp nog steeds niet dat er mensen zijn die voor zo iemand kunnen stemmen
maar soit, iedereen heeft recht op zijn eigen mening.
Voor de rest
van de tour probeer ik zoveel mogelijk te genieten en eerlijk is eerlijk ,
Savannah is gewoon een heel mooie stad dus dat is geen probleem. Vooral de
pleintjes met de oude eiken die bijna allemaal volhangen met spaans mos geven
een heel speciaal gevoel dat ik wel kan appreciëren.
Onze twee
dagen zijn weer heel snel voorbij en ook hier blijven we met het gevoel zitten
dat het allemaal wel iets langer gemogen had. Misschien moeten we volgende keer
een paar maanden uittrekken. Maar nee zo lang kan ik de gasten niet missen of misschien
moeten we volgende keer eens samen met de kids naar hier komen! Dat zouden we ook
kunnen doen.
De ontvangst
bij Dean en Angelique is zoals verwacht heel hartelijk, we voelen ons bijna
familie. Alles wordt voor ons in orde gebracht en het is duidelijk een andere
manier van vakantie nemen. We passen ons in in hun leven, samen eten, gaan wandelen met de
hond, een praatje met de locals. Dit is iets wat we in België niet echt kennen,
van zodra je in Amerika iemand tegenkomt en ze horen dat je van het buitenland
bent, krijg je een ganse resem vragen en enthousiaste uitroepen. Amazing,
fantastic, nice , wonderfull zijn opmerkingen die je hier dagelijks hoort. Of
het echt allemaal zo ‘fantastic’ is weet ik niet maar zo lijkt het wel.
We gaan samen
met Angelique en Dean naar Sweet water preserve. Hier mag je mij ’s morgens afzetten
en ’s avonds terug komen halen zo mooi en rustig is het hier. Het is ook een
fijn project, de bevolking dumpt zowat alles in de swamp, verpakkingen, auto
onderdelen, wasmachines, je kan het zo gek niet bedenken. Al deze rommel wordt verzameld in een groot bekken dat
regelmatig leeggehaald wordt. Het water wordt op een natuurlijke manier
gezuiverd en kan verder stromen. Als wij daar aankomen is het reservoir
blijkbaar juist leeggehaald want volgens Angelique valt het mee van vuil (
alhoewel er toch nog wel wat in drijft hoor) . Naast het reservoir is er een
echt natuurgebied waar je de meest vreemde vogels, bomen, … kan zien. Blijkbaar
zijn er ook wilde paarden maar die krijgen we spijtig genoeg niet te zien. Ik
kom hier helemaal tot rust en zoals gezegd zou ik hier uren kunnen blijven maar
er staat zoveel op ons verlanglijstje dat we moeten gaan.
We gaan
natuurlijk ook naar het graf van Tessa kijken. Nine is al maanden aan het praten
over dat bezoek. Bij elke wandeling aan de zee die we gemaakt hebben de
voorbije maanden kwam Tessa wel eens ter sprake en ik kan heel goed voelen hoe
moeilijk het ook voor Nine moet zijn om een nichtje af te geven dat nog zo jong
is . Tijdens deze wandelingen was ze altijd op zoek naar spulletjes die ze zou
kunnen meenemen om op haar graf te leggen.
Tessa is
begraven in een natuurdomein, zonder zerken, tussen de bomen en groen, heel
mooi allemaal. Er is een klein tekentje aangebracht zodat je de plaats wel kan
terugvinden. Op die plaats is er een hart gemaakt met houten takken en de bloemen die we meegebracht hebben passen er
heel schoon in. Op het domein is het heel rustig maar de sfeer is helemaal
anders dan op een gewoon kerkhof. Je voelt je helemaal verbonden met de natuur
en ik kan me voorstellen dat dit een vorm van troost kanbieden dat je terug één wordt met de natuur.
Trevor, de
zoon van Angelique krijgen we ook te zien, samen met zijn vriendin Lia. De
eerste avond spelen we samen met de familie een spelletje katan, Trevor is heel
gedreven kan ik zien en hij doet me een beetje denken aan Giani die is ook
altijd zo gedreven bij spelletjes. Het wordt een leuke avond gewoon onder
familie/vrienden. Je kan merken aan de zusjes dat ze blij zijn dat ze elkaar
zien en wij zijn blij dat we kunnen meegenieten.
De laatste
avond bij de familie Mimms gaan we uit eten naar een leuk restaurantje met heel
lekker eten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje schrik had voor het eten
hier. Ons laatste avontuur in de states was niet zo positief op gebied van eten
maar blijkbaar hebben ze in Amerika toch ook wel wat geleerd en de gefrituurde
happen zijn vervangen door een iets gezondere versie.
Het afscheid
is een beetje dubbel. Er wachten ons nieuwe avonturen en daar zijn we
natuurlijk heel nieuwsgierig naar maar we zouden voor mijn part ook gerust nog
wat langer kunnen blijven bij Angelique en Dean, nuja, het is niet voor lang
want op het einde van onze reis zien we elkaar nog eens terug.
Om de één of andere dwaze naïeve reden had ik mij een bepaald beeld van Nashville voorgesteld. Die van houten saloons, stoffige verandas en meer van die cowboyfilmtoestanden. Ondanks dat we alles zeer doordacht van te voren gepland en uitgedokterd hadden, heb ik er nooit bij stilgestaan dat Nashville de hoofdstad was van Tennessee. Dus over een cultuurshock gesproken. Back to reality zullen we het maar noemen. De gebouwen die bij het naderen opdoemden waren gigantisch en in Downtown was het gigantisch druk. Je kon er over de koppen lopen, overal muziek, sommige gewoon herrie en we hadden het idee op een Werchter festival te zijn, zo druk was het gisterenavond.
De reden is dat het St Patricksweekend is, springbreak, én een grote basketbalwedstrijd. Maar vandaag, zaterdag, gaat het helemaal hectisch druk zijn want dan is het echt St Patricksday én de basketters schijnen te worden onthaald als heros. Maar enfin, dat is voor straks.
Van Nashville had ik meer gedacht dat er overal saloons zouden zijn met de live muziek maar die saloons hebben plaatsgemaakt voor grote stenen gebouwen, weer al gelijk de strip in Las Vegas maar dan ipv casinos zijn het food en music aangelegenheden geworden. Dat was het nachtleven tenminste. Vandaag gaan we een plantage bezoeken en het dagleven van Nashville bekijken. Nu is het nog even wachten op Im, die is gaan rollen, gsm is onbereikbaar én hij is op onbekend terrein waar het gigantisch druk is. Hij is al een dik uur weg, dus ik ben wachtende, en wachtende en wachtende.
Zich totaal van geen kwaad bewust te zijn komt hij op zijn gemakske aangereden en na het ontbijt vertrekken we richting
The Meade plantation, een stoeterij van renpaarden. Het is een prachtige Mansion en de gids heeft ons uitgebreid de geschiedenis van het wel en wee van de vijf generaties die daar hebben gewoond en gewerkt. Ook het onderwerp slavernij en vrije slaven zijn besproken geweest, alhoewel ik sterk het idee heb dat het allemaal niet zo rooskleurig was als dat er verteld is geweest. Ondertussen is het voor de tijd van het jaar vreemd warm in Nashville, omgerekend is het 20 graden Celsius en het zachte briesje is gewoon zalig. Blijkbaar heeft het vorige week nog flink gesneeuwd en gevroren en voor de komende week worden er temperaturen van min vier verwacht, dus het wordt blijkbaar tijd om verder naar het westen te gaan en het koudefront achter ons te laten.
Vanmiddag op advies van een Amerikaans gezin uit Nebraska, zijn we richting Franklin gereden. Het was er druk ivm
St Patricksday. Franklin is een aardig dorpje met wat winkeltjes en bars, maar niet echt iets heel speciaal. Het weer was zalig, de lunch geweldig en we hebben gezellig gewandeld. Nu is het 17 uur plaatselijke tijd en we kunnen ons gaan voorbereiden op de komende avond. Ik zou graag naar second avenue gaan in Nashville, BB King en de muziek, maar zie een beetje op tegen de drukte. We zullen zien, niks moet, alles kan, maar als ik heel eerlijk ben zou ik super graag naar second avenue willen gaan om BB king zijn BBQ restaurant met muziek te bezoeken. Helaas is Johnny Cash door onze middagwandeling in het water gevallen. Echt jammer, maar je kan nu eenmaal niet alles willen
Savannah ligt in de staat Georgia, en ook deze staat laten we achter ons. We gaan richting het westen, weg van de Atlantische oceaan. Om van Georgia naar Tennessee te gaan, moeten we ook nog effkes South Carolina doorkruisen.
Dus alles op een rijtje; Florida-Georgia South Carolina- Tennessee, al vier staten doorkruist, richting de Smokey Mountains naar de streek waar Dolly Parton zeer bekend is.
Ons appartement is zelfs aan de Dollywoodroad, kan je nagaan. De reis van vandaag is een lange, zes uren volgens Google maps, maar dat nemen we dus met een flinke korrel zout. Ik kijk er enorm naar uit om naar het Westen te gaan, de sfeer en muziek, daar doe ik het allemaal voor. We hebben geboekt in Pigeon Forge, een stadje dat lijkt op de strip van Las Vegas maar dan ipv casinos staan er overal mini pretparken en fake huisjes die je kan bezoeken.
Dollywood is daar ongeveer 31 jaar geleden begonnen en toen hebben een aantal ondernemers bedacht om ook maar eens daar iets te exploiteren, met het gevolg dat er veel te veel is en te weinig klanten. Een school heb ik hier niet gezien dus ik denk zomaar dat de mensen die hier allemaal werken misschien in het nabijgelegen Gaitlinburg wonen.
Het appartement in Pigeon Forge is zo verbazend prima fantastisch dat er menig mens gewoon zou willen wonen. Op aanraden van mensen die hier al eerder zijn geweest hebben we de DOLLY PARTONS STAMPEDE bijgewoond, een diner show met veel entertainment. Was heel leuk om mee te maken en het eten was lekker maar veeeel te veel. Dus naar Amerikaanse gewoonten, kreeg iedereen een papieren zakje om daar het eten in te doen dat je wilde meenemen. Wij hebben dit dus gedaan en hebben een zalige lunch gemaakt van salade met stukjes kip en allerlei ander dingetjes die we nog over hadden.
Deze stop hadden we gepland om het kalm aan te doen, een vakantie is ook om te rusten. Na een zeer interessant bezoek aan het Titanic museum zijn we het park van de smokey mountains ingegegaan. En jawel, er lag sneeuw. Mooie ijspegels hingen te schitteren aan de rotsen, gewoon bijzonder.
Morgen zit ons bezoek hier er weer op, nog efkes langs een hard rock café voor een t-shirt voor ons Willemeijn haar verzameling en dan kunnen we richting Nashville......
Florida en de daarbij zalige lente temperaturen achter ons laten, zien we het landschap langzaam veranderen. De palmbomen verdwijnen en de naaldbomen komen in zicht. De ellenlange weg lijkt niet op te houden en met een beetje fantasie kan je jezelf voorhouden dat je in Brabant rijdt, de baan richting Tilburg, met rijen bomen en ipv drie banen zijn het er hier vijf naast elkaar.
Savannah in het verschiet, we kijken er allemaal naar uit. In het oude historische deel aangekomen te zijn konden we de auto parkeren op een openbare invalidenplaats en dat kost dus helemaal niks. Nu we dit weten gaan we standaard op zoek naar zo een plaats. Het hotel Planters Inn aan Reynolds square is prachtig. De oude stijl van toen hebben ze kunnen behouden, maar daarbij ook de geuren. Een hotel waar die oudheden nog in de vloerbedekking zitten heeft nu eenmaal een wat muffig geurtje.
Op onze kamer stond er een fles merlot en een kaartje met de felicitaties voor ons 30 jarig huwelijksjubileum. Voordat we arriveerden kreeg ik een mail of er een bijzondere gelegenheid was voor deze trip en ik had hen teruggemaild. Wist ik veel dat er een attentie door het hotel geregeld zou worden, maar daardoor was het ontvangst nog eens extra warm. In dit hotel hebben ze elke dag twee uurtjes kaas en wijn aperitief, gewoon voor de gasten. De 60 plus conciërge Karen was super hartelijk en haar dialect geweldig. Voor het personeel van het hotel was niks te veel of te moeilijk om te regelen. De receptionist Patrick heeft voor ons van alles telefonisch kunnen regelen voor onze trip die er nog aankomt. Deze periode is het st Patricksday, een Ierse feestdag met een hele grote parade in Savannah. Men verwacht dit weekend 2,5 miljoen bezoekers voor dit feest en wij zijn blij dat we op tijd weg kunnen gaan. Nu weten we ook hoe het komt dat er Savannah zoveel Ieren wonen of gaan komen, dit is ons helemaal uitgelegd door de gids tijdens een wandeling door het historische deel van Savannah. Mocht er ooit iemand in mijn kennissenkring naar Savannah gaan, dan zou ik dit hotel zeker aanraden, ook al was het ontbijt eenvoudig. Maar eenvoud siert de mens denk ik dan maar.
Ik had na mijn bezoek aan Savannah het idee dat het eigenlijk meer om een knus dorp ging. Alles in verdeeld in pleinen en hoe de middenstand elkaar helpt om via via toch alles voor de toerist te regelen, het had helemaal geen gevoel van een grote stad. We hebben dan ook allen het oude stadsdeel gezien, maar toch. Wat ik niet wist is dat de streek van Savannah ook wel Trump County genoemd wordt, wat wel te merken was aan de praatjes van de gids. Dus ook al is Savannah een TRUMPDUMP, het verblijf in Savannah was alsnog zeer positief.
Ook na dit bezoek is de conclusie dat de twee dagen eigenlijk te kort zijn om alles te kunnen zien, maar dat is de keuze die we toen gemaakt hebben en omdat we nog zoveel willen zien, proeven en beluisteren in de andere steden, moeten we het er maar bijnemen. Een volgende vakantie kunnen we selecteren wat we nog eens zouden willen zien. Al denk ik dat Zuid Afrika, San Fransisco, Australië en de Noorse fjorden ook op het verlanglijstje staan.
Het ontvangstcomité stond ons al op te wachten in Gainesville, het was al erg laat en na het uitpakken van de meegebrachte goederen, (lees; kaas, Brugse triple en borrelnootjes) een babbeltje hier en daar en de dag zat er voor ons op.
Omdat het vandaag echt heel mooi weer is wilden we wel graag een buitenactiviteit doen. Na een bezoekje aan Tessas laatste rustplaats in een prachtige groene oase zijn we in de middag naar een fleemarket gegaan. Ik ken de fleemarket nog van vroeger in Miami, maar deze hier in Waldo, echt waar, zo heet het stadje, dat heb ik nog nooit gezien. Ik had het niet alleen, maar ook de anderen hadden de indruk dat we op het stort van de vuilnisbelt aan het lopen waren. Niet alles natuurlijk, maar er was echt enorm veel troep. Zelfs oude pcs die nooit never niemand meer zou kopen stonden ten toon.
Een kleine tegenvaller was dat Piet zijn rolstoelaankoppelstuk tijdens de vlucht kapot is gegaan. We hadden hem nochtans laten inpakken op de luchthaven maar er is toch het eea misgegaan want toen de mannen wilden gaan rijden bleek al snel dat dit onmogelijk was.
Nu denk je natuurlijk :dan fiets hij maar niet, maar hij gebruikt deze extra bewegingen niet alleen om zijn conditie op peil te houden maar ook om zijn pijnen enigszins onder controle te houden. Het heeft geen zin om dit loodzware lompe ding de hele trip mee te zeulen want hij is stuk en dus laten we het maar in Gainesville bij Angelique. Voor ons drie is dat een stuk gemakkelijker, voor Piet een kleine ramp. We zullen voor hem een alternatief moeten zoeken.
In 2011 hielden we elke keer onze adem in als het om food ging en dan bedoel ik het niet in de positieve zin van het woord. Tot nu toe heeft deze 2018 USA trip het tegendeel alleen maar bewezen. Gisteren als afscheid heeft Dean ons meegenomen naar een visrestaurant.
Ik mag wel toegeven dat ik geen visliefhebber ben maar wat ik heb gekregen was gewoon zalig. Zo zie je maar dat ook het culinaire evolueert.
Een afscheid, je weet altijd dat het eraan komt maar toch met een knoop in mijn maag afscheid genomen van mijn Big sis en haar hubbie. We zijn daar in Gainesville zo super goed ontvangen, maar langer blijven was voor ons geen optie. Gelukkig zien we hen nog op de terugweg.
Na een ellenlange tocht eindelijk mijn grote zus kunnen knuffelen. Dit is zo een zalig moment geweest, ik vergeet dit nooit. Ik weet nu al dat ik gewoon de komende dagen chill en relax en zalig kan doen wat ik wil zonder zorgen. Zij pakt het allemaal over. Echt eweldig, niks moet, alles kan en alles mag. Ze heeft ons meegenomen naar een prachtige prairie in gainesville, een project dat heet sweet water preserve, en he tis een project dat op de één of andere manier een systeem heeft uitgedokterd om al het afval dat men weggooit in de straten van de stad toch gezuiverd wordt en zo de habitat van de prairie bewaard blijft..........echt geweldig. Helaas ben ik nu keikapot en ik kan niks meer schrijven........alle lieverds onder jullie...........slaap wel
Het weekend voor ons vertrek begint het in mijn hoofd al serieus te knetteren. Er moet nog zoveel gebeuren, inkopen moeten gedaan worden, medicijnen afgehaald (voor 4 weken opslaan), de was afwerken en daarna de koffer inpakken. Jawel, koffer, niet koffers. We hadden namelijk bedacht dat 1 koffer per koppel wel genoeg zou zijn en voor Piet dan een extra bagpakking rugzak met al zijn verzorgmateriaal voor de komende drie en een halve week. Ook voor het thuisfront moet er nog van alles geregeld worden. Ik had een brief voor de kinderen geschreven met de "hoe en wats" met ons huishouden, het huis, de hondjes Julius en Maximus, de paardjes en mevrouw Tok. Nu gaan de meiden eens echt weten wat wij allemaal doen op een dag. De boodschap die ik hen heb meegegeven is ook duidelijk met gedrag naar elkaar toe. Quotes als ; Vele handen maken licht werk, met een opgeruimd huis hoef je niet steeds te poetsen, help elkaar, maak het elkaar niet lastig, etc, etc etc. Ook een hele belangrijke vond ikzelf wel is, dat de vriezers leeggegeten kunnen worden en dus hoeven ze niet steeds om boodschappen te gaan. Ik ben al een paar weken bezig om allerlei gezonde maaltijden geportioneerd in te vriezen en nu maar hopen dat ze zich er ook eens naar gaan gedragen. Maandag voor ons vertrek nog gewerkt in het ziekenhuis en het was beredruk. Zo druk dat ik eigenlijk met een schuldgevoel die avond naar huis ben gegaan omdat ik de dinsdag vrij had gevraagd. Dinsdag zouden we vertrekken richting Düsseldorf, om eerst alles op de luchthaven na te vragen en voor de rolstoel te regelen In Düsseldorf AirPort kan je gratis parkeren als je een invalidenparkeerkaart hebt en van die service wilden we wel gebruik van maken. De boodschap was dus heel duidelijk; alles moet in één auto kunnen. Eric zijn gloednieuwe Volvo zou toch perfect moeten kunnen. Helaas pindakaas, de rolstoel paste niet door het gat van de achterklep dus alles zou of in onze auto moeten of we gaan met twee auto's. Dat laatste was niet onze voorkeur. Dus puzzelen, stapelen, alles er weer uithalen, en zo maar blijven meten en passen. Wat ik nog even vergeten was te vermelden is dat Piet zijn aankoppelstuk ook mee moest gaan en dat is zo een zwaar lomp onhandig ding dat het bijna onmogelijk zou zijn om alles in één auto te krijgen. Het koppelstuk moet mee zodat hij kan fietsen en op mindere terreinen toch mee kan gaan. We hebben onszelf wel serieus positief wijsgemaakt dat de bagpack waar alle verzorgspullen inzitten toch leeg zou moeten zijn tegen het einde van de vakantie. Het onderwerp koppelstuk komt vast en zeker nog eens terug in de blog.
Ik heb Kristel leren kennen in 1996. Ik was die "ollandse" die in het dorp woonde en kende 1 persoon buiten de familie van Piet. Dat was ons Jessie, die in 1988 als spruit van 10 jaar ons prille huwlijksleven kwam verstoren en in de loop der jaren niet meer is weggegaan. Daar ben ik nu, na 30 jaar trouwens nog steeds dankbaar voor. Om toch maar een beetje in het dorp te socialiseren ben ik op de badminton gegaan en daar heb ik geheel onverwachts Kristel leren kennen. Iedereen kent iedereen in een dorp en natuurlijk hadden er zich al teams gevormd, teams waar zeker niet in geschoven mocht worden. Je zou denken dat dit gedrag op een kleuter of lagere school zou plaatsvinden en misschien ook nog in het middelbaar , maar als volwassen jonge vrouw was dit voor mij een zeer asociale bedoeling. Het was van het begin af aan duidelijk dat "niet dorpelingen" als vreemden gezien werden en dus nergens bijhoorden. Mijn geluk was die eerste avond dat Krisel ook geen partner had en toen begon een prille vriendschap die uitmondde in een hechte vriendschap. Jaren later zaten we eens gevieren rond de keukentafel. Ik vertelde dat ik heel graag op reis zou willen gaan, naar florida wel te verstaan. Spontaan zei Kris, "ik zou wel mee willen gaan" en dat was de start van onze reis in 2011. De meesten van jullie hebben trouwens onze avonturen van toen kunnen meelezen. Totaal niet wetende wat er ons te wachten stond zijn we dit avontuur ingegaan. Je kan wel begonnen zijn als sportvriendinnen, maar het is niet evident om 3 weken met elkaar opgescheept te zitten. In 2011 was ik degene die dringend nood had aan een hele andere omgeving om mezelf te kunnen opladen. Dat is zeer goed gelukt en na deze reis is onze band alleen maar versterkt. We hadden het er al vaker over gehad dat we onze vakantie van toen toch graag ook met de mannen zouden willen doen, niet dezelfde reis uiteraard, maar wel weer een grote reis. Een reis naar het voor ons toch onbekende. In 2018 zijn Piet en ik 30 jaar getrouwd, Kristel gaat Sara tegenkomen en Eric, tja, die wordt in maart ook weer al 50 (plus) en dus hebben we alle vier in 2018 een perfecte reden om een mooie reis te gaan maken. Dit jaar hebben we zorgvuldig nagedacht en ervoor gekozen om het zuiden van de verenigde staten onveilig te gaan maken. En dat, lieve mensen, start vanaf nu
Ons eerste avontuur in Miami zit er op! Toen we daar woensdag aankwamen stond het vol met politie, brandweer, ambulance, .... we weten niet echt wat er aan de hand was maar toen we het gisteren aan Angelique vertelden wist ze ons te vertellen dat dit dagelijkse kost is in Miami. We verblijven in een appartementje met zich op de binnenwateren van Miami. We gaan natuurlijk op bezoek naar Miami beach en hier zie je de meest fantastische dingen. Zo was er een auto die langskwam met op zijn nummerplaat GOD ..., van bescheiden gesproken, die met gierende banden ( letterlijk ) langs de boulevard reed. Of de meisjes/vrouwen die in tanga voorbijlopen, die één al wat mooier dan de andere, maar blijkbaar allemaal zonder complexen. De meest fantastische auto's, en zoveel meer. We genieten, gewoon door hier te zijn en alles te kunnen bekijken. Ik moet hier regelmatig aan de dochters denken maar vooral ons Delphine zou het hier fantastisch vinden. s'Avonds pikken we een matchke van de NBA mee, dat wilden de mannen heel graag en als je hier bent moet je dit gewoon eens meegemaakt hebben. Miami Heat tegen Philadelphia. We komen aan in een arena zo groot als het sportpaleis en misschien nog wel groter. Het wordt een spannende match met mooi basket en een fantastische sfeer. Van het samenspel kunnen ze in België nog iets leren. Vrijdag vertrekken we alweer naar Angelique, de zus van Janine, in Gainesville, maar voor we vertrekken willen we eerst nog eens langs het hardrock café om een T-shirt. Het café is gelegen aan de haven van Miami. We laten ons overhalen om een tochtje te doen met een speedboot. Ons mannen hun oogjes glunderen, het wordt eerst nog wel eventjes spannen om Piet in de boot te krijgen maar door de hulp van de Amerikanen lukt het. We varen eerst nog vrij rustig naar de eilanden van de 'rich and famous'. Hier zie je de meest fantastische huizen, de meesten met het jacht aan de voordeur, allemaal heel decadent. Onze gids weet ons te vertellen dat de meest van deze 'bootjes' zelden of nooit gebruikt worden maar eigenlijk alleen maar dienen om te tonen hoe rijk ze allemaal wel zijn. Ik kan er niets aan doen dat ik me hier toch wat vragen bij stel, zeker als je weet hoeveel armoede en misérie hier is. Als we in open water komen laat onze kapitein zich volledig gaan, omringd door een goed muziekje kan je niet anders dan alles loslaten en genieten en dat doen we dan ook, alle vier.
Het tochtje naar Gainesville zou er één worden van een uur of vijf maar dat was buiten het verkeer van Miami gerekend. We doen er uiteindelijk 8 uur over maar we zijn blij dat we hier zijn, het voelt bijna een beetje als thuiskomen.
We zijn redelijk laat aangekomen in Miami. De planning was 17 uur locale tijd maar het is tegen half negen geworden. De Miamianen staan er niet echt om bekend dat ze gentleman zijn als het op verkeer aankomt. Ze scheuren, toeteren en scheren je voorbij, wij als visitor van het amerikaanse gewest houden ons strikt aan de speed limit. Bij het appartement aangekomen krioelde het van de blauwe oranje zwaailichten. Er stonden vier of vijf politiewagens en een brandweerwagen die dienst deed als ambulance. Wij als vreemdelingen, doodmoe en hongerig stonden er wel een beetje van te kijken. Het was, laat ik zeggen, zeer indrukwekkend. Achteraf was er iets met een barman, maar hoe en wat? Geen idee en eigenlijk, het is ook totaal niet belangrijk. Het appartement ligt aan biscayne bay, echt prachtig, zeer rustig en chill. Onze eerste nacht was erg kort, maar who matters, het was en is gewoon zalig hier. De geplande uitstappen, Kris en ik wilden dolgraag calle ocho en little havanna doen maar helaas pindakaas, te weinig tijd. De basketbal wedstrijd van miami heat was gewoon kortweg AMAZING. Echt gewoonweg fantastisch en weet je, Miami heeft nog gewonnen ook. Fantastisch leuk gewoon De dag erna was het alweer inpakken en wegwezen maar ik wilde toch effkes langs hard rock café voor ons willemeijn en daar aangekomen bleek dus dat het hele shoppingmall gedoe gewoon super gezellig was. Open en gesloten mall maar vooral meerdere boottochten. Spontaan besloten om een speedboottocht te doen richting de Atlantische oceaan........het was super maar ik als angsthaas, heb bagger gescheten bij het naderen van die ene pascific. Eindelijk konden we vertrekken richting mijn Big sis, degene die ik zo verschrikkelijk mis en super dankbaar ben dat Skype bestaat. Helaas was de weg richting gainesville langer dan voorzien, weer al, door de files en zo, maar uiteindelijk zijn wij doodmoe aangekomen en ik was. Meer dan gelukkig wel te verstaan. Eindelijk kan ik gaan slapen........tot morgen
En we zijn vertrokken!! laatste spullen in de valies gestoken maar toen ik ze dicht wou doen was het duidelijk dat dit niet ging lukken. Ik had me nochtans voorgenomen dat ik niet te veel zou meenemen maar het blijkt toch altijd veel meer dan je eerst dacht. Dan nog maar een kleine valiesje handbagage en we kunnen vertrekken. Afscheid genomen van de kids ( met pijn in het hart) maar we willen er toch het beste van proberen maken. Vandaag gaan we op weg naar Düsseldorf om daar een nachtje te slapen. Het is dichtbij de luchthaven en dan zijn we morgen op ons gemak. We willen graag samen rijden in 1 auto en het wordt echt puzzelen om alles er in te krijgen. Zeker met de bike van Piet die ook mee moet, dat is echt een heel onpraktisch ding, maar uiteindelijk kunnen we vertrekken.
We willen eerst nog eens in de luchthaven langs om te zien of alles in orde is van assistentie, parking maar dat loopt vlot.
Als we in het Ibis hotel aankomen moeten we zelf inchecken en daar moet je natuurlijk een code voor hebben. Eventjes naar het thuisfront gebeld omdat we deze code ook nodig hadden om op internet te kunnen maar na drie keer proberen is het gelukt. Het is ondertussen 16u00 en we zijn toe aan ons eerste drankje, alé ja drankje dat kennen ze in Duitsland niet, als je hier een biertje besteld in het direct een halve liter. We drinken hem met smaak uit en nadien ik voel het al, maar als je op vakantie bent mag dat wel eens. Nu nog iets gaan eten en dan zijn we klaar voor de vliegreis!
Nog 3 dagen en het is zover, het begint stillekes aan te kriebelen. Het is duidelijk dat we vertrekken met gemengde gevoelens na alle rompslomp van de laatste weken ... Maar we hebben ons voorgenomen om toch te genieten en ervoor te zorgen dat onze batterijen wat opgeladen worden. De laatste dagen voor een grote reis zijn altijd wat hectisch en dat is nu niet anders. Deze morgen toch nog eventjes naar de keramiek geweest om de laatste dingen af te werken, daarna nog even naar de Decathlon voor een regenjas. Die had ik eigenlijk gisteren al gekocht, samen met Ellen, maar Eric en de dochters waren er van overtuigd dat hij veel te dik was en dat ik hem beter kon inruilen voor een lichter exemplaar. Nog wat quality time met het gezin in de vorm van kolonisten, papieren in orde maken, hier en daar nog eens onze kop laten zien en tegen dinsdag kunnen we dan vertrekken richting Düsseldorf. Ik zie er tegenop om de kindjes achter te laten maar langs de andere kant kijk ik er wel naar uit om er eens uit te zijn, heel dubbel allemaal. Eventjes weg van de zorgen van thuis. Ik weet dat er voldoende hulplijnen ingeschakeld zijn voor mocht het nodig zijn en dat stelt me toch wat gerust. We zijn natuurlijk ook in fantastisch gezelschap, met Nine valt er altijd wel iets te beleven, zij kan van de meest eenvoudige dingen een feest maken dus dat beloofd. We zullen jullie op de hoogte houden van de reis met wat tekst en uitleg zodat jullie op afstand mee kunnen volgen als je daar zin in hebt. De foto's kunnen jullie terug vinden op ons (Kristels of Janines) facebookprofiel.
