Sun, food and some jazzzzzz in the southern states
Holiday among framily
11-03-2018
Hard Nagedacht maar toch niet hard genoeg
Het weekend voor ons vertrek begint het in mijn hoofd al serieus te knetteren. Er moet nog zoveel gebeuren, inkopen moeten gedaan worden, medicijnen afgehaald (voor 4 weken opslaan), de was afwerken en daarna de koffer inpakken. Jawel, koffer, niet koffers. We hadden namelijk bedacht dat 1 koffer per koppel wel genoeg zou zijn en voor Piet dan een extra bagpakking rugzak met al zijn verzorgmateriaal voor de komende drie en een halve week. Ook voor het thuisfront moet er nog van alles geregeld worden. Ik had een brief voor de kinderen geschreven met de "hoe en wats" met ons huishouden, het huis, de hondjes Julius en Maximus, de paardjes en mevrouw Tok. Nu gaan de meiden eens echt weten wat wij allemaal doen op een dag. De boodschap die ik hen heb meegegeven is ook duidelijk met gedrag naar elkaar toe. Quotes als ; Vele handen maken licht werk, met een opgeruimd huis hoef je niet steeds te poetsen, help elkaar, maak het elkaar niet lastig, etc, etc etc. Ook een hele belangrijke vond ikzelf wel is, dat de vriezers leeggegeten kunnen worden en dus hoeven ze niet steeds om boodschappen te gaan. Ik ben al een paar weken bezig om allerlei gezonde maaltijden geportioneerd in te vriezen en nu maar hopen dat ze zich er ook eens naar gaan gedragen. Maandag voor ons vertrek nog gewerkt in het ziekenhuis en het was beredruk. Zo druk dat ik eigenlijk met een schuldgevoel die avond naar huis ben gegaan omdat ik de dinsdag vrij had gevraagd. Dinsdag zouden we vertrekken richting Düsseldorf, om eerst alles op de luchthaven na te vragen en voor de rolstoel te regelen In Düsseldorf AirPort kan je gratis parkeren als je een invalidenparkeerkaart hebt en van die service wilden we wel gebruik van maken. De boodschap was dus heel duidelijk; alles moet in één auto kunnen. Eric zijn gloednieuwe Volvo zou toch perfect moeten kunnen. Helaas pindakaas, de rolstoel paste niet door het gat van de achterklep dus alles zou of in onze auto moeten of we gaan met twee auto's. Dat laatste was niet onze voorkeur. Dus puzzelen, stapelen, alles er weer uithalen, en zo maar blijven meten en passen. Wat ik nog even vergeten was te vermelden is dat Piet zijn aankoppelstuk ook mee moest gaan en dat is zo een zwaar lomp onhandig ding dat het bijna onmogelijk zou zijn om alles in één auto te krijgen. Het koppelstuk moet mee zodat hij kan fietsen en op mindere terreinen toch mee kan gaan. We hebben onszelf wel serieus positief wijsgemaakt dat de bagpack waar alle verzorgspullen inzitten toch leeg zou moeten zijn tegen het einde van de vakantie. Het onderwerp koppelstuk komt vast en zeker nog eens terug in de blog.
Ik heb Kristel leren kennen in 1996. Ik was die "ollandse" die in het dorp woonde en kende 1 persoon buiten de familie van Piet. Dat was ons Jessie, die in 1988 als spruit van 10 jaar ons prille huwlijksleven kwam verstoren en in de loop der jaren niet meer is weggegaan. Daar ben ik nu, na 30 jaar trouwens nog steeds dankbaar voor. Om toch maar een beetje in het dorp te socialiseren ben ik op de badminton gegaan en daar heb ik geheel onverwachts Kristel leren kennen. Iedereen kent iedereen in een dorp en natuurlijk hadden er zich al teams gevormd, teams waar zeker niet in geschoven mocht worden. Je zou denken dat dit gedrag op een kleuter of lagere school zou plaatsvinden en misschien ook nog in het middelbaar , maar als volwassen jonge vrouw was dit voor mij een zeer asociale bedoeling. Het was van het begin af aan duidelijk dat "niet dorpelingen" als vreemden gezien werden en dus nergens bijhoorden. Mijn geluk was die eerste avond dat Krisel ook geen partner had en toen begon een prille vriendschap die uitmondde in een hechte vriendschap. Jaren later zaten we eens gevieren rond de keukentafel. Ik vertelde dat ik heel graag op reis zou willen gaan, naar florida wel te verstaan. Spontaan zei Kris, "ik zou wel mee willen gaan" en dat was de start van onze reis in 2011. De meesten van jullie hebben trouwens onze avonturen van toen kunnen meelezen. Totaal niet wetende wat er ons te wachten stond zijn we dit avontuur ingegaan. Je kan wel begonnen zijn als sportvriendinnen, maar het is niet evident om 3 weken met elkaar opgescheept te zitten. In 2011 was ik degene die dringend nood had aan een hele andere omgeving om mezelf te kunnen opladen. Dat is zeer goed gelukt en na deze reis is onze band alleen maar versterkt. We hadden het er al vaker over gehad dat we onze vakantie van toen toch graag ook met de mannen zouden willen doen, niet dezelfde reis uiteraard, maar wel weer een grote reis. Een reis naar het voor ons toch onbekende. In 2018 zijn Piet en ik 30 jaar getrouwd, Kristel gaat Sara tegenkomen en Eric, tja, die wordt in maart ook weer al 50 (plus) en dus hebben we alle vier in 2018 een perfecte reden om een mooie reis te gaan maken. Dit jaar hebben we zorgvuldig nagedacht en ervoor gekozen om het zuiden van de verenigde staten onveilig te gaan maken. En dat, lieve mensen, start vanaf nu
Ons eerste avontuur in Miami zit er op! Toen we daar woensdag aankwamen stond het vol met politie, brandweer, ambulance, .... we weten niet echt wat er aan de hand was maar toen we het gisteren aan Angelique vertelden wist ze ons te vertellen dat dit dagelijkse kost is in Miami. We verblijven in een appartementje met zich op de binnenwateren van Miami. We gaan natuurlijk op bezoek naar Miami beach en hier zie je de meest fantastische dingen. Zo was er een auto die langskwam met op zijn nummerplaat GOD ..., van bescheiden gesproken, die met gierende banden ( letterlijk ) langs de boulevard reed. Of de meisjes/vrouwen die in tanga voorbijlopen, die één al wat mooier dan de andere, maar blijkbaar allemaal zonder complexen. De meest fantastische auto's, en zoveel meer. We genieten, gewoon door hier te zijn en alles te kunnen bekijken. Ik moet hier regelmatig aan de dochters denken maar vooral ons Delphine zou het hier fantastisch vinden. s'Avonds pikken we een matchke van de NBA mee, dat wilden de mannen heel graag en als je hier bent moet je dit gewoon eens meegemaakt hebben. Miami Heat tegen Philadelphia. We komen aan in een arena zo groot als het sportpaleis en misschien nog wel groter. Het wordt een spannende match met mooi basket en een fantastische sfeer. Van het samenspel kunnen ze in België nog iets leren. Vrijdag vertrekken we alweer naar Angelique, de zus van Janine, in Gainesville, maar voor we vertrekken willen we eerst nog eens langs het hardrock café om een T-shirt. Het café is gelegen aan de haven van Miami. We laten ons overhalen om een tochtje te doen met een speedboot. Ons mannen hun oogjes glunderen, het wordt eerst nog wel eventjes spannen om Piet in de boot te krijgen maar door de hulp van de Amerikanen lukt het. We varen eerst nog vrij rustig naar de eilanden van de 'rich and famous'. Hier zie je de meest fantastische huizen, de meesten met het jacht aan de voordeur, allemaal heel decadent. Onze gids weet ons te vertellen dat de meest van deze 'bootjes' zelden of nooit gebruikt worden maar eigenlijk alleen maar dienen om te tonen hoe rijk ze allemaal wel zijn. Ik kan er niets aan doen dat ik me hier toch wat vragen bij stel, zeker als je weet hoeveel armoede en misérie hier is. Als we in open water komen laat onze kapitein zich volledig gaan, omringd door een goed muziekje kan je niet anders dan alles loslaten en genieten en dat doen we dan ook, alle vier.
Het tochtje naar Gainesville zou er één worden van een uur of vijf maar dat was buiten het verkeer van Miami gerekend. We doen er uiteindelijk 8 uur over maar we zijn blij dat we hier zijn, het voelt bijna een beetje als thuiskomen.
We zijn redelijk laat aangekomen in Miami. De planning was 17 uur locale tijd maar het is tegen half negen geworden. De Miamianen staan er niet echt om bekend dat ze gentleman zijn als het op verkeer aankomt. Ze scheuren, toeteren en scheren je voorbij, wij als visitor van het amerikaanse gewest houden ons strikt aan de speed limit. Bij het appartement aangekomen krioelde het van de blauwe oranje zwaailichten. Er stonden vier of vijf politiewagens en een brandweerwagen die dienst deed als ambulance. Wij als vreemdelingen, doodmoe en hongerig stonden er wel een beetje van te kijken. Het was, laat ik zeggen, zeer indrukwekkend. Achteraf was er iets met een barman, maar hoe en wat? Geen idee en eigenlijk, het is ook totaal niet belangrijk. Het appartement ligt aan biscayne bay, echt prachtig, zeer rustig en chill. Onze eerste nacht was erg kort, maar who matters, het was en is gewoon zalig hier. De geplande uitstappen, Kris en ik wilden dolgraag calle ocho en little havanna doen maar helaas pindakaas, te weinig tijd. De basketbal wedstrijd van miami heat was gewoon kortweg AMAZING. Echt gewoonweg fantastisch en weet je, Miami heeft nog gewonnen ook. Fantastisch leuk gewoon De dag erna was het alweer inpakken en wegwezen maar ik wilde toch effkes langs hard rock café voor ons willemeijn en daar aangekomen bleek dus dat het hele shoppingmall gedoe gewoon super gezellig was. Open en gesloten mall maar vooral meerdere boottochten. Spontaan besloten om een speedboottocht te doen richting de Atlantische oceaan........het was super maar ik als angsthaas, heb bagger gescheten bij het naderen van die ene pascific. Eindelijk konden we vertrekken richting mijn Big sis, degene die ik zo verschrikkelijk mis en super dankbaar ben dat Skype bestaat. Helaas was de weg richting gainesville langer dan voorzien, weer al, door de files en zo, maar uiteindelijk zijn wij doodmoe aangekomen en ik was. Meer dan gelukkig wel te verstaan. Eindelijk kan ik gaan slapen........tot morgen
En we zijn vertrokken!! laatste spullen in de valies gestoken maar toen ik ze dicht wou doen was het duidelijk dat dit niet ging lukken. Ik had me nochtans voorgenomen dat ik niet te veel zou meenemen maar het blijkt toch altijd veel meer dan je eerst dacht. Dan nog maar een kleine valiesje handbagage en we kunnen vertrekken. Afscheid genomen van de kids ( met pijn in het hart) maar we willen er toch het beste van proberen maken. Vandaag gaan we op weg naar Düsseldorf om daar een nachtje te slapen. Het is dichtbij de luchthaven en dan zijn we morgen op ons gemak. We willen graag samen rijden in 1 auto en het wordt echt puzzelen om alles er in te krijgen. Zeker met de bike van Piet die ook mee moet, dat is echt een heel onpraktisch ding, maar uiteindelijk kunnen we vertrekken.
We willen eerst nog eens in de luchthaven langs om te zien of alles in orde is van assistentie, parking maar dat loopt vlot.
Als we in het Ibis hotel aankomen moeten we zelf inchecken en daar moet je natuurlijk een code voor hebben. Eventjes naar het thuisfront gebeld omdat we deze code ook nodig hadden om op internet te kunnen maar na drie keer proberen is het gelukt. Het is ondertussen 16u00 en we zijn toe aan ons eerste drankje, alé ja drankje dat kennen ze in Duitsland niet, als je hier een biertje besteld in het direct een halve liter. We drinken hem met smaak uit en nadien ik voel het al, maar als je op vakantie bent mag dat wel eens. Nu nog iets gaan eten en dan zijn we klaar voor de vliegreis!
