|
Net nu ik een verhaaltje wou schrijven over het bezoek dat ik een dezer dagen heb gebracht aan mijn geliefde Gent, valt mijn oog op een artikel uit de krant Het Nieuwsblad van woensdag 3 mei: SP.A valt de toplonen aan. Het komt hierop neer dat de voorzitter van de socialisten, Johan Vande Lanotte, vindt dat de topmanagers van de grote bedrijven te veel verdienen. Pure jaloezie noem ik dat! Dat u het met de heer Vande Lanotte misschien wel eens zou kunnen zijn, doet daar geen afbreuk aan. Ook van uwentwege is het dus pure jaloezie. Neem nu het salaris van Pierre Richard, de topman bij Dexia: vijf miljoen en tweehonderdzeventig duizend euro per jaar. Tevéél? Omdat u misschien slechts een half miljoen euro per jaar verdient, tien keer minder dus? Maar weet dan dat die Pierre Richard keihard werkt voor zijn centen, misschien wel honderd keer harder dan u. Verhoudingsgewijs verdient hij dus nog tienmaal te weinig, of
ú verdient tienmaal te veel. Eigenlijk zou u het dus met amper vijftig duizend euro per jaar moeten doen. Met zon mini-salaris had uw leven er heel wat soberder uitgezien: géén villa met zeezicht, géén Amerikaanse automobiel, géén jaarlijkse luxe-cruise
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De andere toplui uit de top-10 moeten het met minder doen. Stuk voor stuk staan ze aan het hoofd van een groot bedrijf dat niet hoeft onder te doen voor Dexia en toch moeten zij het met minder doen. Dáár voelen die mensen zich ongetwijfeld niet goed bij. Het zijn Jean-Pual (waarschijnlijk moet het Jean-Paul zijn) Votron van Fortis, Pierre-Olivier Beckers van Delhaize, Didier Bellen (sic!) van Belgacom, Albert Frère van GBL, Roch Doliveux van UCB, Gilles Samyn van CNP (wat is dat?), Alois Michielsen van Solvay en Marc Olivié van Agfa Gevaert. Op uitzondering van Albert Frère, die ik ken als de rijkste Belg, zijn het voor mij allen OBs (Onbekende Belgen). Toch sneu voor die mensen om zo goed te verdienen en toch nog zó onbekend te zijn. Het geval van Albert Frère vind ik helemáál zielig. De man is de tachtig voorbij, bezit miljarden euros en slooft zich desondanks nog steeds af voor een paar miljoentjes per jaar!
Wat Johan Vande Lanotte ook overdreven vindt is de negenenzeventig duizend euro die onze gewezen eerste minister Jean-Luc Dehaene bij Inbev verdient als lid van de raad van bestuur. Gaat u nu ook weer aan de kant van Vande Lanotte staan? Laat ik u dan maar eens duidelijk vertellen dat Jean-Luc dat geld niet zomaar voor niets krijgt en dat hij daar als ik goed ingelicht ben op zijn minst vier keer per jaar zwaar moet voor vergaderen. Met een rijkelijke lunch, hoor ik u al zeggen. Laat het dan nog zo wezen. Ú hebt toch óók voordelen in natura. U hebt bijvoorbeeld uw firmawagen, een dure Mercedes met open dak, waarmee u lustig door de lage landen toert, en tijdens uw vacantie zelfs door heel Europa, zonder dat het u ook maar één cent kost. Het hele salaris van een handenarbeider is niet eens toereikend om zon auto te bekostigen!
En om het nu nog eens voor Jean-Luc op te nemen
Zijn pensioen zal hij wellicht kwijt zijn. Vanwege de te hoge bijverdienste, want Jean-Luc zal wel in de raad van bestuur zitten van meerdere bedrijven. Laat u mij niet vertellen dat mensen als Jean-Luc Dehaene en Albert Frère hun wedde niet dubbel en dik verdienen. Slechts één bedenking maak ik mij erbij: waarom werken al die gepensioneerden zich nog de ziel uit het lijf, terwijl ze het geld in feite niet echt nodig hebben?
Het verhaaltje over Gent hebt u dus nog te goed. Hou mijn blog maar goed in de gaten. Het wordt een boeiend verhaal.
|
