|
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 38: Lang leve DDG!
We zijn met ons verhaal, ei zo na, in de voetsporen beland
van het hedendaagse DDG en de Loopclub, dewelke geen van beide nog weg te
denken zijn. In 2015 en 2016 is het duidelijk dat er een standvastige koers
wordt gevaren en dat Grijsloke gelanceerd is voor nog minstens duizend jaar.
Het aantal deelnemers is gestabiliseerd rond de 700 en dat lijkt nu net het
ideale aantal, een aantal dat Grijsloke aankan. Weliswaar heel wat minder dan
in de gloriejaren van een kwarteeuw geleden, maar daar staat tegenover dat de
loopclub veel actiever is geworden dan in de beginjaren. Ze zijn beslist niet
op een paar handen te tellen, degenen wier leven zinvoller is geworden dank zij
de wekelijke zondagochtendtrainingen. En wat al vriendschapsbanden zijn er niet
gesmeed. Onbegonnen werk om weer eens de talrijke activiteiten en de roemrijke
sportprestaties van onze beste clubleden in binnen- en buitenland te belichten.
Velen hebben de laatste paar jaar de clubrangen vervoegd en verheugend is het
vast te stellen dat een aantal, die tien of twintig jaar geleden de stal hebben
verlaten, nu terugkeren. Verheugend is ook
dat de banden met het Verenigd Koninkrijk steviger worden, via de
jaarlijkse verbroedering met de Hastingsrunners, zowel in Hastings als in
Grijsloke. Ja, er is veel nieuw en jeugdig bloed, maar ook de ouderen haken niet
af: gaat het lopen niet meer, dan wordt er gewandeld op zondagmorgen. Zeven
kilometer, anderhalf uur
Het leven is een lach en een traan. Laat het niet anders zijn
in Grijsloke. Er zijn tranen gevloeid in 2015. Voor Martine Debosschere heeft
het noodlot wel heel hard toegeslagen. Zestien jaar geleden (28.12.1998) zeeg
haar echtgenoot Patrick, een van onze actiefste leden, op een kille decemberdag
dood neer toen ze samen aan t joggen waren in Grijsloke en op 20 april 2015
had het fatum hetzelfde lot in petto voor Martines broer Noël, die vriendelijke
man die eveneens lid was van onze club. Hij stortte ineen bij de aankomst van
de Vijfkerkenloop in het domein de Ghellinck te Elsegem. Anderhalf jaar
later, op 14 december 2016 ging Ann Vindevogel van ons heen. Een beminnelijker
dame kan men zich niet voorstellen. Tot de laatste paar weken vóór haar dood
kwam ze trouw naar de wekelijkse training, lief en opgewekt tot de laatste
snik. Ze was zevenenvijftig, even oud als Noël. Ze was de moeder van Jelle
Demaré, die ik kende van de jaarlijkse studentikoze Gravensteenfeesten in Gent.
Tijdens het academisch jaar 2012-13 was hij, negenenveertig (!) jaar na mij (O
jerum
) senior seniorum, zegge de preses van het hele Gentse studentenheir.
Met Ruben Decoutere hadden we in 2015 een super begaafde
knaap als clubkampioen in het veld. En in 2016 was het Frederic Vandenheede
dewelke die eer te beurt viel. Frederic die al meerdere DDG podiumplaatsen in
de wacht had gesleept was ondertussen een volwaardig clublid geworden. Een
versterking die kan tellen. Kampioen bij de vrouwtjes was Griet Demeyer, twee
jaar tereke.
DDG in 2015. In de 6,7 km moest onze Stephen Soetaert enkel voor Francis
Van Steenbrugge de duimen leggen en bij de vrouwtjes stond Charline Vanneste
weer op het hoogste schavot. De grote koers werd gewonnen door een onbekende
klepper, Mohamed Blirouk (Birouk Mohammad vlgs. andere bronnen) met 19
voorsprong op een flinke tweede, Nico Serroen. Ook hier was de eerste bij de
vrouwen dezelfde als in 2014: Ann Parmentier.
DDG in 2016. Hans Omey schreef de korte koers op
zijn naam. Bij de dames kwam Charline Vanneste als eerste over de meet, voor
het derde jaar op rij. Voor een dergelijke prestatie moeten we teruggaan tot
Katja Merlin in 1996 (hoe zou t nu nog zijn met mooie Katja?). De lange koers
werd dit jaar met één ronde ingekort vanwege de hitte. Bij de dames ging de
zege naar Annelies Deketelaere. Bij de heren: kolfje naar de hand van Francis
Vansteenbrugge, die met deze prestatie voor de tiende (!) maal zijn plaats
kreeg op het podium van DDG, waarvan niet minder dan zes maal op het hoogste
schavot. Heeft iemand er bezwaar tegen dat ik mijn naamgenoot bij deze uitroep
tot Mister Dwars door Grijsloke?
En verder
We schrijven 2017. DDG is levend en kerngezond. Wie van de
pioniers van 1981 had dit ooit durven dromen: de euforie van de beginjaren, de
bloei van de club, de 37e die voor de deur staat. Wijzelf lopen niet
meer, maar wij genieten nog van de zondagse wandeling in clubverband en we
houden niet op ons te verheugen in onze nakomelingen. De toekomst van Grijsloke
lijkt meer dan ooit verzekerd.
De
geschiedschrijving laat ik nu aan een ander over. In stijl, met een vers dat ik
ontleend heb aan onze grote dichter Guido Gezelle, zijnde de laatste strofe van
Boerke Naas (1)
Hier stoppe ik.
Dichte een ander nu
ne voois op DDG.
t Is waar, t en is s
werelds grootste niet
maar s werelds mooiste
is het zeker wel.
Kris Vansteenbrugge.
Voor de verhalen van de
voorbije jaren: www.bloggen.be/kris.
(1) Lees het verhaal van Boerke Naas op www.bloggen.be/pierpont (vanaf 1 mei 2017)
|
