|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er is de laatste dagen nogal wat te doen geweest over de dood van de grote Hugo Claus. Over Alzheimer en euthanasie en de kritiek vanwege de stuiptrekkende Kerk
Natuurlijk heb ook ík daar mijn mening over. Ik neem nochtans de vrijheid die mening niet van de daken te schreeuwen, zelfs niet op deze weblog neer te schrijven. Enerzijds omdat ik mij niet in staat acht om mijn genuanceerde gedachten omtrent deze materie die onmogelijk veel van die van mijn weldenkende lezers kunnen verschillen met voldoende preciesheid te formuleren. Anderzijds omdat ik er mij voorlopig liever toe beperk mijn oor te luisteren te leggen bij beroepsmensen, specialisten ter zake: ethici, filosofen
Op zijn weblog www.bloggen.be/tisallemaiet schrijft Jan Bauwens, filosoof, een stukje over euthanasie, Hugo Claus en René Stockman, onder de titel De duivel of de dood. Aanbevolen!
Wat Hugo Claus betreft. Hij heeft zijn prille kinderjaren en zijn rebelse jeugdjaren doorgebracht in Kortrijk. Zijn ouderlijk huis bevond zich in de Deken Degryselaan op minder dan een kilometer van mijn woning. Dat schept al enigszins een band natuurlijk. Zijn kolossaal oeuvre is mij nochtans te weinig bekend. Zelfs Het verdriet van België heb ik maar gedeeltelijk gelezen
En over Alzheimer. In mijn beroep, maar ook in mijn familie, heb ik velen gekend die door de aandoening getroffen waren. Over Marie Van Hout heb ik zelfs een gedichtje geschreven. Ik citeer even uit mijn (onuitgegeven) dichtbundel Er is geen god voor hondjes:
Ze was één van mijn patiënten. Op haar oude dag was ze een hulpeloos mensje, waarvan men zich haast niet kan voorstellen dat het ooit jong en mooi en aantrekkelijk is geweest.
Marie Van Hout
ze weent als het niet hoeft
en ze verslikt zich om de haverklap
ze heeft Alzheimer of Parkinson
of weet-ik-hoe-dat-heet
hoe zou Marie Van Hout geweest zijn
in haar jonge jaren?
misschien heel knap en sexy
misschien ook niet
misschien maar heel gewoontjes
en een beetje aan de bedeesde kant
maar eens is er een man geweest
die háár de mooiste vond
en nu is er die therapeut
die haar weer slikken leert
|
