Vandaag een lange busrit in het verschiet. We verhuizen van 2400 naar 3800 m hoogte en tussendoor bereiken we 4400 m. We rijden naar Puno: het stadje aan het Titicacameer; het hoogst gelegen bevaarbare meer van de wereld; op 3800 m dus. Maar eerst is er nog een stop voorzien voor een Inca-ruïne. Het is er ook markt. De typische klederdracht is hier weer anders. ( meer Boliviaans zegt Sebastien) Vlakbij ligt ook een stuk van de Incatrail: een weg die toendertijd ( 15 eeuw) liep van Ecuador in het noorden tot Argentinië in het zuiden. Het is zwaar bewolkt vandaag maar onderweg breekt toch de zon door. Op het hoogste punt van de reis stappen we even uit en wandelen een100 tal meter. En nee hoor: we vallen niet ter plekke bewusteloos van de hoogte. We hadden het ons erger voorgesteld. Je merkt eigenlijk nauwelijks dat je zo hoog zit. De altiplano- zoals het woord zelf zegt - is een hoogvlakte; gevangen tussen 2 ketens van de Andes. Het is hier zomer maar toch tamelijk koud. Het landschap is meer geschikt voor lamas en vicunas dan voor mensen.
Op een bepaald moment ligt er sneeuw naast ons op de weg. Eventjes was er sprake dat de weg versperd zou zijn; maar neen, we kunnen doorrijden. De hele dag al rijden we op de Panamericana: de weg die Alaska met Vuurland verbindt. Via Juliaca; een ongelooflijk chaotische stad bereiken we ons einddoel: Puno.
Vanavond gaan we eten in balcones de Puno: dinner met show. Het eten is lekker de folkloredansers enthousiast. De slaap achteraf welkom. Morgen wacht het Titicacameer.
Opgestaan met zon in het hart en zon buiten. We beginnen een beetje gewoon te worden aan de hoogte... maar we moeten de volgende dagen nog klimmen. Eerst naar Ollantaytambo voor een paar indrukwekkende overblijfselen uit de Inca-tijd. Klimmen - klimmen - klimmen: een paar honderd treden ( zie 3de foto hieronder) Je vraagt je af hoe de Inca's die reusachtige blokken hierboven gekregen hebben. Vandaar naar Chinchero en nog een dorpje dwars door het prachtige Chiconmassief. De vergezichten op dit plateau zijn adembenemd: net voldoende wolken voor mooie foto's - de kledij is heel kleurrijk - de lunch is heel lekker. Specialiteit: lomo saltado: oftewel Peruaanse stoverij met wel tweeduizend ( dixit Sebastien) verschillende soorten aardappelen. Lama is ook heel lekker. Sonja kijkt boos want lama's hebben een hoge aaibaarheidsfactor. Maar eerst krijgen we nog een praktische uiteenzetting over het klaren van lamawol en het weven ervan. Op het einde van de namiddag bezoeken we nog enkele overblijfselen in Pisac - daarvoor moet je - hoe kan het ook anders - eerst een stukje klimmen. De indiaanse markt in het dorpje is kleurrijk maar weinig origineel. We kopen nog niets. We slapen voor de 2de keer in het mooiste hotel van onze reis: Private Collection Sacred Valley.
in de tuin van het hotel: Private Collection Sacred Valley
ingang van de site van Ollantaytambo
Chinchero
het Chiconmassief
dit is geen oorspronkelijke indiaan in traditionele klederdracht
Vandaag slaapdronken nog - karig ontbijtje - op het busje naar het treinstation van Urubamba. We worden in de trein ontvangen alsof het een vliegtuig was. Plaatsen toegewezen door een hostess - halverwege wordt met een bestelkarretje een lunch geserveerd. De trein zelf stuift met de ontzagwekkende snelheid snelheid van 45 km /u door de bergen naar Macchu Picchu. Naast ons kolkt het water van de rivier gevaarlijk dicht langs de spoorweg. We hebben geluk. 4 dagen later wordt de treinverbinding naar Macchu Picchu afgesloten wegens wateroverlast. Een andere verbinding bestaat niet!!! We hebben nog meer geluk. Macchu Picchu baadt in het zonlicht. Ik smeer me niet in met zonnecrème. 's Avonds ben ik een Peruaanse rode peper. Nog een paar dagen later kruip ik als een slang uit mijn vel. Tja: tropische zon + 3800 m hoogte. Je zou van minder. Macchu Picchu is wondermooi - ongerept - het 2de nieuwe Zuid-Amerikaanse wereldwonder dat we zien ( na Chichen Itza in Mexico). Uren later eten we in een restootje in Macchu Picchu Village. Om 14u 30 is ons geluk opgesoupeerd. Het begint te regenen tot 's avonds laat. We strompelen naar ons bed. Ongelooflijk. We mogen slapen tot 7u.
Weer een jaar verder; Weer een land verder. De reis was uitputtend. Na 2 lange vluchten en 25 uur later in Lima geland. Om 2u 's nachts lokale tijd onder de wol. Om 5u 's morgens gewekt voor de binnenlandse vlucht naar Cuzco. Op het vliegveld: vlucht gecancelled. Later vliegtuig. Om 12u 's middags in Cuzco. op 3400 m hoogte. Adem beetje afgesneden na 100 m stappen. Onmiddellijk op uitstap na inchecken in hotel. Het regent een beetje. De regen zakt in onze schoenen - de moed niet. We bezoeken een fort - of de overblijfselen ervan - zien onze eerste lama: ziet er ook een beetje druilerig uit in de regen.Ligt vast met touw maar weggephotoshopt. Het centrale plein van Cuzco - natglinsterende klinkers in een aarzelend zonnetje. Ik ben nog steeds een beetje grieperig van thuis. Toch mooi. Bezoekje aan de kathedraal. We eten op de eerste verdieping van een restaurant aan de rand van het plein.Onze eerste Pisco Sour. Ik krijg een beetje koorts. Dafalgan en weer op stap. Het gaat nu een beetje omhoog. Achteraan kruipen de eerste afvallers in de bezemwagen. Ik blijf koppig achter de gids aanlopen. Heel intelligente jongen ( de gids dan) Sebastien - 28 jaar - al 6 jaar in Peru - bezig met een doctorsthesis over de politieke verhoudingen in Zuid-Amerika. Flatje in Lima. Heel populair bij de lokale Peruaanse schoonheden. Ons groepje klampt aan. Gelukkig zijn we maar met z'n achten. De hele reis is net een privé-uitstap. Na het plein bezoeken we wat er overblijft van de zonnetempel van de Inca's. bitter weinig. De Spanjaarden waren cultuurbarbaren. Vooral de clerus. Alles kapotgeslagen en vervangen door veel minder mooie Spaanse kerken en kathedralen. Ook de eerste massamoordenaars. Miljoenen indianen gestorven in de mijnen. Torquemada oh Torquemada.! Om 18 h zijn we terug in het hotel. 's Avonds keren we nog eens terug naar het plein. De verlichting is betoverend. De hoogte ten spijt slapen we 's nachts. Toch een beetje. want opm 4uur moeten we er opnieuw uit. Dit is pas vakantie.
Tja, nog 3 dagen en we zijn hier weg. De laatste twee weken waren plots om. Cliché; maar waar.
Voor 2 dagen hebben we nog een fikse wandeling gemaakt in de Sonoran Preserve. Je kan het moeilijk een park noemen want het is een heleboel vierkante kilometers groot: een wildernis met daarin enkele trails getrokken voor voetgangers en cross country fietsers.
Het is moeilijk weerstand te bieden aan het landschap. Je zou honderden fotos kunnen nemen.
Alles is hier afgeborsteld mooi. Ook de gebouwen; officiële zijn getekend door architecten met veel meer verbeelding dan bij ons. ( zie fotos luxe-appartementen)
Alles wordt daarenboven uitstekend onderhouden Je kan je natuurlijk afvragen hoe dat komt. Het minimumloon(als zoiets hier al bestaat) is stukken lager dan bij ons. Warenhuizen en stadsdiensten kunnen het zich veroorloven hopen mensen in dienst te nemen om de boel keurig netjes te houden maar je moet dan wel weten dat die mensen twee of drie jobs nodig hebben om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen zo laag is het loon. Voorbeeld: werknemer in een supermarkt: 8 dollar per uur!! ( = 6Euro) Pensioenen zijn vaak niet zo hoog dus zie je hier oudjes van 75 karretjes terugbrengen naar de stalling. Met witte plastic handschoenen en een gebogen rug. Dit is ook Amerika.
Maar enfin: de Health Care Bill van Obama is erdoor; al zag ik hier wel commercials op Tv waar privé-verzekeringen de hemel werden ingeprezen en de hervorming van Obama de grond werd ingeboord. Arizona is quite liberal yeah!
Ik heb met mijn landlord al afgesproken voor volgend jaar. Same time same condo. same price ( I wish)
Maar nu is het afgelopen. Deze zomer is voorlopig voorbij. De volgende is pas binnen een paar maanden in België.
Now Close the Windows
Now close the windows and hush all the fields: If the trees must, let them silently toss; No bird is singing now, and if there is, Be it my loss.
It will be long ere the marshes resume, I will be long ere the earliest bird: So close the windows and not hear the wind, But see all wind-stirred
hedgehogcactus in bloom
de rode bloem van de ocotillo zie je hieronder uitvergroot
rechts de charmante, wollige, maar o zo gevaarlijke teddy bear cholla: stekels blijven overal inangen en kunnen ontstekingen veroorzaken.
aan een kruising van de trails
Kon er niet aan weerstaan: een fotootje van het soort gebak en taart dat hier gemaakt wordt: : ongelooflijk kleurrijk maar voor ons echt niet te eten.
De laatste dagen weinig uitgevoerd. Vooral vrienden en kennissen uitgewuifd. David en Reneé zijn vertrokken naar Long Island , New York. Heel gezellig koppel: hij een gepensioneerd gerenommeerd advocaat. Stopte met werken op zijn 80ste ( is nu 87) maar op zijn kaartje staat niet: attorney- retired maar: colonel of the airforce retired. Hij was als bommenwerperpiloot actief tijdens WOII en zelfs nog jachtpiloot in Vietnam. Zij werkte in en reisbureau in New York. Beiden onmiskenbaar Joods en heel charmant. Zijn moeder had vroeger een hotel ergens in New England waar alle groten van die tijd kwamen: Red Buttons, Frank Sinatra, Ava Gardner, Glen Miller, Louis Armstong. Hij had ze allemaal ontmoet. Vorig jaar nog was hem een post aangeboden als lobbyist in Washington; met een bezoek an Obama incluis maar het was nu wel genoeg geweest vond hij.En kapsones had hij niet. Zo zijn Amerikanen nu ook wel.
De dag ervoor was Dale vetrokken een beetje eenzame weduwnaar die we ook van vorig jaar kenden. Hij vertrok volgende week naar Europa. Ging inOberammergau de beroemde passiespelen beluisteren en bekijken.
Morgen vertrekt Robuit Minnesota.( zie foto bij verslag volgende dagen). Kleurrijk figuur met een kleurrijk accent; een vroege vijftiger. Hij werkt niet meer ( hij had een Chevrolet dealership dat hij net op tijd verkocht heeft) en hij kwam hier een tweetal weken met zijn vriendin in zijn eigen condoluieren. Hij was naar Paul McCartney gaan luisteren die in Scottsdaleconcerteerde.Het water kwam me in de mond maar 250 dollar per persoon was ons toch iets te veel. Overdonderend succes: de zaal was uit zijn voegen gebarsten.
De Canadezen uit de compound zijn ook allemaal vertrokken. Het valt een beetje op de Amerikanen niet zo gek op hen zijn.
Uiteindelijk blijven van de toeristen alleen Frank, Ken en wij over.. en volgende woensdag zijn wij ook weg zucht.- Ken vertrekt half april naar Wisconsin en Frank en Kathy vertrekken op 1 mei naar Boston- Massachuchetts. De temperatuur gaat nu snel de hoogte in en omgekeerd evenredig daalt het aantal toeristen. In mei heerst hier een loden stilte.
Op een avond zijn we nog eens naar Papagopark geweest. Vanuit een holte in een hoge rots kun je de zonsondergang boven Phoenix bewonderen. Een beetje klauteren hebben we er wel voor over.
Het is een zoele avond en alles kleurt oranje en rood. In de verte stoot een gambels quail nog een laatste klaaglijke kreet uit.Geruisloos landt weer een vliegtuig op Sky Harbor Airport.
In Phoenix wordt het nu snel donker en daar past een gedichtje bij van Luuk Gruwez.
Ik zit in mijn eentje op de eerste rij ik roep grappige dingen naar de mensen achter mij ze stoten elkaar aan, lachen, herhalen wat ik zei ze zeggen vaak tegen elkaar, wat een leuke jongen is hij ze mogen me, waarderen me, ik hoor er nu eenmaal bij maar een ding gaat aan ieders oog voorbij ik zit daar in mijn eentje, het plaatsje naast me is nog vrij
3 fotootjes van kleurrijke bushokjes. Groot contrast met het fantasieloze België op dat vlak.Nog meer van dat in een volgend verslag.
Scottsdale " on the Waterfront"
Wij in een Thai's restaurant: Malee in downtown Scottsdale
Papagopark bij valavond. Nu nog naar de rots bovenaan klauteren.
Als je bovenaan bent ( je komt achteraan uit) moet je door dit gat om de zonsondergang te bewonderen.
3 fotootjes van de zonsondergang. De 'highrise' achteraan links is downtown Phoenix.
Het internationale vliegveld van Phoenix is niet veraf. Elke minuut zie je wel een vliegtuig landen.
De engel des wrake of Sonja ' heb je nu nog niet getrokken?'
Twee dagen na elkaar op stap geweest. Zaterdag naar de flea-market in Mesa. Vorig jaar hebben we dit ook gedaan; maar nu hebben we ons beperkt tot 2 rijen stalletjes. ( van de 1600 stalletjes alles bij elkaar!!) Weer een paar zaken gekocht om aan de familie uit te delen. Kan hier dus niet vertellen wat precies!
s Middags, moe gelopen, middenin de markt geluncht: chicken tenders and fries for me chili bowlfor Sonja, begeleid door een duo country and westernzangers.
Buiten schijnt staalhard de zon; binnen is het nog aangenaam koel.
De dag daarop trekken we naar het Arts Festival in Tempe; een bruisende bedoening; elk jaar georganiseerd in maart. Geen rommeltjes hier maar stalletjes met echt mooie stukken: keramiek; geblazen glas, juwelen, hoedjes ( zie fotos vorig jaar). Ik koop me een oplader voor mijn gsm. De ouwe heb ik met de Amerikaanse stofzuiger per ongeluk aan flarden gezogen.?Heb er nu een voor een Amerikaans stopcontact.
Sonja koopt een stuk zeep dat naar vanille en lavendel ruikt. Daarvoor liepen we eerst minutenlang als goedgetrainde jachthonden te snuffelen aan tientallen stukken zeep. We drinken een Bud Light en eten een comboschotel bij de Chinees voor 10 dollar. Iedereen loopt hier rond met een glimlach op het gezicht. Het weer is uiteraard schitterend. Op de hoek worden een paar punkers door de veiligheidsmensen aan een nader onderzoek onderworpen. Ernaast wordt gratis snoep uitgedeeld.
s Namiddags liggen we weer aan de pool.
Frank en Ken staan ons al op te wachten in de pool . Ken; voor 90% blind, roept:" Is that you Koert and Sonja?
Hi guys;, were back. How are you today."
ZIEKENBEZOEK
Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed. Toen hij zijn hoed had opgezet zei ik, nou, dit gesprek is makkelijk te resumeren. Nee, zei hij, nee toch niet, je moet het maar eens proberen.
zicht op ons binnentuintje: 2 sinaasappelbomen - alle dagen liggen er op de grond
In Amerika kun je tegen betaling zelf kiezen wat er op je nummerplaat komt
2 fotootjes van de flea market in Mesa
weer een nieuwe portefeuille!
vanaf hier is alles van de kunstmarkt in Tempe
Zelfs de vuilnisbakken moeten in Amerika groter zijn dan bij ons
je kan het niet zien maar dit zijn 2 steltlopers: ik sta gewoon rechtop te fotograferen
oef: eindelijk zitten en een biertje - Budweiser draught of course
Amerika - USA
