In feite had ik verwacht dat ik er dit keer goedkoop vanaf ging komen!
Door dat verse bloed voelde ik me zoveel beter. En ik had gedacht....
Maar het weekend was terug een hopeloos frustrerend weekend, vol met misselijkheid en overgeven. Dat bloed was duidelijk uitgewerkt! En er was juist zoveel leuks te doen...
Toevallig las ik deze morgen in de 'Knack' van deze week het artikel: 'De biecht van ex-renner Tyler Hamilton'.
Over naalden, bloedzakken en ook wel een beetje fietsen...Hoe er op een goed moment bloed afgetapt werd met de bedoeling vlak voor een wedstrijd weer in te brengen....
Je leest er over en je hebt er een mening over....
Maar grappig genoeg (alhoewel???) ben ik dit hier nu ook aan de lijve aan het ondervinden. Amaai wat doet dat goed, zo'n zakje bloed!
Normaal lig ik de 4de dag van de chemo uitgeteld in bed, mij aan het afvragen hoe ik ooit in hemelsnaam de kracht zal vinden om de knopjes van mijn pyama los te knopen...Nu wil ik soep maken met heel veel rundsballetjes en maak ik plannen voor Kerstmis.
Dat zakje nieuwe bloed doet niets aan de misselijkheid of aan de pijn, maar terug wat extra energie hebben is super!!!!!
Maar opgelet!!
Met dit nederig blogartikeltje wil ik zekerlijk niemand op slechte ideeën brengen voor het komende wielerseizoen!!!!
Lieve fietsamateurkes uit de buurt, blijf er van af!!! Ik wil hier alleen maar mijn ondervindingen neerschrijven!!!!!
Het klinkt normaal als iemand je vraagt: "Wat wil je: een Adriaan Brouwerke of een blondje van Ename? Of liever een glaasje fruitsap of wat limonade?".
Maar als je dokter plots vraagt: "Wat zou je willen: een zakje bloed of een spuitje EPO?", dan kijk je toch wel wat raar op!
Omdat mijn vampierinnengehalte toch nog hoog moet liggen (en vooral omdat het effect van EPO maar na 2 à 3 weken voelbaar is!), heb ik dus voor het bloed gekozen!
Ik ben weer terug uit het ziekenhuis, al was het maandag nog niet zeker dat ik kon blijven. Zondagavond net voor 20 uur (!) kreeg ik nog een telefoontje van dokter Ottevaere met de melding dat mijn witte bloedcellen vrijdag nog maar op 1200 stonden (en ze moeten op 3000 staan voor je chemo krijgt!). Maar ik mocht maandag toch binnen om eerst nog eens bloed te laten trekken. Gelukkig moeten ze in het weekend dan toch goed vermenigvuldigd zijn zodat ik toch kon blijven.
Het ziekenhuis was druk bevolkt, deze keer geen kamer op het 1ste of 5de verdiep, maar op het 2de verdiep bij de revalidatie. Op die manier leer ik hier volledig het ziekenhuis kennen. Nadeel daar was wel dat de verpleging op revalidatie normaal niet moet werken met een 'porth a cath' zodat dan weer een verpleegster van het oncologisch dagziekenhuis mij moest komen 'loskoppelen'. Maar dat is interne keuken, alles is goed verlopen!!
Gisterenmorgen moest ik dan nog op consult bij dokter O. Ik moet nu nog wat andere medicatie proberen om de pijn wat in te snoeren, maar de morfinepleisters (die volgens mij helemaal niet werken) moet ik blijven plakken. Er is terug 600 ml vocht uit de longen getrokken, en....ik heb toch een spuit met EPO gekregen!!! Omdat de goede kracht van het nieuwe bloed (bedankt o lieve donor!!!) na een week uitgewerkt is, en ik me daarna dan terug minder futloos zou voelen....Ik verdenk er dokter O. van dat hij me wil voorbereiden op toch nog 2 sessies chemo! En ik begrijp natuurlijk ook wel zijn strategie. Want ja, wat na de chemo????
Maar ondertussen nog niet aan denken. Eerst deze chemokuur goed verteren en genieten van mijn EPO. Hopelijk voel ik er iets van!!!!
Nu denk ik alleen nog maar aan 'drie wespen en een gesneden brood'....
En aan 'bubbels' vanavond, want het is Werners verjaardag!! Hopelijk wint Anderlecht!
Gisteren weer een recordaantal bezoekers op de site! 162 unieke bezoekers!
Bedankt aan iedereen die geïnteresseerd is in de werking van mijn morfinepleisters.
Helaas, zelfs met er nog eentje bij te plakken voel ik daar nog weinig of geen effect van. En we zijn alweer bijna 24 uur verder. Omdat ik er nu wel voortdurend ontstekingsremmers bijneem, kan ik het natuurlijk niet echt objectief beoordelen. Maar 's morgens toch wel! Deze avond moet ik de andere pleisters verwijderen en een zwaardere 'plakken'. Mijn laatste hoop!
Maar nu moet ik verdikken! De diëtist van het ziekenhuis zegt dat je moet gaan compenseren in de week dat je beter bent.
En dat probeer ik te doen, al voelt het soms wel wat raar aan.
Zo zegt hij dat je ook 's nachts mag eten als je daar zin in hebt.
Maar ik ben veeééél te lui om mijn bedje uit te komen!!!
Geen 'light'producten meer, alles zoveel mogelijk hoogcalorisch en 'vol'....Het is een knopje omdraaien, alhoewel....De goesting naar marsepein en pannenkoeken en kaaskroketjes komt geleidelijk aan terug.
En misschien moet ik iedere middag ook maar uitgebreid gaan aperitieven!
Een portootje of een 'aperitief maison' met hopen kaasblokjes, we leven maar één keer...
De storm is weer wat gaan liggen. De zee is een stuk rustiger geworden. Af en toe komt de zon naar buiten.
Gisteren was er nog paniek aan boord toen bleek dat sommige automatische functies toch niet terug opgestart kunnen worden. Sommige (braak)reflexen gingen niet over en er kon nog steeds niet voldoende brandstof opgenomen worden.
Maar vandaag blijkt het toch iets beter te gaan.
Ons schip heeft tijdens de laatste storm wel tamelijk van zijn pluimen verloren, letterlijk en figuurlijk.
Er moet dringend een volledige opknapbeurt gebeuren!
Koekoek! Hier ben ik terug! Nog erg slapjes in de benen, kortademig en ik moet ook nog regelmatig overgeven....Maar ik voel dat het weer beter wordt! Mijn wasmachine zal vandaag overuren moeten draaien want ik wil dat die vervelende chemogeur uit alles verdwijnt. En het huis moet ook dringend wat opgekuist worden! Mailertjes en bezoekertjes graag nog enkele dagen geduld, dan zal ik me weer ok voelen!
Ik zie dat er terug al veel bloggertjes op de blog aan het neuzen zijn, dus toch maar vlug een stukje schrijven.
Zo'n dag en en een nachtje in het ziekenhuis geeft terug zoveel nieuwe indrukken, nieuwe verhalen...Maar misschien is het omdat ik nu anders wat minder naar buiten kom.
Na het bloedonderzoek kon ik gelukkig aan de chemo beginnen, er waren voldoende witte bloedlichaampjes. Gelukkig, want ik zag het niet goed zitten om weer naar huis te gaan, nadat het infuus ook al aangesloten was. Zoals gewoonlijk hoor je daar van alles op de dagafdeling. Iedereen draagt zijn eigen verhaal mee en de meesten willen het ook wel graag vertellen. Bezoek gekregen van een vriendelijke dame van de dienst palliatieve zorg van het ziekenhuis zelf. Twee bezoeken van palliatieve diensten in een goede week tijd, het zet je wel aan het nadenken...
Er was mij een kamer alleen beloofd voor de nacht, maar om 16.30u bleek dat de mevrouw die op die kamer lag toch nog een nachtje zou blijven.
Daarom kwam ik samen te liggen met 86-jarige brave mevrouw met oncologisch buikproblemen. Het was heel druk op de dienst en het was wel leuk mijn buurvrouw Rita in volle actie te zien!! De nacht was ietsje minder. Mijn kamergenote moest ongeveer ieder uur op de bedpan en begon om 3 uur te roepen dat ik het licht moest aandoen...Maar ja, eens wordt het wel morgen.
Voor ik naar huis ging ben ik dan nog bij dokter Ottevaere binnengelopen. Ik had het de avond ervoor erover gehad dat mijn pijn wel aan het toenemen is en dat ik ze niet altijd kan onderdrukken met Dalfalgan of Dafalgan-codeïne. Omdat ik verschrikkelijk suf en onpasselijk wordt van die zwaardere pillen als Dolzam, heeft hij mij nu lichte morfinepleisters voorgeschreven. Ik heb ze nu wel in huis, maar mijn mentale knop moet nog omgedraaid worden alvoor ik ze beginnen te plakken....
Nu kruip ik terug mijn bedje in, de misselijkheid begint toe te nemen....
Ik weet niet waarom ik hier al een uur aan het snotteren ben.....
Op zich was het nieuws van deze morgen nog zo slecht niet, er is zelfs een lichte verbetering....
Misschien snotter ik omdat de realiteit iedere dag meer realiteit wordt...
Misschien snotter ik omdat ik positief verrast was dat dokter O. niet boos was dat mijn lichaam zo vermagerd is, dat hij me geen kunstmatige voeding of zo opdrong...Dat hij ook toegeeft dat de kwaliteit van mijn leven voor de chemo gaat.
We zijn afgesproken dat ik nog twee maal chemo krijg, meer kan mijn lichaam niet aan.
Een perfect compromis, want ik wil het nu ook nog niet opgeven terwijl er een kleine verbetering is!
En na die twee keer chemo, dan zien we wel weer...
Maar nu staan mijn witte bloedcellen toch nog niet in orde, maandag wordt er terug bloed getrokken om te kijken of de chemo door kan gaan.
Het is algemeen gekend, wij zijn geen vroege opstaanders, eerder nachtuilen. Het verwondert me dan telkens weer wat een mens in feite voor 9 uur kan doen!
Deze morgen voor 9 uur:
-ingeschreven in het oncologisch dagziekenhuis
-infuus laten steken voor de contrastvloeistof
-nog eens langs bij dokter Ottevaere
-echo om te zien hoeveel longvocht er zit en nog 600 ml longvocht laten verwijderen
-naar de radiologie voor een scan
-terug naar het dagziekenhuis voor het verwijderen van het infuus
-bloed laten trekken
-naar de bakker om chocoladekoeken....
Morgen heb ik om 10 uur een afspraak voor de uitslag, met gemengde gevoelens.
Komiek, of juist helemaal niet komiek, alleen de herinnering al aan die chemo doet me een bepaalde aversie hebben tegen bepaalde dingen.
Zo heb ik nu een aversie opgebouwd tegen alle producten van Danone. Waarschijnlijk omdat ik in die eerste week zoveel mogelijk van die yoghurtproducten probeer binnen te houden.
Chocomelk moet ik ook niet meer hebben, doet me denken aan dat soya-chocomelkproduct uit het ziekenhuis...brrrrr.
Het is zelf zo erg dat ik ook al weken niet meer aan mijn tablet-pc gekomen ben. Hoe ziekelijk is dat nu???????Ik heb erg veel op mijn tablet getokkeld in die hele eerste week chemo en nu word ik al misselijk als ik er gewoon aan denk!
Maar ik moet mij hierin herpakken. Deze avond komt Lieke en oma moet nog dringend enkele perfecte baby-apps downloaden!!
Ik zie dat er terug al veel bloggertjes op de blog aan het neuzen zijn, dus toch maar vlug een stukje schrijven.
