Ja, ja gisteren was het me het dagje wel en eigenlijk wil ik er niet te veel meer aan terug denken ook. Toen we gedaan hadden met werken in Colaba gingen we shoppen in een heel bekende en drukke winkelstraat. Nu hebben we daar niet lang moeten rondlopen want na 5 minuten voelde ik al iemand in mijn tas grabbelen. Gelukkig dat ik het op tijd gevoeld heb en snel reageerde. Ik ben achter hem aangelopen, heb hem daar vastgesnokt bij zijn kraag en helemaal afgetast. Natuurlijk was mijn tasje nergens meer te vinden want dat kon hij al lang doorgegeven hebben aan anderen. Toch was ik er van overtuigd dat hij het was en ik heb hem niet laten gaan. Katrijn was ondertussen op zoek gegaan naar een politiebureau toen Tine en ik daar tussen een massa mannen stonden. Ik kan heb het niet goed bekeken maar het waren er echt heel veel, ik schat een 30, 40 tal. Toch bleef de jongen ontkennen en hij was de hele tijd bezig me te kussen op mijn voeten en handen om aan te tonen dat hij onschuldig was. Ik walgde er echt van en zeker hoe hij er stond te huilen zoals een baby. Ik was razend en duwde hem constant weg maar liet hem te gelijkertijd ook niet gaan. Natuurlijk nam iedereen het meteen op voor ons en mannen vroegen me wat hij precies gedaan had. De hele straat stond daar door elkaar te roepen in het Hindi en het was echt vreselijk. Het is wel goed dat iedereen het altijd meteen voor je opneemt maar de manier waarop ze deze kerel aanpakten was toch niet verdiend. Na een aantal minuten geschreeuw en getrek kwam mijn tasje tervoorschijn uit zijn broekspijp. WAT EEN OPLUCHTING!
Maar toen had ik het toen nog niet meteen terug, want wanneer de hele massa gezien had dat hij mijn tas had sprongen ze er als gieren op. Die jongen werd heel hard aangepakt en iedereen begon op hem te kloppen en stampen. Ik zag de grote massa en het geweld niet, het enigste waar ik me concentreerde was mijn tasje. Het geld dat er in zat is was nu nog niet zo erg, maar mijn visa kaart zou wel voor wat problemen zorgen. En ja mijn i pod zat er nog in want als we de hele lange busrit naar colaba moeten doen dan luister ik graag naar muziek. Nu zou die straatjongen wel blij geweest zijn met zo een buit. Ik weet bij god niet hoe lang we daar tussen die mensen massa gestaan hebben maar na een tijdje kwamen er 2 politiemannen op ons af. Ze sleurden de jongen mee terwijl wij er gelijk lammetjes achter liepen.
Wat een gedoe op het politiebureau jong, we hebben daar een uur gezeten. Ze wilden er ons niet meteen laten gaan en ik moest ook een verklaring afleggen. Nu stel je daar maar niet veel bij voor hoor, ik moest gewoon op een papiertje schrijven wat en gebeurd was en ik kon kiezen op ik hem wou vervolgen of niet. Bij god nee, dat wilde ik niet! Ik had mijn tas terug dit was het belangrijkste en die arme jongen was al goed genoeg bestraft geweest. Het was echt onvoorstelbaar wat we daar zagen. Op een gegeven moment moesten we van de agent mee gaan naar de cel, daar moesten we toekijken hoe hij de jongen met een zweep toegetakeld werd. Ik kon niet kwaad zijn en het deed me precies niet veel, echt raar. Ik was zo aangedaan denk ik en daardoor stond ik aan de grond vastgenageld. Nu was het ook niet zo een goed idee van Katrijn en Tine om daar tussen beide te komen want die mannen genieten echt van wat ze doen omdat dit hun trots is. Zij hebben er een hoge functie en dit is hun trots. Tine roepte op de agent en zei dat hij moest stoppen, je zag hem toen verwonderd toekijken want dit is natuurlijk niet gebruikelijk. Dit was zijn verdiende straf en dat deed hij voor ons dus moesten wij hem daarvoor dankbaar zijn. Tine en Katrijn zijn het bureau uitgelopen terwijl ik daar nog stond toe te kijken. Uiteindelijk ben ik rustig op de agent afgestapt en heb ik hem gezegd dat ik het apprecierde dat hij ons geholpen had maar dat ik vond dat hij nu al voldoende gestraft was. Ik bedankte hem vriendelijk en zei dat het belangrijkste was dat ik nu alles terug had. Het is dus niet zo een goed idee om agressief te reageren want daardoor ondermijn je hun gezag. Gelukkig dat ik mijn kalmte goed kan bewaren en ik op een rustige manier op de agent ingesproken heb. Door begrip voor hem op te brengen en kalm te blijven is hij dan ook gestopt.
Ik had ook de meeste angst toen ik buiten kwam. De cellen daar zijn open en de jongen kon me zien vanop straat, ik vond het vreselijk om oog in oog met hem te staan. Toen ging er vanalles door me heen, want moet die kerel wel niet van me denken? Die vuile Westerse stopt me hier in de gevangennis en daardoor werd hij nog eens helemaal in elkaar geslagen. Ik voelde me schuldig en toen ik zijn vrienden buiten zag staan met hun boze blikken op me gericht voelde ik me niet echt veilig. Wat als die mannen me hier achtervolgen en me ook toetakelen? We zijn snel doorgestapt en zo vlug mogelijk op de bus gesprongen. Onderweg werden we nog eens aangesproken door een man die ons in zijn Bollywood wou laten acteren, nu daarvoor waren we ook wel niet echt meer in de stemming.
Nu ja genoeg over dat nu. Nu komt het goede nieuws. Gisterenavond kregen we het prachtige aanbod van onze indische vriend hier om mee te gaan naar een of andere sjieke bedoening waar awards uitgereikt worden aan filmsterren. Abjouhid werkt bij de NBC en komt wel vaker met filmsterren in contact, nu heeft hij 6 vip tickets gekregen en daarvan krijgen wij er 3. Super gewoon! Nu heeft hij ons wijs gemaakt dat Angelina Jolie en Brad Pitt daar zullen rondlopen maar dat zal ik eerst toch nog moeten zien ze aleer ik dat geloof. Nu ja straks ga ik me gaan opmaken zie want we moeten om 6 uur al vertrekken. Ik hoop dat ik deze avond wel genietbaarbaar ben want na een dag zoals gisteren mag dat wel! Als ik het hier nu allemaal schrijf is het eigenlijk wel vreselijk, maar ik ben hier precies gevoelloos voor alle ellende. Het raakt je wel op een bepaalde manier maar ik kan het hier beter plaatsen. In Belgie zou ik er helemaal anders op reageren maar doordat ik zoveel respect heb voor deze cultuur kan ik alles heel goed relativeren. Als je een zicht hebt op de schrijnende toestand hier dan kan je u ook op niemand kwaad maken en alleen maar begrip hebben voor de omstandigheden waarin ze leven.
's Avonds namen we nog afscheid van het Duiste meisje maar ik wist me geen houding meer aan te nemen en voelde me echt niet op mijn gemak. Mijn Indische vrienden zaten wel met me in en vroeger voortdurend wat er was maar ik kon niets zeggen en het gevoel omschrijven. Ik dacht niet meer aan de toestanden van vandaag maar de beelden moeten blijkbaar wel een diepe indruk op me nagelaten hebben terwijl ik op het politiebureau in de ogen van Katrijn en Tine koelbloedig was. Nu ja, vandaag voel ik me weer op en top en vavanond komt dat wel in orde. Ik ga me er eens lekker laten verwennen jong!
Mumbai
