Ja, ja gisteren was het me het dagje wel en eigenlijk wil ik er niet te veel meer aan terug denken ook. Toen we gedaan hadden met werken in Colaba gingen we shoppen in een heel bekende en drukke winkelstraat. Nu hebben we daar niet lang moeten rondlopen want na 5 minuten voelde ik al iemand in mijn tas grabbelen. Gelukkig dat ik het op tijd gevoeld heb en snel reageerde. Ik ben achter hem aangelopen, heb hem daar vastgesnokt bij zijn kraag en helemaal afgetast. Natuurlijk was mijn tasje nergens meer te vinden want dat kon hij al lang doorgegeven hebben aan anderen. Toch was ik er van overtuigd dat hij het was en ik heb hem niet laten gaan. Katrijn was ondertussen op zoek gegaan naar een politiebureau toen Tine en ik daar tussen een massa mannen stonden. Ik kan heb het niet goed bekeken maar het waren er echt heel veel, ik schat een 30, 40 tal. Toch bleef de jongen ontkennen en hij was de hele tijd bezig me te kussen op mijn voeten en handen om aan te tonen dat hij onschuldig was. Ik walgde er echt van en zeker hoe hij er stond te huilen zoals een baby. Ik was razend en duwde hem constant weg maar liet hem te gelijkertijd ook niet gaan. Natuurlijk nam iedereen het meteen op voor ons en mannen vroegen me wat hij precies gedaan had. De hele straat stond daar door elkaar te roepen in het Hindi en het was echt vreselijk. Het is wel goed dat iedereen het altijd meteen voor je opneemt maar de manier waarop ze deze kerel aanpakten was toch niet verdiend. Na een aantal minuten geschreeuw en getrek kwam mijn tasje tervoorschijn uit zijn broekspijp. WAT EEN OPLUCHTING!
Maar toen had ik het toen nog niet meteen terug, want wanneer de hele massa gezien had dat hij mijn tas had sprongen ze er als gieren op. Die jongen werd heel hard aangepakt en iedereen begon op hem te kloppen en stampen. Ik zag de grote massa en het geweld niet, het enigste waar ik me concentreerde was mijn tasje. Het geld dat er in zat is was nu nog niet zo erg, maar mijn visa kaart zou wel voor wat problemen zorgen. En ja mijn i pod zat er nog in want als we de hele lange busrit naar colaba moeten doen dan luister ik graag naar muziek. Nu zou die straatjongen wel blij geweest zijn met zo een buit. Ik weet bij god niet hoe lang we daar tussen die mensen massa gestaan hebben maar na een tijdje kwamen er 2 politiemannen op ons af. Ze sleurden de jongen mee terwijl wij er gelijk lammetjes achter liepen.
Wat een gedoe op het politiebureau jong, we hebben daar een uur gezeten. Ze wilden er ons niet meteen laten gaan en ik moest ook een verklaring afleggen. Nu stel je daar maar niet veel bij voor hoor, ik moest gewoon op een papiertje schrijven wat en gebeurd was en ik kon kiezen op ik hem wou vervolgen of niet. Bij god nee, dat wilde ik niet! Ik had mijn tas terug dit was het belangrijkste en die arme jongen was al goed genoeg bestraft geweest. Het was echt onvoorstelbaar wat we daar zagen. Op een gegeven moment moesten we van de agent mee gaan naar de cel, daar moesten we toekijken hoe hij de jongen met een zweep toegetakeld werd. Ik kon niet kwaad zijn en het deed me precies niet veel, echt raar. Ik was zo aangedaan denk ik en daardoor stond ik aan de grond vastgenageld. Nu was het ook niet zo een goed idee van Katrijn en Tine om daar tussen beide te komen want die mannen genieten echt van wat ze doen omdat dit hun trots is. Zij hebben er een hoge functie en dit is hun trots. Tine roepte op de agent en zei dat hij moest stoppen, je zag hem toen verwonderd toekijken want dit is natuurlijk niet gebruikelijk. Dit was zijn verdiende straf en dat deed hij voor ons dus moesten wij hem daarvoor dankbaar zijn. Tine en Katrijn zijn het bureau uitgelopen terwijl ik daar nog stond toe te kijken. Uiteindelijk ben ik rustig op de agent afgestapt en heb ik hem gezegd dat ik het apprecierde dat hij ons geholpen had maar dat ik vond dat hij nu al voldoende gestraft was. Ik bedankte hem vriendelijk en zei dat het belangrijkste was dat ik nu alles terug had. Het is dus niet zo een goed idee om agressief te reageren want daardoor ondermijn je hun gezag. Gelukkig dat ik mijn kalmte goed kan bewaren en ik op een rustige manier op de agent ingesproken heb. Door begrip voor hem op te brengen en kalm te blijven is hij dan ook gestopt.
Ik had ook de meeste angst toen ik buiten kwam. De cellen daar zijn open en de jongen kon me zien vanop straat, ik vond het vreselijk om oog in oog met hem te staan. Toen ging er vanalles door me heen, want moet die kerel wel niet van me denken? Die vuile Westerse stopt me hier in de gevangennis en daardoor werd hij nog eens helemaal in elkaar geslagen. Ik voelde me schuldig en toen ik zijn vrienden buiten zag staan met hun boze blikken op me gericht voelde ik me niet echt veilig. Wat als die mannen me hier achtervolgen en me ook toetakelen? We zijn snel doorgestapt en zo vlug mogelijk op de bus gesprongen. Onderweg werden we nog eens aangesproken door een man die ons in zijn Bollywood wou laten acteren, nu daarvoor waren we ook wel niet echt meer in de stemming.
Nu ja genoeg over dat nu. Nu komt het goede nieuws. Gisterenavond kregen we het prachtige aanbod van onze indische vriend hier om mee te gaan naar een of andere sjieke bedoening waar awards uitgereikt worden aan filmsterren. Abjouhid werkt bij de NBC en komt wel vaker met filmsterren in contact, nu heeft hij 6 vip tickets gekregen en daarvan krijgen wij er 3. Super gewoon! Nu heeft hij ons wijs gemaakt dat Angelina Jolie en Brad Pitt daar zullen rondlopen maar dat zal ik eerst toch nog moeten zien ze aleer ik dat geloof. Nu ja straks ga ik me gaan opmaken zie want we moeten om 6 uur al vertrekken. Ik hoop dat ik deze avond wel genietbaarbaar ben want na een dag zoals gisteren mag dat wel! Als ik het hier nu allemaal schrijf is het eigenlijk wel vreselijk, maar ik ben hier precies gevoelloos voor alle ellende. Het raakt je wel op een bepaalde manier maar ik kan het hier beter plaatsen. In Belgie zou ik er helemaal anders op reageren maar doordat ik zoveel respect heb voor deze cultuur kan ik alles heel goed relativeren. Als je een zicht hebt op de schrijnende toestand hier dan kan je u ook op niemand kwaad maken en alleen maar begrip hebben voor de omstandigheden waarin ze leven.
's Avonds namen we nog afscheid van het Duiste meisje maar ik wist me geen houding meer aan te nemen en voelde me echt niet op mijn gemak. Mijn Indische vrienden zaten wel met me in en vroeger voortdurend wat er was maar ik kon niets zeggen en het gevoel omschrijven. Ik dacht niet meer aan de toestanden van vandaag maar de beelden moeten blijkbaar wel een diepe indruk op me nagelaten hebben terwijl ik op het politiebureau in de ogen van Katrijn en Tine koelbloedig was. Nu ja, vandaag voel ik me weer op en top en vavanond komt dat wel in orde. Ik ga me er eens lekker laten verwennen jong!
Eerst te beginnen bij vrijdag. Het was echt een heel vermoeiende dag en het sporten is echt heel moeilijk met deze kinderen. Ze zijn hyperactief en luisteren langs geen kanten naar je. In het begin probeerde ik nog de aandacht van iedereen te krijgen en hen bij elkaar te krijgen maar dat hou je niet lang vol met zo een grote nest kleine ukkeltjes die je tevens maar half verstaan.
Ze praten ook de hele tijd hindi tegen me waarvan ik geen snars versta natuurlijk, ik spreek hen de hele tijd heel duidelijk en traag aan in het engels ondersteunend met veel gebaren en dan heb ik de indruk dat ze wel beter verstaan. Ze zijn zo vermoeiend en achter de les ben ik echt kapot maar ook al luisteren ze er rennen ze als gekken in het rond het blijven allemaal zulke schatjes. Ze komen dan naar je toegerend en geven je zo een dikke knuffel, je zou echt alles voor hen doen om zo een grote glimlach op hun gezichtje te krijgen. Het is ook zo schattig als ze je van alle kanten roepen, ze spreken me hier de hele tijd aan met didi. Dit is is een hindisch woord en wil zeggen grote zus.
Nu ja roepen op hen heeft hier dus geen zin en toen ben ik maar gewoon begonnen met wat ik wou doen en al snel kwamen de meeste nieuwsgierigen een kijkje nemen en meedoen. Ik heb uiteindelijk ook wel de meeste kunnen betrekken in mijn spel. Je moet bij mijn sport lessen echt niet veel voorstellen hoor en ik moet het ook heel kleinschalig aanpakken. Al mijn kennis en ervaring komt hier dus ook niet echt van pas, toch doet het wel goed om te zien dat ik de andere leerkrachten ook nog iets kan bijleren. Zo heb ik gemerkt bij het zwemmen deze week dat al die andere venten dus echt wel niet kunnen zwemmen en er waren er bij die het nog nooit geleerd hadden zelf. Toen de ene groep kinderen weg was en we op de tweede groep aan het wachten waren heb ik die leraars zwemles gegeven, echt grappig! Je moest ze dan zien kijken, ze zijn dit hier ook niet gewoon natuurlijk van de vrouwen. En ik heb de indruk dat na deze les de sportleraar waar ik de woensdag en donderdag mee samen werk nu plots wel vriendelijk tegen me is. Maar hoe onvriendelijk hij ook tegen me is, ik doe gewoon mijn ding en trek me niet aan wat hij er van vind.
Op het schooltje waar ik in Colaba sta hebben de kinderen veel minder beperkingen en kan je meer met de kinderen bereiken, daar kunnen ze nog allemaal rondlopen zoals ik hierboven geschreven heb. In Bandra waar ik het meeste werk en ook verblijf zijn de meeste kinderen spastisch en zitten in een rolstoel. Veel kinderen kunnen er niet spreken of verstaan je niet, het was deze week dan ook heel moeilijk voor hen 2 uur bezig te houden. De kinderen hebben zulke zware beperkingen en kunnen zich zeker geen 2 u aan een stuk ergens mee bezig houden. Er zaten er dan ook veel bij die er gewoon maar zaten en toekeken. Alles wat ik ook voorstelde aan de juffen was niet goed en toen ik ze even wou laten poseren en buiten laten spelen kon dat niet want dan moesten de rolstoelen weer allemaal naar beneden en buiten was het toch te warm. Ik mocht ook niet met hen op de speelkoer en daarom zat ik dan met een 20 tal kinderen in de gang. Het was eigenlijk niet om aan te zien en diegene die konden lopen liepen de hele tijd weg. Nu heb ik er toch iets van proberen maken en met sommigen toch iets kunnen bereiken. Het is waar maar geniet van de kleine dingen.
Ja nu gaat het internet cafe al sluiten dus zeg ik vlug nog iets van dit weekend. Vrijdag na de school hebben we een hele namiddag rond gereden in een toerist car in colaba, we hebben echt prachtige dingen gezien en ik heb er enorm van genoten. Ik ben binnen geweest in het super sjieke taj mahal geweest, heb de gateway gezien, een wasplaats, prachtige tempels, het mahat mahandi museum, enzovoor. 's Avonds was ik echt kapot en ik was ook al in slaap gevallen op mijn bed maar toch ben ik nog mee uit geweest. Het was nog wel tof maar niet zo leuk als de vorige keer. Gisteren en vandaag heb ik een hele dag voor school moeten werken. Morgen moet ik mijn eerste supervisieverslag indienen en dat is iets tussen de 20 en 30 pagina's. Ik zit er nu al aan 21 en ben morgen wel nog een aantal uurtjes zoet met schrijven.
Bij deze hebben jullie dan eindelijk mijn adres, je kan altijd een kaartje of zo sturen en bellen wordt hier ook vaak gedaan. Vraag me wel niet hoeveel dat jullie gaat kosten.
National Resource Centre for Inclusion Spastics Society of India K.C. Marg Bandra Reclamation Bandra West Mumbai - 400050 Phone: 022-2644366 dit is het nummer van de security hier daarnaar kan je bellen na 5u 's avonds Naar dit nummer kan je bellen tussen 9 en 5: 022-26443688 Als je belt zal je ook het exstention number 315 moeten geven en mijn room number 314
Als je graag zou bellen spreken we best eerst een dag en uur af zodat ik zeker op mijn kamer ben.
Vandaag ben ik dus gaan zwemmen en Katrijn en Tine zijn ook meegekomen, het was echt niet gemakkelijk en de zware aanpak raakte ons diep. Na de middag hebben we nog wat films van de school bekeken, wat geslapen en rondgelopen in de straatjes. Naast onze school hebben ze vandaag een prachtig huwelijksfeest georganiseerd met een eigen catering, heel veel bloemen, fonteinen, een springkasteel, vuurwerk, een podium, enzovoort. Echt alles er op en er aan, en het is vreselijk om te zien hoe de straatkinderen daar rond hangen. Normaal slapen op dit plein de armsten en doen ze er daar hun behoefte en zo. Nu is dit vuile veld dat anders vol afval en uitwerpselen ligt omgetoverd tot een sprookje. Wij gingen even kijken aan de poort en toen Katrijn een koekje gaf aan 1 kind stonden we in een mum van tijd ingesloten. Kinderen kwamen van overal, ze waren echt met heel veel, een 30 tal denk ik. Ja dan begon het weer met do you want sex, can I see your boobs, enzovoort. De vuile praat kan er wel nog door maar ik kan er echt niet tegen als ze overal aan je lijf zitten. We konden ook niet weg omdat we ingesloten waren. Het raakte me echt, handen aan mijn borsten, tussen mijn benen, aan mijn achterste, echt overal. Vreselijk gewoon. Ik moest mijn kleren vasthouden want die werden gewoon van mijn lijf gerukt. Het was een hele verademing als we toch door de massa aan onze school geraakt waren. Ik ben er nog steeds van onder de indruk en als ik daarnet op straat liep kon ik niet veel meer verdragen. Ik denk als ze nu nog 1 vinger naar me gaan uitsteken dat ik er ook eens ga opvliegen denk ik.
Miljard het is zooo frustrerend als je hier net een heel lang bericht geschreven hebt en dan alles wegvalt, ik had net een mooie tekst geschreven maar heb nu eigenlijk echt geen zin meer om opnieuw te beginnen. Nu ja ik had gewoon gezegd dat maandag avond super was want dan was er iemand jarig van bij ons. Er stelde ons iemand voor om haar mee te verassen en dan stonden we daar met de indische jeugd op het balkon op haar te wachten. Echt die jeugd is hier zooo grappig en ze hebben ons beloofd ons dit weekend mee uit te nemen. Mumbai rocks in the weekend they said, dus dat gaan we zeker proberen. We aten chocoladetaart, dronken wijn en zongen nederlandstalige liedjes.
Vandaag bezochten we nog wat scholen hier in de buurt, dat was al heel wat andere koek dan gisteren. De slums zijn echt vreslijk maar toch ben ik zo blij dat ik ze bezocht heb. Je kan u echt niet voorstellen in wat voor omstandigheden ze er les krijgen. Ze zitten op de grond tussen het afval in een donker kamertje van 3 op 4 met een 50 tal kinderen. En overal waar je binnenkomt springen ze allemaal recht en roepen ze tegelijkertijd hello miss! Wat een discipline! De kinderen zijn ook zooo klein, bij ons zouden ze nog amper lopen maar hier leren ze zo snel hun plan trekken. Op de leeftijd van 3 jaar leren de kindjes al engels en rekenen.
Na ons bezoek hebben 2 indische vrouwen ons meegenomen om te shoppen, zaalig! We hebben leuke spulletjes gekocht en daarna zijn we samen naar een supergezellige bar getrokken waar we lekkere shakes dronken en een waterpijp rookten. We hebben ook gemerkt dat we nog heeeel veel van het land moeten ontdekken en de grootste armoede hebben we vandaag ook wel gezien, kinderen lopen er zelf zonder kleren aan en de stank is soms echt niet te dragen. We namen ook voor het eerst een richa, super! We staan er ook dagelijks van versteld hoe vriendelijk, behulpzaam en geduldig de mensen hier zijn.
Morgen geef ik zwemles, ongelofelijk! Dat die hier een zwembad hebben, en wat doe ik dan aan? Ik zal gewoon met kleren en al in het water moeten springen met 2 klassen van ongeveer 30 kinderen, ik heb dan nog geluk dat ze er niet allemaal zijn anders zouden het er nog zo veel meer zijn. Ze verwachten blijkbaar veel van me want de kinderen van de spastics society hebben nog nooit eerder gezwommen. Ik start een nieuw project met hen en the staff komt mee om me te observeren. Ik weet bij god nog niet hoe ik deze kinderen met een beperking ga begeleiden maar dat zie ik morgen dan wel. De komende zeken ga ik ook 2 keer in de week kinderen buiten onze school begeleiden met sport, ik ben benieuwd hoe dit zal verlopen. En zeker in deze hitte hier!
Nu ja ik ga het hier niet zo uitgebreid maken als daarnet, tot de volgende!
Gewoon even kort vermelden dat de eerste schooldag heel goed meegevallen is, ik verlang er naar om zelf voor een klas te staan. We kregen een rondleiding in alle klassen en staken hier en daar een handje bij, ik mocht vandaag ook helpen bij de kine, echt grappig sleuren aan armen en benen van die bollekes. Het zijn echt allemaal zulke mooie kinderen, zoals alle mensen hier trouwens. En wie zei dat de mannen hier niet mooi zijn? Nu bij deze wil ik dit toch even tegenspreken, ze vallen echt heel goed mee haha. Maar ja ik heb blijkbaar altijd een zwak voor buitenlandse mannen, bij ons doen ze me gelijk niet veel want zit al lang zonder en dat lijkt me niet te deren. Haha, maar niet denken dat ik er met 1 thuis kom hoor, nog altijd liever niet. En met de aandacht en bedelende kinderen die voortdurend aan je kleren trekken en achter je lopen kan ik heel goed omgaan. Het negeren lukt me al perfect.
Ik sta er ook versteld van hoe vriendelijk iedereen hier is, ze dragen allemaal zo goed zorg van ons. Dit kan je bij ons echt niet inbeelden dat mensen zoveel voor je over hebben, ik besef nu nog meer hoeveel egoisme er bij ons is en daar jaag ik me wel in op. Nu heb je dit probleem hier zeker niet, ik kom hier volledig tot rust en voel me hier al helemaal thuis. Haha zal best wel moeilijk worden om terug naar huis te gaan.
Nu ja ik ben weer te veel aan het zeggen, maar ik kan het echt niet laten want ik geniet van ieder moment hier. Gisteravond had ik het wel behoorlijk moeilijk, ik ben zo graag op mijn eentje en kan er moeilijk mee omgaan dat wanneer ik even rust wil dit hier niet kan. Ik had zo graag een kamer gehad waar ik alleen kan zijn, ik heb dit ook al gevraagd hier maar dat is volledig uitgesloten. Bij ons kan je nog eens buitenshuis gaan en genieten van de rust en de stilte van de natuur maar hier heb je dit uiteraard niet. Mensen gunnen je die rust ook niet en een stille plek in het bruisende mumbai vind je da zeker al niet. Dit zal het moeilijkste voor me zijn want ik hou wel van mijn zelfstandige leventje. Dit spreekt mijn openheid en behulpzaamheid natuurlijk wel wat tegen. Ik ben er zeer graag voor iedereen maar heb ook momenten nodig waarop er niemand om me heen is.
Morgen en overmorgen gaan we andere scholen in mumbai bezoeken daar kijk ik echt al naar uit, want de school waar wij werken is echt wel 1 van de betere hier. We gaan dan private scholen en scholen in de slums bezoeken. De slums zullen wel hard zijn want daar zie je de grootste armoede. Voor diegenen die niet weten wat slums zijn, je kan ze vergelijken met krottenwijken.
Als laatste wil ik nog zeggen dat er bij me dus geen cultuurshock is zoals de meesten denken van wel. Het raakt je wel maar ik kan er mee leven, al de dingen die ik zie zijn meestal zoals ik ze verwachte want ik wist wel al vrij veel van de cultuur.
Ja dit zou een kort bericht worden maar het is weeral veel te lang. Ik hoop dat jullie genieten van mijn verhalen, dit zal wel niet dagelijks gebeuren maar nu geniet ik wel nog van het schrijven. Het is ook altijd leuk reactie te krijgen, en je kan op ieder bericht rechtstreeks antwoorden. Geen verplichting natuurlijk, hehe.
Nu ga ik weer lekker pikant gaan eten, ze zeggen dat ze het helemaal niet pikant maken voor ons maar amai voor mij is het al straf genoeg ze. Ik ben wel nog heel moe met momenten maar voor de rest voel ik me super, geen maag-of darmklachten en dergelijke. Gelukkig maar hopelijk blijft het zo.
Ik lig hier al weer van 5 uur deze ochtend in mijn bedje te woelen, ik heb mijn best gedaan om nog even te blijven liggen maar nu ben ik er toch wel uit gesprongen. Het is zonde van zo lang te blijven liggen als je toch niet kan slapen é, dan kan ik maar beter iets nuttig doen. Waar ik nu vooral op lig te denken is hoe ik mijn project daar ga uitvoeren en deze nacht kwamen er al wat leuke indeetjes bij me op. En voor de rest schieten me er op deze momenten ook zaken door mijn hoofd die ik zeker niet mag vergeten meenemen. Het is wel een moeilijke opdracht om een reiskoffer te maken voor meer dan 4 maand. Veel spullen moet ik allesinds niet meenemen en ik ga mijn bagage echt wel beperken. En veel kleren van hier meenemen kan ik toch ook al niet want daar ben ik ginder niets mee. Ik ga dus echt wel met een kleine rugzak vertrekken en daar kledij kopen die er past binnen de cultuur, zo voel ik me misschien al een klein beetje minder bekeken. Zowieso zal daar voortdurend een hele sliert mensen achter je aanlopen en komen schooien achter geld en vragen om op de foto met je staan. Katrijn, Tine en ik hadden ook al gezegd van een billenstand bij te houden. Haha! Je moet namelijk weten dat mannen voortdurend zitten te gapen en die verbergen dat helemaal niet. Als ze nog maar een klein stukje van je huid zien dan zullen ze daar wel enkele uurtjes zoet mee zijn! Ok, misschien een klein beetje overdreven. Maar als we dus op overbevolkte bussen, treinen of andere plaatsen lopen of staan moet je niet verschieten dat er plots in je billen geknepen wordt. Ze kijken wel opvallend maar in het lichamelijk contact zijn het echte gluiperds en raken ze je heel subtiel aan. Da's echt lachen jong! Allé ja nu kunnen we daar allesinds nog mee lachen maar daar ter plaatse zal dit wel echt vermoeiend zijn. En omdat we dit zo grappig vonden hadden we al lachend gezegd van een stand bij te houden en per dag te tellen hoeveel knepen we gekregen hebben. Nu ja of we dit effectief gaan doen dat laat ik je wel nog weten! Haha, wat een gelul hier weeral. Ik zal dan maar eens in mijn kleren gaan springen zie en naar Gent vertrekken, het worden mijn laatste 2 dagen in het prachtige Gent. Ik zal er zéker van genieten!
Ongelofelijk nog 5 dagen en ik zit in het verre India, ik tel de dagen echt af en voel me er volledig klaar voor om te vertrekken! Ik heb hier precies al afscheid genomen van alles en iedereen en sta te springen om te vertrekken!
Ik zit wel boordevol energie vandaag van mijn zalige nacht gisteren! Echt, en daar hebben jullie allemaal voor gezorgd! Daarom wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken voor jullie komst. Ook al zag je me misschien niet zo heel veel toch was ik héél blij iedereen te zien. Ik heb mijn best gedaan om met iedereen eens een praatje te slaan en sorry als ik misschien niet zo veel tijd had. Weet dat ik jullie komst enorm apprecieërde en in mijn kopje zal gedenken wie er toen allemaal voor me was. Ik was eerlijk gezegd wel verschoten van de grote opkomst en dit kan me alleen maar héél gelukkig prijzen! Ik was zooo gelukkig gisteren, zo voel ik me de laatste maanden ook met de moeilijke momenten maar die vergeet ik vaak snel en ik onthou vooral van wat ik allemaal genoten heb en dit zijn héél veel dingen. Ik geniet met volle teugen van wat ik allemaal meemaak de laatste tijd en dit kan er alleen maar nog op verbeteren é!
Vandaag heb ik mijn kot leeggemaakt want dinsdag komt hier al iemand anders mijn plekje opvullen. Het was een hele tijd over en weer geloop maar dit is wel iets voor mij é sleuren met dozen trap op en af want dan voelt het toch aan alsof ik nog een beetje gesport heb! Maar straks ga ik nog naar mijn landelijke dorpje waar ik wel nog eens een toerke ga lopen langs de mooie landschappen want daar geniet ik ook wel ten volle van! En ook nog eens die mountainbike van onder het stof halen om een laatste keer te crossen door de landelijke wegen, zalig!
Ik heb jammer genoeg ook wel wat traantjes gezien gisteren en dat zie ik echt wel niet graag. Niemand hoeft droevig te zijn want zoals ik al zei die tijd gaat echt voorbij vliegen en binnen de korste keren zie je die vrolijke, actieve en soms o zo vermoeiende meid weer voor je staan! Dus afgesproken dat er geen tranen meer vloeien? Ok! Dit maakt mij eigenlijk alleen maar sterker, ik besef voor het eerst in mijn leven hoeveel mensen ik om me heen heb en dit geeft me nog meer kracht om te vertrekken.
Jaja nu zal het wel genoeg zijn zeker met al diene meligen praat hier, heb me hier al veel te gevoelig opgesteld en nu is het weer tijd voor de harde kim! Haha.
Schatten iedereen bedankt voor je aanwezigheid, het was een avondje om nooit meer te vergeten!
Spastics Society is de naam van de school waar ik ga werken, ik weet wel nog steeds niet op welke plaats ik precies ga staan. Want deze school heeft 2 afdelingen, één in Bandra en één in Colaba. Aangezien we met 3 studenten van hieruit vertrekken zullen we dus opgesplitst worden, we hopen nu alledrie dat wij niet de persoon zullen zijn die alleen staat op één van deze afdelingen.Want je moet weten dat beide scholen toch wel enkele kilometers uit elkaar liggen. We weten al zeker dat we in een hostel in de buurt van Bandra zullen verblijven maar de studente(n) die werken in Colaba moeten dan dagelijks nog eens 3 uur op de trein zitten. En zoals de meesten wel weten vermijd je liever het overbevolkte en hectische station van Mumbai waar men per dag meer dan 3,5 miljoen reizigers verwerkt voor tweeduizend treinen.
Ik heb al een mail gestuurd naar mijn contactpersoon in Mumbai om te vragen of het mogelijk is dat we alledrie op dezelfde afdeling kunnen staan. Deze mail is al een tijdje geleden verzonden en nu is het nog afwachten op een antwoord en dit kan dus wel nog even duren.
Daar zal ik dan een klas toegewezen krijgen, dit kunnen kleuters of lagere schoolkinderen zijn. Alle kinderen hebben een fysieke/ en of verstandelijke beperking. Vooral bij kleuters dan is het heel moeilijk om hen te communiceren omdat zij dus nog geen engels kunnen spreken, dit is dan letterlijk met handen en voeten les geven. Ik zal hen ondersteuning bieden bij het aanleren van schoolse vaardigheden, ontspannigsactiviteiten en communicatie.
Mijn vorige webblog werkte zo te zien niet al te best. Doordat msn een beetje overbezet geraakt ligt dat systeem vaak plat en dan kan je mijn weblog niet openen. Daarom heb ik nu een nieuwe aangemaakt zodat jullie zo vaak je maar wil mijn site kan bezoeken.
Ik herhaal hier dus nog eens dat ik van 4 november tot 11 maart in India zit voor mijn buitenlandse stage, de bekroning van mijn opleiding professionele bachelor in de orthopedagogie. Nja ze moeten het kind altijd een geleerde naam geven hé. Maar deze term kan dus vergeleken worden met opvoedkunde wat nogal een simplistische vertaling is en dit mogen we in onze opleiding eigenlijk niet zo noemen. Maar ja het is maar zodat jullie het allemaal een beetje begrijpen é.
Ik zal kort mijn stageplaats voorstellen en er wat plaatselijke foto's aan toevoegen.
EN UITERAARD NIET TE VERGETEN, IEDEREEN DIE MIJN AFSCHEID MEE WIL VIEREN KAN DIT OP VRIJDAGAVOND 27 OKTOBER IN DE ABOUSIMBEL TE GENT. DIT IS MIJN FAVORIETE UITGAANGSPLEKJE WEL DEGELIJK IN DE OVERPOORT GELEGEN MAAR ABSOLUUT NIET ZO MARGI ALS AL DE REST DAAR. HIERVOOR KOMT LATER NOG EEN UITNODIGING MAAR NOTEER DIT ALVAST IN JE AGENDA WANT IK VERWACHT JULLIE ALLEMAAL!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Mumbai
Ok, misschien een klein beetje overdreven. Maar als we dus op overbevolkte bussen, treinen of andere plaatsen lopen of staan moet je niet verschieten dat er plots in je billen geknepen wordt. Ze kijken wel opvallend maar in het lichamelijk contact zijn het echte gluiperds en raken ze je heel subtiel aan. Da's echt lachen jong! Allé ja nu kunnen we daar allesinds nog mee lachen maar daar ter plaatse zal dit wel echt vermoeiend zijn. En omdat we dit zo grappig vonden hadden we al lachend gezegd van een stand bij te houden en per dag te tellen hoeveel knepen we gekregen hebben. Nu ja of we dit effectief gaan doen dat laat ik je wel nog weten! Haha, wat een gelul hier weeral. Ik zal dan maar eens in mijn kleren gaan springen zie en naar Gent vertrekken, het worden mijn laatste 2 dagen in het prachtige Gent. Ik zal er zéker van genieten!
