Eerst te beginnen bij vrijdag. Het was echt een heel vermoeiende dag en het sporten is echt heel moeilijk met deze kinderen. Ze zijn hyperactief en luisteren langs geen kanten naar je. In het begin probeerde ik nog de aandacht van iedereen te krijgen en hen bij elkaar te krijgen maar dat hou je niet lang vol met zo een grote nest kleine ukkeltjes die je tevens maar half verstaan.
Ze praten ook de hele tijd hindi tegen me waarvan ik geen snars versta natuurlijk, ik spreek hen de hele tijd heel duidelijk en traag aan in het engels ondersteunend met veel gebaren en dan heb ik de indruk dat ze wel beter verstaan. Ze zijn zo vermoeiend en achter de les ben ik echt kapot maar ook al luisteren ze er rennen ze als gekken in het rond het blijven allemaal zulke schatjes. Ze komen dan naar je toegerend en geven je zo een dikke knuffel, je zou echt alles voor hen doen om zo een grote glimlach op hun gezichtje te krijgen. Het is ook zo schattig als ze je van alle kanten roepen, ze spreken me hier de hele tijd aan met didi. Dit is is een hindisch woord en wil zeggen grote zus.
Nu ja roepen op hen heeft hier dus geen zin en toen ben ik maar gewoon begonnen met wat ik wou doen en al snel kwamen de meeste nieuwsgierigen een kijkje nemen en meedoen. Ik heb uiteindelijk ook wel de meeste kunnen betrekken in mijn spel. Je moet bij mijn sport lessen echt niet veel voorstellen hoor en ik moet het ook heel kleinschalig aanpakken. Al mijn kennis en ervaring komt hier dus ook niet echt van pas, toch doet het wel goed om te zien dat ik de andere leerkrachten ook nog iets kan bijleren. Zo heb ik gemerkt bij het zwemmen deze week dat al die andere venten dus echt wel niet kunnen zwemmen en er waren er bij die het nog nooit geleerd hadden zelf. Toen de ene groep kinderen weg was en we op de tweede groep aan het wachten waren heb ik die leraars zwemles gegeven, echt grappig! Je moest ze dan zien kijken, ze zijn dit hier ook niet gewoon natuurlijk van de vrouwen. En ik heb de indruk dat na deze les de sportleraar waar ik de woensdag en donderdag mee samen werk nu plots wel vriendelijk tegen me is. Maar hoe onvriendelijk hij ook tegen me is, ik doe gewoon mijn ding en trek me niet aan wat hij er van vind.
Op het schooltje waar ik in Colaba sta hebben de kinderen veel minder beperkingen en kan je meer met de kinderen bereiken, daar kunnen ze nog allemaal rondlopen zoals ik hierboven geschreven heb. In Bandra waar ik het meeste werk en ook verblijf zijn de meeste kinderen spastisch en zitten in een rolstoel. Veel kinderen kunnen er niet spreken of verstaan je niet, het was deze week dan ook heel moeilijk voor hen 2 uur bezig te houden. De kinderen hebben zulke zware beperkingen en kunnen zich zeker geen 2 u aan een stuk ergens mee bezig houden. Er zaten er dan ook veel bij die er gewoon maar zaten en toekeken. Alles wat ik ook voorstelde aan de juffen was niet goed en toen ik ze even wou laten poseren en buiten laten spelen kon dat niet want dan moesten de rolstoelen weer allemaal naar beneden en buiten was het toch te warm. Ik mocht ook niet met hen op de speelkoer en daarom zat ik dan met een 20 tal kinderen in de gang. Het was eigenlijk niet om aan te zien en diegene die konden lopen liepen de hele tijd weg. Nu heb ik er toch iets van proberen maken en met sommigen toch iets kunnen bereiken. Het is waar maar geniet van de kleine dingen.
Ja nu gaat het internet cafe al sluiten dus zeg ik vlug nog iets van dit weekend. Vrijdag na de school hebben we een hele namiddag rond gereden in een toerist car in colaba, we hebben echt prachtige dingen gezien en ik heb er enorm van genoten. Ik ben binnen geweest in het super sjieke taj mahal geweest, heb de gateway gezien, een wasplaats, prachtige tempels, het mahat mahandi museum, enzovoor. 's Avonds was ik echt kapot en ik was ook al in slaap gevallen op mijn bed maar toch ben ik nog mee uit geweest. Het was nog wel tof maar niet zo leuk als de vorige keer. Gisteren en vandaag heb ik een hele dag voor school moeten werken. Morgen moet ik mijn eerste supervisieverslag indienen en dat is iets tussen de 20 en 30 pagina's. Ik zit er nu al aan 21 en ben morgen wel nog een aantal uurtjes zoet met schrijven.
Mumbai
