Het ging steeds slechter met Emanuele die sinds zijn dertiende pijn had aan een wang. De chronische aandoening leidde tot tal van ingrepen en behandelingen met een reeks pijnstillers en antidepressiva. Maar niets leek te helpen en Emanuele zag geen andere uitweg meer. Zijn lijden had ook een grote impact op het leven van zijn 12 jaar oudere broer Giuseppe Balasco. Het duo beroofde zich samen van het leven in hun slaapkamer met een masker en gas. Emanuele was 26, zijn broer Giuseppe, 38.

De ouders kunnen met hun verdriet geen blijf. Volgens Anna en Vincezo hadden de broers een “intense en hechte band met elkaar”. De derde broer, Domenico bevestigt dat: “Emanuele en Giuseppe waren echt close. Toen Emanuele dertien werd, begon Giuseppe voor hem te zorgen als een ouder. Hij regelde alles voor zijn broer. Het lijden maakte hem wanhopig. Het bezorgde Giuseppe een zware depressie. Op het internet werd me duidelijk waarom ze het gas gekocht hadden. Ze hadden opgezocht hoe ze een einde aan hun leven konden maken”, aldus Domenico (36).

Een paar uur voor de zelfdodingen merkte de moeder het gas op in de slaapkamer van haar zoon. “Ik zag twee cilinders met gas naast het bed van Emanuele. Ik had ze al eerder gezien in huis en dacht dat ze voor een feestje bestemd waren.” Het duo pleegde zelfmoord toen hun ouders van huis waren. “Toen ik terug thuiskwam, merkte ik dat het vuilnis nog niet buitenstond. Bovendien was de achterdeur open en ik werd ongerust. Ik haalde mijn man erbij en we gingen naar binnen. Ik zag Giuseppe op zijn bed liggen met zak over zijn hoofd. Hij bewoog niet meer. Ik trof Emanuele op dezelfde manier aan. Ook bij hem haalde ik de zak weg maar ook hij was dood.”

Agent Stuart Newsham zegt dat de broers de zelfmoord voorbereid hadden en info zochten op het internet waar ze op zoek gingen naar het gas. “De jongens hadden grote problemen. Emanuele ging kapot van de pijn. Ze zochten beide een oplossing voor hun lijden.” Volgens lijkschouwer Maria Voison bestaat er niet de minste twijfel over de doodsoorzaak van de twee broers. Ze kwamen om door verstikking als gevolg van het inhaleren van het gas. “Ik heb heel wat getuigenissen gehoord. Er is sprake van een zelfmoordpact tussen de broers die ook samen op zoek gingen naar een middel om hun leven te beëindigen.”

Lijden kan veel doen met mensen , hier gaat het om lijden van de pijn.

Heel het gezin lijd aan pijn en lijden de ene natuurlijk anders dan de andere.

De ouders aan lijden en verdriet door het verlies van hun beide kinderen.

De broers aan het lijden van de pijn .

Ze geven hier mooi aan dat lijden in verschillende soorten en vormen kan gezien worden

zoals pijn , pesten , verdriet , ziekte , enz.

Lijden kan je tot erge dingen aanzetten zoals hier , de broers lijden zodanig veel dat ze beslissen 

om er beiden een einde aan te maken .

Dit is iets waar ze grondig hebben over nagedacht en niet zoiets dat ze opeens wouden doen 

het werd hen allemaal een beetje teveel .

De liefde tussen deze twee broers is echt wel prachtig om te zien , ze leven als het ware voor 

elkaar en sterven dan ook voor elkaar.

Ik vind wel dat ze niet echt zo een rekening hebben gehouden hoe de ouders zich hierbij moeten voelen , 

maar ik versta wel hun keuze waarom ze het gedaan hebben.

795 miljoen mensen lijden vandaag honger. En morgen. En overmorgen

• • LB 
• 11 oktober 2016 
• 14u19 
• Bron: Reuters

 DEELVIA FACEBOOKTWEET

DIEREN Zevenhonderdvijfennegentig miljoen mensen lijden honger. Vandaag, morgen, en ook overmorgen. Laat dat cijfer even bezinken en bedenk dat dat het er nog veel meer zijn, want landen als Syrië zijn niet toegankelijk voor de onderzoekers die deze bedroevende Wereld Honger Index opstellen.

De hongergraad in ontwikkelingslanden is met een derde gedaald sinds de eeuwwisseling. Maar vandaag zijn in nog altijd in niet minder dan 50 landen mensen het slachtoffer van voedselcrisissen en uithongering. De situatie is het ergst in de Centraal-Afrikaanse Republiek, Tsjaad en Zambia. Haïti, dat vorige week nog genadeloos werd getroffen door orkaan Matthew, staat vierde op de lijst. Zowat de helft van de 10 miljoen inwoners is er ondervoed.

De Wereld Honger Index wordt opgesteld door het Amerikaanse onderzoeksinstituut voor internationaal voedselbeleid Concern Woldwide en de Duitse hulporganisatie Welthungerhilfe.

De wereldcrisis is nog veel erger, zo vrezen ngo’s, gezien oorlog hen verhindert peilingen te doen in 13 landen waaronder Syrië, Somalië, Soedan en Zuid-Soedan. 

Dominic MacSorley, van de Ierse hulporganisatie Concern Worldwide: “Medewerkers in landen als Niger vertellen me gruwelverhalen over ouders die moeten kiezen welk kind ze die ene maaltijd zullen geven die ze die dag hebben. Andere gezinnen overleven op een kom meelpap per dag, andere eten tot tien dagen op een rij niets”.

”Die mate van honger en ondervoeding is niet aanvaardbaar in de 21ste eeuw, het is beschamend en immoreel”.

De hongerindex slaat op 118 ontwikkelingslanden, waarvan bijna de helft met een alarmerend hongerpeil kampt. De index is gebaseerd op vier factoren: sterftegraad onder kinderen jonger dan vijf, geremde groei, ondervoeding en het aandeel jongeren wiens gewicht te laag is voor hun lengte.

Dit zijn enkele van de meest verrassende vaststellingen:
* In Oost-Timor, Burundi en Papoea-Nieuw-Guinea is de helft van de kinderen jonger dan vijf door ondervoeding kleiner dan ze zouden moeten zijn. 

* 795 miljoen mensen, of 70,5 keer de bevolking van België, lijden dagelijks honger.

* Elke dag sterven 21.000 mensen door honger of daaraan gerelateerde oorzaken, zo stellen de VN. In 20 landen is minstens een kwart van de bevolking ondervoed.

* Tot 50 landen, waaronder Jemen, Haïti, Pakistan, Zimbabwe en Afghanistan, zullen in 2030 nog altijd alarmerende hongercijfers laten optekenen.

* Andere landen in de lijst van 10 ergste zijn Madagaskar, Jemen, Sierra Leone, Afghanistan en Niger.

MacSorley stelt dat de technologie, de kennis en de middelen beschikbaar zijn om binnen de komende 14 jaar een hongervrije wereld te bekomen. “Wat ontbreekt, is de urgentie en de politieke wil om beloftes in daden om te zetten”.

Stop euthanasie bij psychisch lijden"

Euthanasie op basis van louter psychisch lijden zou in ons land niet langer een optie mogen zijn. Dat vindt een groep van 65 professoren, psychiaters en psychologen. In een open brief vragen ze de regering de wetgeving aan te passen.

Jaarlijks overlijden in ons land zo'n 2.000 mensen na euthanasie. 2 à 3 procent van die groep doet dat op basis van ondraaglijk psychisch lijden. De afgelopen 2 jaar ging het telkens om zo'n 50 gevallen. 

Volgens professoren Ariane Bazan (klinische psychologie aan de ULB), Gertrudis Van de Vijver (moderne wijsbegeerte en wetenschapsfilosofie aan de UGent) en Willem Lemmens (ethiek aan de UA) zijn dat 50 gevallen te veel. "Wij zijn gealarmeerd door de toenemende banalisering van euthanasie op grond van psychisch lijden alleen", schrijven ze in een open brief. "Wij dringen erop aan om het toelaten van euthanasie in deze gevallen uit de huidige wetgeving te schrappen."

De ondertekenaars zijn niet gekant tegen euthanasie an sich. Wel stellen ze dat ongeneeslijkheid bij mensen die psychisch lijden, bijvoorbeeld door een depressie, niet objectief kan worden vastgesteld. "Er is maar een iemand die weet hoeveel pijn het doet op het moment zelf", verduidelijkt professor Bazan. En daarbij benadrukt ze de laatste woorden: op het moment zelf. "Er is veel mogelijk en er kan veel veranderen. Je mag niet vergeten dat een uitzichtloos gevoel eigen is aan bijvoorbeeld iemand in een depressieve fase."

Ongeneeslijk is relatief

SHARE  

'Bij deze patiënten zegt de wetenschap dat niet zozeer de verschillende therapieën, maar wel de robuustheid van de behandelende therapeut bepalend is'

Zelf gelooft de professor niet in woorden als uitbehandeld of therapieresistent bij psychische klachten die niet het gevolg zijn van fysieke aandoeningen. "Bij deze patiënten zegt de wetenschap dat niet zozeer de verschillende therapieën, maar wel de robuustheid van de behandelende therapeut bepalend is. Dat betekent dat je eigenlijk maar alle mogelijke kansen hebt benut als je alle mogelijke therapeuten hebt geprobeerd."

Aanleiding voor de brief is het eerste euthanasiedossier dat in oktober werd overgemaakt aan justitie. Dat betrof de 85-jarige Simona De Moor, een Antwerpse die aan een onhandelbare depressie geleden zou hebben. De huisarts die haar leven beëindigde, zou de wet niet hebben nageleefd. Die schrijft voor dat in dergelijke gevallen drie artsen hun toestemming moeten geven, inclusief een specialist in de aandoening van de patiënt. In het geval van De Moor zou er geen psychiater gehoord zijn.

Professor Bazan haalt ook een tweede, recent verhaal aan, dat volgens haar illustreert hoezeer ongeneeslijkheid, zelfs na lange jaren therapie en ondraaglijk lijden, relatief kan zijn. Het gaat om een 24-jarig West-Vlaams meisje dat al jaren aan psychiatrische problemen lijdt. Afgelopen zomer zou ze euthanasie krijgen, maar uiteindelijk zag ze er op het laatste moment van af.

SHARE  

'De gedachte dat de handrem door middel van euthanasie opgetrokken kan worden, kan net de kracht geven om toch verder te gaan'

Volgens Wim Distelmans, professor palliatieve geneeskunde (VUB) en voorzitter van de Federale Commissie Euthanasie, is het net goed dat zo iemand als dat meisje weer perspectieven ziet. "De gedachte dat de handrem door middel van euthanasie opgetrokken kan worden, kan net de kracht geven om toch verder te gaan."

Hij benadrukt dat euthanasie bij psychisch lijden niet zomaar wordt toegepast. "Het gaat niet op voor iemand die een paar maanden lijdt. Wel voor mensen bij wie na jaren verschillende medicijnen, therapieën en therapeuten niets veranderd hebben."

Noch justitieminister Koen Geens (CD&V) noch volksgezondheidsminister Maggie De Block (Open Vld) wenste te reageren.