Heb jij of ken jij iemand met kanker, neem dan dit lintje mee en plaats hem op je blog.
Kanker is een versckrikkelijke ziekte, En het is ons doel om dit lint op elk punt te krijgen.
Over mijzelf
Ik ben Meurs Jonas
Ik ben een man en woon in Herenthout (België) en mijn beroep is Pestkopje eerste klas.
Ik ben geboren op 13/08/1999 en ben nu dus 26 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Film, boeken. Ik ben gek van de film Cars .
GOEDE DOELEN:
Betekenis Jonas
Babynaam:
Jonas
Geslacht:
Mannelijk
Oorsprong:
Hebreeuws
Betekenis Jonas:
Duif, geschenk van God
Afgeleide namen:
Jona, Jonah
Een vrijdagskind is aangenaam en gul
Jonas
Werd geboren op een vrijdag, 13 Augustus, 1999 onder het Chinese teken van de kat Katten zijn gevoelig en tactvol
Zijn sterrenbeeld is Leeuw Een leeuw is grootmoedig
Zijn geboorte bloem is de zonnebloem Zijn geboorte steen is de robijn Zijn kleur is oranje
Mijn Leven, de single van Andy Sierens aka Vijvenveertig Feat. Hooverphonic is nieuw binnengekomen op nummer 1 in de Ultratop.
Andy's nationale debuut is dus een schot in de roos. Het is de zesde keer sinds het ontstaan van Ultratop in 1995 dat een song binnenkomt op nummer 1. Wim Oosterlinck van Q-Music belde Rani De Coninck op om het goede nieuws te melden. Voor Rani is dit overweldigend nieuws: "ik ben sprakeloos".
Andy Sierens kreeg op zijn 21e verjaardag te horen dat hij non-hodgkinlymfoon had, een zeer agressieve kanker... Ondanks zijn ziekte bleef Andy vechten en zette hij zich in voor zijn grote passie: muziek maken. Het was de zus van Andy die Hart voor Mekaar inschakelde om Andy's grote droom waar te maken. Samen met Hooverphonic kreeg de rapper de kans in een professionele studio de single Mijn Leven op te nemen.
Het ontroerende verhaal krijgt nu dus een bijzonder vervolg in de Vlaamse hitlijst.
Op de website van VTM kan je zijn hit downloaden. De opbrengsten van deze single gaan integraal naar vzw OIGO (Opgeven Is Geen Optie) die zich inzet voor hoger patiëntencomfort op de afdeling Hematologie/B.M.T. van het UZ Gent.
Mijn maatje Arjen op de drums !!
Omdat ik Seppe* NOOIT wil en zal vergeten !!!
De mooiste reclamespot
Een van de meest hilarische sketches van Gaston & Leo !!! Het is en blijft geweldig !!! Kijken maar:
Bij onze jongste spruit wordt Non-Hodgekin T-lymfocyten kanker vastgesteld. Wij geven jullie hier de kans om z'n verhaal een beetje te volgen:
21-12-2007
Dag 13 dinsdag 18 december
Vandaag weer een zeer ingrijpende dag voor de boeg. Ze starten namelijk vandaag met m'n chemokuur.
In de loop van de dag is er niet echt iets speciaals gebeurd. Ze hebben wel 's morgens m'n baclofenpomp (zie foto) komen uitschakelen. Ik krijg die baclofen om spierspanningen tegen te gaan, maar deze medicatie mag je niet samen toedienen met chemo. En omdat de pomp 8 uur voor de behandeling moet afstaan, hebben ze die in de loop van de voormiddag uitgeschakeld. ik heb hiervan geen last en het doet geen pijn. Ze plaatsen een toestelletje op m'n buikje ter hoogte van de pomp en zo kunnen ze het pompje regelen.
M'n liefste meter Kika is wel op bezoek geweest (dan is m'n dag goed hé) samen met Hilde. Daar heb ik weer enorm van genoten, maar ik ben daar toch ook wel iets sneller moe van dan vroeger. In de namiddag is ook de papa gearriveerd en heb ik samen met iedereen op de kamer genoten van de namiddag.
Tegen ongeveer 19 uur is het zover, daar zijn ze met m'n eerste chemobaxter. Ik heb op voorhand wel al novoban gekregen tegen het braken, zodat ik daar hopelijk toch niet te veel last van zal hebben.
Vandaag moet ik naar het operatiekwartier voor een beenmerg- en een lumbaalpunctie. Ook gaan ze vandaag m'n Hickmancatheter plaatsen (zie foto). Deze catheter komt net naast m'n borstbeen naar buiten en hangt als het ware gewoon uit m'n borstkas. Er zit natuurlijk wel een verbandje op om hem te beschermen. Het andere uiteinde van deze catheter zit onderhuids in een groot bloedvat.
Waarom plaatsen ze nu zo'n catheter? Wel nu moet ik niet meer alle dagen zo'n nare prik krijgen voor m'n bloedname. M'n medicatie kunnen ze ook perfect langs deze weg geven. Als ze deze gewoon via een buisje in m'n handje zouden geven, dan moet ik om de 3 dagen een nieuw infuusje krijgen. De medicatie is niet goed voor m'n bloedvaten, ze prikkelt ze te hard. Nu moet dat infuusje dus niet meer en wordt ik toch al van die miserie gespaard. De ingreep is vlot verlopen. Tegen 14 uur ben ik terug op de kamer en ben ik ook al zéér goed wakker. Ik krijg direct drinken en eten als ik op de kamer ben, want daar heb ik echt wel behoefte aan.
Rond 17 uur komen ze voor de eerste maal een infuus aanschakelen op deze catheter en een wondzorg uitvoeren. Ik ben hiervoor zeer flink!!!! Ik heb géén traan gelaten (ons mama was zéér trots zei ze). Ik ben die avond vroeg gaan slapen, want ik was echt wel moe van deze ingrijpende dag.
Na een vrij goede nacht ben ik er vandaag weer helemaal klaar voor.
Er gebeuren nog een aantal onderzoeken en verder krijg ik m'n dosis medictie om die vieze beesten in m'n lichaam stuk te maken. Vandaag komt de juf langs en de spelbegeleiding, die proberen het een beetje aangenaam te maken voor mij en ik weet dit enorm te waarderen.
Zo gaat deze dag ook weer voorbij zonder al te veel problemen. Wel komt er nog heel wat volk over de vloer om zich voor te stellen en om papa en mama wegwijs te maken in alle administratieve rompslomp die er weer komt bij kijken.
Tegen de avond ben ik ontzettend moe en wil ik zo snel mogelijk gaan slapen. Ik geniet van een goede nachtrust, die zal ik de volgende dagen goed kunnen gebruiken.
Vandaag is ons mama weeral vroeg in't ziekenhuis. Ze heeft toch niet goed kunnen slapen, zei ze.
Na m'n ontbijt willen ze me gaan wassen, maar de kinesiste is daar juist, dus m'n wasbeurt wordt even uitgesteld. Tijdens m'n kinébeurt komt de kinderarts op de kamer. Die zou toch maar pas tegen de avond komen? Allez dat was toch zo afgesproken. Zou hij meer weten?
De dokter wist inderdaad meer en wou niet wachten tot 's avonds om het nieuws mee te delen.
De cellen die in m'n pleuravocht gevonden zijn, zijn idd. lymfomen en lymfoblasten!! Plotsklaps behoor ik tot de groep "kankerpatiëntjes". Ben ik dan echt al zo stout geweest? Moet ik nu zo hard gestraft worden? Het stoutste dat ik misschien ooit gedaan heb, is iemand uitgemaakt voor "kieken". Als ik daar zo voor gestraft moet worden, sorry dan aan iedereen die ik al zo noemde.
Wat er op dat moment door het hoofd van mama ging, dat weet ik niet. Dat ze ongelukkig en zéér verdrietig is merk ik wel . Ze belt onmiddelijk papa op om hem het slechte nieuws te vertellen. De rest van de familie en vrienden worden ingelicht. Allemaal met de boodschap dat ik kanker heb, maar dat ze nog niet weten welk soort.
In de loop van de voormiddag wordt er nog druk heen en weer gebeld. Mama rijdt nog snel naar Herenthout om materiaal te halen en om broer en zus op te halen aan de school. Papa is ondertussen ook gestopt met werken en komt ook mee naar Antwerpen. De neef van de papa die in Antwerpen in het ziekenhuis werkt is me nog snel komen bezoeken voordat ik moest vertrekken.
Ik ben met de ambulance van het UZ te Antwerpen naar het UZ te Gent gebracht. Ons mams reed met mij mee en de papa is met m'n broer en zus met de wagen achterna gereden. Tegen 16 uur ben ik al in het UZ te Gent.
Aangekomen in Gent verandert de sfeer ineens enorm. Daar waar iedereen van ons gezin nog zeer angstig, gespannen en onzeker was tijdens de verplaatsing naar Gent, maakte de rust en de kalmte die de afdeling in Gent uitstraalt een einde aan dat gevoel. Het begrip, de warmte en al de menselijkheid hebben hun doel niet gemist. Iedereen op de afdeling stond klaar om ons op te vangen en te ondersteunen. Dit hadden we nog nooit meegmaakt. Het gaf ons allemaal een enorm warm gevoel. We stonden niet alleen in onze strijd, hier zouden ze ons helpen in ons gevecht (en dan vooral dat van Jonas) tegen die vieze kanker in Jonas z'n lichaam.
Er gebeuren die dag nog enkele noodzakelijke onderzoeken, we hebben nog een doktersgesprek, grote broer en zus krijgen nog een rondleiding en worden zo ook een beetje gerustgesteld. We installeren Jonas nog wat comfortabel in z'n bedje en vertrekken dan richting huiswaarts (een rit van 100 km). Tijdens de autorit wordt en nog flink wat gepraat. Er rijzen nog héél wat vragen natuurlijk, maar daar zullen we in de loop van de volgende dagen hopelijk een antwoord op krijgen.
Eens thuis proberen we allemaal een beetje te slapen om er de volgende dag weer tegenaan te kunnen.
Ik heb de voorbije nacht goed geslapen. De drain heeft nog een beetje vocht afgescheiden, maar niet meer zo veel. Vandaag is ons mama ook op tijd in't ziekenhuis. Ze laat me niet graag te lang alleen zegt ze. Ik zie aan haar ogen dat ze het héél moeilijk heeft gehad de voorbije nacht en dat het haar nu nog niet goed gaat. Waarom is ze toch zo verdrietig?
Na m'n dagelijkse wasbeurt mag ik film zien om me wat bezig te houden.
In de loop van de voormiddag komt de kinderarts weer langs om een babbel te doen met ons mama en ook de neuroloog is van de partij. Zij heeft wel bijna een uur met ons mams gepraat. Ze vertelde mama dat ze er al eens met papa moest over praten naar welk ziekenhuis ze mij zouden brengen om me te laten behandelen voor m'n "kanker" moest het nodig zijn. Ze sprak over Antwerpen, Brussel, Gent en Leuven. Met een persoonlijke voorkeur voor Gent omwille van de goede ondersteuning en de goede samenwerking tussen UZ Gent en UZ Antwerpen. Die beslissing was dus snel genomen, moest het nodig zijn, dan zou ik naar Gent verhuizen. Praktisch was dit niet de meest evidente keuze, maar "alleen het beste is goed genoeg voor onze zoon": zeiden de mama & papa.
Die zondag kreeg in nog bezoek van m'n meter,die dacht dat we niet zagen dat ze verdrietig was, maar we wisten wel beter. Natuurlijk kwam ook Paul mee en m'n broer en zus. Ook kwamen Marc, Greet & Lucas op bezoek. Ik heb daar enorm van genoten, alhoewel iedereen vrij stil was. Ik zelf hield de moed en de fun er wel in hoor. De kamer liep weer vol met "kiekens" en ik had nog steeds zin in chips.
De rest van de dag verliep goed. Papa & mama bleven tot 's avonds laat bij mij, de rest van het bezoek vertrok in de vroege avond.
Nadat m'n papa & mama naar huis vertrokken zijn, ben ik vrijwel onmiddelijk in slaap gevallen. Zo moe was ik.
Deze dag verloopt vrij goed. Ik krijg systematisch pijnmedicatie toegediend omdat ik het toch wel lastig heb. De hele resem aan artsen passeert de revue en het onderzoek op m'n pleuravocht is volop aan de gang. De behandelende kinderpneumoloog heeft er een goed oog in en denkt aan mycoplasma. Ze starten nog een extra antibioticum op om dit te behandelen. Tegen de avond aan komen ze ons meedelen dat de eerst kweken niets heben opgeleverd. Er werd niets op gekweekt, dus we moesten verder afwachten. Maar ja we waren gerustgesteld, het zou mycoplasma zijn en dit was perfect te behandelen met die Biclar.
Vandaag moet ik in Lier een controle-echo laten maken (ik ben momenteel herstellende van een longontsteking met massale pleuravochteffusie van meer dan 2 liter. Later zal blijken dat dit niet echt een ontsteking was.).
Tegen 10.30 uur moet ik in het ziekenhuis zijn. Daar aangekomen is het vrijwel onmiddelijk aan mij om een echo te laten maken. Na de echo moet ik bij de kinderarts passeren om de uitslag te bespreken.
Wat we daar te horen krijgen is niet zo positief. Er zit terug meer vocht op m'n linkerlong en er is ook pericardvocht te zien op de echo. Er wordt ons aangeraden om terug naar het UZA te gaan voor het plaatsen van een nieuwe pleurdrain. Zo gezegd, zo gedaan.
Als we in het UZA aankomen worden er opnieuw enkele onderzoeken gedaan en kan ik vertrekken naar het OK voor de herplaatsing van een pleuradrain (m'n tweede op een maand tijd). De ingreep verloopt vlekkenloos, maar omdat ik nu meer pijn heb, dan bij de vorige plaatsing krijg ik een morfineinfuusje. De daarop volgende nacht verloopt goed. Tegen de ochtend zit er toch weeral 1,1 liter vocht in de collector.
Dag 7 t/m dag 11 woensdag 12 december t/m zondag 16 december 2007
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
2 x 6 ml Zantac 2 x 5 ml Bactrim 1 capsule Puri-nethol
Donderdag - Zaterdag - Zondag:
2 x 6 ml Zantac 1 capsule Puri-nethol
Vrijdag:
2 x 6 ml Zantac 1 capsule Puri-nethol 1 capsule Ledertrexate
Iedere woensdag bloedname in Lier. Elke vijfde week naar Gent op controle. Elke tiende week vier dagen naar Gent voor een grote Methotrexate kuur. Vanaf nu elke zondagavond voor aanvang van de kuur 1/2 Temsta (om de angst weg te nemen) en als dat lukt waarschijnlijk alle avonden tijdens die week kuren!
Deze liedjes hebben een speciale betekenis voor mijn papa & mama !!!
Mama is gek van:
grey, blue-nosed...tatty teddy
Sommige mensen weten wel waarom!!
Official Story. Written by Miranda. Actual book illustrated by Steve Mort-Hill
The oldest, smallest house you can imagine was about to be knocked down. All the things that once made the house nice and cosy had been thrown outside and piled up in the front garden, from the soft springy bed the owners slept in, to the old wooden floorboards they used to walk on...and even...surely by some mistake...a little brown teddy bear.
He was trapped amongst all the other unwanted things, and couldn't move. Then, one day...a very, very cold day, something fell from the sky... ...a little snowflake. It landed on the teddy bear's little nose and was then followed by many more. He began to get cold, very cold indeed.
More and more snow fell, heavier and heavier. The little bear was now so cold that his nose started turning blue... ...so cold that his brown fur started turning grey.
He was cold, unloved and all alone in the world, and felt very, very sad. Winter finally passed and the weather got warmer, and, one beautiful spring day, a little girl was playing near the old house, when she spotted the grey bear in the pile of unwanted things.
He was like no other bear she had ever seen, and she pulled him out from where he was trapped. She dusted him down and lifted him high in the sky to look at him. "A grey bear...with a blue nose?" She thought. "How strange!" The teddy bear wanted to cry. He thought she didn't like him and would throw him back with the other unwanted things. "But he's lovely!" she continued and she fell completely in love with him.
She ran home as fast as her little legs would carry her to see if her Grandma could patch him up, as a lot of his stuffing had fallen out, and he was very much in need of repair.
She looked on has her Grandma replaced his stuffing and patched up his holes. His stitches has started showing where his fur had worn away, but little girl thought he looked perfect.
It was all cosy and warm in the little girl's house and the bear now felt cosy and warm in his heart. However, his nose was still blue and his fur was still grey, and they would never return to brown. He was unique amongst teddy bears.
The little girl gave him a great big hug. She loved him more than anything else in the world...her little, grey, blue-nosed...tatty teddy.
Mannelijk 
Andy's nationale debuut is dus een schot in de roos. Het is de zesde keer sinds het ontstaan van Ultratop in 1995 dat een song binnenkomt op nummer 1. Wim Oosterlinck van Q-Music belde Rani De Coninck op om het goede nieuws te melden. Voor Rani is dit overweldigend nieuws: "ik ben sprakeloos".
.
