Op zaterdag 9 december 2006 vertrokken Jürgen en Fien voor een periode van 7 weken naar Ecuador. Ze gingen er bij ECASSEF ontwikkelingswerk verrichten. Nu twee jaar later gaat Jürgen opnieuw maar dit keer samen met zijn echtgenote Daisy naar Ecuador. Ze gaan er op projectbezoek en daarna reizen ze verder naar Peru. Op deze weblog kan je hun belevenissen meevolgen.
17-12-2006
1ste week (11 - 17 december)
Maandag
Vandaag was nog een extra dag om te bekomen van de jetlag en om te wennen aan de hoogte. We bevinden ons trouwens op een hoogte van 2800 meter en ons lichaam heeft wat tijd nodig om aan zich aan te passen. In de namiddag stond een bezoek aan Otavalo op het programma. Er naar toe rijden verliep wel niet van een leien dakje. Alle wegen waren afgezet. Er was immers staking, de zoveelste op een rij. Een onaangkondigde prijsverhoging van een of ander product of een belofte die de regering niet nakomt kan hier de aanleiding voor zijn. Het is wel zo dat de mensen vanuit de gemeente onder druk gezet worden om eraan mee te doen. Meestal levert zo een staking uiteindelijk niets op.
In Otavalo zijn we naar de plaats geweest waar wekelijks op zaterdag een artisanale markt doorgaat. De bedoeling is dat we er zaterdag met alle vrijwilligers een enquête afnemen bij de marktkramers.
De bedoeling was dat we dinsdag naar Natabuela gingen om met de andere vrijwilligers en Jesus, el presidente van de Junta Parroquial kennis te maken. De staking heeft daar echter een stokje voor gestoken. Noodgedwongen moesten we op de ranch blijven. We hebben onze tijd echter nuttig gebruikt door te brainstormen over hoe we bepaalde zaken kunnen aanpakken
Woensdag was de staking voorbij. Onze valiezen gepakt en het was tijd om te verhuizen naar ons gastgezin in Natabuela, maar eerst moesten we nog naar een vergadering in het gebouw van de Junta Parroquial. Daar kwam Noemi ons afhalen om naar het gastgezin te gaan. Noemi is een vrouw uit Natabuela die verantwoordelijk is voor de vrijwilligers en dagelijks voor ze kookt. Nadat we ons in het gastgezin geïnstalleerd hadden gingen we naar het huis van Noemi waar we kennis maakten met Angelique en Victor, twee vrijwilligers. Na het middagmaal zijn we dan samen met hen naar Otavalo gegaan.
's Avonds maakten we kennis met Elise, nog een vrijwilligster.
De volgende dag had ik een afspraak met Jesus Tobar, el presidente van de Junta Parroquial en Fien mocht meedraaien in de plaatselijke kleutertuin, waar ze samen met twee kinderjuffen moest activiteiten begeleiden voor 50 kinderen.
Vrijdag ben ik samen met Viktor naar het schooltje van Natabuela geweest. We hadden er een afspraak met de directeur om samen de aanleg van het schooltuintje te plannen. De bedoeling is dat de kinderen die tuin mee helpen aanleggen samen met de leerkrachten en de vrijwilligers. De kosten worden volledig door de Ecassef Foundation gedragen. Fien en Elise gaven ondertussen voor elke klas een les over milieu. Ik had nog een korte bijeenkomst met Jesus Tobar en later in de namiddag ben ik samen met Viktor naar Ibarra afgezakt.
Zaterdag waren we vrij en hebben we de wekelijkse artisanale markt van Otavalo bezocht, waar ook de Rushitamo deel van uit maakt. De Rushitamo is een groep van indigena's (indianen) die zich verenigd hebben en die begeleid en ondersteund worden door Ecassef om, de door hen op artisanele vervaardigde goederen, aan een eerlijke prijs te kunnen verkopen. De voorziene enquête die we er gingen afnemen is wegens praktische redenen verschoven naar een latere datum.
Vandaag, zondag zijn we te voet naar de markt in Atuntaqui geweest om er wat rond te keuvelen en er wat aankopen te doen. En nu zijn we in Ibarra.
Vandaag was het zover. Om 4.45u opgestaan, vlug gedoucht, valiezen in de koffer en afscheid genomen van de thuisblijvers.
Johan, de vriend van Fien heeft ons naar het station van Gent gebracht en om 6.22 zijn we richting Brussel-Zuid vertrokken waar we de Thalys naar Parijs moesten nemen. Om 7.52u stipt zijn we vertrokken en om 9.10 waren we reeds in de luchthaven van Charles de Gaule.
Het inchecken van de bagage ging vlot en de controle bij de douane verliep ook al zonder problemen.
Onze vlucht was voorzien voor 10.30u, maar doordat er een 80-tal passagiers niet onmiddellijk kwamen opdagen en er uiteindelijk ook nog problemen met de douanepapieren waren, zijn we uiteindelijk met een vertraging van 2 uren vertrokken. De piloot beloofde zijn best te doen en uiteindelijk zijn we maar met een vertraging van 45 minuten in Caracas Venezuela geland. Vandaar hadden we aansluiting naar Bogota Columbia, waar we nog eens van vliegtuig mochten wisselen en uiteindelijk zijn we om 22.30, na een reis van ongeveer 23 uren op de luchthaven van Quito aangekomen.
Daar werden we opgewacht door Ria van de Ecassef Foundation. Zij had voor ons een kamer bij de vzw Inte Sisa gereserveerd en om middernacht precies zijn we uiteindelijk in ons bed beland.
Zondag10 december 2006
Onze ochtend begon met een heerlijk ontbijt, ons voorgeschoteld door Esther, de eigenares van het huis van Inte Sisa. Daarna zijn we samen met Ria de stad ingegaan naar een internetcafé om het thuisfront van onze goeie aankomst op de hoogte te brengen.
Om 11 uur kwam de taxi ons halen die ons naar Otavalo moest brengen. Na een helse rit van anderhalf uur kwamen we uiteindelijk aan in Otavalo waar Jean ons kwam ophalen. Vandaar ging het richting Guelsaqui zo een 12 km de bergen in naar 'Rancho el Lobo', de ranch waar Jean en Ria wonen.
Jean en Ria zijn de medeoprichters van de Ecassef Foundation. Samen met en op vraag van de plaatselijke bevolking werken ze er aan verschillende projecten. Cruciaal in alle projecten is het respect voor mens, milieu en culturele eigenheid.
Jean en Ria zijn twee hartelijke mensen, bij wie we ons onmiddellijk thuisvoelden. Vandaag hebben we vooral kennis gemaakt en veel gepraat.
Morgen staat er een bezoek aan Otavalo op het programma
Ik wil iedereen bedanken die op de een of andere manier een bijdrage geleverd heeft aan de Ecassef fundation. Er hebben 90 mensen een kalender gekocht, er werden heel wat goederen geschonken (kinderbedjes, parken, buggy's, lederen voetballen + goal, naaimachines, medicatie,...), zowel door partikulieren als door bedrijven en enkele mensen hebben een financiële bijdrage geleverd. De opbrengst van de kalenderverkoop en de vrije bijdragen werden reeds overgemaakt op de rekening van Ecassef en de goederen zullen begin december met de container worden meegegeven.
Ondertussen zijn de meeste voorbereidingen voor ons vertrek getroffen en zijn we de dagen aan het aftellen. Eens ter plaatse zullen we proberen om iedereen wie het interesseert op de hoogte te houden van onze ervaringen terplaatse door wekelijks een verslag op deze weblog te plaatsen.
Foto (van website Ecassef): op het kinderdagverblijf in Moraspungo
Nog twee en een halve maand voor we vertrekken naar Ecuador. Maar ondertussen wil ik nog een oproep doen. De vriendenkring van de 'Ecassef Fundation' hier in België is bezig met een grote inzamelactie. De bedoeling is om enkele containers vol te sjouwen met bruikbaar en nog in goede staat verkerend materiaal dat men in Ecuador hard nodig heeft.
Momenteel is men nog op zoek naar volgende zaken: * alles wat kan dienen voor een kinderdagverblijf: kinderbedjes,
parken, hoge stoelen, matrasjes, verzorgingskussens, luiers,
plaspotjes, ... Geen kledij!
* Tuingereedschap: harken, schoppen, spades, boomzagen, kruiwagens, ...
* Oude naaimachines
* bestek: messen, lepels, vorken, ...
* allerlei plastiek huishoudmateriaal: tupperwaredozen, borden, bekers, ...
* schildermateriaal: goeie verfborstels (rond)
Ik wil vandaag even toelichten waar we naar toe gaan en bij welke organisatie we gaan terechtkomen. Onderstaande tekst komt immers van de website van de Ecassef foudation en de rest van het verhaal kan je dus verder lezen via deze link:
Ecuador ligt in Zuid-Amerika en is een prachtig vakantieland door zijn enorme verscheidenheid aan klimaatzones, natuurlandschappen, bevolkingsgroepen en tradities. Deze rijkdom aan natuur en klimaat staat in schril contrast met de armoede op het gebied van economie, onderwijs, voeding en gezondheidszorg.
Met zijn schat aan natuurlijke rijkdommen en een redelijke wegeninfrastructuur, kan je je de vraag stellen hoe het komt dat Ecuador tot één van de armste landen van het Zuid-Amerikaanse continent behoort. De ontginning van de vele natuurlijke rijkdommen, zoals petroleum, ertsen, mineralen en hout, is hoofdzakelijk in handen van buitenlandse investeerders die het niet nauw nemen met het milieu.
In de landbouw is 75% van de terreinen in handen van 25% van de landbouwproducenten. Deze "groten" zijn vooral gericht op de export van bananen, koffie, cacao, ander fruit en rozen. De arbeiders werken er in ongezonde omstandigheden en worden onderbetaald. Algemeen wordt aanvaard dat de ontwikkelingsgraad van een land in grote mate afhangt van het niveau van het onderwijs en het wetenschappelijk onderzoek. Wat de kwaliteit van het onderwijs in Ecuador betreft, is er een hemelsbreed verschil tussen het openbaar en privé-onderwijs. Het staatsonderwijs heeft een laag niveau. Het privé-onderwijs is meestal wel degelijk, maar onbetaalbaar voor 90% van de bevolking, waardoor de kloof groeit tussen de minder welstellende bevolkingslagen en de elite. De indígenas, de lokale indianen, leven op kleine lapjes uitgeputte grond. Door lage scholing zijn ze in een isolement geraakt en schipperen ze tussen oude landbouwtradities en de moderne computerwereld. Zij verkopen hun producten aan lage prijzen aan tussenhandelaars die de winst opstrijken.
De impact van een slecht beleid reikt helaas nog verder. Door onoordeelkundige overexploitatie en een slecht beheer van de natuur wordt het milieu en het bestaan van de kleine boer bedreigd. De geregelde lekken in pijpleidingen maken dat gebieden in het Amazone-bekken overstromen door olie. Massale ontbossing, overmatig gebruik van pesticiden en een té intensieve landbouw putten het land uit en tasten de gezondheid aan. Dit legt helaas ook een zware hypotheek op de toekomst van het land.
Ondanks de grote moeilijkheden is en blijft Ecuador een uitermate mooi en boeiend land ; met veel variatie, een warme bevolking en levenskunst.
Korte voorstelling van ECASSEF
Jean Stragier en Ria Delaereverblijvensinds 1998 in Ecuador. Zij leven in een indígenadorp in het Andesgebergte, op 80 km ten noorden van Quito, in de buurt van Otavalo. Waar de ontwikkelingsproblematiek vroeger voor hen de ver-van-mijn-bed-show was met beelden op tv en acties zoals deze van Broederlijk Delen, is dit nu hun dagelijks leven. Jean en Ria konden en wilden niet alleen maar toekijken. In 2001 waren ze medestichers van de Ecassef Foundation om een antwoord te bieden op de vragen en problemen van de lokale bevolking.Ecassef is wettelijk erkend door het ministerie van Sociaal Welzijn in Ecuador en steunt projecten die kaderen in cultuur, antropologie, sociaal welzijn, wetenschappelijk werk met focus op milieubescherming en onderwijs. De steun vertrekt vanuit vragen die komen van de lokale bevolking en mét hun participatie. Cruciaal in alle projecten is het respect voor mens, milieu en culturele eigenheid.
De werking van de projecten is gebaseerd op tweerichtingsverkeer. Ecassef is aanwezig op vergaderingen en luistert naar de noden. Samen met de verantwoordelijken van plaatselijke verenigingen zoeken we naar mogelijkheden en financiering. Maar tegelijk verwachten we van de tegenpartij inzet en medewerking. Ontwikkelingshulp kan niet louter bestaan uit het vullen van lege handen, maar moet leiden tot samenwerken. Zo krijgen de inheemsen meer zelfrespect, geloven ze in eigen kunnen en zien ze toekomst in eigen land.
Ecassef steunt verschillende projecten in het land. De meeste bevinden zich in de provincie Imbabura, waar Jean en Ria wonen. Hiernaast zijn er ook beginnende projecten in Manabi aan de kust.
Nog vijf en een halve maand te gaan. Ruim de tijd zou je denken. Ok voor praktische zaken zal dit wel zo zijn. Inentingen bijvoorbeeld. Voor wat moet je je zo allemaal laten inenten vooraleer je naar Ecuador vertrekt? Om op die vraag een antwoord te krijgen namen we contact op met het tropisch instituut te Antwerpen. Inentingen zijn niet verplicht, maar toch sterk aan te raden. Best kan je een spuitje gaan halen tegen hepatitis A en B, gele koorts en tyfus. Daar we op een hoogte van boven de 2500 meter zullen verblijven is het niet nodig om pillen tegen malaria te nemen. Maar aangezien we van plan zijn om nog een weekje vakantie aan dit vrijwilligerswerk te breien en we dan naar de kust zullen afzakken, zullen we ons best toch maar van die pillen voorzien. Waar de meeste voorbereiding in kruipt is Spaans leren. Onze kennis was tot een maand geleden nul en die zijn we ondertussen enorm aan het bijwerken. We zijn allebei gestart met een cursus Spaans te volgen via BIS, dat is afstandsonderwijs via de Vlaamse overheid. Een degelijke cursus die ons tot de noodzakelijke kennis van het Spaans moet leiden. In september starten we dan in het gewone avondonderwijs zodat we onze spreekvaardigheden ook nog wat kunnen bijoefenen. En voor de rest, zien we de zomervakantie met vreugde tegemoetkomen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Foto (van website Ecassef): op het kinderdagverblijf in Moraspungo
