De wijsheid van het leven bestaat uit het uitschakelen van onbelangrijmke dingen (gezegde uit China)

Gisteren avond hebben we een bezoek gebracht aan de kerk.
Dit dorp bestaat uit een kerk waarvan men van heinde en verre naar een lichtshow komt kijken over het leven van de pelgrims.
Verder zijn er twee restaurantjes en 80 inwoners.
De restaurantjes zijn open in het weekend, dus hebben we gisteren zelf ons potje gekookt, en nog wat geprofiteerd van de laatste zonnestralen… en dan naar bed.
We hadden trouwens de refuge weer voor ons alleen. Voor 13euro per persoon zorgt de gemeente ervoor dat je als pelgrim kan slapen, douchen en koken; probeer dit bij ons maar eens te vinden.
Deze morgen zijn we na het ontbijt om 08:08h vertrokken.
30Km na de kerk puften we reeds omhoog door het bos, een weg was er niet, wel karresporen tot 60cm diep. Eénmaal boven was het tijd om te drinken en onze fleece op te bergen.
Langzaam stijgend ging het nu verder over een smal  asfalt-pad.
Als we op het einde van dit pad naar rechts afbuigen zien we in de verte de bergtoppen door de wolken steken, terwijl we vol verwondering staan te kijken verdwijnen langzaamaan de wolken en komen de bergen in al hun glorie te voorschijn.
Hun besneeuwde flanken schitteren in de zon. Nu de wolken verdreven zijn, zien we voor ons glooiende bergweiden verschijnen met hier en daar een dorp verscholen achter enkele bomen of een bergrug. Op het einde van deze smalle asfaltweg stuurt de GR78 ons door een smalle poort, een holle weg van max. 60cm breed, langs sappige weiden begroeid met talloze bloemen.
We duiken de diepte in, op het diepste punt word ons geen rust gegund, door een andere poort en een andere holle weg kruipen we terug omhoog.
Hier en daar ontwaren we een vervallen boerderij van een keuterboerke.
Holle wegen, dieptes en hoogtes wisselen elkaar af tot we uiteindelijk op een smal asfaltpad belanden. Hier word ik opgewacht door een woest blaffende hond.
Ik waarschuw Mariette dat ze rechts van mij moet lopen, met mijn wandelstok in de hand klaar om ons te verdedigen stappen we verder. Uiteindelijk heeft hij het begrepen en geeft de hond ons een  vrije doorgang.
Enkele honderden meters verder nemen we een rustpauze op een rotsblok.
Blijkbaar is dit de zonneplaats van talrijke hagedissen.
Als we ons op het rotsblok neerzetten zien we overal hagedissen wegvluchten, maar de verleiding van de zon is te groot, na een paar minuten komen ze ons terug vergezellen.
Mariette aanschouwt hun manier van zonnebaden terwijl ik het volgende verhaal verzin voor onze kleinkinderen.

Het verhaal van de lelijke boom

Heel, heel lang geleden toen de aardbol nog niet helemaal af was, vond onze lieve heer nog een grote open vlakte in Buzy in Frankrijk. Mensen leefden er toen nog niet op deze plaats. Hij besloot op een nacht een bos te schapen( toveren). Het bos bestond uit beuken – en eikenbomen, die recht naar de hemel groeide om trots met hun kruinen te wiegen. Maar ergens bijna in het midden van het reusachtige bos stond een boom krom gegroeid met grillige takken. Zijn stam stond vol met builen en bulten en goed 1 m van de grond was een gat in de stam. Terwijl de andere bomen strots en zwijgzaam naar boven groeide en op alles hoogmoedig neerkeken, had onze lelijke boom een speciale gave ontwikkeld of gekregen. Hij kon namelijk praten met de dieren. Op zijn kronkelige takken speelden eekhoorns enkwamen volgels uitrusten na een lange vlucht. Aan zijn wortels zaten konijnen, vossen en soms beren vredig naast elkaar te luisterennaar wat de boom te vertellen had. In het gat va de boom hadden bijen hun huis gemaakt waar ze van de heerlijke nectar van de bloemen honing maakte. Op hun beurt deelden zij hun honing met bruintje de beer, want die was verlekkerd op honing. Zo ging het honderde jarenvredig zijn gangetje. Tot op een dag een krijgsheer op zijn paard door het reisachtige bos kwam gedraafd. “hier in Buzy bouwen we onze burcht” sprak hij tot zijn onderdanen. Maar om een burcht te bouwen had hij veel hout nodig en zijn onderdanen eten te geven had hij landbouwgrond nodig. Zo besliste hij op een dag om in dit bos de mooiste bomen om te hakken, voor het bouwen van zijn burcht. Zo zou er ook plaats vrijkomen om aan landbouw te doen. Na een tijdje kwamen de houthakkers wel heel dicht bij de plaats waar onze leleijke boom stond. De dieren hadden gehoord dat de volgende dag onze lelijke boom zou worden omgehakt voor brandhout. Ze gingen met z’n allen naar de lelijke boom om dit onheil te vertellen. Onthutst aanhoorde hij hun verhaal, maar wat kon hij in hemelsnaam doen. Hij die altijd zo goed geweest was voor de dieren, ze allemaal een thuis gegeven had en ze getroost had wanneer het nodig was.

Die nacht barste er een hevig onweer los boven het bos, een harde donderslag onmiddellijk gevolgd door een felle bliksemschicht, die zich vlak voor de wortels van de boom in de grond boorde, gaf de lelijke een wonderbaarlijke kracht .Plots kon hij zijn wortels bewegen en al wiegend kon hij zich voort bewegen. “Ren, ren zo snel je kan” riepen zijn vrienden de dieren.Toen de trotse hooghartige bomen onze lelijke boom zagen wegrennen, trokken zij uit alle macht aan hun wortels, maar helaas geen enkele kon vluchten. Ze zouden sterven om een burcht te bouwen.

Tegen de vroege morgen kwam onze lelijke boom doodmoe aan bij een oude vervallen boerderijtje, hij had nog juist de kracht om zijn wortels diep in de vruchtbare grond te graven. Wat schrok hij toen het oude arme boerke, dat hier woonde met zijn vrouw en zeven kinderen,’s morgens buiten kwam met een enorme bijl in zijn handen en recht op hem af stapte.Net toe hij zijn eerste houw in de boom wilde kappen kwam zijn jongste dochter buiten en riep”nenen papa neen, dat is onz eboom de mooiste van de hele wereld, wij willen daar een huisje in bouwen. En zo komt het dat onze lelijke boom nog altijd met de dieren kan praten, terwijl in zijn kruin kinderen spelen in een prachtige boomhut. De boom leefde nog lang en gelukkig met de dieren samen met de boerenfamilie, die nu zoveel jaren later nog altijd op dezelfde plaats wonen.

Einde verhaal en einde rustpauze. We vertrekken verder over een breed bospad,, steeds hoger. Rechts van ons gaapt de afgrond, links groeien statige beuken. Op deze weg spot Mariette haar eerste franse ree, komt het door het schrikken, wie zal het vertellen, éénmaal boven kunnen we niet meer verder en beseffen we dat we op onze stappen moeten terug keren. Gelukkig zien we na een paar honderd meter waar we fout zijn gelopen en komen we na een steile afdaling door een smalle holle weg weer op een asfaltweg terecht. Deze brengt ons uiteindelijk in Maulien – Licharre.

Oh ja we hebben gepicknicked in de berm van de D2 tussen muntblaadjes (heerlijke geur). Vannacht hebben we in de gitte het gezelschap van een 77 jarige duitser die in Portigal langs alle heiligdommen is afgefietst en zo verder naar Santiago en nu verder naar Lourdes fietst. Hij weet nu nog niet wat hij gaat doen als hij in Lourdes  aankomt.

Zo de groetjes en tot morgen

Julien en Mariette

27-05-2014 om 23:09 geschreven door Julien & Mariette  

Rust is het loslaten van het verleden en de toekomst en het laten gaan van angsten (Ebo Rau)

Voordat we gisteren het centrum van Oloron introkken namen we een rustpauze op de place Saint –piere. Op deze plaats vochten vroeger de ridders ter paard met hun lans om ten gunst te komen bij de dames van adel. De rue centuelle brengt ons bij de kerkSaint-croir, hier in deze prachtige kerk met Arabische invloeden laat onze camera ons in de steek(flits werkt niet). Om de oude kathedraal Saint Marie te bezoeken moeten we eerst langs heel wat trappen de diepte in om even later over het water weer fel te klimmen. In deze sobere kathedraal worden nog enkele kunstschatten zeer streng bewaakt.  Onze stempel bekomen we hier van een al wat oudere kerkbewaarder.

Bij onze speurtocht naar onze slaapplaats is nog maar eens bewezen dat toeval niet bestaat.Recht over de kerk staan naast elkaar twee gezellige terrassen. Een pelgrim is ook maar een mens en dus besluiten we om een lekkere capucino te gaan drinken. Als ik naar het rechtse terras afzak zegt Mariette “laten we dat linkse nemen”. Als ik dan aan de ober vraag of hij ons kan zeggen waar de refuge zich bevindt, antwoord hij “Ik zal u dadelijk alle info geven en ook de code om binnen te geraken, want ik ben de verantwoordelijke, deze avond na 20:00 kom ik afrekenen”, geen toeval hé.

In de refuge ontmoeten we Roger en José weer de twee pelgrims die bij ons op het vliegtuig zaten, samen maken we er een gezellige avond van. Ik vermoed dat we er weer enkele vrienden bij hebben.

Deze morgen zaten w , naa een goede nachtrust, samen mer Roger en José, een Nederlandse studente van 19 j, een mexikaanse , een franse dame en nog enkele fransmannen aan de ontbijttafel.

Onze start is aan de oude kathedraal Roger en José gaan een andere kant op om over de somport weer op de camino frances te komen in Puenta La reine. Wij daarentegen gaan verder naar Saint-jean-pied-de-port om daar de oversteek naar Roncevalles te maken.

Vanaf de kathedraal tot in Moumour, het volgende dorp,lopen we over asfalt wegen. Hier is het tijd om onze regenkleding te testen. Goed beschermd tegen de natuurelementen duiken wij vanaf het dorp de diepte in naar het stadspark, een park met eeuwen oude eiken, een echte rustgevende plaats. Na de pont César gaat het weer even stijl omhoog. Puffend en hijgend moeten we éénmaal boven onze regenkleding uitdoen en onze zonnegril opzetten. Hier verlaten we de asfaltwegen om over een smal pad door het bos verder te gaan. Nog geen twee kilometer verder hebben we onze regenkledij alweer aan. Als even later de zon weer schijnt en we langs een struik met boerenjasmijn komen , kan ik de verleiding niet weerstaan en pluk ik een flinke tak om aan Mariette haar rugzak te hangen(dat noemt iemand in de bloemetjes zetten). Vandaag geen bosaardbeien als voorgerecht. In Aren aangekomen is het tijd om iets eten. In het stadspark nestelen we ons op een bank in het zonnetje, zoals altijd doen we ook nu onze schoenen uit. Als we ons laatste stukje brood op hebben, moeten we met al ons hebben en houden in een bushokje vluchten voor een naderende regenbui. Tegen de wind, maar draag, gaan we even later verder. 2 km later stuurt de gr ons het bos in, het begint nu echt te stort regenen en binnen 1 minuut is mijn 11 euro broek door en door nat. We lopen door een prachtig bos, soms op een oerwoud lijkend, afgewisseld met kreupelhout. De weg wordt gevaalijk glad en de volgende 10 km worden loodzwaar. Het bospad kronkelt, daalt en stijgd voortdurend, de lemen ondergrond en de gladde rotsen beltten ons om veel rond te kijken. Uitgeput komen we om 16:00 aan in L’hopital-saint-blaise , waar we in een gemeentelijke refuge een plaatsje hebben gereserveerd, het zal niet laat worden vandaag;

Tot morgen

Julien en Mariette

26-05-2014 om 22:44 geschreven door Julien & Mariette