Efkens doorgestapt vandaag. Eerst voelde ik me als een middeleeuwse ridder (maar dan zonder paard) in de groene in nevel gehulde bossen van Galicië. Maar in de namiddag onder een loden zon ( jawel 27 graden)de laatste 100 km ingestapt. Het was veruit de langste dag stappen. Hier in Galicië staat om de halve km een paal,die aanduidt hoeveel km je nog verwijderd bent van het einddoel. Echt motiverend. Heel wat anders dan die palen, die ook in La Rioja stonden. 587,586,585, .... km, dat werkte echt verlammend.
Voor een liefhebber van sellos of stamps zijn her hier gouden tijden. In elke albergue, in elke bar kan je zo'n sello krijgen in je stempelboekje. Stempelaars proberen je zelfs binnen te lokken in een kerk of in een kapel. Zelfs de souvenirswinkels ( die toch wel toenemen naarmate we Santiago naderen) hebben een eigen stempel. Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik enkel sello's verzamel van mijn overnachtingen. Ik hoop dat dit voldoende is in Santiago om mijn tocht te bewijzen. Daarenboven zou ik me toch niet herinneren van wie en waar ik welke stempel zou gekregen hebben. Moesten alle sello's van elke bar, waar ik gestopt ben ( om een cola te drinken ), in mijn boekje staan, dan vrees ik dat dit te klein zou zijn. Er is slechts plaats voor 120 stempels. En de stempel van de paters gisteren in Samos nam 4 kotjes in beslag...
En in Westrozebeke hebben ze een café op een rond punt. Hier een trap voor de pelgrims...
Om 7 uur vertrokken onder een prachtige sterrenhemel,de groene afdaling in Galicië ingezet. Werkelijk alle groene tinten kan je onderscheiden in het landschap. De bladeren aan de bomen kleuren nog intens groen. Alleen afgevallen en nog vallende noten, eikels en kastanjes kondigen aan dat het ook hier herfst zal worden.
En wie had een lange afdaling naar Santiago beloofd ? Toch ook wel een aantal nijdige klimmetjes vandaag. En dan nog een 'lange' bosweg naar Samos ( niet het Griekse), hier zijn ook wel paters, maar het zijn Benidictijnen. Ik slaap in de albergue van hun klooster. De boekjes beloven een Spartaanse avond en nacht (?).
Vandaag ook een oud (stok-) vrouwtje tegengekomen, dat pannenkoeken aanbood. Maar ik was een verwittigd man, want bij het niet betalen van 1 euro veranderde het oudje in een rasechte aftroggelaarster (remember Hans en Grietje ).
Toch nog een nadenkertje voor vandaag: Jacobus was wel een speciale. Eeuwen na zijn dood is hij verschenen als ridder te paard ( de juiste datum moet ik nog nachecken) en hij heeft de Spanjaarden geholpen om de Moren te verslaan. Hij wordt hier dan ook vereerd als matamoros (doder van de Moren). In Santiago staat hij afgebeeld te paard met onder hem de afgehakte hoofden van de Moren. En dat in de kerk. Onze voorouders waren toch breeddenkend. Tegenwoordig zouden zulke beelden zelfs in een TV-journaal gecensureerd worden.....
Zeer goed geslapen vannacht, mooi weer (koude wind is weggevallen), we konden er weer tegenaan. Vanmorgen nog op 505 m hoogte, nu op 1330 m. En Galicië binnen gewandeld. Je waant je hier in een echt Keltisch dorp (Asterix en Obelix kunnen hier elk moment dit dorpje binnen stappen). Al heb ik ook al mijn hoofd gestoten aan een lage balk in zo'n pallazo (typische woning).
Vandaag eerst door een mooi dal gewandeld en dan de beklimming naar O Cebreiro, beloond met prachtige vergezichten. Een mooie moderne albergue (de meest hygiënische ook tot nu toe) met magnifiek uitzicht op de omgeving.
En dit op 157,5 km van het einddoel. De afdaling naar SdC kan beginnen. Kortom een geslaagde dag in een schitterende omgeving. Dank aan de eerste pelgrims dat zij hierlangs kwamen en zo de weg baanden.
Eigenlijk jammer dat die beklimmingen nu achter de rug zijn. Ik begon me echt goed te voelen in het betere (?) klimwerk.
Ook nog een foto van de kloostergang, waar ik gisteren met de Canadese Robert de menu perigrino at ( en hij dronk niet veel rode wijn 😊).
Gisteren iets meer, vandaag iets minder dan het schema. Ik voelde me ook niet in optimale vorm. Vorige nacht in de tempeliersstad Ponferrada had ik de eer om naast de verdeelstekker te mogen slapen. Voordeel: je kan je GSM gemakkelijk opladen. Nadeel: 's nachts zie je een veelheid van lichtjes in alle mogelijke kleuren. Sommige hebben een ingebouwd flikkersysteem. Andere geven plots een muziekske. Een kerstboom heeft er niks aan. En dit alles met de nodige stralingen op een halve meter van je hoofd. En dan vanmorgen vond de hospitalero van dienst dat iedereen wakker moest worden op de tonen van zijn muzikale talenten. Resultaat om 6u45 was ik al onderweg. De bewegwijzering naar Compostella laat hier ook wat te wensen over. Voor wie er moest aan twijfelen, vandaag was niet de mooiste etappe.
Nu in Villafranca,ook wel het kleine Santiago genoemd. Het eindpunt voor vele vroegere pelgrims, die het voor bekeken hielden. Pelgrimshospitalen en pelgrimskerkhoven, zijn er naast de vele kerken er de stille getuigen van.
Ik slaap in zo'n ex-hospitaal, geïntegreerd in een vroeger klooster San Nicolas (die Nicolas heeft hier overal zijn sporen nagelaten)in een bed zonder bovenverdieping en geen stopcontacten in de buurt.
Vandaag de Montes de León overwonnen, met als bekroning het pelgrimskruis Cruz de Ferro op 1504 meter. Een boomstam van 5 meter met daarbovenop een ijzeren kruis, een baken voor de pelgrims. Eén van de mooiste tochten op deze camino met dank aan de stralende zon. En dan toch nog even doorgezet naar Ponferrada. Vanavond slaapt de jonge Ier van gisteren toevallig op het bovenste verdiep van mijn stapelbed. Ook onze Zuid-koreaan en mijn vriend Angelo slapen in dezelfde albergue. Toch raar dat je telkens dezelfde mensen ontmoet, al zijn er ontzettend veel bijgekomen sedert León. Veel meer 'pelgrims' met een dagrugzak. Sommigen kunnen zelfs beroep doen op een bezembus, die volgt 😓.
Andere pelgrims van de eerste weken, die je nog wel zou wilen terug zien, zie je niet meer. Ofwel moet ik me een paar dagen aan de kant van de weg zetten, om te kijken wie nog in het juiste spoor zit.😊.
In de verte dagen reeds nieuwe bergen op.
Gisteren enorm blij dat ik 3 euro betaald heb om het bisschoppelijk paleis van Gaudi binnen te gaan. Bijna alleen in het gebouw (wat anders dan aanschuiven voor de Sagrada Familia). Prachtig museum van romeinse vondsten en kerkelijke kunst in een prachtig decor:een impressionant gebouw met verschillende verrassende 'kamers', gespreid en geïntegreerd over 4 verdiepingen.
Vandaag lichte wandeling, 't is hier ook zondag hé.
Een leuke anecdote onderweg: ik was in het spoor aan het lopen van de jonge Ier, die ik een week al niet gezien had. Hij was er zich niet bewust van dat ik volgde, want hij probeerde twee Amerikaanse meiden te versieren met mooie verhalen en ik luisterde mee (foei). Hij vertelde dat er in België elk jaar een gevangene vrijgelaten wordt, die de voettocht naar Santiago tot een goed einde brengt. Hij vertelde er ook bij dat hij tot nu toe slechts één Belg ontmoet had: een oudere man met zwarte pet en groene T-shirt. Ik probeerde op dat moment voorbij te lopen en hij herkende me. Ik heb ze dan ook wijsgemaakt dat ik die gelukkige Belg voor 2015 was. Echt gebeurd.
Opmerkelijk is ook dat er hier meer vrouwen dan mannen de camino bewandelen. Althans volgens mijn dagelijkse tellingen onderweg zijn dat 2 vrouwen tegen 1 man. Zouden die dan toch in meer zonde geleefd hebben dan wij mannen ? Waarmee een stappende man zoal niet bezig is overdag....
Nu in Astorga, romeinse, maar ook chocoladestad. Ook een bisschoppelijk paleis, ontworpen door een Catalaanse architect Gaudi. Jammer dat ze hier nog altijd de siësta respecteren (sluitingstijd tussen 15 en 18 uur).
Twee derden van de weg afgelegd, blijft nog 263 km, nu en de volgende dagen in een najaarszonnetje.
Iedere stad of dorp, dat zich respecteert, heeft ergens een kunstwerk staan, dat naar de camino verwijst. Of was dat kunstwerk voorwaarde voor Europese subsidie ? In ieder geval Europa heeft de camino nieuw leven ingeblazen. Dorpjes herleven,weliswaar op beperkte schaal: een bar, een albergue, een tienda,... Het is wel niet zo dat de bars naar de camino komen, je moet een omwegje maken naar een bestaande plaatselijke bar, wil je iets drinken of eten. Al is een gratis standje met fruit en andere lekkere dingen, zoals vanmorgen mooi meegenomen.
In bepaalde dorpen is er meer dan één bar, en dan zie je bij het naderen van het dorp plots een bevallige dame staan, die met een strooifolder probeert te bewijzen dat de tweede bar toch wel beter is.
Souvenirswinkeltjes, ook met voetverzorgingsproducten, vind je beperkt in de steden, maar welke pelgrim zou eraan denken om extra gewicht in zijn rugzak te steken ???
Vijf jaar geleden was de voertaal hier nog Spaans, nu is de caminotaal Engels geworden, al proberen de Fransen dit nog tegen te werken.
En tot slot nog een vraagje ( bijna de dag van de mobiliteit in Vlaanderen ?):waarom altijd de 'voet'weg aanpassen aan de andere vervoersmiddelen ? En niet omgekeerd ? Vanmorgen heb ik een voetgangersbrug moeten nemen over een spoorweg. Het was bijna een attractie van Bellewaerde, zoals die geconstrueerd was. Je zal het ook zien op de foto.
Dank voor de vele reacties en mails, die ik mag ontvangen. Dit doet deugd.
Vandaag, op voorstel van Martine uit Machelen afgeweken van het rechte pad. Ik volgde een alternatieve route en wou in Hospital de Orbigo uitkomen. Ik ben gestrand op een 4-tal km. Het alternatief was wel prachtig, dwars door een natuurgebied, weg van de drukte: een savanne, zo uit Afrika geplukt. Je waande je zo even 'Out in Africa'. Alleen de wilde dieren ontbraken nog.
Léon, de voormalige hoofdstad van Spanje is gezellig en heeft bovendien een schat aan erfgoed.Alleen maar de buitenkant van de kathedraal gezien, want 8 euro om binnen te gaan ? Zelfs geen vermindering voor gepensioneerden!
Ik heb dan maar gekozen voor het 'bazige' nonnetje in het monasterio, waarover Martine sprak. Ze kwam zelfs mijn 'gebedsboek' op de juiste pagina draaien. Ik wist ook wel dat ik niet meevolgde.
Vandaag een spurtje gedaan. Deze nacht mijn batterijen opgeladen en vandaag laten aflopen als een Duracel-konijntje. Vannacht was het hier 4 graden buiten (jawel Spanje). Ik had lekker warm in mijn merinowol-ondergoed (bijkomend voordeel: na weken dragen stinkt het nog niet, volgens de verkopers).
Goed wandelweer vandaag. Dus het moment om even door te trekken. Anneleen en Alex, zonder tegenslag ben ik op babyborrel van Nell.
Ook anderen zouden vandaag doorsteken naar Léon: Angelo, de jonge macho Italiaan, met wie ik het (stapel)bed deelde in Los Arcos is al aangekomen. Mijn 2 Braziliaanse vrienden zouden ook doorsteken. Eén ervan heb ik gisteren een bier uit Belgica (Affligem) leren drinken. Peter, de Zuid-koreaanse priester, is hier al. Ik dacht dat die dagen achter lag. De Noorse blondine, waarvan ik de naam niet ken, maar die de kleur van mijn groene T-shirt schitterend vond, had vanmorgen minder geluk. Na iets meer dan één uur stappen ,hoorde ik: 'Damned, I forgot my camera '. Het zal je maar overkomen om één uur terug te stappen.
Toch wandel je meestal alleen. En er was vandaag ook niet zoveel te beleven, dus kilometers vreten. En dan begin je onnozele dingen te doen, zoals het tellen van het aantal bomen, het aantal palen, de plassen in de weg, .... Vanmorgen heb ik tussen 7 en 9 uur (NB: spitsuur) 5 auto's, 1 vrachtwagen en 7 treinen ( we liepen langs een spoorlijn) geteld.
Het saaiere deel met de lange loodrechte camino is achter de rug. Léon binnenwandelen was stukken beter dan Burgos.
Geen weer vanmorgen om een hond door te jagen. Alleen pelgrims, want die moeten voor 8 uur de Albergue verlaten hebben. Zonder gegronde redenen is 2 maal overnachten niet mogelijk. Het was beuken tegen de stormwind en regenbuien in. Zelfs de camino stond op bepaalde plaatsen onder water.
Een leuk intermezzo op zo 'n dag is dan ook een pruimenstandje, gratis aangeboden aan de pelgrims. Heerlijk !
Gedaan met de huizen in natuursteen , voor het eerst zien we lemen huizen. Adobe noemt men in de lucht gedroogde leem.
Maar ok, na 17 dagen stappen is de fysionomie van een lichaam van een werkende mens in een stappende mens ook al wat veranderd. Een korte beschrijving: de contactoppervlakte van de voeten met de aarde is oa sterk toegenomen (maw mijn voeten knellen wat in mijn schoenen) mede door de zwaartekracht van de rugzak.
Je weet opnieuw dat er tenen aan een voet zijn en dat er een hiel is met daartussen vele blaargevoelige plaatsen. Dit was vooral de eerste twee weken het geval. Mijn compeed is nu op en ik ben overgeschakeld op nivea-crème. De kuitspieren weten nu perfect dat een helling oplopen anders is dan vlak lopen. De bilspieren zijn wel in massa verminderd. De buikspieren hebben zich meer geconcentreerd naar binnen toe, zo dat er buikbandjes ontstaan ( alhoewel ik dat met alle middelen probeer tegen te werken).
Doordat we steeds in westelijke richting lopen, en de zon ' s morgens achteraan en ' s middags op de linkerzijkant schijnt, is het pigment van mijn huid links wel anders dan rechts. Een reden om de tocht terug ook te voet te doen ?
Kortom: je zou hier een frank kunnen verdienen door halfweg de camino een weegschaal te plaatsen en één euro te vragen per kg afgevallen gewicht sedert de start.
Er zijn van die overnachtingsplaatsen, die je blijvend zult herinneren. Gisterenavond was er zo één bij de zingende zusters Augustinessen in Carrion de los condos. Een avond, die ik echt intens beleefd heb, omdat het gegeven zo autenthiek was enerzijds maar anderzijds omdat het zo eerlijk, zo oprecht was. Een aanrader, die albergue Santa Maria.
Herstweer, dus goed wandelweer, ware het niet van de striemende regen deze namiddag. Eerst een vlakke aanloop (vlakker dan bij ons) van 17 km (dat was ook de afstand, waar je niks van bebouwing of bewoning tegen kwam).
De hoofd cañada van Spanje doorkruist. Dit is een veedrijversroute, die het zuiden van Spanje verbindt met het noorden. Vroeger liet men de schapen in de zomer grazen in het koelere noorden. Het is een strook van 50 à 60 meter, een echte natuurcorridor, ware het niet dat hier en daar een landbouwer (?) een schelle omgeploegd heeft. Hoe durven ze dat hier ? Maar nu zijn die cañada's beschermd. Toch wat anders dan een sentier van 1m60.
Deze namiddag voor het eerst rondgelopen in poncho (met dank aan mijn Braziliaanse vrienden voor het aantrekken - ik ken bijna de naam van één van hem, Jerdao of zo ).
Ik heb er deze keer ook een foto bijgestoken van mijn stempelboekje - het ultiem bewijs in Composstela voor de gewandelde kilometers. Ik heb er zo ook een kopie van 😊.
Zo ook vandaag iets meer dan halfweg. Iets meer dan 400 km achter de rug...
Korte tocht door de Campos, onmetelijke graanvelden, die al een tijdje geoogst zijn. Toch opvallend hoe het landschap hier dag op dag varieert. Zonnig, maar vandaag zeer frisse wind.
De camino was vandaag recht vooruit, parallel aan de rijweg. Nu de kortste afstand tussen twee punten is een rechte, maar een rechte is ook oneindig.
Vandaag opnieuw een kerk binnengestapt in Villalcàzar de Sirga, maar slechts mits betaling van één euro, pelgrimstarief. Nu ja, ik weet niet of de pelgrims vroeger ook moesten betalen om een kerk binnen te gaan. Ik werd zelfs bijna weer buiten gezet alleen maar door de blits van mijn fotocamera.
Dan dan maar een beetje uitgerust bij padre Payo ( zie foto).
Groot nieuws hier op de Spaanse TV is dat de moordenaar op de Amerikaanse pelgrim in april nu opgepakt is - zie ook website HLN -. Onvoorstelbaar dat zoiets moet gebeuren op de camino.
Ieder dorp, iedere streek heeft hier zijn eigen tekens om de camino aan te duiden. Vandaag waren dat zware palen met een keramieken Sint-Jacobsschelp. Op de meeste plaatsen waren die schelpen al verdwenen, gestolen door souvenirjagers. Op andere plaatsen , aangeduid met koperen schelpen hebben we gezien dat koperdieven ook al gepasseerd waren.
Vanavond opnieuw in een albergue van de parochie. Ze bieden om 9 uur een gratis avondmaal aan, maar ik heb voor alle zekerheid vanmiddag een menu peregrino opgezocht. Nu de albergues van de parochie houden steeds een verrassing in en zijn gericht op het samenbrengen van mensen. Benieuwd.
Deze morgen vroeg gestart in het donker, zonder ontbijt en zonder rekening te houden dat het eerste dorp pas na 10 km lag en dat ik eerst de berg op moest om mijn aadrijkskunde op te frissen om te weten wat een meseta is. Gelukkig staat er soms aan de kant van de weg een standje, dat koffie of fruit aanbiedt. Het is gratis, maar je mag natuurlijk een bijdrage geven, die je zelf wilt.
De Canadees met wie ik de laatste dagen toevallig de kamer deelde, is vannacht blijven slapen in de ruïnes van San Anton. Hij vond het super, slechts 2 overnachters,dinner by candlelight, watching the stars,... Kans gemist ?
Ik doorloop nu de provincie Palentia. Vanmorgen wel een snedige wind en nu is het beginnen regenen.Het dorre landschap zal er meer plezier aan beleven dan ikzelf.
Johan van Roeselare wees me een paar dagen geleden op dat ik beter de leer van Jacobus op een meer ascetische manier zou moeten beleven. Ik heb er de codex Calixtinus op na geslaan en het volgende gevonden: het is niet zeker dat Jacobus - de meerdere - ooit in Spanje geweest is. Wel is hij na zijn dood in Jeruzalem door zijn volgelingen op een boot gezet en begeleid door engelen in Spanje - Galicië - beland. En daar zijn de stoffelijke resten ruim 9 eeuwen later ontdekt en is de pelgrimstocht naar Compostela gestart.
Johan heeft me aangezet om het juiste spoor te zoeken en ik zoek nu de ware Jacobus. Afbeelding op de foto ?
Tussentijdse balans na 14 dagen stappen:355 km afgelegd, nog 429 km te gaan.
En weet: elke stap, die je zet, die voel je, die haat of koester je. Maar elke stap is een stap dichter bij het doel.
Nu in Castrojeri na een eenzame tocht:slechts 2 dorpen tegengekomen, weinig pelgrims te voet, wel voorbijgestoken door een aantal MTB-ers. Het vervallen klooster van San Anton gepasseerd. Daar zetten de monniken in nissen langs de weg brood en wijn klaar voor de pelgrims. Wat waren de pelgrims vroeger toch in de watten gelegd ? Nu stond er nog wijn en brood, maar het klooster is al honderden jaren vervallen. Ik heb die dan ook wijselijk laten staan. Er was wel nog een albergue in de ruïne, maar slechts aan te bevelen bij zeer goed weer (volgens mijn reisgids).
Mijn voeten beginnen stilaan op het gevoel alle soorten ondergronden te kennen: rotsen, keien, stenen van kaliber 1 tot 30, zand, kiezel, asfalt, beton, blokjes, kasseien, ...
Het was zo zalig voor mijn voetjes om op asfalt te lopen, als op fluweel, tot een Amerikaanse oudere vrouw (waarschijnlijk een onderijzeres) me er op wees dat dit slecht was voor de knieën.
Nu in een stad van 1000 inwoners met 4 kerken. Ik slaap in de albergue van de gemeente. Hier was er iemand aangesteld door de gemeente om de pelgrims te ontvangen. In andere gemeenten moet je de sleutel afhalen bij de burgemeester. Er wordt dan ook verondersteld dat die thuis is. Ik vermoed dat dit bij ons niet zou lukken 😉.
Mijn plan om vandaag Hornillos del Camino te bereiken is ietwat mislukt. Gestrand op 8,2 km in Rabé. Maar het was echt te warm. Na de middag is het moeilijk om nog veel km te malen.
Vandaag was ook niet zo'n interessante tocht, want we moesten Burgos doorkruisen. Eerst was er een kilometerslange industriezone (jammer dat de camino hier opgeslorpt is door verkeer en industrie). Een verademing was de kathedraal, maar deze is dan ook zo overdreven theatraal.
De weg erop, door de universiteitswijk was dan weer zewr mooi om te bewandelen.
Verderop werden we geconfronteerd door enorme wegeniswerken aan een verkeerswisselaar ( knap dat daar arbeiders voor uitgetrokken waren om ons veilig door de werken en het verkeer te loodsen).Een lichtpunt was wel een passerend hert (op de vlucht😢)
Bedankt Anneleen voor de vertaling van het gedicht gisteren. Het beschrijft inderdaad mijn gevoel, toen ik gisteren op die top stond.
De dagelijkse perikelen:gisterenavond een vijfgangenmenu aan 8 euro, wijn inc. geserveerd en opgegeten in minder dan één uur.
Ontmoetingen: een Tsjech, die dagelijks 40 km aflegt, een Zuid-koreaanse priester, die graag op de foto staat met jonge meiajes, een Deen, Ernst, die een paar dagen terug raad gaf bij het dragen van mijn rugzak en die de voorbije nacht mijn kamer deelde met nog een Canadees, die weinig zegt. Trouwens vannacht is die Canadees terug mijn kamergenoot. Ik zit nu mijn verslag te maken samen met nog een jonge joviale Ier, die ook zijn blog aan het bijwerken is.
Voor vandaag niet veel foto's: Burgos en mijn was, die aan het drogen is(je moet hier ook van alles doen). Voor alle duidelijkheid op het thuisfront , het is de koude was...
Vandaag 15 km te kort gewandeld om een etappe te kunnen inwinnen. Dat lukt me nog niet. Vandaag was het wel een geaccidendeerd parcours. Twee hoogtes - eerste 1162 m, daarna nog eens 1078 m.
Nu op 15 km van Burgos, morgen erop en erover. Vanmorgen weer de man en de vrouw tegengekomen met een duwkar om hun oude hond te kunnen meenemen.
Die kar hebben ze enkele dagen terug gehuurd. Toch wel een hele klus om die naar boven te trekken. Maar ze houden vol met de glimlach.
Mijn Braziliaanse vriend ( met wie ik enkel in gebarentaal kan spreken in het Portugees was zo bereid om te helpen duwen.
De foto in Alès is ook door hem genomen. En Ria wat zeg je van het buikje ?
Door niet de normale dag'stages' te lopen, gebeurt het veel meer dat je alleen op pad bent. Zo heb ik deze middag dit gedicht (?) proberen te vertalen, alleen op de top van de heuvel Matagrande. Waar zitten de volgers, die Spaans studeren ?
De camino Frances heet druk te zijn, maar toch liep ik deze middag heel alleen on dit spookdorp Villalval, waar de klok in de toren van de ingestorte kerk een blijvende getuige is van het vroegere leven hier.
Ondertussen in een private herberg,met zwembad. Je kan er tweemaal mijn lengte zwemmen. 😩. Ik heb er mijn voetjes laten in koelen
Ik hoor en zie ondertussen dat mijn collega's serieus werk verzetten. Houden zo.
Ik weet niet of de stappenteller juist is, maar ik heb geen goesting om dit iedere dag mee te tellen. Alhoewel je daar wel de tijd voor hebt onderweg☹.
Vandaag de Rioja verlaten. We zijn nu in Castillië, meer bepaald de provincie Bourgos. Op de route voor de derde dag op rij de 2 pelgrims te paard ontmoet. In Roncevalles moest je een fiche invullen of je te voet, per fiets of te paard was. En jawel er zijn er te paard.
Gisteren genoten van de familiale sfeer in de kerkherberg. De overnachting, het avondeten en het ontbijt waren gratis. Alleen geef je wat je wil, een donativo en deze moet dan dienen om het eten van de pelgrims vandaag te voorzien van eten. Gisteren was het een streekgerecht op basis van aardappelen. Zou het vandaag iets meer zijn ?
Het slapen op een mat bij het altaar met uiteindelijk een 10 personen is al bij al meegevallen. Het was er zeer rustig.
Maar vanavond heb ik een éénspersoonskamer in een privé-hotelleke voor 18 euro gevonden. Een echte luxe als je eens je rugzak volledig kunt leegmaken, als je een douche en een WC hebt, die je niet moet delen met 50 mannen en vrouwen, als je voor het eerst in 10 dagen je voetjes in een koud voetbadje kunt steken. Absolute luxe. De gastvrouw zal zelfs mijn was doen voor die prijs 😊.
Velen vragen hoe het is met de voetjes? Ik stuur een paar foto's door, ze zouden deugd hebben om een paar dagen te rusten, maar we moeten verder.
Gisteren nog pijn aan de voeten. Vandaag bij de start een andere pelgrim ontmoet, die me zei om hetgewicht van mijn rugzak te verleggen van rechts naar links en ja het lukte. Hij kon me zowaar niet bijhouden. Dat is één van de verhalen, die je leest over wonderbaarlijke ontmoetingen op de camino. En zowaar 6,5 km verder gegaan dan het boekje.
Vanmiddag Santo Domingo de la Calzada gepasseerd maar niet zonder drie euro te betalen om de kathedraal binnen te gaan met het kippenhok met levende kip en haan. Dat is gebaseerd op een echt verhaal van een Duits echtpaar, dat hier sliep in een herberg, samen met hun zoon op weg naar SdC. De dochter van de herbergier haar oog laten vallen op de zoon. Omdat hij natuurlijk (?) niet inging op de avances, verstopte ze een zilveren beker in zijn rugzak. Maar die werd gevonden en de zoon werd opgeknoopt. Zijn ouders trokken verder naar SdC. Bij hun terugreis ontdekten dat hun zoon nog leefde. De Jacobus had hem al die tijd onzichtbaar ondersteund. Het verhaal kwam ter ore bij een ongelovige bischop, die juist een kip en een haantje aan het spit at. Hij zei:
als dat waar is, dan kunnen deze kip en haan terug vliegen en jawel het zijn deze kip en haan, die hier in de kerk leven. En als de haan kraait als je in de kerk bent, dan heb je een voorspoedig leven. Vanmiddag heeft ze maar een klein beetje gekraaid😡.
Dus voor alle veiligheid ben ik maar een dorp verder gewandeld.
En wat een geluk. Iedereen hier klaagde over een vuile donkere albergue of een overvolle kerk. En alle gewone slaapplaatsen in de kerkruimtes waren volzet. Maar ze hebben voor mij ( ik was één van de laatste) de deuren van de kapel open gedaan en ik mag slapen bij het altaar, voorlopig alleen met een dame uit Dresden....
En het is niet verboden voor de volgers om eens een mailtje te sturen, he...
Een lange dag stappen, van 7 uur tot iets na 15 uur.
Zoals gisteren, vandaag terug in een private albergue, is wel 10 euro per nacht ( ter vergelijking 6 euro in een gemeentelijke albergue) maar het is wel rustiger. Alhoewel als ik de blik van de kamergenoten vanmorgen zag, moet ik vannacht serieus gesnurkt hebben. In had gisterenavond dan ook genoten van mijn menu perigrino van 10 euro met een voorgerecht (asperges), hoofdgerecht (steak met wat ze hier frietjes noemen) en een dessert (taartje) en jawel 1 fles wijn.
Voor alle duidelijkheid is de streek zeker ook eens te bezoeken op een ander moment alleen al om zijn cultuur-historische rijkdom.
Vandaag in de wijnstreek is de druivenpluk al begonnen, een bepaalde witte druif.
Ook vernomen op de camino. Joan uit Australië, die onze kamer deelde in Los Arcos zegt dat ze een oom heeft in haar thuisland, die sprekend op mij gelijkt. Maar is wel ouder. Ik vraag me dan ook af hoe ik er binnen 10 jaar zal uitzien. Ria ook waarschijnlijk. Als we nog eens op dezelfde locatie slapen, zal ze me een foto tonen. Ondertussen wandel ik hier waarschijnlijk de camino als Uncle Dennis....
Na een week wandelen heb ik vandaag voor het eerst mijn voeten gevoeld. Niet de kussentjes, die achteraan mijn hielen verschenen zijn, maar vooral alle spiertjes in de voeten. Misschien best eens een voetmassage aanvragen.
Vandaag Navarra verlaten en de wijnstreek La Rioja binnengestapt en direct in de hoofdstad Logroño.
165 km achter de rug, nog een kleine vier vijfde.
Een plaats tegengekomen, waar de pelgrims een steentje neerleggen om hun innigste beweegredenen voor het afleggen van de camino. Toch wel goed dat we niet ieders motivering kennen, elk heeft zijn eigen verhaal. En ik had er ook eentje mee van thuis.
Vandaag een wolkenloze dag en nu begrijp ik waarom de terrassen in Spanje in de schaduw staan en bij ons in de zon.
Gisteren een record aantal nationaliteiten gebroken in onze Vlaamse albergue: 23 verschillende, waaronder iemand uit Mauritius.
Efkens doorgestapt vandaag. Eerst voelde ik me als een middeleeuwse ridder (maar dan zonder paard) in de groene in nevel gehulde bossen van Galicië. Maar in de namiddag onder een loden zon ( jawel 27 graden)de laatste 100 km ingestapt. Het was veruit de langste dag stappen. Hier in Galicië staat om de halve km een paal,die aanduidt hoeveel km je nog verwijderd bent van het einddoel. Echt motiverend. Heel wat anders dan die palen, die ook in La Rioja stonden. 587,586,585, .... km, dat werkte echt verlammend.
Om 7 uur vertrokken onder een prachtige sterrenhemel,de groene afdaling in Galicië ingezet. Werkelijk alle groene tinten kan je onderscheiden in het landschap. De bladeren aan de bomen kleuren nog intens groen. Alleen afgevallen en nog vallende noten, eikels en kastanjes kondigen aan dat het ook hier herfst zal worden.
Zeer goed geslapen vannacht, mooi weer (koude wind is weggevallen), we konden er weer tegenaan. Vanmorgen nog op 505 m hoogte, nu op 1330 m. En Galicië binnen gewandeld. Je waant je hier in een echt Keltisch dorp (Asterix en Obelix kunnen hier elk moment dit dorpje binnen stappen). Al heb ik ook al mijn hoofd gestoten aan een lage balk in zo'n pallazo (typische woning).
Gisteren iets meer, vandaag iets minder dan het schema. Ik voelde me ook niet in optimale vorm. Vorige nacht in de tempeliersstad Ponferrada had ik de eer om naast de verdeelstekker te mogen slapen. Voordeel: je kan je GSM gemakkelijk opladen. Nadeel: 's nachts zie je een veelheid van lichtjes in alle mogelijke kleuren. Sommige hebben een ingebouwd flikkersysteem. Andere geven plots een muziekske. Een kerstboom heeft er niks aan. En dit alles met de nodige stralingen op een halve meter van je hoofd. En dan vanmorgen vond de hospitalero van dienst dat iedereen wakker moest worden op de tonen van zijn muzikale talenten. Resultaat om 6u45 was ik al onderweg. De bewegwijzering naar Compostella laat hier ook wat te wensen over. Voor wie er moest aan twijfelen, vandaag was niet de mooiste etappe.
Vandaag de Montes de León overwonnen, met als bekroning het pelgrimskruis Cruz de Ferro op 1504 meter. Een boomstam van 5 meter met daarbovenop een ijzeren kruis, een baken voor de pelgrims. Eén van de mooiste tochten op deze camino met dank aan de stralende zon. En dan toch nog even doorgezet naar Ponferrada. Vanavond slaapt de jonge Ier van gisteren toevallig op het bovenste verdiep van mijn stapelbed. Ook onze Zuid-koreaan en mijn vriend Angelo slapen in dezelfde albergue. Toch raar dat je telkens dezelfde mensen ontmoet, al zijn er ontzettend veel bijgekomen sedert León. Veel meer 'pelgrims' met een dagrugzak. Sommigen kunnen zelfs beroep doen op een bezembus, die volgt 😓.
Gisteren enorm blij dat ik 3 euro betaald heb om het bisschoppelijk paleis van Gaudi binnen te gaan. Bijna alleen in het gebouw (wat anders dan aanschuiven voor de Sagrada Familia). Prachtig museum van romeinse vondsten en kerkelijke kunst in een prachtig decor:een impressionant gebouw met verschillende verrassende 'kamers', gespreid en geïntegreerd over 4 verdiepingen.
Nu in Astorga, romeinse, maar ook chocoladestad. Ook een bisschoppelijk paleis, ontworpen door een Catalaanse architect Gaudi. Jammer dat ze hier nog altijd de siësta respecteren (sluitingstijd tussen 15 en 18 uur).
Vandaag, op voorstel van Martine uit Machelen afgeweken van het rechte pad. Ik volgde een alternatieve route en wou in Hospital de Orbigo uitkomen. Ik ben gestrand op een 4-tal km. Het alternatief was wel prachtig, dwars door een natuurgebied, weg van de drukte: een savanne, zo uit Afrika geplukt. Je waande je zo even 'Out in Africa'. Alleen de wilde dieren ontbraken nog.
Vandaag een spurtje gedaan. Deze nacht mijn batterijen opgeladen en vandaag laten aflopen als een Duracel-konijntje. Vannacht was het hier 4 graden buiten (jawel Spanje). Ik had lekker warm in mijn merinowol-ondergoed (bijkomend voordeel: na weken dragen stinkt het nog niet, volgens de verkopers).
Geen weer vanmorgen om een hond door te jagen. Alleen pelgrims, want die moeten voor 8 uur de Albergue verlaten hebben. Zonder gegronde redenen is 2 maal overnachten niet mogelijk. Het was beuken tegen de stormwind en regenbuien in. Zelfs de camino stond op bepaalde plaatsen onder water.
Er zijn van die overnachtingsplaatsen, die je blijvend zult herinneren. Gisterenavond was er zo één bij de zingende zusters Augustinessen in Carrion de los condos. Een avond, die ik echt intens beleefd heb, omdat het gegeven zo autenthiek was enerzijds maar anderzijds omdat het zo eerlijk, zo oprecht was. Een aanrader, die albergue Santa Maria.
Korte tocht door de Campos, onmetelijke graanvelden, die al een tijdje geoogst zijn. Toch opvallend hoe het landschap hier dag op dag varieert. Zonnig, maar vandaag zeer frisse wind.
Deze morgen vroeg gestart in het donker, zonder ontbijt en zonder rekening te houden dat het eerste dorp pas na 10 km lag en dat ik eerst de berg op moest om mijn aadrijkskunde op te frissen om te weten wat een meseta is. Gelukkig staat er soms aan de kant van de weg een standje, dat koffie of fruit aanbiedt. Het is gratis, maar je mag natuurlijk een bijdrage geven, die je zelf wilt.
Nu in Castrojeri na een eenzame tocht:slechts 2 dorpen tegengekomen, weinig pelgrims te voet, wel voorbijgestoken door een aantal MTB-ers. Het vervallen klooster van San Anton gepasseerd. Daar zetten de monniken in nissen langs de weg brood en wijn klaar voor de pelgrims. Wat waren de pelgrims vroeger toch in de watten gelegd ? Nu stond er nog wijn en brood, maar het klooster is al honderden jaren vervallen. Ik heb die dan ook wijselijk laten staan. Er was wel nog een albergue in de ruïne, maar slechts aan te bevelen bij zeer goed weer (volgens mijn reisgids).
Mijn plan om vandaag Hornillos del Camino te bereiken is ietwat mislukt. Gestrand op 8,2 km in Rabé. Maar het was echt te warm. Na de middag is het moeilijk om nog veel km te malen.
Vandaag 15 km te kort gewandeld om een etappe te kunnen inwinnen. Dat lukt me nog niet. Vandaag was het wel een geaccidendeerd parcours. Twee hoogtes - eerste 1162 m, daarna nog eens 1078 m.
Ik weet niet of de stappenteller juist is, maar ik heb geen goesting om dit iedere dag mee te tellen. Alhoewel je daar wel de tijd voor hebt onderweg☹.
Gisteren nog pijn aan de voeten. Vandaag bij de start een andere pelgrim ontmoet, die me zei om hetgewicht van mijn rugzak te verleggen van rechts naar links en ja het lukte. Hij kon me zowaar niet bijhouden. Dat is één van de verhalen, die je leest over wonderbaarlijke ontmoetingen op de camino. En zowaar 6,5 km verder gegaan dan het boekje.
Een lange dag stappen, van 7 uur tot iets na 15 uur.
Na een week wandelen heb ik vandaag voor het eerst mijn voeten gevoeld. Niet de kussentjes, die achteraan mijn hielen verschenen zijn, maar vooral alle spiertjes in de voeten. Misschien best eens een voetmassage aanvragen.
Foto's in bijlage
