Deze morgen vroeg gestart in het donker, zonder ontbijt en zonder rekening te houden dat het eerste dorp pas na 10 km lag en dat ik eerst de berg op moest om mijn aadrijkskunde op te frissen om te weten wat een meseta is. Gelukkig staat er soms aan de kant van de weg een standje, dat koffie of fruit aanbiedt. Het is gratis, maar je mag natuurlijk een bijdrage geven, die je zelf wilt.
De Canadees met wie ik de laatste dagen toevallig de kamer deelde, is vannacht blijven slapen in de ruïnes van San Anton. Hij vond het super, slechts 2 overnachters,dinner by candlelight, watching the stars,... Kans gemist ?
Ik doorloop nu de provincie Palentia. Vanmorgen wel een snedige wind en nu is het beginnen regenen.Het dorre landschap zal er meer plezier aan beleven dan ikzelf.
Johan van Roeselare wees me een paar dagen geleden op dat ik beter de leer van Jacobus op een meer ascetische manier zou moeten beleven. Ik heb er de codex Calixtinus op na geslaan en het volgende gevonden: het is niet zeker dat Jacobus - de meerdere - ooit in Spanje geweest is. Wel is hij na zijn dood in Jeruzalem door zijn volgelingen op een boot gezet en begeleid door engelen in Spanje - Galicië - beland. En daar zijn de stoffelijke resten ruim 9 eeuwen later ontdekt en is de pelgrimstocht naar Compostela gestart.
Johan heeft me aangezet om het juiste spoor te zoeken en ik zoek nu de ware Jacobus. Afbeelding op de foto ?
Tussentijdse balans na 14 dagen stappen:355 km afgelegd, nog 429 km te gaan.
En weet: elke stap, die je zet, die voel je, die haat of koester je. Maar elke stap is een stap dichter bij het doel.
Nu in Castrojeri na een eenzame tocht:slechts 2 dorpen tegengekomen, weinig pelgrims te voet, wel voorbijgestoken door een aantal MTB-ers. Het vervallen klooster van San Anton gepasseerd. Daar zetten de monniken in nissen langs de weg brood en wijn klaar voor de pelgrims. Wat waren de pelgrims vroeger toch in de watten gelegd ? Nu stond er nog wijn en brood, maar het klooster is al honderden jaren vervallen. Ik heb die dan ook wijselijk laten staan. Er was wel nog een albergue in de ruïne, maar slechts aan te bevelen bij zeer goed weer (volgens mijn reisgids).
Mijn voeten beginnen stilaan op het gevoel alle soorten ondergronden te kennen: rotsen, keien, stenen van kaliber 1 tot 30, zand, kiezel, asfalt, beton, blokjes, kasseien, ...
Het was zo zalig voor mijn voetjes om op asfalt te lopen, als op fluweel, tot een Amerikaanse oudere vrouw (waarschijnlijk een onderijzeres) me er op wees dat dit slecht was voor de knieën.
Nu in een stad van 1000 inwoners met 4 kerken. Ik slaap in de albergue van de gemeente. Hier was er iemand aangesteld door de gemeente om de pelgrims te ontvangen. In andere gemeenten moet je de sleutel afhalen bij de burgemeester. Er wordt dan ook verondersteld dat die thuis is. Ik vermoed dat dit bij ons niet zou lukken 😉.
Mijn plan om vandaag Hornillos del Camino te bereiken is ietwat mislukt. Gestrand op 8,2 km in Rabé. Maar het was echt te warm. Na de middag is het moeilijk om nog veel km te malen.
Vandaag was ook niet zo'n interessante tocht, want we moesten Burgos doorkruisen. Eerst was er een kilometerslange industriezone (jammer dat de camino hier opgeslorpt is door verkeer en industrie). Een verademing was de kathedraal, maar deze is dan ook zo overdreven theatraal.
De weg erop, door de universiteitswijk was dan weer zewr mooi om te bewandelen.
Verderop werden we geconfronteerd door enorme wegeniswerken aan een verkeerswisselaar ( knap dat daar arbeiders voor uitgetrokken waren om ons veilig door de werken en het verkeer te loodsen).Een lichtpunt was wel een passerend hert (op de vlucht😢)
Bedankt Anneleen voor de vertaling van het gedicht gisteren. Het beschrijft inderdaad mijn gevoel, toen ik gisteren op die top stond.
De dagelijkse perikelen:gisterenavond een vijfgangenmenu aan 8 euro, wijn inc. geserveerd en opgegeten in minder dan één uur.
Ontmoetingen: een Tsjech, die dagelijks 40 km aflegt, een Zuid-koreaanse priester, die graag op de foto staat met jonge meiajes, een Deen, Ernst, die een paar dagen terug raad gaf bij het dragen van mijn rugzak en die de voorbije nacht mijn kamer deelde met nog een Canadees, die weinig zegt. Trouwens vannacht is die Canadees terug mijn kamergenoot. Ik zit nu mijn verslag te maken samen met nog een jonge joviale Ier, die ook zijn blog aan het bijwerken is.
Voor vandaag niet veel foto's: Burgos en mijn was, die aan het drogen is(je moet hier ook van alles doen). Voor alle duidelijkheid op het thuisfront , het is de koude was...
Vandaag 15 km te kort gewandeld om een etappe te kunnen inwinnen. Dat lukt me nog niet. Vandaag was het wel een geaccidendeerd parcours. Twee hoogtes - eerste 1162 m, daarna nog eens 1078 m.
Nu op 15 km van Burgos, morgen erop en erover. Vanmorgen weer de man en de vrouw tegengekomen met een duwkar om hun oude hond te kunnen meenemen.
Die kar hebben ze enkele dagen terug gehuurd. Toch wel een hele klus om die naar boven te trekken. Maar ze houden vol met de glimlach.
Mijn Braziliaanse vriend ( met wie ik enkel in gebarentaal kan spreken in het Portugees was zo bereid om te helpen duwen.
De foto in Alès is ook door hem genomen. En Ria wat zeg je van het buikje ?
Door niet de normale dag'stages' te lopen, gebeurt het veel meer dat je alleen op pad bent. Zo heb ik deze middag dit gedicht (?) proberen te vertalen, alleen op de top van de heuvel Matagrande. Waar zitten de volgers, die Spaans studeren ?
De camino Frances heet druk te zijn, maar toch liep ik deze middag heel alleen on dit spookdorp Villalval, waar de klok in de toren van de ingestorte kerk een blijvende getuige is van het vroegere leven hier.
Ondertussen in een private herberg,met zwembad. Je kan er tweemaal mijn lengte zwemmen. 😩. Ik heb er mijn voetjes laten in koelen
Ik hoor en zie ondertussen dat mijn collega's serieus werk verzetten. Houden zo.
Ik weet niet of de stappenteller juist is, maar ik heb geen goesting om dit iedere dag mee te tellen. Alhoewel je daar wel de tijd voor hebt onderweg☹.
Vandaag de Rioja verlaten. We zijn nu in Castillië, meer bepaald de provincie Bourgos. Op de route voor de derde dag op rij de 2 pelgrims te paard ontmoet. In Roncevalles moest je een fiche invullen of je te voet, per fiets of te paard was. En jawel er zijn er te paard.
Gisteren genoten van de familiale sfeer in de kerkherberg. De overnachting, het avondeten en het ontbijt waren gratis. Alleen geef je wat je wil, een donativo en deze moet dan dienen om het eten van de pelgrims vandaag te voorzien van eten. Gisteren was het een streekgerecht op basis van aardappelen. Zou het vandaag iets meer zijn ?
Het slapen op een mat bij het altaar met uiteindelijk een 10 personen is al bij al meegevallen. Het was er zeer rustig.
Maar vanavond heb ik een éénspersoonskamer in een privé-hotelleke voor 18 euro gevonden. Een echte luxe als je eens je rugzak volledig kunt leegmaken, als je een douche en een WC hebt, die je niet moet delen met 50 mannen en vrouwen, als je voor het eerst in 10 dagen je voetjes in een koud voetbadje kunt steken. Absolute luxe. De gastvrouw zal zelfs mijn was doen voor die prijs 😊.
Velen vragen hoe het is met de voetjes? Ik stuur een paar foto's door, ze zouden deugd hebben om een paar dagen te rusten, maar we moeten verder.
Gisteren nog pijn aan de voeten. Vandaag bij de start een andere pelgrim ontmoet, die me zei om hetgewicht van mijn rugzak te verleggen van rechts naar links en ja het lukte. Hij kon me zowaar niet bijhouden. Dat is één van de verhalen, die je leest over wonderbaarlijke ontmoetingen op de camino. En zowaar 6,5 km verder gegaan dan het boekje.
Vanmiddag Santo Domingo de la Calzada gepasseerd maar niet zonder drie euro te betalen om de kathedraal binnen te gaan met het kippenhok met levende kip en haan. Dat is gebaseerd op een echt verhaal van een Duits echtpaar, dat hier sliep in een herberg, samen met hun zoon op weg naar SdC. De dochter van de herbergier haar oog laten vallen op de zoon. Omdat hij natuurlijk (?) niet inging op de avances, verstopte ze een zilveren beker in zijn rugzak. Maar die werd gevonden en de zoon werd opgeknoopt. Zijn ouders trokken verder naar SdC. Bij hun terugreis ontdekten dat hun zoon nog leefde. De Jacobus had hem al die tijd onzichtbaar ondersteund. Het verhaal kwam ter ore bij een ongelovige bischop, die juist een kip en een haantje aan het spit at. Hij zei:
als dat waar is, dan kunnen deze kip en haan terug vliegen en jawel het zijn deze kip en haan, die hier in de kerk leven. En als de haan kraait als je in de kerk bent, dan heb je een voorspoedig leven. Vanmiddag heeft ze maar een klein beetje gekraaid😡.
Dus voor alle veiligheid ben ik maar een dorp verder gewandeld.
En wat een geluk. Iedereen hier klaagde over een vuile donkere albergue of een overvolle kerk. En alle gewone slaapplaatsen in de kerkruimtes waren volzet. Maar ze hebben voor mij ( ik was één van de laatste) de deuren van de kapel open gedaan en ik mag slapen bij het altaar, voorlopig alleen met een dame uit Dresden....
En het is niet verboden voor de volgers om eens een mailtje te sturen, he...
Een lange dag stappen, van 7 uur tot iets na 15 uur.
Zoals gisteren, vandaag terug in een private albergue, is wel 10 euro per nacht ( ter vergelijking 6 euro in een gemeentelijke albergue) maar het is wel rustiger. Alhoewel als ik de blik van de kamergenoten vanmorgen zag, moet ik vannacht serieus gesnurkt hebben. In had gisterenavond dan ook genoten van mijn menu perigrino van 10 euro met een voorgerecht (asperges), hoofdgerecht (steak met wat ze hier frietjes noemen) en een dessert (taartje) en jawel 1 fles wijn.
Voor alle duidelijkheid is de streek zeker ook eens te bezoeken op een ander moment alleen al om zijn cultuur-historische rijkdom.
Vandaag in de wijnstreek is de druivenpluk al begonnen, een bepaalde witte druif.
Ook vernomen op de camino. Joan uit Australië, die onze kamer deelde in Los Arcos zegt dat ze een oom heeft in haar thuisland, die sprekend op mij gelijkt. Maar is wel ouder. Ik vraag me dan ook af hoe ik er binnen 10 jaar zal uitzien. Ria ook waarschijnlijk. Als we nog eens op dezelfde locatie slapen, zal ze me een foto tonen. Ondertussen wandel ik hier waarschijnlijk de camino als Uncle Dennis....
Deze morgen vroeg gestart in het donker, zonder ontbijt en zonder rekening te houden dat het eerste dorp pas na 10 km lag en dat ik eerst de berg op moest om mijn aadrijkskunde op te frissen om te weten wat een meseta is. Gelukkig staat er soms aan de kant van de weg een standje, dat koffie of fruit aanbiedt. Het is gratis, maar je mag natuurlijk een bijdrage geven, die je zelf wilt.
Nu in Castrojeri na een eenzame tocht:slechts 2 dorpen tegengekomen, weinig pelgrims te voet, wel voorbijgestoken door een aantal MTB-ers. Het vervallen klooster van San Anton gepasseerd. Daar zetten de monniken in nissen langs de weg brood en wijn klaar voor de pelgrims. Wat waren de pelgrims vroeger toch in de watten gelegd ? Nu stond er nog wijn en brood, maar het klooster is al honderden jaren vervallen. Ik heb die dan ook wijselijk laten staan. Er was wel nog een albergue in de ruïne, maar slechts aan te bevelen bij zeer goed weer (volgens mijn reisgids).
Mijn plan om vandaag Hornillos del Camino te bereiken is ietwat mislukt. Gestrand op 8,2 km in Rabé. Maar het was echt te warm. Na de middag is het moeilijk om nog veel km te malen.
Vandaag 15 km te kort gewandeld om een etappe te kunnen inwinnen. Dat lukt me nog niet. Vandaag was het wel een geaccidendeerd parcours. Twee hoogtes - eerste 1162 m, daarna nog eens 1078 m.
Ik weet niet of de stappenteller juist is, maar ik heb geen goesting om dit iedere dag mee te tellen. Alhoewel je daar wel de tijd voor hebt onderweg☹.
Gisteren nog pijn aan de voeten. Vandaag bij de start een andere pelgrim ontmoet, die me zei om hetgewicht van mijn rugzak te verleggen van rechts naar links en ja het lukte. Hij kon me zowaar niet bijhouden. Dat is één van de verhalen, die je leest over wonderbaarlijke ontmoetingen op de camino. En zowaar 6,5 km verder gegaan dan het boekje.
Een lange dag stappen, van 7 uur tot iets na 15 uur.
