Waarom deze blog? Voor mezelf, verwerking en frustraties van me afschrijven. Voor iedereen die op de hoogte wil blijven. Voor anderen, misschien een hulp, een herkenningspunt. Voor iedereen die ons steeds steunt. Voor alle helpende handen. Voor mijn 4 andere schatten. Voor Jitske!
De nacht is eigenlijk erg goed geweest. Je hebt de hele nacht geslapen... Ik vind je er al beter uitzien dan gisteren. Je wordt gewassen en verzorgd. 1 infuus mag al uit! Plots ben je toch niet meer zo comfortabel, je wil met rust gelaten worden. Met je "vrije" arm doe je teken dat we weg moeten. Erg gezellig voor je oma, die je komt bezoeken.... De hele voormiddag bestaat uit slapen, kneuten en mensen wegjagen.
Plots komt een verpleegkundige melden dat je straks nog eens geprikt moet worden. Je kalium staat te hoog! Fuck, ik flip! Niet opnieuw. Krijg mega flashbacks. Dat hele kalium - natrium gedoe gaat toch niet opnieuw beginnen he?
Kort na de middag laat ik je achter bij papa en ga met oma iets eten. We zijn net klaar eten als je papa belt. Dr. va Laecke is langs geweest en je bent wakker. Op de kamer wacht me een verrassing: je bent goed wakker en vrolijk! Beetje prutsen, lachen, kussen met de muis... Wat is het heerlijk om een stukje van de echte Jits te zien.
Volgens dr. van Laecke verloop je herstel volgens planning. Ook de verhoogde kalium is iets wat vaker gebeurt en moet even opgevolgd worden.
Je maagsonde mag afgeklemd worden, als dat goed gaat voor een aantal uren mag je starten met drinken! (het is nu 14u) Je bent een paar uur goed wakker en alert. Een opluchting!
In de late namiddag gaat het steeds minder goed met je. Je ziet dat je niet comfortabel meer bent. Zucht...
Rond 18u begin je over te geven. Alllemaal gal en vieze groen/bruine smurrie. Ik ga snel op zoek naar de verpl. Je maagsonde blijft toch nog even toe staan, mss is het zo wel weer over.... Kort daarna moet je nog 2 keer overgeven en wordt de maagsonde terug aan de zak gekoppeld. Zelfs nu ze openstaat moet je nog 2 keer overgeven, mijn arm dutske toch. Maar dat was allemaal nog niet erg genoeg... Je infuus is gesneuveld en je bloed moet nog eens gecontroleerd worden! 4 verpleegkundigen aan je bed. 1 ziet het totaal niet zitten om je te prikken. De andere eerst wel, maar krijgt dan mega den bibber en haakt ook af. Je linkerhand staat vrij gezwollen door het vorige infuus, je rechterarm staat vol met uitslag, je rechterhand mag van mij niet. 1 verpleegkundige is erg zelfzeker en snel dat snel even oplossen! Ze probeert in je rechter voet. Toch niet...
De andere verpleegkundige probeert in je andere voet, ook geen succes. Ze beslist dat ze nog 1 keer een poging waagt, anders wachten we op dokter (die vast zit op spoed). Een wonder! Het lukt! Snel bloed opvangen voor een labo en infuus plaatsen. 3e keer, goede keer!
Je bent echt niet lekker en de kinderarts komt even langs. Ze schrijft je zwaardere pijnmedicatie voor.
We installeren je en uiteindelijk val je slaap.
Het was een zware avond en je slaapt de hele nacht door....
Uiteraard was het vandaag een heel erg vermoeiende dag met heel veel emoties! Maar ik heb zo'n geweldig gevoel over de mensen die vandaag voor je gezorgd hebben. De mega vriendelijke ok verpleegkundige, de superoplettende verpleger van recovery. De verpleegkundige van de afdeling die er alles aan doet om je zo comfortabel mogelijk te maken. En de bijna kinderarts (een andere dan woensd) die oprecht bezorgd is. Dr. Raes komt nog even langs om te kijken hoe het gaat. En dan de man op wie we zaten te wachten: dr. van Laecke. Hij verteld ons dat de ingreep erg goed verlopen is, de appendix was perfect om te gebruiken en er is een hele mooie doorgang gemaakt! Veel hangt natuurlijk af van hoe alles geneest, maar het ziet er goed uit!
Ook niet te vergeten al die lieve mensen die berichtjes hebben nagelaten, bedankt!
Rond 18u ga ik even op bed liggen om wat tv te kijken, ik val bijna in slaap. Ik besluit te eten, pyjama aan en dan beetje verder tv kijken. Ik val vast snel in slaap dan en dan heb ik tenminste wat slaap achter de rug, mocht je een moeilijke nacht hebben... Net als ik aan het eten ben, word je wakker. Je wil echt niemand om je heen en stuurt je papa weg. Ik moet bij je zitten, zonder tv, boek,... Gewoon er zijn. Een uurtje later val je in slaap en slaapt de hele nacht door. Ik ben doodmoe, maar kan niet in slaap vallen. Pas na 2u gaat ook bij mij het licht uit....
Het was een korte nacht voor iedereen....Vandaag rond 6u30 krijgt Jits haar Minirin (helpt haar bloed een beetje te stollen) in de hoop dat die straks bij de ingreep extra bloedingen tegenhoudt. Rond half 8 worden we opgehaald en beginnen we aan een tocht naar de andere kant van het Uz. Ondertss groeit het besef dat, na vandaag, niets nog hetzelfde zal zijn... We moeten nog even wachten en dan is het zover, ze komen ons halen. Ik ga mee en zoals we van je gewoon zijn ben je de perfecte patiënt! Je slaapt mega snel. Het is nu half 9. De moment dat jij je ogen sluit, vullen de mijne zich... Een stortvloed aan tranen! Een lieve verpleegkundige brengt me naar je papa en zegt ons te zullen bellen als de ingreep klaar is. Spannende uren breken aan... Ik val in de armen van Ronald en kan alleen maar wenen, wenen, wenen,... We komen even op adem en gaan naar beneden, even hapje eten. Letterlijk een hapje.... Daarna nog even terug naar de kamer, proberen om tot rust te komen, maar het blijft bij een poging. Rond half 11 besluiten we terug naar de wachtzaal te gaan, we willen dicht bij Jits zijn. Andere ouders wisselen elkaar af en vertrekken na max een half uurtje wachten. Voor ons blijft het wachten duren.... Ik zet mijn mp3 op en sluit me af... Om 11 uur gaat mijn gsm! Ik ben zo zenuwachtig dat ik amper kan oppakken. Het is de verpl, de ingreep is afgelopen en Jits wordt nu wakker gemaakt. Over een kwartier zal ze op recovery zijn en komen ze ons halen. Nog even en ik zie mijn popje! Ik kijk op mijn gsm en zie dat het 11u20 is. Rustig Katrien, da's maar 5 min.... 11u25 11u28 11u30 zenuwen! 11u32 11u38 ik flip! Het duurt veel te lang, ik wil NU weten hoe het is en ik wil haar NU zien. Ik kan echt niet meer en sta op het punt om er onderdoor te gaan. Van R mag ik nog niets gaan vragen. We spreken af dat ik het om 11u45 ga vragen. En dan plots komt er een verpleger "familie van Jitske Drappier?" "JA!" "U mag meekomen" Oef, eindelijk! Ik spring bijna over de verpl zijn hoofd. Mijn prutske!
Jitske ligt nog te slapen, er mag 1 iemand bij haar blijven op recovery, maar we mogen wel even snel allebei gaan kijken. Het is nu net geen 12u. Ik blijf als eerste. Ik bestudeer Jits grondig en kijk naar haar navel. Van haar navel ben ik aangenaam verrast, je ziet niet zo heel veel met het verband, maar het ziet er netjes uit. Verder ziet ze er niet zo geweldig uit: maagsonde, veel petichiën in haar gezicht, in elke arm een infuus, troep rond de oogjes, kaken,... Maar hey, wie ziet er wel goed uit na een ingreep?
Ik ben er nog maar net als Jits begint te kokhalzen. Gelukkig staat de verpleger vlak bij, we rollen haar op haar zij en ze krijgt direct medicatie tegen de misselijkheid. Verder is het slapen, slapen, slapen en nog eens slapen... Heel af en toe gaan je oogjes open, maar of je je daar bewust van bent? Ronald (die ziek is) probeert op de kamer wat te gaan rusten. Rond 14u wisselen we. Ik ga een broodje halen, eet het op terwijl ik naar de kamer loop om mijn boek te halen. En dan het hele eind weer terug.... Dan wisselen we alweer, zodat Ronald nog wat kan rusten.
Ik lees, kijk rond, kijk buiten, snooze een beetje en wacht... Vooral veel wachten.... Rond 17u komt de anestist. Jits slaapt nog steeds, maar haar waarden zijn stabiel en de urineproductie is goed. Je mag naar je kamer! De verpleging is er snel en weg zijn we!
Op je kamer wordt je helemaal opnieuw geinstalleerd, lekker comfy! Omdat je al verschillende rode plekken hebt van het liggen, gebruiken we kussens om je goed te leggen en smeer ik je helemaal in. Eigenlijk wil je vooral gerust gelaten worden en na een tijdje stuur je je papa weg. Je moet nog eens geprikt worden, maar daarna slaap je terug in en blijft lekker slapen, de hele nacht.
De bedoeling was om de blog van het verleden volledig bij te werken voor de opname. Maar ik ben ziek geworden en het schrijven van de blog was (mentaal) vermoeiender dan gedacht... Ik probeer nu het heden bij te houden en af en toe verder te werken aan het verleden. In de titels staat steeds de datum om het iets duidelijker te maken...
Pff, de 1ste dag en volop frustraties! Hier aangekomen rond 16u30. Kamer toegewezen gekregen, alles overlopen, bloeddruk, gewicht... Anesthisist, Dr. Raes komen langs. Alles gaat vlotjes! Dan ontstaat er plots verwarring, moest ze eigenlijk wel nuchter zijn sinds deze morgend, moet ze kleanprep krijgen, infuus of slotje,...? Het begon zo goed, maar nu zakt de moed me in de schoenen... Omdat Jits sinds vanmorgend nuchter is, lijkt het dr. Raes toch beter om een infuus te starten en geen slotje. De verpleegkundige zoekt al naar aders, zonder groot succes... Maar de kinderarts (in opleiding) gaat het infuus prikken. Ze twijfelen nog om het onder kalinox te doen. Euh, pardon? Wat door 1 verpleegkundige kan, zou nu onder lachgas moeten... Gelukkig zegt de verpl dat het volgens haar niet nodig is... Ik zeg heel vaak en duidelijk dat het infuus in Jits haar linkerarm moet. Met links kan ze bijna niets, dus maakt niet uit. En rechts doet ze "doeke duim". Drie keer raden waar het infuus zit? Juist ja, rechts.... Het prikken lukt niet vlot en de kinderarts begint te peuteren. Ik zie aan Jits dat ze pijn heeft en mijn geduld raakt op. Ik floep eruit " zal ik anders iemand bellen die haar al 5 jaar prikt?" De kinderarts zegt, wij doen hier niet anders, het zal wel lukken". Tja, dat heb ik op de poli en het dagziekenhuis al ervaren... De kinderarts zegt:"gelukt" . Mama zegt :" maar hoe"... Dan mag Jits een prik kado kiezen of beter een prik prul... Gelukkig is Jits altijd blij met een stuiterballetje. Misschien een tip voor iemand met veel geld: vul de prik kadotjes eens aan met leuke dingen... Dan volgt de grootste uitdaging: op 3 uur tijd 1 liter kleanprep drinken. In het begin lukt het drinken erg goed, maar rond 21u30 heeft Jits het echt wel gehad. Er komt amper stoelgang en haar buikje staat mega opgeblazen. De (bijna) kinderarts komt nog eens kijken, maar ziet geen probleem en Jits moet verder drinken. Ik probeer Jits te stimuleren om te drinken, maar kan er zelf niet meer achter staan. Ze heeft genoeg, zit echt vol en is doodmoe! Rond 22u15 komt de nacht even langs, ook hier geen gehoor naar mijn verhaal... Jits moet de laatste 200ml nog opdrinken. Ik zet mijn gsm om de 5 minuten en spreek met Jitske af dat ze dan telkens 5 slokjes drinkt. Ze probeert het echt wel, maar het kost haar verdomd veel moeite. Na slok 15 gebeurt wat ik 29 slokken geleden al verwachtte: ze geeft over! Ik roep de verpl en zij besluit de dokter te bellen. Om 23u komt dan de beslissing dat Jitske mag stoppen en mag gaan slapen. Ze hoefde blijkbaar niet helemaal "proper" te zijn en de liter niet volledig op te drinken. Jammer dat Jitske eerst moet overgeven en oververmoeid moet zijn voor ze dit beslissen....
Samenvatting: Communicatie blijft altijd een zwak punt! Vraag de dokter om alle instructies geschreven mee te geven, zo kan er geen verwarring ontstaan. Doe het (slimme) voorstel om kinderen thuis klaenprep te laten drinken of start direct als ze opgenomen worden (en niet na 3 u) Vraag u prive verpleegster mee of laat een slotje prikken in Sint Niklaas.... Als je na 18u30, wanneer uw kind geinstalleerd is, wil eten, hen je pech! Of je kan zoals ik een peer eten...
Donderdag rond 22u, bel ik nog even met de afdeling om te vragen hoe het met je gaat. "Het gaat goed en je hebt rond 20u, 20ml via je maagsonde bijgekregen". Euh, pardon, je wat? Niemand die het blijkbaar nodig vond om ons dit even te melden? 's Nachts wordt er ook nog een infuus met NaCl geplaatst, want blijkbaar kan je geen vocht bijhouden.
Je ligt trouwens op een afdeling die in het weekend niet open is, zou je dan vrijdag naar huis mogen?
Als ik vrijdag aankom in het ziekenhuis breekt mijn hart. Infuus, maagsonde en overal plakkertjes van te prikken, zelfs op je hoofd...
Vrijdagavond ga je naar een andere afdeling. Ik breng de dagen op automatische piloot door. Heen en weer naar het ziekenhuis, wenend naar huis en 's nacht huilend in slaap vallen...
De dagen zijn voor jou allemaal hetzelfde. Wat je niet uit je fles drinkt, krijg je bij met de maagsonde. Je hebt nog infuus en er wordt 3 maal per dag bloed geprikt om je kalium en natrium te bepalen. En dagelijks een urinestaal....
Donderdag 6 september 2007. Om 11 uur hebben we een afspraak met dr. Raes, zij blijkt afwezig te zijn en we worden gezien door dr. Maheur. Urine word nagekeken en de echo nieren gemaakt. Je nieren blijken echt niet goed te zijn en dan komen woorden die ik nooit had verwacht: je moet terug opgenomen worden....
Je slechte nieren, urinestaal en te lage vochtinname doen besluiten dat het echt niet veilig is om je thuis te laten. Er moet worden uitgezocht wat er aan de hand is. Je kalium waarden blijven te hoog, wat hartritmestoornissen zou kunnen veroorzaken. Op de moment dat de dokter belt met de afdeling, drink je net je flesje leeg. Als ik hem hoor zeggen: "slechte drinker, drinkt flessen nooit leeg", gooi ik de fles naar z'n hoofd. Zie je fles? Fles leeg, probleem opgelost...
Jammer genoeg blijkt het niet zo simpel te zijn.
Ik loop als verdoofd door de gangen. Hoor amper wat er tegen me gezegd wordt en op dat moment interesseert het me eigenlijk ook niet. Ik wil gewoon met je naar huis! Ik word gedwongen om een yoghurttje te eten, maar na 2 happen ligt het al als een blok beton op mijn maag.
Dr. Raes komt nog langs, maar ik heb geen idee meer wat ze me op dat moment verteld heeft.
Ik zeg dat ik van alles op de hoogte wil gehouden worden, zelfs is het middernacht! Dan volgt weer het meest verschrikkelijke: afscheid nemen... Het went echt niet en blijft even hart brekend... In de auto val ik huilend in slaap.
Oma gaat Laïs van school halen, ik ga met Jitske naar huis. Ik heb je net lekker in je parkje gelegd als mij gsm gaat, dr. Covents.... Deze morgend is er nog een bloedafname gebeurt als laatste controle en er blijkt "iets" niet goed te zijn... Of we kunnen terug komen om Jits nog eens te laten prikken, want de afwijkende waarde kan ook aan het prikken liggen.
Na de middag ga ik samen met oma en Laïs terug, de hoofdvrouw prikt je bloed. Daarna gaan we nog even langs de Paradisio, nog een beetje spullen halen. En vooral een hele hoop extra dekentjes om je lekker warm te houden....
Terug thuis gaat mijn gsm, weer dr. Covents... Are you kidding me? Je bloedwaarden zijn nog steeds niet goed en je moet nog eens geprikt worden...
Dr. Covents is vandaag van wacht en me mogen vanavond op het gemakje langs komen. Rond een uur of 8 staan we in het ziekenhuis en prikt de dokter je. We moeten de resultaten even afwachten in het ziekenhuis... Blijkbaar heb je een probleem met je kalium (te hoog) en je natrium (te laag). Het staat iets stabieler nu, maar nog steeds niet goed....
Dr. Covents heeft al overlegt met dr. Raes uit het Uz Gent. We moeten morgen langskomen om een echo van je nieren te laten maken.
Ok, we gaan voor een echo morgen en dan is het echt wel klaar!
Woensdag 5 september 2007. We gaan vandaag naar huis, je hebt er 7 dagen antibiotica opzitten. Navel is mooi genezen en je bloedwaarden zijn altijd ok gebleven! Je infuus hebben ze vannacht laten"sneuvelen". Je moet nog een week antibiotica nemen en dan nog eens op controle komen.
De maxi cosi staat al de hele tijd ingepakt in de auto, naast het onderstel van de buggy. Ik sta op de parking van het ziekenhuis te sukkelen om de maxi cosi op het onderstel te krijgen. Ik hoop dat niemand me ziet. Ik ben bang dat ik je niet mee krijg naar huis...
En weg zijn we! Klaar om een nieuw leven te beginnen, klaar om deze boze droom achter ons te laten...
De dagen die volgen na het ontdekken van je navelabces, verlopen allemaal hetzelfde. Elke voormiddag en avond ben ik aan je couveuse te vinden. Daar tussen doe ik huishoudelijke klussen en zorg voor Laïs... 1 ding blijft constant, afscheid van je nemen blijft hartverscheurend...
Donderdag is het resultaat van je uitstrijkje er: je krijgt de verkeerde antibiotica en er word andere gestart. Zucht... (Er worden 2 soorten antibiotica gecombineerd, die de meest voorkomende bacteriën dekken. 1 van beiden blijkt dus niet goed te zijn en word vervangen)
Het kapsel blijkt 5mm diep te zijn en is op vrijdag amper gekrompen. Ik krijg telefoon van de kinderarts (net als ik in de auto zit): "als het kapsel tegen maandag niet kleiner is, moet je naar een Uz... Ik rij huilend verder naar huis en eigenlijk is het een wonder dat ik thuis geraakt.
Gelukkig komt er iemand op het idee om een wiek in je navel te plaatsen! Dit werkt erg goed en op maandag is het kapsel nog maar 2 mm diep! We zijn op de goede weg!!!
Je gewicht schommelt rond de 2350 gr en je drinkt erg slecht. Maar je krijgt veel vocht, zware antibiotica,... Gewicht en voeding komen nog wel!
Dinsdag 28 augustus 2007 Woehoe, vandaag naar huis! (We moeten voeding en temperatuur in de gaten houden en volgende week op controle komen.) Ronald gaat een paar uurtjes werken en komt ons daarna halen. Ik pak alles alvast in, ik moet nog douchen, Jitske klaarmaken en dan afwachten en wegwezen.
Of dat was toch het plan....
De verpleegkundige komt langs, maar ik wil Jitske graag zelf wassen en klaar maken. Ze besluit onze bedden al te doen. Door het vele lampen is de navelstreng (stompje) er erg snel afgevallen. Het zag al een beetje rood, maar nu ziet het er echt niet goed uit! Tineke (de verpleegkundige) staat normaal gezien op pediatrie en besluit advies te gaan inwinnen bij de vroedvrouwen. Toevallig passeert dr. Covents en neemt zij een kijkje naar de navel. Ze vraagt een compresje en wrijft het korstje van de navel... Er komt een heleboel etter vanonder het korstje vandaan. (Ik denk nog: geef ons een hoop producten mee en we verzorgen het thuis.) De sfeer slaat om, de vroedvrouw zegt: "dit heb ik inde bijna 30 jaar dat ik hier werk nog nooit gezien".... Dr. Covents vermoed dat de enig optie een infuus met antibiotica is, maar belooft uit te zoeken of er andere opties zijn...
Ik blijf met Jits alleen achter op de kamer en kan alleen maar denken: "dit is niet goed, dit is echt niet goed". Ik begin te wenen en druk je dicht tegen me aan. Dit kan echt niet waar zijn... Ik bel Ronald, die gelooft me eerst niet... Een uur geleden was alles nog prima en nu is er plots een groot probleem? Hij komt zo snel mogelijk.
Dr. Covents komt terug en zegt dat er echt geen andere optie is. Jitske moet in de couveuse en 7 à 10 dagen antibiotica krijgen. Toen viel de hemel dus op mijn hoofd! De vroedvrouw komt haar halen en prikt een infuus. De couveuse van de voorbije nachten, is net naar een ander kindje gegaan. De couveuse aan het raam wordt je verblijfplaats voor de volgende dagen...
Ik bel Ronald verschillende keren en die haast zich om naar het ziekenhuis te komen. Ik neem alvast plaats naast de couveuse. Kan ik hier de volgende 7 dagen niet gewoon blijven zitten? Ik wil niet weg, wil alleen maar bij je zijn...
Ronald is er en wel zitten naast de couveuse, aanraken door de gaatjes en toch eventjes gepakt. En dan komt het moeilijkste; Jitske achterlaten... Ik voel mijn hart echt breken en weet niet hoe het verder moet....
We besluiten om langs het stadhuis te rijden en Jits te gaan aangeven. Nu bestaat ze tenminste officeel... Boodschappen doen slaan we over, eten is nu wel het laatste waar we aan denken... Als we thuis komen, gaat Ronald even op bed liggen. Ik begin als een gek op te ruimen, uit te pakken, wassen,... Als je thuis komt, zal ik er klaar voor zijn!
's Avonds rij ik nog eens terug naar het ziekenhuis. Ik knuffel je, zit naast je en kijk naar je... En dan is het moment terug om afscheid te nemen. Daar gaat weer een stuk van mijn hart! Wat ik nu voel is met geen woorden te beschrijven!
Zo, daar ben je dan! Ik krijg niet echt lang te tijd om je te bewonderen, want je wordt meegenomen voor verder onderzoek. Vooral je temperatuur lijkt nogal een probleem... Je eerste nacht mag je al direct door brengen in de couveuse! Gelukkig voel ik me prima en kan ik dus regelmatig bij je op bezoek komen. Maar je mag echt niet uit je bakje uit.
De volgende morgend mag je bij me op de kamer. Omdat je temperatuur laag blijft, moet je (een hele hoop) extra dekentjes op je bedje om je lekker warm te houden.
Je bent een hele rustige, kleine beeb. Als je "weent", klink je als een puppy. Flesje drinken lukt je niet zo geweldig goed en gaat erg traag! En je temperatuur blijft laag. We moeten alles noteren, zodat het kan opgevolg worden. Je krijgt een wiegedoodmonitor, weer een kind met zo'n vervelend bakje... Ook je bilirubine is te hoog. De hele namiddag (13u-17u) en nacht krijg je fototherapie. Ik vind het niet leuk je zo vaak te moeten missen, maar ach ja, die paar dagen... Je zus moest trouwens ook lampen (iets minder vaak) en was ook een slechte drinker. 't Zal in de genen zitten zeker?
De momenten dat je bij me op de kamer bent, koester ik. Meestal breng je die op mijn buik door, gezellig samen. Ik heb me voorgenomen om mega van je te genieten en dat doe ik!
Na een lange periode van "zangerschapsbraken" (lees: de ziel uit je lijf kotsen) en een opname in het ziekenhuis gaat het goed. Ik voel me steeds beter en krijg eindelijk terug energie. Met Jitske gaat het nog steeds prima, al lijkt het alsof je nogal snel wil komen. Al veel te vroeg zit je klaar en heb ik lichte voorweeën. We moeten 2 dagen het zienhuis in, daar krijg ik inspuitingen om je longen sneller te laten rijpen.Ik krijg de raad om het rustig aan te doen. Net nu ik weer energie heb... Ik moet nog steeds zeer regelmatig op controle en aan de monitor. De laatste tijd zijn je harttonen redelijk vlak. Na de laatste monitor is de gyneacoloog toch een beetje ongerust. Hij besluit om te strippen. Als er vanavond (donderdag 23/08) enige verandering te zien is, zal ik dit weekend bevallen. Gebeurt er niets, krijg ik morgenvroeg als eerste een keizersnede. Spannend.
Onderweg naar huis voel ik vanalles in mijn buik (het is dan ong. 13u30). Vast inbeelding, alsof ik nu al wat kan voelen. Ik ga Laïs halen bij opa en besluit thuis alles in orde te maken. Ik werk alle strijk af, leg voor een hele week kleren klaar voor de kindjes. Stapeltjes voor elk kind, met naam, voor mooi weer, kou, regen,... Ik overloop mijn bevallingskoffer nog eens. Dan is alles tenminste in orde en kan ik rustig bevallen. Tijdens mijn klusjes merk ik dat ik regelmatig "trekkingen" in mijn buik heb. Maar niets van pijn, niets aan de hand dus...
Ronald moet vandaag laat werken. Ik bel hem en zeg dat hij om half zeven moet thuis zijn. Ik moet om 19u terug aan de monitor en zou hem er toch graag bij hebben. Ik bel naar oma en vraag of zij vanavond op Laïs kan komen passen kan zij lekker thuis blijven. Beiden zijn erg ongerust. Ik beloof hen op de hoogte te houden. Oma moet nu een uurtje naar een vergadering en is vanaf 17u terug bereikbaar.
Ik voel me toch niet zo lekker. Ik verlies een beetje vocht en moet om de 5 min. naar de w.c.. Ik vind ook niet echt een makkelijke houding in de zetel en hang wat rond. Laïs wordt er een beetje ongerust van. Zou het dan toch? Maar nog steeds geen pijn, niets aan de hand dus...
Ja, het is 17u! Ik bel oma terug om te vragen of ze zeker komt. Volgens oma heb ik al regelmatige serieuze weeën, ik moet nl. regelmatig even stoppen met praten aan de telefoon. Oma wil een ziekenwagen bellen om me naar het ziekenhuis te brengen. Dat zie ik echt totaal niet zitten! Ik ga echt niet met m'n dikke ton op een brancard in een ambulance, met Laïs erbij, terwijl de hele buurt staat te kijken. Ben je gek? Ik heb niets levensbedrijgend hoor! Ik wacht wel tot ik om 19u aan de monitor moet.
Een kwartier later staat Monique (vriendin van oma) aan de deur. Zij heeft van oma de opdracht gekregen om me naar het ziekenhuis te brengen. Laïs kan bij Eric (man van Monique) wachten op oma. Ronald krijgt de opdracht om naar huis te gaan en te douchen (geen flashy werk kledij op de 1ste babyfoto's aub!). Hij kan dan met onze auto en mijn spullen naar het ziekenhuis komen. Zo'n baby valt er echt niet zomaar uit hoor! Het duurt vast nog uren en ze doen nog wat onderzoeken...
Rond 18u15 komen we aan in het ziekenhuis. Ronald staat me aan de deur op te wachten met een rolstoel. (het leek hem toch beter om direct naar het zieknhuis te komen) Ik wil liever stappen, maar krijg een verbod van manlief. Ik wil me laten inschrijven aan de balie, maar krijg van de bediende het advies om eerst te gaan bevallen. Op materniteit zegt de vroedvrouw :"We zullen u eens onderzoeken." (told you so) Op het moment dat ze de band van de monitor wil aanleggen, krijg ik een wee. Haar reactie: "Oei, jij bent wel al heel ver in de arbeid". Ze besluit te toucheren, 7 cm ontsluiting! Er wordt van collega gewisseld en opnieuw getoucheerd. 9 cm! De vroedvrouw gaat het verloskwartier in orde brengen en de gyneacollog bellen. Ze meld ook nog even dat er geen tijd meer zal zijn voor een epidurale. (dat lijkt me nu ook niet echt nodig...)
Ik word naar het verloskwartier gebracht. De gyneacoloog komt aan, hij was net consultatie's aan het doen! (sorry aan iedereen die bij hem zat te wachten) Na 3 keer persen is het zover! Daar is ze dan!
Jitske Drappier
geboren op 23 augustus 2007 om 18u57 46 cm en 2kg480
Wat zeg je tegen iemand wanneer die verteld over z'n kind met problemen? Volgende dooddoeners dus NIET!
. Ach ze kunnen tegenwoordig zoveel... Ja, maar heus niet alles.
. Het komt allemaal wel goed.... Euh, nee, sommige aandoeningen zijn nu eenmaal blijvend.
. Zo'n kinderen zijn gelukkig op hun eigen manier... En da's een levensdoel op zich.
. Ik zou het niet aankunnen, een kind met een problematiek. En aan ons hebben ze het eerst gevraagd.
. Ze doet het toch goed? Ja, maar er zijn veel meer problemen dan vooruitgang.
. Je ziet er niets aan. 1. Kijk dan maar eens goed. 2.Omdat je aan de buitenkant niets ziet, in de binnenkant vast ok.
Het zou zoveel leuker zijn als mensen echt vanuit hun hart zouden reageren. En daar mogen gerust wat vloeken tussen zitten! Ik zou veel meer hebben aan een "f*ck, da's echt wel klote" dan aan "och, het komt wel goed...
Pfff, ik heb het zo gehad! Alsof een kind "met een aandoening" hebben nog niet erg genoeg is, krijg je er nog een heel pakket bovenop. Natuurijk heb je de constante ,extra, zorgen. Maar ook véél administratie, een hele boel dingen om te regelen. En héél véél om zelf uit te zoeken en aan te denken. En stel dat je iets over het hoofd ziet! Om gek van te worden.
Ik weet niet waarom, maar de laatste tijd, lijkt het allemaal veel moeilijker en zwaarder om te (blijven) dragen... I need a break! En dan geen vakantie break, maar gewoon een stop van zorgen, ongerustheden, papieren, therapiën, slecht nieuws,...
Jitske heeft een chromosomale aandoening. Een duplicatie op de lange arm van chromosoom 10. Deze aandoening is wereldwijd nog niet bij iemand anders vastgesteld. Een uniek geval dus! Als gevolg hiervan heeft Jitske een taal-, ontwikkelings- en motorische achterstand. Blaas- en nierproblemen. Een (ook ongekende) bloedstollingsstoornis. En enkele bijkomende kleine problemen...
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Gewoon omdat ik het wel schattig vond...
Donderdag rond 22u, bel ik nog even met de afdeling om te vragen hoe het met je gaat. 
Dinsdag 28 augustus 2007
Zo, daar ben je dan! 
