Waarom deze blog? Voor mezelf, verwerking en frustraties van me afschrijven. Voor iedereen die op de hoogte wil blijven. Voor anderen, misschien een hulp, een herkenningspunt. Voor iedereen die ons steeds steunt. Voor alle helpende handen. Voor mijn 4 andere schatten. Voor Jitske!
Na een lange periode van "zangerschapsbraken" (lees: de ziel uit je lijf kotsen) en een opname in het ziekenhuis gaat het goed. Ik voel me steeds beter en krijg eindelijk terug energie. Met Jitske gaat het nog steeds prima, al lijkt het alsof je nogal snel wil komen. Al veel te vroeg zit je klaar en heb ik lichte voorweeën. We moeten 2 dagen het zienhuis in, daar krijg ik inspuitingen om je longen sneller te laten rijpen.Ik krijg de raad om het rustig aan te doen. Net nu ik weer energie heb... Ik moet nog steeds zeer regelmatig op controle en aan de monitor. De laatste tijd zijn je harttonen redelijk vlak. Na de laatste monitor is de gyneacoloog toch een beetje ongerust. Hij besluit om te strippen. Als er vanavond (donderdag 23/08) enige verandering te zien is, zal ik dit weekend bevallen. Gebeurt er niets, krijg ik morgenvroeg als eerste een keizersnede. Spannend.
Onderweg naar huis voel ik vanalles in mijn buik (het is dan ong. 13u30). Vast inbeelding, alsof ik nu al wat kan voelen. Ik ga Laïs halen bij opa en besluit thuis alles in orde te maken. Ik werk alle strijk af, leg voor een hele week kleren klaar voor de kindjes. Stapeltjes voor elk kind, met naam, voor mooi weer, kou, regen,... Ik overloop mijn bevallingskoffer nog eens. Dan is alles tenminste in orde en kan ik rustig bevallen. Tijdens mijn klusjes merk ik dat ik regelmatig "trekkingen" in mijn buik heb. Maar niets van pijn, niets aan de hand dus...
Ronald moet vandaag laat werken. Ik bel hem en zeg dat hij om half zeven moet thuis zijn. Ik moet om 19u terug aan de monitor en zou hem er toch graag bij hebben. Ik bel naar oma en vraag of zij vanavond op Laïs kan komen passen kan zij lekker thuis blijven. Beiden zijn erg ongerust. Ik beloof hen op de hoogte te houden. Oma moet nu een uurtje naar een vergadering en is vanaf 17u terug bereikbaar.
Ik voel me toch niet zo lekker. Ik verlies een beetje vocht en moet om de 5 min. naar de w.c.. Ik vind ook niet echt een makkelijke houding in de zetel en hang wat rond. Laïs wordt er een beetje ongerust van. Zou het dan toch? Maar nog steeds geen pijn, niets aan de hand dus...
Ja, het is 17u! Ik bel oma terug om te vragen of ze zeker komt. Volgens oma heb ik al regelmatige serieuze weeën, ik moet nl. regelmatig even stoppen met praten aan de telefoon. Oma wil een ziekenwagen bellen om me naar het ziekenhuis te brengen. Dat zie ik echt totaal niet zitten! Ik ga echt niet met m'n dikke ton op een brancard in een ambulance, met Laïs erbij, terwijl de hele buurt staat te kijken. Ben je gek? Ik heb niets levensbedrijgend hoor! Ik wacht wel tot ik om 19u aan de monitor moet.
Een kwartier later staat Monique (vriendin van oma) aan de deur. Zij heeft van oma de opdracht gekregen om me naar het ziekenhuis te brengen. Laïs kan bij Eric (man van Monique) wachten op oma. Ronald krijgt de opdracht om naar huis te gaan en te douchen (geen flashy werk kledij op de 1ste babyfoto's aub!). Hij kan dan met onze auto en mijn spullen naar het ziekenhuis komen. Zo'n baby valt er echt niet zomaar uit hoor! Het duurt vast nog uren en ze doen nog wat onderzoeken...
Rond 18u15 komen we aan in het ziekenhuis. Ronald staat me aan de deur op te wachten met een rolstoel. (het leek hem toch beter om direct naar het zieknhuis te komen) Ik wil liever stappen, maar krijg een verbod van manlief. Ik wil me laten inschrijven aan de balie, maar krijg van de bediende het advies om eerst te gaan bevallen. Op materniteit zegt de vroedvrouw :"We zullen u eens onderzoeken." (told you so) Op het moment dat ze de band van de monitor wil aanleggen, krijg ik een wee. Haar reactie: "Oei, jij bent wel al heel ver in de arbeid". Ze besluit te toucheren, 7 cm ontsluiting! Er wordt van collega gewisseld en opnieuw getoucheerd. 9 cm! De vroedvrouw gaat het verloskwartier in orde brengen en de gyneacollog bellen. Ze meld ook nog even dat er geen tijd meer zal zijn voor een epidurale. (dat lijkt me nu ook niet echt nodig...)
Ik word naar het verloskwartier gebracht. De gyneacoloog komt aan, hij was net consultatie's aan het doen! (sorry aan iedereen die bij hem zat te wachten) Na 3 keer persen is het zover! Daar is ze dan!
Jitske Drappier
geboren op 23 augustus 2007 om 18u57 46 cm en 2kg480
Wat zeg je tegen iemand wanneer die verteld over z'n kind met problemen? Volgende dooddoeners dus NIET!
. Ach ze kunnen tegenwoordig zoveel... Ja, maar heus niet alles.
. Het komt allemaal wel goed.... Euh, nee, sommige aandoeningen zijn nu eenmaal blijvend.
. Zo'n kinderen zijn gelukkig op hun eigen manier... En da's een levensdoel op zich.
. Ik zou het niet aankunnen, een kind met een problematiek. En aan ons hebben ze het eerst gevraagd.
. Ze doet het toch goed? Ja, maar er zijn veel meer problemen dan vooruitgang.
. Je ziet er niets aan. 1. Kijk dan maar eens goed. 2.Omdat je aan de buitenkant niets ziet, in de binnenkant vast ok.
Het zou zoveel leuker zijn als mensen echt vanuit hun hart zouden reageren. En daar mogen gerust wat vloeken tussen zitten! Ik zou veel meer hebben aan een "f*ck, da's echt wel klote" dan aan "och, het komt wel goed...
Pfff, ik heb het zo gehad! Alsof een kind "met een aandoening" hebben nog niet erg genoeg is, krijg je er nog een heel pakket bovenop. Natuurijk heb je de constante ,extra, zorgen. Maar ook véél administratie, een hele boel dingen om te regelen. En héél véél om zelf uit te zoeken en aan te denken. En stel dat je iets over het hoofd ziet! Om gek van te worden.
Ik weet niet waarom, maar de laatste tijd, lijkt het allemaal veel moeilijker en zwaarder om te (blijven) dragen... I need a break! En dan geen vakantie break, maar gewoon een stop van zorgen, ongerustheden, papieren, therapiën, slecht nieuws,...
Jitske heeft een chromosomale aandoening. Een duplicatie op de lange arm van chromosoom 10. Deze aandoening is wereldwijd nog niet bij iemand anders vastgesteld. Een uniek geval dus! Als gevolg hiervan heeft Jitske een taal-, ontwikkelings- en motorische achterstand. Blaas- en nierproblemen. Een (ook ongekende) bloedstollingsstoornis. En enkele bijkomende kleine problemen...
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
