Waarom deze blog? Voor mezelf, verwerking en frustraties van me afschrijven. Voor iedereen die op de hoogte wil blijven. Voor anderen, misschien een hulp, een herkenningspunt. Voor iedereen die ons steeds steunt. Voor alle helpende handen. Voor mijn 4 andere schatten. Voor Jitske!
Het was een korte nacht voor iedereen....Vandaag rond 6u30 krijgt Jits haar Minirin (helpt haar bloed een beetje te stollen) in de hoop dat die straks bij de ingreep extra bloedingen tegenhoudt. Rond half 8 worden we opgehaald en beginnen we aan een tocht naar de andere kant van het Uz. Ondertss groeit het besef dat, na vandaag, niets nog hetzelfde zal zijn... We moeten nog even wachten en dan is het zover, ze komen ons halen. Ik ga mee en zoals we van je gewoon zijn ben je de perfecte patiënt! Je slaapt mega snel. Het is nu half 9. De moment dat jij je ogen sluit, vullen de mijne zich... Een stortvloed aan tranen! Een lieve verpleegkundige brengt me naar je papa en zegt ons te zullen bellen als de ingreep klaar is. Spannende uren breken aan... Ik val in de armen van Ronald en kan alleen maar wenen, wenen, wenen,... We komen even op adem en gaan naar beneden, even hapje eten. Letterlijk een hapje.... Daarna nog even terug naar de kamer, proberen om tot rust te komen, maar het blijft bij een poging. Rond half 11 besluiten we terug naar de wachtzaal te gaan, we willen dicht bij Jits zijn. Andere ouders wisselen elkaar af en vertrekken na max een half uurtje wachten. Voor ons blijft het wachten duren.... Ik zet mijn mp3 op en sluit me af... Om 11 uur gaat mijn gsm! Ik ben zo zenuwachtig dat ik amper kan oppakken. Het is de verpl, de ingreep is afgelopen en Jits wordt nu wakker gemaakt. Over een kwartier zal ze op recovery zijn en komen ze ons halen. Nog even en ik zie mijn popje! Ik kijk op mijn gsm en zie dat het 11u20 is. Rustig Katrien, da's maar 5 min.... 11u25 11u28 11u30 zenuwen! 11u32 11u38 ik flip! Het duurt veel te lang, ik wil NU weten hoe het is en ik wil haar NU zien. Ik kan echt niet meer en sta op het punt om er onderdoor te gaan. Van R mag ik nog niets gaan vragen. We spreken af dat ik het om 11u45 ga vragen. En dan plots komt er een verpleger "familie van Jitske Drappier?" "JA!" "U mag meekomen" Oef, eindelijk! Ik spring bijna over de verpl zijn hoofd. Mijn prutske!
Jitske ligt nog te slapen, er mag 1 iemand bij haar blijven op recovery, maar we mogen wel even snel allebei gaan kijken. Het is nu net geen 12u. Ik blijf als eerste. Ik bestudeer Jits grondig en kijk naar haar navel. Van haar navel ben ik aangenaam verrast, je ziet niet zo heel veel met het verband, maar het ziet er netjes uit. Verder ziet ze er niet zo geweldig uit: maagsonde, veel petichiën in haar gezicht, in elke arm een infuus, troep rond de oogjes, kaken,... Maar hey, wie ziet er wel goed uit na een ingreep?
Ik ben er nog maar net als Jits begint te kokhalzen. Gelukkig staat de verpleger vlak bij, we rollen haar op haar zij en ze krijgt direct medicatie tegen de misselijkheid. Verder is het slapen, slapen, slapen en nog eens slapen... Heel af en toe gaan je oogjes open, maar of je je daar bewust van bent? Ronald (die ziek is) probeert op de kamer wat te gaan rusten. Rond 14u wisselen we. Ik ga een broodje halen, eet het op terwijl ik naar de kamer loop om mijn boek te halen. En dan het hele eind weer terug.... Dan wisselen we alweer, zodat Ronald nog wat kan rusten.
Ik lees, kijk rond, kijk buiten, snooze een beetje en wacht... Vooral veel wachten.... Rond 17u komt de anestist. Jits slaapt nog steeds, maar haar waarden zijn stabiel en de urineproductie is goed. Je mag naar je kamer! De verpleging is er snel en weg zijn we!
Op je kamer wordt je helemaal opnieuw geinstalleerd, lekker comfy! Omdat je al verschillende rode plekken hebt van het liggen, gebruiken we kussens om je goed te leggen en smeer ik je helemaal in. Eigenlijk wil je vooral gerust gelaten worden en na een tijdje stuur je je papa weg. Je moet nog eens geprikt worden, maar daarna slaap je terug in en blijft lekker slapen, de hele nacht.
Reacties op bericht (0)
Jitske heeft een chromosomale aandoening. Een duplicatie op de lange arm van chromosoom 10. Deze aandoening is wereldwijd nog niet bij iemand anders vastgesteld. Een uniek geval dus! Als gevolg hiervan heeft Jitske een taal-, ontwikkelings- en motorische achterstand. Blaas- en nierproblemen. Een (ook ongekende) bloedstollingsstoornis. En enkele bijkomende kleine problemen...
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
