Welkom op mijn blog! Ik ben Kirsten, gehuwd met Jimmy en mama van Finn en Tijl. Ik ben momenteel zwanger van ons nummertje 3 en hij of zij wordt eind april verwacht. Oorspronkelijk ging nummertje 3 er eentje uit een ver land zijn, maar ons adoptieavontuur is even uitgesteld. Ik ga trachten hier wat te komen vertellen wat er in ons dagelijks leven en in mijn hoofdje omgaat. Veel leesplezier
Jimmy was aan het helpen met het installeren van het alarm dus veel kon ik hier niet doen, dus gingen mijn zus en ik (en Tijl) maar richting Hasselt om enkele uurtjes te shoppen. Eerste halte was de Esprit, waar ons nichtje werkt, we hebben niets gekocht, maar gewoon even "goeiedag" gezegd, daarna kwam ik de ouders van een opvangkindje (Ine) tegen, dus ook nog wat gebabbeld, de H&M was de volgende stop voor een nieuwe (grotere) muts en pyjama voor Finn en een wit bloesje (een simpel t-shirt) voor mij, mijn zus had nog wat nodig van de ECI, dus daar ook even halt gehouden en toen was het tijd voor een drankje en een croqueske bij Vangrootloon. Tijl at een broodje met kaas en de groentjes van mijn zus (ik had een croque zonder groenten besteld omdat ik dat tijdens mijn zwangerschappen elders niet eet wegens niet immuun voor toxoplasmose) en dat ging er vlotjes in hoor. Nog even langs het Kruidvat, waar ik wat "prul" zoals oogontschmincker, Zwitsal ed voor mij kocht en een Dora-pyjama voor Finn voor onder de kerstboom. Laatste halte was de Veritas, want heel het shoppen was vooral (en enkel) bedoeld om met bretellen of een riem voor onze Tijl thuis te komen. We vonden leuke bretellen en dus konden we naar huis, waar ondertussen het alarm geinstalleerd was en de mannen wachtten om mij de uitleg te doen. De bretellen werden onmiddellijk aangedaan, maar even snel terug uitgetrokken want ze waren al stuk (Jimmy mag er morgen mee terug om te gaan ruilen)... We zijn hier rond 11u vertrokken en om 13u30 al terug, dus niet lang op stap geweest, maar toch lang genoeg, want voel mij de rest van de dag doodmoe. 's Avonds ging ik om 19u nog naar een gebedswake van een opa van een kindje van Finn haar klas, op 53-jarige leeftijd gestorven na een ongeluk. Dat is toch altijd even slikken he. Om 19u50 was ik terug thuis en ben ik mijn zetel niet meer uitgekomen. Jimmy had ondertussen alles gepoetst, dus lekker makkelijk voor mezelf.
Vandaag kwamen ze ons alarm installeren. We twijfelen er al een hele tijd over en nu hebben we de knoop eindelijk doorgehakt. Vorige week een afspraak gemaakt, offerte gekregen en vandaag was het dan zover. Overal staan er nu "ogen" die ons in de gaten houden, elke beweging wordt gezien en ja, je voelt je er wel wat veiliger door. Ik denk dat de (mooie inox) buitensirene ook alleen al voldoende afschrikt en het geluid is inderdaad loeihard (wat wel nodig is). Gisterenavond aan mij de eer om het nachtalarm in te stellen en dat lukte goed (zonder de sirene in gang gezet te hebben) en deze morgen heb ik het ding uitgeschakeld (ook zonder vals alarm te geven). Jimmy zal geruster kunnen gaan werken, want het waren zijn nachtposten en de buitenlandse missies van de laatste tijd die de ons hebben overtuigen om toch maar tot eentje over te gaan.
De laatste dagen doet onze pc wat raar? Uitvallen, gekke tekens uitprinten (terwijl het allemaal goed op het scherm staat), heel langzaam tot heel snel werken, ... kortom er scheelt wat mee. Na wat extra scannen (door Jimmy) functioneert hij toch weer wat normaal, maar ik hou mijn hart toch vast hoor. De pc is niet het enige electrische toestelletje wat hapert, ook onze filmcamera heeft het na 3 jaar begeven. We denken dat het de lens is, maar we weten het niet zeker. Ik weet eigenlijk niet of het de moeite is om hem te laten repareren en hoeveel dat zou kosten. We zullen wel zien he.
Niets ergs, eerder iets positiefs hoor. Mijn kindjes slapen de laatste dagen al elke dag tot minstens 7u, er zijn er zelfs 2 dagen geweest dat ze pas om 7u30 wakker werden... Zalig, een luxe! Ik denk dat het overslaan van het middagdutje hierin een grote rol speelt. 's Avonds gaan ze zelfs vroeger slapen (7u) omdat ze doodop zijn, maar 's morgens halen ze hun middagdutje dus in. Joepie!
Vandaag had Finn geen school, dus een dagje extra thuis bij mama en broer. Papa was ook wel thuis, maar hij lag te slapen na de nachtpost. Normaal slaapt hij de laatste dag nite lang, maar straks staat er een pokeravondje hier met de collega's voor hem op het programma, dus zal het meer dan waarschijnlijk weer laat worden, dus laat ik hem maar liggen. Rond 12u30 leg ik onze Tijl bij hem zodat Finn en ik kunnen gaan winkelen om nog wat hapjes en drank in te doen, want die mannen kunnen er wat van. Ik maak wat belegde broodjes, snij blokjes kaas en salami, haringen, chips, nootjes, olijven, augurkjes, enz... Finn verheugt zich enorm op de komst van "de mannen" en ze mocht van ons langer wakker blijven en nog even bij de mannen (in de opvang die voor de gelegenheid omgebouwd was tot "jongensruimte") gaan zitten. Maar om 19u was ze uitgeteld, ze vocht nog tot 19u15, maar toen ging het echt niet meer voor mijn kleine meid. Tijl, die had lang genoeg geslapen, dus die kon wel wat tijd met de mannen doorbrengen, maar om 21u vond ik het tijd om naar boven te gaan en hij volgde flink!
Rond 4u voel ik ineens iets nats langs mij in bed, ja, Tijl had flink pipi gedaan en hij was nat tot onder zijn armpjes. Dus half slapend maar alles uitgetrokken en een nieuw pampertje en rompertje aangedaan (om een pyjama uit de lade te gaan halen was ik te lui en hij lag toch lekker dicht tegen mij onder de donsdeken). Ik ben al zo ervaren dat ik altijd een zuivere pamper en rompertje binnen handbereik (dus op nachtkastje) liggen heb. Rond 5u45 moest Finn dan plassen en hoewel ze al geplast had op het potje op haar kamer, stond ze erop dat het onmiddellijk weggegooid werd. Tijl hoorde zijn zus en wou natuurlijk bij haar gaan spelen op de kamer, maar Finn wou nog slapen, maar wou dat Tijl bij haar in bed kwam liggen (wat binnen de 5 min voor ruzie zorgt). Oplossing: beiden bij mij in bed, tv op (film van Schrek de 3e) en hun papjes drinkend. Zo had ik toch nog een half uurtje rust (hoewel dat ook niet de juiste omschrijving is met 2 wakkere kindjes langs je), maar ik lag toch in bed he! Rond 6u15 waren we dan beneden en het was er al lekker warm (had de verwarming al opgezet terwijl ik de flesjes kwam vullen) en ik, ik begon direct aan mijn erwtensoep... Het is nu 8u20 en ik heb dus al een groot deel in mijn huishouden kunnen presteren. Ken je het gezegde nog: de ochtendstond heeft goud in de mond en mijn kapoenen gaan hier zeker mee akkoord.
Ik ben altijd al een grote marsepeinliefhebster geweest en ook nu vind ik het nog even lekker. In de week kwam ik toevallig op een receptje uit en blijkt dat supermakkelijk te zijn om zelf marsepein te maken en ik ging aan de slag. Gisteren het brouwseltje gemaakt en laten liggen in de koelkast en vandaag vlug wat paddestoeltjes gefabriceerd (had een potje rode kleurstof meegebracht, dus een paddestoeltje leek mij net een makkelijk dingetje). Zie hier het resultaat! (het smaakt trouwens lekker hoor, wat nog belangrijker is natuurlijk)
Tijl heeft altijd een lichte voorkeur gehad voor roze, dus toen Jimmy en ik in de week in de h&m waren en bij de jongens een stoere blauw met roze pull zagen hangen, dachten we onmiddellijk aan ons klein ventje. Vandaag kreeg hij zijn pull aan en hij was fier en vertelt tegen iedereen over zijn mooie "hoze" bloes. Hihi!
Jammer, maar helaas, deze morgen vloeiden er weer traantjes bij Finn. Ze was eerst dolenthousiast om naar school te gaan en zelfs te blijven eten, maar zodra het moment van afscheid er was, begon haar lipje te trillen en niet veel later rolden er enkele tranen over haar wangetjes. De juf ontfermde zich over mijn kleine meid en ik ben nog even aan de venster blijven kijken om te zien of ze zich wel redde en ja hoor, het beterde toch wat, dus maar, met een beetje pijn in het moederhart, door naar de auto. Op zulke momenten is het natuurlijk leuker om te zeggen "och kom maar met mama mee naar huis", maar ja, dat gaat ook niet altijd en zo leren ze het ook niet. Ik weet ook dat het vrijwel onmiddellijk vergeten is, maar toch is het niet plezant je kindje zo achter te moeten laten.
Mijn beide kapoentjes weten goed dat er een babytje in mama's buik zit en natuurlijk willen ze Beebie kussen en knuffelen en af en toe kan ik dat vastleggen op de gevoelige plaat!
We konden vrijwel onmiddellijk binnen en we waren practisch even snel terug buiten. Als we 7 minuten bij de dokter doorgebracht hebben is het veel. Het gewone onderzoek omvatte: urinestaal controleren, wegen, bloeddruk meten, buik voelen en dan (in onze ogen het belangrijkste) hartje luisteren. Daarna nog even enkele vraagjes in de rapte kunnen stellen en hopla, we stonden weer buiten.
Seffens (11u45) heb ik nog eens een afspraak bij de gynaecoloog. Ik kijk er altijd enorm naar uit, maar ben ook altijd even zenuwachtig. Je bent toch altijd wel wat angstig om slecht nieuws te krijgen. Ik denk trouwens dat ik "Beebie" de laatste dagen eens heb voelen bewegen (geen schopjes, gewoon een ander gevoel; kleine plofjes ofzo) en dat zou wel eens kunnen he. Ze zeggen toch dat het elke zwangerschap wat sneller gevoeld wordt. Bij Finn voelde ik haar voor het eerst rond de 19 weken, Tijl rond de 17 weken en nu ben ik er morgen 16, dus het kan wel. We zien wel he! Ik heb ook regelmatiger last als ik op mijn zij lig, maar dat hoort er allemaal bij. Gek eigenlijk dat je al die dingen van de vorige zwangerschappen vergeet. Ik vroeg gisteren nog aan Jimmy: "had ik dat bij Finn en Tijl ook"... Op zulke momenten denk je dat je bepaalde dingen nooit zal vergeten, maar nu ben ik toch blij dat ik grotendeels alles genoteerd heb om later eens een terugblik op te nemen. Jimmy zal vandaag ook normaal voor het eerst het hartje horen (de vorige keren zat hij in Slowakije en kon hij dus niet mee en de eerste keer was er nog geen hartje te bespeuren) en hij kijkt er wel naar uit hoor. Hij heeft de nacht gehad, maar ik mag hem toch om 11u wekken hoor. Straks kom ik terug met meer nieuws!
Dat is hier wel dagelijks zo, maar deze morgen verwachtte ik het niet. Finn was om 4u30 al weer paraat en liet dat duidelijk merken. Ik, nog totaal geen zin om uit bed te komen, zei haar dat ze nog wat moest blijven liggen, maar elk kwartier had ze wel een trucje om mama even te kunnen zien: "mama ik heb pipi gedaan" (potje op de kamer), "mama ik heb kaka gedaan, kom je mijn poep afvegen?", "mama ik heb het koud" (ze mag op haar kamer spelen, maar we gaan nog niet naar beneden op dit uur), "mama, praat je tegen mij", "mama ik heb een snottebel", ... Ik heb dus heel wat op en af gelopen, maar volgehouden en om 6u30 gingen we pas naar beneden! Toen ze 's middags thuis kwam eten, was ze niet zo enthousiast om terug te gaan, het is te zeggen, ze wou wel teruggaan, want ze gingen namiddag naar toneel, maar mama moest mee, wat natuurlijk niet kon. We kwamen tot een compromis, we zouden haar met zijn allen terug naar de juf brengen én we zouden haar uitwuiven op de bus (vanuit onze auto die geparkeerd was waar de bus zou stoppen), wat ze wel super vond. Zo gezegd, zo gedaan, natuurlijk liet de bus 15 min op zich wachten, maar ze was natuurlijk blij mama, papa én broer te zien zwaaien...Na school gingen we met zijn allen op pad om de kindjes naar mijn ouders te brengen; ik had een vorming van K&G (ehbo bij kind en baby) en Jimmy de nacht, dus gingen ze een nachtje logeren. We hebben hun afgezet, wat bijgebabbeld en daarna even naar de H&M in Genk om wat winterkleding in te slaan. Nog vlug een koffietjes (allez voor mij een milkshake) in de shopping en daarna naar huis, want ze zouden mij om 18u50 komen afhalen. De vorming was grotendeels herhaling, hoewel er weer veel veranderd was tov vorig jaar (jaja, het Rode Kruis veranderd regelmatig hun manieren van reanimatie hoor, maar het wordt telkens eenvoudiger). Daar dacht de lesgeefster trouwens dat ik al bijna hoogzwanger was, want ze maakte hier veel toepassingen op zoals "voor de hoogzwangeren onder ons...", "als het niet lukt om nog op je knieën te zitten"; ik heb haar dan toch maar uitgelegd dat ik "maar" 3.5 maanden ben, maar begrijp het wel, want mijn buikje (zeg maar gerust buik) is toch al duidelijk zichtbaar, hoewel ik toch denk dat ik bij Finn en Tijl wat dikker (van buik dan) was... Foto van 15.5 weken zwangerschap!
Joepie! Finn tekent graag, maar echt dingen erop uitmaken (behalve een bal en een slang, wat Tijl ook al prima kan) is toch nog wat moeilijk. Binnen de lijntjes kleuren begint ook stilaan te lukken, maar vandaag verrastte zij mij toch wel enorm toen ze één van haar vele (ze maakt ze minstens per 10) kwam afgeven. Ze had duidelijk een mannetje getekend met haartjes, mond, oogjes, neusje en zelfs oortjes (wat toch wel vaak vergeten wordt) en lijfje. De beentjes en armpjes waren nog wel wat onduidelijk, maar ze waren er toch maar he! Dus ben ik trots op mijn kleine poppemie hoor!
Inderdaad, vandaag voelde ik mij al helemaal beter, maar nu was het de beurt aan Jimmy om zich ellendig te voelen en geveld te zijn door de buikgriep. Overdag lukte het nog prima, maar tegen de avond was het ook gebakken. Hij vertrok om 21u toch vol goede moede naar het werk, maar om middernacht kreeg ik een smsje dat hij terug naar huis kwam, wegens te veel tijd op de wc doorbrengend... Hij is pas enkele uren later langs mij komen liggen, want ook hier was het kleinste kamertje tot dan zijn verblijfplaats... Tja, we zullen er allemaal even door moeten he...
Deze keer niet Finn of Tijl, maar ik. Deze nacht voelde ik mij al niet super, ik moest enkele keren op om naar de grote wc te gaan en tegen de morgen was het uitgemond in diarree en niet veel later ook overgeven. Finn is dan superbehulpzaam; ze wil mijn haren vasthouden tijdens het overgeven (omdat ik dat bij haar doe denk ik), ze brengt mij dekentjes, drinken, een kom (voor als ik de wc niet zou halen) en ze vraagt wel 100x of het gaat... Super lief! Ik ben rond 10u terug mijn bed ingekropen en Jimmy heeft zich de hele dag over de kindjes ontfermd. Namiddag werden wij verwacht op de babyborrel van Olivier (een opvangkindje van mij), maar hiervoor moest ik dus ook passen en Jimmy en de kindjes vertegenwoordigden ons wel. Rond 17u30 ben ik beneden gekomen en toen ging het al een pak beter. Ik hoop dat het voorbij is, maar ja, dat is wat afwachten. Een dagje van veel slapen en rusten en zonder eten en enkele slokjes Cola...
Met zo'n feestdag in de week, ben ik helemaal in de war met de dagen. Ik ben er de hele dag van overtuigd dat het vandaag zondag is, hoewel we nog een dagje extra hebben. Jimmy is voormiddag met de kindjes wat boodschappen gaan doen, zodat ik eens vlug met de dweil door de living en de keuken kon vliegen en namiddag kwamen Jimmy's neef David en zijn gezinnetje op bezoek. De kindjes (Chiara bijna 5, Luca bijna 3.5, Finn 3.5 en Tijl 2) hebben mooi samen gespeeld. De avond eindigde iets minder leuk: Tijl liet een houten xsylofoon op zijn blote tenen vallen en hij heeft toch wel wat pijn gehad. Daarna ging ons bezoek door en nog geen 5 minuten later waren mijn kapoenen in dromenland (ze hadden hun middagdutje overgeslaan). Een leuke namiddag!
Voormiddag hebben we ons wat bezig gehouden met koken en opruimen. Finn heeft voor de vakantie pompoensoep in de klas gemaakt en nu ging ze haar papa eens uitleggen hoe dat moest en ik moet zeggen, mijn keukenprinses deed dat prima! Tijl hielp ook goed en hij was een kleine Piet Huysentruyt. Daarna mocht Finn met mama koekjes bakken en ze hebben voormiddag ook nog wat buiten kunnen spelen. Daarna zijn we met zijn drietjes een middagdutje gaan doen, Jimmy moest nog naar een vergadering, dus hij pastte. Finn sliep ruim 3.5u, maar ik denk dat er wat op haar hangt en onze Tijl heeft toch ook 2u geslapen. Rond 18u kwam mijn zus Karen en haar vriend nog langs; de mannen zouden gaan snookeren en de vrouwen, die mochten de kindjes in bad doen. Eerst nog samen gegeten (frietjes) en daarna dus badje, tv-tje en niet veel later terug bedje.
Hoewel ik dit niet echt als een "feestdag" beschouw en je me zeker niet op zo'n dagen op het kerkhof zal aantreffen, is en blijft het een feestdag. Ons kerkhofbezoekje stellen we uit tot het weekend, deze dagen is het een te grote overrompeling en in mijn ogen kan je even goed thuis je dierbare overledenen herdenken dan op de begraafplaats. Voormiddag hebben we wat gespeeld, opgeruimd en eten gemaakt en namiddag ben ik met de kindjes naar mijn mama vertrokken. Jimmy is hier op de zolder aan het werken, maar als de kindjes gaan slapen, moet hij dus stoppen en verliest hij zo ruim 2.5u. Ik had het dus in mijn koppeke om de kinderen bij mijn mama slapen te leggen, maar daar hadden de kindjes geen zin in. We hebben gekleurd, boekjes gelezen, gespeeld, Pinokkio musical gekeken, gegeten en tegen 18u waren we terug thuis. De kinderen waren wel in de auto in slaap gevallen, maar dat kwartiertje zal het middagdutje niet compenseren. Johnny, mijn zus haar vriend en tevens Jimmy zijn neef, was Jimmy komen helpen en het krijgt nu toch meer vorm (allez, een beetje dan toch al).
.jpg)
Joepie! Finn tekent graag, maar echt dingen erop uitmaken (behalve een bal en een slang, wat Tijl ook al prima kan) is toch nog wat moeilijk. Binnen de lijntjes kleuren begint ook stilaan te lukken, maar vandaag verrastte zij mij toch wel enorm toen ze één van haar vele (ze maakt ze minstens per 10) kwam afgeven. Ze had duidelijk een mannetje getekend met haartjes, mond, oogjes, neusje en zelfs oortjes (wat toch wel vaak vergeten wordt) en lijfje. De beentjes en armpjes waren nog wel wat onduidelijk, maar ze waren er toch maar he! Dus ben ik trots op mijn kleine poppemie hoor!
.jpg)
.jpg)
.jpg)
) mening wel hoor!
