Ja het is zover, onze Tijl onderneemt diverse pogingen om alleen te blijven staan en moet zeggen dat na een halve dag oefenen, het stilaan begint te lukken. Hij laat zich (heel voorzichtig) los, wiebelt wat en vindt dan zijn evenwicht om zich daarna mooi op zijn poepje te laten vallen en dan in een lachbui uit te barsten. Leuk om te zien, maar zodra ik met de camera afkom, vindt hij het niet meer zo interessant en begint direct met wat anders te spelen.
Finn stimuleert hem dan ook enorm: ze doet hem voor hoe hij moet stappen, maar als hij het dan niet nadoet, vindt ze het maar irritant en kijkt ze mij hulpeloos aan van: "mama, waarom luistert Tijl nu niet!".
In andere dingen heeft ons Finn ook altijd een antwoordje klaar, wat op zich wel grappig is, maar toch sta je er dan mooi als ouder. Zo wou ik gisteren wat uit een keukenkast nemen en klom ik op haar stoeltje (wat deels ook fungeert als opstapje in mijn keuken), wat zij uiteraard gezien had met als gevolg een "preekje" van mijn dochtertje van 2 jaar: "magge nie, mama, oppe toel taan, dan boem patat vallen". Hihi en gelijk heeft ze, want ik heb haar al 100x verteld dat stoeltjes dienen om op te zitten.
Tijl slaapt ook sinds kort flink alleen op zijn kamertje, maar ik moet er wel voor zorgen dat hij mij niet te horen of te zien krijgt want dan krijgt hij een serieus brulmoment tot ik uit de buurt ben. Ik denk dat hij in zijn binnenste weet dat ik na verloop van tijd wel zou toegeven en hem aan de borst zou leggen. Bij Jimmy is hij dan wel direct stil en slaapt hij mooi in. Wat op zich wel vertederend is, te weten dat Jimmy zijn zoontje zo kan troosten, maar langs de andere kant voel ik zo ook wel een beetje een leegte want tot voor kort was ik de enige die hem troost kon bieden. Gelukkig is dat wel veranderd, maar zo zie je weer een periode van je leven zich afsluiten en dat voelt wat raar aan, want dat is immers een tijd die nooit meer terugkomt. De nachten gaan goed en omdat Tijl mij dus niet mag zien, is het Jimmy die eruit moet als Tijltje wakker wordt 's nachts. Meestal laten we hem wat huilen, maar als het te erg (te lang) wordt, gaat Jimmy even kijken en legt zich dan op het logeerbed wat op Tijltjes kamer staat. Meestal valt hij dan ook in slaap en vind ik mijn 2 ventjes een verdieping hoger. Sinds kort hebben Jimmy en ik ons bed en onze kamer dan ook terug voor ons eigen en wat lijkt die kamer groot zonder dat extra bedje en speelgoed bij ons. Wat een ruimte hebben wij 's nachts, maar van doorslapen is er nog geen sprake, ik vind het nogal wat onwennig en akelig te weten dat Tijl een verdieping hoger ligt dan wij en ons Finn ligt dan tegenover onze kamer, maar haar hoor ik ook bij het minste.
Dat hoort immers bij het "mama"zijn!
Groetjes
31-08-2006 om 00:00
geschreven door Kirsten 
|
