Welkom op mijn blog! Ik ben Kirsten, gehuwd met Jimmy en mama van Finn en Tijl. Ik ben momenteel zwanger van ons nummertje 3 en hij of zij wordt eind april verwacht. Oorspronkelijk ging nummertje 3 er eentje uit een ver land zijn, maar ons adoptieavontuur is even uitgesteld. Ik ga trachten hier wat te komen vertellen wat er in ons dagelijks leven en in mijn hoofdje omgaat. Veel leesplezier
Inderdaad, het is alweer een dikke week geleden dat ik nog wat komen vertellen ben, maar ik heb het druk! Vorige week had Jimmy dan middagpost, dus stond er 's avonds alleen voor, wat alles toch wat opschuift. Ook ben ik de laatste tijd nogal moe wat ervoor zorgt dat ik rond 20u uitgeteld op de zetel lag te knorren. Ga proberen wat vaker te komen!
Vandaag was het zover; Finn haar eerste schoolfeest! Ik denk dat ik even zenuwachtig was als mijn kleine meid. Rond 13u waren alle tantes en nonkels hier: tante Karen en nonkel Johnny, tante Wendy met mijn neefje Dennis en nichtje Eline, tante Silvy en nonkel Jorg, tante Linsy en nonkel Mauro. Dus met een hele bende trokken we naar de school van Finn, waar Finn om 13u15 al aanwezig moest zijn voor het aankleden en grimeren van de kindjes. Om 14u begon de muscial "het Oinkbeest" dan en het klasje van onze Finn was vrijwel onmiddellijk aan de beurt. Ze waren allen verkleed als dieren van het bos; kikker, lieveheersbeestje, varkens, beren, ... en moesten via een tunneltje op het podium verschijnen. Eindelijk, als een van de laatsten kwam ons meisje uit de tunnel gekropen en onmiddellijk ging ze op zoek naar ons (bij het achterlaten in het klasje heeft ze nogal traantjes gelaten hoor, ze wou bij haar mama blijven) en toen ze Jimmy (hij stond recht om te filmen) zag was ze dolenthousiast en riep ze maar "papa" terwijl ze mooi zwaaide. Nog even tegen haar juf zeggen dat haar papa daar stond en ze was zo fier; Echt heel erg meegedanst heeft ze niet, ze had het te druk met het bekijken van alle toeschouwers, maar ze vond het toch leuk, wat het voornaamste is. Wat kan een mama toch fier zijn op haar kindje he, zeker op het einde was het toch een emo-momentje om je kleintje daar zo bezig te zien. Lief!
Eindelijk is hun nieuwe huis af en dus werd het tijd om in te huizen. Proficiat zus en toekomstig schoonbroer met jullie mooie woning!
Opa Na 3 weken Zuiden van Frankrijk is opa vandaag terug in het land en zijn eerste halte was hier!
Babyborrel Opa zijn nichtje is bevallen van een 2e kindje Nymke en vandaag ging de babyborrel door. Oma ging niet graag alleen en had de kindjes meegevraagd en ja, een feestje, wat vooral geassocieerd wordt met taart, kon hun zeker plezieren. Ik bleef ondertussen thuis (babyborrel was bij mij in de straat) en wachtte op opa, die hier afgezet zou worden. Na aankomst en even bijbabbelen is ook mijn papa vertrokken naar de babyborrel en een dik uur later mocht in hun terug verwelkomen. Niet voor lang, want mijn ouders gingen nog langs mijn zus en de kindjes naar hun bedje.
Maandag nadat ik Finn naar school gebracht had en Tijl bij oma afgezet had, werd Jimmy wakker gemaakt (nachtpost gehad) rond 10u30 zodat wij rond 11u naar Xhoris konden vertrekken. Na een klein uurtje rijden waren we al op onze bestemming en konden we onmiddellijk onze benen onder tafel schuiven, want het cadeautje van de Voorzorg was dus "3 dagen, 2 nachten ontspannen in vollpension", nu moet ik wel melden dat de soep er enorm gepeperd was. Ik hou niet zo van pikant of fel gekruid eten, maar jimmy vond het al veel te veel peper, dus dan weet ik dat het wel degelijk zo is. De rest was lekker, maar simpel, maar meer hoeft het ook niet te zijn. Daarna kregen we onze sleutel van de kamer en konden we eens inspecteren; het was heel gewoontjes, maar proper en dat is wel belangrijk he. Enkele minuten later zaten we al in de auto richting Durbuy, want we waren van plan om toch wel enkele dingen, behalve ons bed, gezien te hebben. Een leuk stadje, mooi weer, terrasje gedaan, maar je voelt je toch wel wat verloren zonder kindjes. Na het eten van een ijsje zijn we terug naar het hotel gegaan waar we even gaan zwemmen zijn. Leuk en mooi zwembad en omdat de meeste hotelgasten boven de 60 jaar waren en zich bezighielden met andere dingen, hadden wij het hele zwembad voor ons tweetjes alleen. Leuk! Terug op de kamer en omgekleed, zagen we dat het tijd was voor het avondeten en ook weer was de soep heel gepeperd en de steak helemaal niet doorbakken, maar ja, we gingen ons er niet aan storen hoor. Na een telefoontje met de kindjes en oma, zijn we onder de wol gekropen, terwijl het amper 19u30 was, en neit veel later waren we in dromenland; maar niet voor lang; een slechte combinatie (slecht en hard bed, te klein bed, frigo die enorm hard ronkte, filterdunne muren zodat je de buren kon horen ademen, te veel water bij het eten dus constant toiletbezoekjes van ons beiden) zorgde ervoor dat wij elk half uur of uur wakker werden en 's morgens niet uit bed konden van de spierpijn. Oorspronkelijk dachten we dat we enorm gingen uitslapen en hadden we dus ontbijt op bed besteld, maar om 6u waren we wakker en lagen we met onze vingers te draaien terwijl wij wachtten op onze koffie. Nu om 9u nog steeds niemand gehoord of gezien, terwijl gezegd was dat ontbijt om 8u gebracht zou worden, dus trokken we onze kleren maar aan om te gaan ontbijten in het restaurant. We doen onze deur open en ja hoor, ons ontbijt stond netjes voor de deur! Ik vraag me af waarom ze niet even konden kloppen, maar soit, het ontbijt was lekker en rijkelijk dus met een goed gevulde maag konden we op uitstap gaan. Niets cultureels of educaties vandaag; gewoon shoppen in Luik! Joepie! We hebben vanalles gekocht gaande van schoenen voor mij tot boxershorts voor Jimmy, natuurlijk konden de kindjes ook op een nieuwe outfit rekenen en ze mochten er wezen, de kleertjes van mijn kapoenen. Nog vlug wat gegeten om tegen 15u terug naar onze verblijfplaats te gaan waar we om 17u de sauna gereserveerd hadden. Ik was oorspronkelijk wat nerveus want had dat nog nooit gedaan, maar keek er ook wel naar uit en moet zeggen dat ik het wel leuk vond, hoewel de (koude) douches tussen de saunabeurten in mij toch wat te veel waren. Nu de laatste keer dat wij de sauna ingingen, viel enkele minuten later de stroom uit: kortsluiting wat er voor zorgde dat ons saunabezoekje vlugger voorbij was dan gedacht, maar ook goedkoper uitviel dan gedacht, want we moesten niet betalen door deze kortsluiting. 's Avonds nog gaan eten en weer vroeg gaan slapen om weer dezelfde nacht als tervoren te beleven. Na het ontbijt vertrokken we dan richting Alken waar we Finn eerst ophaalden van school om vervolgens onze Tijl bij oma te gaan halen.
Het zit erop! Ik heb mijn kindjes wel gemist, maar moet toegeven dat ik ook genoten heb van de tijd als "man & vrouw". Iemand vroeg aan Jimmy hoe het geweest was en hij antwoordde: "op de slechte nachten, ronkende frigo, gepeperde soep en kortsluiting in de sauna, na, heel goed!"
Vandaag is het zover: Jimmy en ik gaan 2 daagjes onder ons tweetjes naar Relaxhoris via de Voorzorg. Het is de eerste keer dat de kindjes zo lang van ons weg zullen zijn, maar wij zullen ze meer missen dan zij ons denk ik. Finn breng ik dadelijk nog naar school om vervolgens Tijl naar mijn mama te brengen. Daarna vertrekken Jimmy en ik naar Spa. Woensdagvoormiddag vertrekken wij daar terug zodat ik Finneke op school kan gaan ophalen, dus eigenlijk is het alleen morgen dat ze ons niet zullen zien. Ik kijk er wel naar uit en hoop dat alles goed zal verlopen met mijn kapoenen!
Finn had een hele tijd geleden een papiertje bij van school over circus Pipo, ook de straten hingen vol affiches dus vandaag zouden we de allerlaatste voorstelling meepikken; om 14u40 stonden wij aan de kassa van het circus en kozen voor de betere plaatsen omdat wij vonden dat wanneer wij gingen de kindjes toch goed moesten kunnen zien. 40 euro armer (kortingsbon 3 euro voor Finn en Tijl gratis!) en 5 min na begintijd konden wij eindelijk binnen. Waarom hadden we toch de betere (en duurdere) plaatsen genomen? De tent was nog niet eens voor 1/10 gevuld! Tja niets aan te doen; we gingen van het spektakel genieten. Niet dus! Een gewone familie met als enig spektakel: 8 duifjes, een mislukte clown met grappen waar niemand mee kon lachen en iemand die wat met ringen en kegels gooide en dat was het dan... oh ja en nog een meisje met de hoelahoep waarbij de stunts 2x mislukte! Foei foei! Tijdens de pauze zei Finn zelfs: en nu naar huis; ik vind het niet leuk! Tja, ik ook niet, want denk dat wanneer de voorstelling gratis geweest zou zijn, ik na de pauze nog niet teruggegaan was. Hoewel ik het wel zielig zou gevonden hebben voor de familie, die dus wel hun best deed. Och ja, onze zondagnamiddag was gevuld en naderhand zijn we nog even voor het beloofde ijsje (was er ook niet) naar het Alks Matijske gegaan waar de kinderen meer van genoten dan van het "spektakel".
Karen, mijn zus, informeerde in de week eens of ik geen zin had om met haar mee te gaan lopen volgens het programma van "Start to Run" en ja, eigenlijk had ik daar wel zin in. Vroeger liep ik ook al graag, maar 2 zwangerschappen later, 10 jaar ouder en 25 kg zwaarder, is mijn conditie toch benenden alle peil. Ik ben al uitgeput als ik 2x de trappen moet doen (en ik moet die wel verschillende keren per dag doen met al die kleine slapertjes in huis) en een wandeling door stad gebeurt ook op mijn tempo. Dus was wel wat bang, maar gisteren toch enthousiast een trainingsbroek gekocht en deze morgen had ik voldoende energie om er aan te beginnen. Wat waren er veel kandidaten en we werden zelfs door de burgemeester van Hasselt verwelkomd en daarna begon het dus: opwarmen, stretchen, 1' lopen, 1' wandelen, 1' lopen, 1' wandelen, 2' lopen, 2' wandelen, 2' lopen, 2' wandelen, 3' lopen, 3' wandelen en stretchen en ik moet zeggen dat het allemaal eigenlijk goed meeviel, hoewel die laatste 3 minuten superlang duurden. Ik heb het toch gehaald en was best wel trots op mezelf. IK ben alleen wat bang voor hoe ik mij morgen zal voelen, want als je jaren niets van beweging gehad hebt, is het toch wel wat afwachten. Dinsdag en donderdag trainen we ook, dus veel tijd om te recupereren is er niet. Op 13 mei is het examen en moet ik een half uur aan 1 stuk kunnen lopen en 5 km op die tijd afleggen. Spannend, maar heb er een goed oog in.
Vandaag waren we eens allemaal thuis (en vrij, want ik ben altijd thuis ) en het weer was maar aan de povere kant (zachtjes uitgedrukt), dus maakten we onze zwemkoffer (inderdaad met 4 personen is het bijna een koffer), reservekledingtas en eten- en drinkentas klaar en vertrokken we naar Erperheide om eerst te gaan spelen in de Baluba speeltuin, daarna een hapje te eten en vervolgens te gaan zwemmen in het subtropische zwembad. De kindjes waren super: eerst heel flink gespeeld, daarna een pannenkoek gegeten en een Fristi gedronken, nog wat in de speeltuin gespeeld en daarna hebben ze zo flink gezwommen en in het water geploeterd. Ik heb natuurlijk veel foto's gemaakt, maar tot grote spijt heb ik ze gewist nog voor ik ze op de pc gezet had! Dom, dom, dom, maar ja, te laat, niets aan te doen, moeten we nog maar eens een keertje teruggaan he.
Wat doet het raar om afscheid te nemen van een opvangkindje. Oorspronkelijk was Lien enkel in vervangopvang, maar die vervangopvang werd toch voor een bepaalde periode (oktober tot maart) vaste opvang. Je hecht je toch aan de kindjes en dat maakt het afscheid toch niet makkelijk. Vandaag een klein feestje: met pannenkoekjes gehouden. Ik had gisteren al een mooi afscheidscadeau met afscheidskaartje ontvangen en vandaag was het mijn beurt. Ik had voor Lien een Nijntjesboekje gemaakt met allerlei foto's en tekstjes van haar in de opvang en verder nog een cd met foto's. Lien haar ouders vonden het toch een tof cadeautje en ze hebben mij al per email bedankt hiervoor. Fijn te zien dat het geapprecieerd wordt wat je allemaal doet. Ik zal haar toch missen hoor, Lienemie!
Eindelijk ben ik nog eens achter mijn pc geraakt! Ik heb vandaag verlof, omdat wij straks met Tijl naar neus-, keel- en oorspecialist in het ziekenhuis moeten, Finn is naar school, Tijl is al slapen en Jimmy is werken. Ik heb gisteren eens heel grondig gepoetst dus vandaag even ontspannen, hoewel er wel altijd huishoudelijk werk te doen is hoor. Eigenlijk is er deze week niet zo veel gebeurd hoor; tijl nog eens (of nog altijd) ziek geweest met een dokterbezoekje erbij, Finn heeft voor het eerst enkele keren kaka op de grote wc gedaan met een cadeautje van ons en oma als beloning, Finn is voor het eerst bij een klasgenootje gaan spelen, wat ze super vond, in de opvang waren wel 4 kindjes afwezig door ziekte, gisteren hebben we een babyborrel van Gitte gehad en dat was de week zo ongeveer!
Vandaag gingen we dus met Tijl naar het Virgajesseziekenhuis in Hasselt om eens te achterhalen of buisjes plaatsen een oplossing zou zijn voor Tijltjes vele oorontstekingen. Hij heeft er 4 gehad de afgelopen 3 maanden, wat dus veel is. Meestal denken we dat het beter is, maar telkens wordt er een nieuwe (of blijvende) geconstateerd, vandaar deze doorverwijzing naar een specialist. Hij zei dat we zelf konden kiezen: of we laten de natuur zijn gang gaan of we laten buisjes plaatsen, maar dat houdt dus ook een risico in, hoewel het maar miniem is, het is en blijft een operatie onder narcose. Omdat Tijl er niet zo veel last van heeft (hij is wel hangerig en heeft koorts, maar dat kan evengoed van een virale infectie of een verkoudheid zijn, want daar loopt hij dus ook al maanden mee rond) opteren we om nog even te wachten en het allemaal wat aan te zien. Na de zomer zullen we dan verder kijken of het nodig zou zijn om buisjes te laten zetten. Tijl was super bij de dokter: eerst in de wachtzaal al: flink rustig gewacht op zijn beurt en bij de dokter liet hij zich ook makkelijk onderzoeken. Finn werd ondertussen door oma opgehaald op school en zij wachtten thuis op ons (en op de frietjes die we meebrachten). Lekker samen gegeten en daarna was de avond al weer om.
Inderdaad, vrijdag- op zaterdagnacht werd ik rond 2u30 wakker met een enorm misselijk gevoel, maar naar beneden gegaan en me wat op de zetel gelegd terwijl ik regelmatig eens langs de wc moest passeren. Rond 4u30 werd Tijl dan wakker, met wat koorts, dus hem maar beneden bij mij op de zetel genomen en zo hebben we toch nog een uurtje geslapen. Jimmy had mij vrijdag gebeld of hij dit weekend wat overuren mocht gaan doen en zaterdag ging hij van 9-14u en zondat van 10-14u werken. Nu had ik toch wel spijt van deze beslissing want om 8u30 vertrok hij richting Genk en ik lag ziek op de zetel terwijl mijn 2 actieve (Tijl was ondertussen ook veel beter) kindjes zich bezighielden. Gelukkig kwam mijn mama na haar werk, om 10u15, langs en nam zij mijn 2 kaboutertjes mee, zodat ik wat kon uitzieken. Wat waren mijn klachten? Diarree, misselijkheid, hoofdpijn, spierpijn, trillen, koorts, koud, ... alle symptomen van de griep dus! Zodra mijn mama en de kindjes de deur uit waren, ben ik in mijn bed gekropen en pas zondagmorgen om 9u terug eruit. Jimmy had na het werk nog even gebeld met mijn mama of hij de kindjes moest komen ophalen, maar zij waren zich kostelijk aan het amuseren in Bokrijk en mijn mama vindt het eens leuk als ze eens komen logeren, dus mochten ze blijven slapen. Zo wist mama ook zeker dat ik zou uitzieken he! Dat slapen heeft mij heel erg deugd gedaan, want zondag toen ik opstond was ik al heel wat beter, enkel nog hoofdpijn, maar verder waren alle klachten verdwenen. Ik ben dan Jimmy op zijn werk gaan afzetten en daarna naar mijn mama en de kindjes. Ik had ze toch gemist hoor. De rest van de voormiddag hebben ze flink gespeeld en na het eten ging Tijl even slapen terwijl ik met Finn en mijn zus, Karen, eens een kijkje ging nemen in haar huis, dat bijna af is. Ik was tot op heden nog niet boven geweest, maar nu de trappen geinstalleerd zijn, was ik toch nieuwsgierig. Mooi! Hoewel ik oorspronkelijk niet zo voor het moderne was, werd ik hoe meer haar bouw vorderde toch een voorstander voor deze stijl. Mooi, veel licht wat een enorm gevoel van ruimte geeft! Mooie trappen, leuke lichte kamers, mooie zolder... Ja, zus dat heb je goed gedaan! Finn had ook direct een van de kamers gebombardeerd tot haar kamer! Ze zal wel eens een keertje bij haar metertje mogen gaan logeren he. Na ons bezoekje op de bouw, gingen we Jimmy ophalen op werk en ons Finn mocht eens vlug een kijkje nemen op papa's bureau, wat ze geweldig vond, zeker toen ze er een foto van haar, haar broer en mama zag verschijnen! Daarna gingen we terug langs oma, ah ja want we moesten ons ventje nog gaan ophalen, nog een koffietje, stukje taart en daarna naar Alken. Ondertussen merkte ik dat mijn Dafalgan uitgewerkt was en de hoofdpijn terug enorm hevig werd, dus het werd echt tijd om naar huis te gaan. Nog wat gegeten, gespeeld en toen de kindjes om 18u50 in bedje lagen, kroop ik ook onder de dekens en viel vrijwel direct in slaap!
16-2! Vandaag mochten de kindjes verkleed naar het klasje en Finn keek er ernorm naar uit om een prinsesje te zijn! Tot ze haar kleding aan had en ik net wou beginnen schmincken... toen bedacht ze zich en wou ze dus als clown gaan. Mij niet gelaten, vlug andere kleding aan, broekje omgenaaid (zo en zo) en gekke staartjes in de haartjes en hopla een mooi clownengezichtje getoverd en klaar was mijn Finnemie! Omdat ik voor 9u maar 1 kindje had, bracht ik mijn clowntje zelf naar school en fier dat mijn meid was! Ze liet zich ook onmiddellijk aan de juf zien. De dag vond ze ook geweldig, want het was feest! 's Avonds was ze wel doodop, maar zeker voldaan!
Vandaag ging ons Finnemie terug naar school! De rest van de week was ze thuis omdat ze toch wat ziekjes was (koorts, snotneus, hoesten) maar vandaag was ze niet meer te houden en ging ze dus naar de klas. Ze was enthousiast! Oma is haar dan gaan ophalen, maar ze had bijna niets gegeten, terwijl anders haa boterhammetjes, fruit en koekjes volledig op zijn. Ze was ook een mooi konijntje; ja morgen is het carnaval he!
Vandaag was het de eerste keer dat onze Tijl eens uit logeren ging! Oh wat was ik nerveus, maar nu ik gestopt ben met de borstvoeding, voelde ik mij toch al wat geruster. Rond 18u30 zetten Jimmy en ik de kindjes af bij oma en namen we niet veel later afscheid. Daarna gingen we richting Hasselt, want wij maakten van de gelegenheid gebruik om eens Grieks te gaan eten. Omdat ik morgen een volledige dag opleiding had, nam ik mama haar auto mee, dus reden Jimmy en ik apart naar het restaurant. Het was lekker, gezellig en ontspannend, hoewel we beiden onze gsm's naast ons hadden liggen. Na het eten, wat dus super gesmaakt had, reden we naar huis en ik verheugde mij op een nachtje doorslapen tot 8u! Dat was ondertussen al 2.5 jaar geleden (Tijl wordt elke morgen om 5u ten laatste wakker en tijdens de zwangerschap sliep ook niet denderend), maar rond 5u waren we beiden wakker! Onze lichamelijke klok? Gelukkig vielen we wel terug in slaap en moest de wekker mij om 8u wekken zodat ik op tijd op de cursus zou zijn. Om 9u ging ik dan een collega ophalen en daarna richting CC, waar het ging over "emotionele en sociale ontwikkeling van het kind" en namiddag was het "voeding en verzorging" wat op het programma stond. Allemaal heel interessant, maar was toch blij toen ik om 17u mijn kindjes kon gaan oppikken bij oma. Ze hadden zich goeg gedragen en geamuseerd! Wat een opluchting, te weten dat ook mijn klein zoontje dat kan: op een ander slapen zonder problemen! Na het eten (en opa's terugkeer uit Frankrijk) gingen we naar huis. Toen we bijna thuis waren moest Finn nog overgeven, maar thuisgekomen was het snel weer beter. Niet veel later gingen ze flink slapen en wachtte ik tot JImmy terug was van zijn middagpost.
De mannen zijn deze voormiddag even weggeweest (groenten & fruit halen, nog papierwerk doen, iets drinken ...) en toen ze terugkwamen hadden ze 2 zakken bij: nieuwe laarzen voor mama en een bloes en een rok met riem voor mama! Dank je wel mijn mannen! Super, de laarzen die ik wou, maar nergens vond! Een mooie jeansrok met riem (die de verkoopster vergeten te tellen was, dus gratis riem) en een bruin topje dat Jimmy gewoon "mooi" vond voor zijn vrouwtje. Ja mijn schatten hebben goed gekozen en niet alleen qua looks, maar ook de maat is perfect. Ze kennen mij hoor. Hier zijn de kindjes allemaal slapen, dus even tijd om te bloggen!
Nu heb ik het dus over de borstvoeding. Tijltje heeft eergisteren de laatste keer borstvoeding gehad en toevallig heb ik hier nog een foto van genomen, want wist op dat moment niet dat het de laatste keer zou zijn. De laatste tijd sloeg hij 's avonds al eens over, enkel 's morgens wou hij nog drinken, maar dan was het om 4u30 bij ons in bed en werd het wel wat meer gezien als knuffelen en tutteren dan als voeden. Nu gisteren werd hij later wakker (5u30) en gingen we rechtstreeks naar beneden en daar verkoos hij dus een flesje melk (zoals zijn zus) en spelen boven borstvoeding. Deze morgen werd hij rond 5u30 wakker en heb ik hem gewoon even bij ons in bed genomen en ook nu vloog hij niet onmiddellijk met zijn handjes onder mijn shirt, maar kwam hij gewoon dicht liggen en knuffelde hij. Dus was de keuze gemaakt: ik stop ermee! Ik ben blij dat Tijl het besloten heeft en niet ik de knoop moest doorhakken, want daar was ik zo bang voor. Ik heb het bijna 1.5 jaar volgehouden en altijd hebben Tijl en ik het leuk gevonden; het was zo'n momentje van ons tweetjes. Mijn oorspronkelijk doel was 6 weken te evenaren van mijn periode van Finn (hoewel zij enkel maar afgekolfd wou drinken), daarna zag ik het helemaal zitten om het 3 maanden vol te houden en toen ook dat probleemloos verliep, zag ik 6 maanden enkel borstvoeding wel zitten en na die 6 maanden had ik geen doel meer. Toen werd het "zolang wij het beiden nog fijn vinden, blijven we het doen". Ik heb 2 weken geleden nog een interview gegeven over het lang voeden en hoe ik mij erbij voelde en hoe ik mij zou voelen als het voorbij zou zijn. Tja, langs een kant vind ik het fijn dat ik "mijn" lichaam terug voor mij heb, maar langs de andere kant is het weer een periode die je afsluit en dat is altijd wel wat emotioneel moeilijk. Het is een mooie tijd geweest! Bye bye! Tijl doet de laatste weken trouwens meer dingen die een "grotere" jongen doet: hij begint meer te praten (baby, oma, jiek (ziek), ...), laat zich troosten door andere personen, hangt niet meer constant aan mijn rok (hoewel dat nog wel vaak is hoor)... hij wordt dus groter en wat zelfstandiger. Finn zag ik vanaf haar 1e verjaardag als een peutertje, maar omdat Tijl nog altijd bv kreeg, werd hij nog altijd mijn babytje genoemd (waarschijnlijk ook omdat hij de kleinste is), maar nu is die periode dus ook voorbij.
We hebben het zitten; het is te zeggen; de kinderen hebben het zitten: sinds vrijdag had Tijl al wat last van plattere kaka, gisteren beiden dan echt diarree en vandaag is het al wat beter: nog enkele keren platte (maar niet helemaal vloeibaar) kaka, maar verder niets aan de hand: flink spelen, goed eten, goed slapen...Hopelijk blijft het zo en wordt het niet erger!
Oh wat heb ik het rustig vandaag! Jolien en Xsari (en Tijl natuurlijk) zijn er maar ze zijn allemaal slapen en ze slapen goed, dus ik heb al goed kunnen werken in mijn huishouden. De opvang is volledig opgeruimd en gepoetst (kindjes hebben wel helpen opruimen, dus moest er gewoon met de dweil door toen ze slapen waren) en ook mijn living is helemaal gedaan! Joepie! Nu even pauzeren met een tasje koffie aan de pc en dan kunnen we weer in actie schieten. Mijn keuken zou ik ook graag gedaan hebben, maar ja, we zien wel hoelang de kindjes slapen. Finn gaat sinds dinsdag volledige dagen naar school en ze vindt het geweldig. Ik vind het wel wat zielig, zo klein en al blijven eten in het klasje, maar Finn kijkt er zo naar uit om haar boterhammen uit haar K3brooddoos (zeg niet zomaar brooddoos tegen een K3 brooddoos!) met haar klasgenootjes en de juf op te eten, dus gunnen we het haar maar. Ze eet ook flink: 4 sneden brood (2 met kaas door mama gesmeerd en 2 met boterhamworst door papa gesmeerd), stuk fruit, 2 droge koeken, beker appelsap en vaak nog een tractatie van een of andere jarige in de klas. Alles is op als ze thuis komt en moest er nog iets over zijn, is het al op voor ze hier arriveert! Tijl heeft wat last van kaka, het is nog niet echt volledig waterig, maar toch verschillende keren kaka gedaan vandaag. Tja, is weer vrijdag en meestal wordt hij op een vrijdag ziek zodat wij naar de dokter van wacht moeten gaan. Net alsof hij het erom doet! Voila, nu mijn keuken nog doen en dat is weer minder werk voor morgen!
Karen, mijn zus, informeerde in de week eens of ik geen zin had om met haar mee te gaan lopen volgens het programma van "Start to Run" en ja, eigenlijk had ik daar wel zin in. Vroeger liep ik ook al graag, maar 2 zwangerschappen later, 10 jaar ouder en 25 kg zwaarder, is mijn conditie toch benenden alle peil. Ik ben al uitgeput als ik 2x de trappen moet doen (en ik moet die wel verschillende keren per dag doen met al die kleine slapertjes in huis) en een wandeling door stad gebeurt ook op mijn tempo. Dus was wel wat bang, maar gisteren toch enthousiast een trainingsbroek gekocht en deze morgen had ik voldoende energie om er aan te beginnen. Wat waren er veel kandidaten en we werden zelfs door de burgemeester van Hasselt verwelkomd en daarna begon het dus: opwarmen, stretchen, 1' lopen, 1' wandelen, 1' lopen, 1' wandelen, 2' lopen, 2' wandelen, 2' lopen, 2' wandelen, 3' lopen, 3' wandelen en stretchen en ik moet zeggen dat het allemaal eigenlijk goed meeviel, hoewel die laatste 3 minuten superlang duurden. Ik heb het toch gehaald en was best wel trots op mezelf. IK ben alleen wat bang voor hoe ik mij morgen zal voelen, want als je jaren niets van beweging gehad hebt, is het toch wel wat afwachten.
) en het weer was maar aan de povere kant (zachtjes uitgedrukt), dus maakten we onze zwemkoffer (inderdaad met 4 personen is het bijna een koffer), reservekledingtas en eten- en drinkentas klaar en vertrokken we naar Erperheide om eerst te gaan spelen in de Baluba speeltuin, daarna een hapje te eten en vervolgens te gaan zwemmen in het subtropische zwembad. De kindjes waren super: eerst heel flink gespeeld, daarna een pannenkoek gegeten en een Fristi gedronken, nog wat in de speeltuin gespeeld en daarna hebben ze zo flink gezwommen en in het water geploeterd. Ik heb natuurlijk veel foto's gemaakt, maar tot grote spijt heb ik ze gewist nog voor ik ze op de pc gezet had! Dom, dom, dom, maar ja, te laat, niets aan te doen, moeten we nog maar eens een keertje teruggaan he.
