Welkom op mijn blog! Ik ben Kirsten, gehuwd met Jimmy en mama van Finn en Tijl. Ik ben momenteel zwanger van ons nummertje 3 en hij of zij wordt eind april verwacht. Oorspronkelijk ging nummertje 3 er eentje uit een ver land zijn, maar ons adoptieavontuur is even uitgesteld. Ik ga trachten hier wat te komen vertellen wat er in ons dagelijks leven en in mijn hoofdje omgaat. Veel leesplezier
Karen, mijn zus, informeerde in de week eens of ik geen zin had om met haar mee te gaan lopen volgens het programma van "Start to Run" en ja, eigenlijk had ik daar wel zin in. Vroeger liep ik ook al graag, maar 2 zwangerschappen later, 10 jaar ouder en 25 kg zwaarder, is mijn conditie toch benenden alle peil. Ik ben al uitgeput als ik 2x de trappen moet doen (en ik moet die wel verschillende keren per dag doen met al die kleine slapertjes in huis) en een wandeling door stad gebeurt ook op mijn tempo. Dus was wel wat bang, maar gisteren toch enthousiast een trainingsbroek gekocht en deze morgen had ik voldoende energie om er aan te beginnen. Wat waren er veel kandidaten en we werden zelfs door de burgemeester van Hasselt verwelkomd en daarna begon het dus: opwarmen, stretchen, 1' lopen, 1' wandelen, 1' lopen, 1' wandelen, 2' lopen, 2' wandelen, 2' lopen, 2' wandelen, 3' lopen, 3' wandelen en stretchen en ik moet zeggen dat het allemaal eigenlijk goed meeviel, hoewel die laatste 3 minuten superlang duurden. Ik heb het toch gehaald en was best wel trots op mezelf. IK ben alleen wat bang voor hoe ik mij morgen zal voelen, want als je jaren niets van beweging gehad hebt, is het toch wel wat afwachten. Dinsdag en donderdag trainen we ook, dus veel tijd om te recupereren is er niet. Op 13 mei is het examen en moet ik een half uur aan 1 stuk kunnen lopen en 5 km op die tijd afleggen. Spannend, maar heb er een goed oog in.
Vandaag waren we eens allemaal thuis (en vrij, want ik ben altijd thuis ) en het weer was maar aan de povere kant (zachtjes uitgedrukt), dus maakten we onze zwemkoffer (inderdaad met 4 personen is het bijna een koffer), reservekledingtas en eten- en drinkentas klaar en vertrokken we naar Erperheide om eerst te gaan spelen in de Baluba speeltuin, daarna een hapje te eten en vervolgens te gaan zwemmen in het subtropische zwembad. De kindjes waren super: eerst heel flink gespeeld, daarna een pannenkoek gegeten en een Fristi gedronken, nog wat in de speeltuin gespeeld en daarna hebben ze zo flink gezwommen en in het water geploeterd. Ik heb natuurlijk veel foto's gemaakt, maar tot grote spijt heb ik ze gewist nog voor ik ze op de pc gezet had! Dom, dom, dom, maar ja, te laat, niets aan te doen, moeten we nog maar eens een keertje teruggaan he.
Wat doet het raar om afscheid te nemen van een opvangkindje. Oorspronkelijk was Lien enkel in vervangopvang, maar die vervangopvang werd toch voor een bepaalde periode (oktober tot maart) vaste opvang. Je hecht je toch aan de kindjes en dat maakt het afscheid toch niet makkelijk. Vandaag een klein feestje: met pannenkoekjes gehouden. Ik had gisteren al een mooi afscheidscadeau met afscheidskaartje ontvangen en vandaag was het mijn beurt. Ik had voor Lien een Nijntjesboekje gemaakt met allerlei foto's en tekstjes van haar in de opvang en verder nog een cd met foto's. Lien haar ouders vonden het toch een tof cadeautje en ze hebben mij al per email bedankt hiervoor. Fijn te zien dat het geapprecieerd wordt wat je allemaal doet. Ik zal haar toch missen hoor, Lienemie!
Eindelijk ben ik nog eens achter mijn pc geraakt! Ik heb vandaag verlof, omdat wij straks met Tijl naar neus-, keel- en oorspecialist in het ziekenhuis moeten, Finn is naar school, Tijl is al slapen en Jimmy is werken. Ik heb gisteren eens heel grondig gepoetst dus vandaag even ontspannen, hoewel er wel altijd huishoudelijk werk te doen is hoor. Eigenlijk is er deze week niet zo veel gebeurd hoor; tijl nog eens (of nog altijd) ziek geweest met een dokterbezoekje erbij, Finn heeft voor het eerst enkele keren kaka op de grote wc gedaan met een cadeautje van ons en oma als beloning, Finn is voor het eerst bij een klasgenootje gaan spelen, wat ze super vond, in de opvang waren wel 4 kindjes afwezig door ziekte, gisteren hebben we een babyborrel van Gitte gehad en dat was de week zo ongeveer!
Vandaag gingen we dus met Tijl naar het Virgajesseziekenhuis in Hasselt om eens te achterhalen of buisjes plaatsen een oplossing zou zijn voor Tijltjes vele oorontstekingen. Hij heeft er 4 gehad de afgelopen 3 maanden, wat dus veel is. Meestal denken we dat het beter is, maar telkens wordt er een nieuwe (of blijvende) geconstateerd, vandaar deze doorverwijzing naar een specialist. Hij zei dat we zelf konden kiezen: of we laten de natuur zijn gang gaan of we laten buisjes plaatsen, maar dat houdt dus ook een risico in, hoewel het maar miniem is, het is en blijft een operatie onder narcose. Omdat Tijl er niet zo veel last van heeft (hij is wel hangerig en heeft koorts, maar dat kan evengoed van een virale infectie of een verkoudheid zijn, want daar loopt hij dus ook al maanden mee rond) opteren we om nog even te wachten en het allemaal wat aan te zien. Na de zomer zullen we dan verder kijken of het nodig zou zijn om buisjes te laten zetten. Tijl was super bij de dokter: eerst in de wachtzaal al: flink rustig gewacht op zijn beurt en bij de dokter liet hij zich ook makkelijk onderzoeken. Finn werd ondertussen door oma opgehaald op school en zij wachtten thuis op ons (en op de frietjes die we meebrachten). Lekker samen gegeten en daarna was de avond al weer om.
Inderdaad, vrijdag- op zaterdagnacht werd ik rond 2u30 wakker met een enorm misselijk gevoel, maar naar beneden gegaan en me wat op de zetel gelegd terwijl ik regelmatig eens langs de wc moest passeren. Rond 4u30 werd Tijl dan wakker, met wat koorts, dus hem maar beneden bij mij op de zetel genomen en zo hebben we toch nog een uurtje geslapen. Jimmy had mij vrijdag gebeld of hij dit weekend wat overuren mocht gaan doen en zaterdag ging hij van 9-14u en zondat van 10-14u werken. Nu had ik toch wel spijt van deze beslissing want om 8u30 vertrok hij richting Genk en ik lag ziek op de zetel terwijl mijn 2 actieve (Tijl was ondertussen ook veel beter) kindjes zich bezighielden. Gelukkig kwam mijn mama na haar werk, om 10u15, langs en nam zij mijn 2 kaboutertjes mee, zodat ik wat kon uitzieken. Wat waren mijn klachten? Diarree, misselijkheid, hoofdpijn, spierpijn, trillen, koorts, koud, ... alle symptomen van de griep dus! Zodra mijn mama en de kindjes de deur uit waren, ben ik in mijn bed gekropen en pas zondagmorgen om 9u terug eruit. Jimmy had na het werk nog even gebeld met mijn mama of hij de kindjes moest komen ophalen, maar zij waren zich kostelijk aan het amuseren in Bokrijk en mijn mama vindt het eens leuk als ze eens komen logeren, dus mochten ze blijven slapen. Zo wist mama ook zeker dat ik zou uitzieken he! Dat slapen heeft mij heel erg deugd gedaan, want zondag toen ik opstond was ik al heel wat beter, enkel nog hoofdpijn, maar verder waren alle klachten verdwenen. Ik ben dan Jimmy op zijn werk gaan afzetten en daarna naar mijn mama en de kindjes. Ik had ze toch gemist hoor. De rest van de voormiddag hebben ze flink gespeeld en na het eten ging Tijl even slapen terwijl ik met Finn en mijn zus, Karen, eens een kijkje ging nemen in haar huis, dat bijna af is. Ik was tot op heden nog niet boven geweest, maar nu de trappen geinstalleerd zijn, was ik toch nieuwsgierig. Mooi! Hoewel ik oorspronkelijk niet zo voor het moderne was, werd ik hoe meer haar bouw vorderde toch een voorstander voor deze stijl. Mooi, veel licht wat een enorm gevoel van ruimte geeft! Mooie trappen, leuke lichte kamers, mooie zolder... Ja, zus dat heb je goed gedaan! Finn had ook direct een van de kamers gebombardeerd tot haar kamer! Ze zal wel eens een keertje bij haar metertje mogen gaan logeren he. Na ons bezoekje op de bouw, gingen we Jimmy ophalen op werk en ons Finn mocht eens vlug een kijkje nemen op papa's bureau, wat ze geweldig vond, zeker toen ze er een foto van haar, haar broer en mama zag verschijnen! Daarna gingen we terug langs oma, ah ja want we moesten ons ventje nog gaan ophalen, nog een koffietje, stukje taart en daarna naar Alken. Ondertussen merkte ik dat mijn Dafalgan uitgewerkt was en de hoofdpijn terug enorm hevig werd, dus het werd echt tijd om naar huis te gaan. Nog wat gegeten, gespeeld en toen de kindjes om 18u50 in bedje lagen, kroop ik ook onder de dekens en viel vrijwel direct in slaap!
16-2! Vandaag mochten de kindjes verkleed naar het klasje en Finn keek er ernorm naar uit om een prinsesje te zijn! Tot ze haar kleding aan had en ik net wou beginnen schmincken... toen bedacht ze zich en wou ze dus als clown gaan. Mij niet gelaten, vlug andere kleding aan, broekje omgenaaid (zo en zo) en gekke staartjes in de haartjes en hopla een mooi clownengezichtje getoverd en klaar was mijn Finnemie! Omdat ik voor 9u maar 1 kindje had, bracht ik mijn clowntje zelf naar school en fier dat mijn meid was! Ze liet zich ook onmiddellijk aan de juf zien. De dag vond ze ook geweldig, want het was feest! 's Avonds was ze wel doodop, maar zeker voldaan!
Vandaag ging ons Finnemie terug naar school! De rest van de week was ze thuis omdat ze toch wat ziekjes was (koorts, snotneus, hoesten) maar vandaag was ze niet meer te houden en ging ze dus naar de klas. Ze was enthousiast! Oma is haar dan gaan ophalen, maar ze had bijna niets gegeten, terwijl anders haa boterhammetjes, fruit en koekjes volledig op zijn. Ze was ook een mooi konijntje; ja morgen is het carnaval he!
Vandaag was het de eerste keer dat onze Tijl eens uit logeren ging! Oh wat was ik nerveus, maar nu ik gestopt ben met de borstvoeding, voelde ik mij toch al wat geruster. Rond 18u30 zetten Jimmy en ik de kindjes af bij oma en namen we niet veel later afscheid. Daarna gingen we richting Hasselt, want wij maakten van de gelegenheid gebruik om eens Grieks te gaan eten. Omdat ik morgen een volledige dag opleiding had, nam ik mama haar auto mee, dus reden Jimmy en ik apart naar het restaurant. Het was lekker, gezellig en ontspannend, hoewel we beiden onze gsm's naast ons hadden liggen. Na het eten, wat dus super gesmaakt had, reden we naar huis en ik verheugde mij op een nachtje doorslapen tot 8u! Dat was ondertussen al 2.5 jaar geleden (Tijl wordt elke morgen om 5u ten laatste wakker en tijdens de zwangerschap sliep ook niet denderend), maar rond 5u waren we beiden wakker! Onze lichamelijke klok? Gelukkig vielen we wel terug in slaap en moest de wekker mij om 8u wekken zodat ik op tijd op de cursus zou zijn. Om 9u ging ik dan een collega ophalen en daarna richting CC, waar het ging over "emotionele en sociale ontwikkeling van het kind" en namiddag was het "voeding en verzorging" wat op het programma stond. Allemaal heel interessant, maar was toch blij toen ik om 17u mijn kindjes kon gaan oppikken bij oma. Ze hadden zich goeg gedragen en geamuseerd! Wat een opluchting, te weten dat ook mijn klein zoontje dat kan: op een ander slapen zonder problemen! Na het eten (en opa's terugkeer uit Frankrijk) gingen we naar huis. Toen we bijna thuis waren moest Finn nog overgeven, maar thuisgekomen was het snel weer beter. Niet veel later gingen ze flink slapen en wachtte ik tot JImmy terug was van zijn middagpost.
De mannen zijn deze voormiddag even weggeweest (groenten & fruit halen, nog papierwerk doen, iets drinken ...) en toen ze terugkwamen hadden ze 2 zakken bij: nieuwe laarzen voor mama en een bloes en een rok met riem voor mama! Dank je wel mijn mannen! Super, de laarzen die ik wou, maar nergens vond! Een mooie jeansrok met riem (die de verkoopster vergeten te tellen was, dus gratis riem) en een bruin topje dat Jimmy gewoon "mooi" vond voor zijn vrouwtje. Ja mijn schatten hebben goed gekozen en niet alleen qua looks, maar ook de maat is perfect. Ze kennen mij hoor. Hier zijn de kindjes allemaal slapen, dus even tijd om te bloggen!
Nu heb ik het dus over de borstvoeding. Tijltje heeft eergisteren de laatste keer borstvoeding gehad en toevallig heb ik hier nog een foto van genomen, want wist op dat moment niet dat het de laatste keer zou zijn. De laatste tijd sloeg hij 's avonds al eens over, enkel 's morgens wou hij nog drinken, maar dan was het om 4u30 bij ons in bed en werd het wel wat meer gezien als knuffelen en tutteren dan als voeden. Nu gisteren werd hij later wakker (5u30) en gingen we rechtstreeks naar beneden en daar verkoos hij dus een flesje melk (zoals zijn zus) en spelen boven borstvoeding. Deze morgen werd hij rond 5u30 wakker en heb ik hem gewoon even bij ons in bed genomen en ook nu vloog hij niet onmiddellijk met zijn handjes onder mijn shirt, maar kwam hij gewoon dicht liggen en knuffelde hij. Dus was de keuze gemaakt: ik stop ermee! Ik ben blij dat Tijl het besloten heeft en niet ik de knoop moest doorhakken, want daar was ik zo bang voor. Ik heb het bijna 1.5 jaar volgehouden en altijd hebben Tijl en ik het leuk gevonden; het was zo'n momentje van ons tweetjes. Mijn oorspronkelijk doel was 6 weken te evenaren van mijn periode van Finn (hoewel zij enkel maar afgekolfd wou drinken), daarna zag ik het helemaal zitten om het 3 maanden vol te houden en toen ook dat probleemloos verliep, zag ik 6 maanden enkel borstvoeding wel zitten en na die 6 maanden had ik geen doel meer. Toen werd het "zolang wij het beiden nog fijn vinden, blijven we het doen". Ik heb 2 weken geleden nog een interview gegeven over het lang voeden en hoe ik mij erbij voelde en hoe ik mij zou voelen als het voorbij zou zijn. Tja, langs een kant vind ik het fijn dat ik "mijn" lichaam terug voor mij heb, maar langs de andere kant is het weer een periode die je afsluit en dat is altijd wel wat emotioneel moeilijk. Het is een mooie tijd geweest! Bye bye! Tijl doet de laatste weken trouwens meer dingen die een "grotere" jongen doet: hij begint meer te praten (baby, oma, jiek (ziek), ...), laat zich troosten door andere personen, hangt niet meer constant aan mijn rok (hoewel dat nog wel vaak is hoor)... hij wordt dus groter en wat zelfstandiger. Finn zag ik vanaf haar 1e verjaardag als een peutertje, maar omdat Tijl nog altijd bv kreeg, werd hij nog altijd mijn babytje genoemd (waarschijnlijk ook omdat hij de kleinste is), maar nu is die periode dus ook voorbij.
We hebben het zitten; het is te zeggen; de kinderen hebben het zitten: sinds vrijdag had Tijl al wat last van plattere kaka, gisteren beiden dan echt diarree en vandaag is het al wat beter: nog enkele keren platte (maar niet helemaal vloeibaar) kaka, maar verder niets aan de hand: flink spelen, goed eten, goed slapen...Hopelijk blijft het zo en wordt het niet erger!
Oh wat heb ik het rustig vandaag! Jolien en Xsari (en Tijl natuurlijk) zijn er maar ze zijn allemaal slapen en ze slapen goed, dus ik heb al goed kunnen werken in mijn huishouden. De opvang is volledig opgeruimd en gepoetst (kindjes hebben wel helpen opruimen, dus moest er gewoon met de dweil door toen ze slapen waren) en ook mijn living is helemaal gedaan! Joepie! Nu even pauzeren met een tasje koffie aan de pc en dan kunnen we weer in actie schieten. Mijn keuken zou ik ook graag gedaan hebben, maar ja, we zien wel hoelang de kindjes slapen. Finn gaat sinds dinsdag volledige dagen naar school en ze vindt het geweldig. Ik vind het wel wat zielig, zo klein en al blijven eten in het klasje, maar Finn kijkt er zo naar uit om haar boterhammen uit haar K3brooddoos (zeg niet zomaar brooddoos tegen een K3 brooddoos!) met haar klasgenootjes en de juf op te eten, dus gunnen we het haar maar. Ze eet ook flink: 4 sneden brood (2 met kaas door mama gesmeerd en 2 met boterhamworst door papa gesmeerd), stuk fruit, 2 droge koeken, beker appelsap en vaak nog een tractatie van een of andere jarige in de klas. Alles is op als ze thuis komt en moest er nog iets over zijn, is het al op voor ze hier arriveert! Tijl heeft wat last van kaka, het is nog niet echt volledig waterig, maar toch verschillende keren kaka gedaan vandaag. Tja, is weer vrijdag en meestal wordt hij op een vrijdag ziek zodat wij naar de dokter van wacht moeten gaan. Net alsof hij het erom doet! Voila, nu mijn keuken nog doen en dat is weer minder werk voor morgen!
De kindjes net in bed gelegd en dan kan ik vlug even mijn papieren bij de Bambi's gaan binnengooien (moeten de 1e van de maand binnen zijn) en daarna vlug even naar de Carrefour (ja is al na 19u) om pampers en pamperdoekjes. Oh wat hangt er een mooie jeanssalopette voor mijn klein ventje en eigenlijk kopen we zelden kleding voor Tijl (krijgt veel van Luca) en nog eens in promotie, dus ja, rap gekozen. Ik zo fier als een gieter thuis even checken (op andere salopette) of de maat wel correct is, wat blijkt: hangt de beveiliging (die grote metalen bol, je kent dat wel!) er nog aan. Duh! Ik al aan het prutsen geslaan, trekken, duwen, draaien maar natuurlijk gaat het ding niet open, wat wel logisch is, want het is tenslotte om diefstal tegen te gaan. Dus maar kasticket gezocht ergens tussen de rommel in mijn handtas en alles klaargelegd om morgen maar terug te gaan. Jimmy ging zijn eigen "mannelijke intelligentie" eens tonen en ja op 1, 2, 3 (met knijptang!) had hij het spul open en kon mijn klein patatje zijn salopette passen! Mooi!
Vandaag hadden we een feestje met de hele familie Polus (mijn mama's kant), we willen vanaf dit jaar er de traditie van maken om in januari eens met iedereen samen te komen. Met iedereen bedoelen we dus ook echt iedereen: de kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen, aangetrouwde kleinkinderen (of gewone partners voor de personen die niet gehuwd zijn) en de achterkleinkinderen en eventuele partner. Nu mijn bomma vorig jaar gestorven is, waren we wat bang dat we niet meer samen zouden komen, vandaar dat wij deze nieuwe traditie ingeroepen hebben. Het was alleszins plezant en zeker voor herhaling vatbaar. Vandaag was dan ook de dag dat bompa normaal 93 jaar geworden zou zijn, maar hij is ook al bijna 20 jaar dood, maar toch wordt er jaarlijks nog aan hem gedacht. Mijn kindjes stonden in het middelpunt van de belangstelling (ze zijn dus de kleinste achterkleinkinderen, want de overige zijn al pubers en er is zelfs eentje van 22 jaar bij) en ze waren super! Echte droomkindjes; braaf spelen, mooi en veel eten, alles proeven, geen gejammer of gehuil (behalve om 20u15 toen Tijl echt moe begon te worden)... kortom heel leuk. Zeker als je daarna nog complimentjes krijgt van tantes, nonkels, nichtjes en neven dat het zo'n brave kaboutertjes zijn, ben je als ouder toch fier.
Het eten was lekker, uitgebreid en met de ideale tussenpauzes, enig minpuntje was de "klantvriendelijkheid" of het gebrek eraan. Foei! Wij (Jimmy, de kindjes en ik) arriveerden om 16u50, dus tien minuutjes vroeger dan dat wij doorgekregen hadden. Zal het gesprek eens noteren: Ik: "we komen voor het feestje van de familie Polus dat om 17u plaats heeft" Zij (vrouw achter de toog) op een hele botte toon: "dat is pas om 17u30, ik heb duidelijk gezegd dat het niet eerder kon" Ik: "ah, sorry, ze hebben ons 17u gezegd" Zij: "die mevrouw (mijn tante dus) had om 16u gevraagd en ik heb duidelijk gezegd dat het ten vroegste om 17u30 kon" Ik: "geen probleem, dan wachten we wel buiten" (in de hoop dat ze zou zeggen dat wij in de hall konden wachten of in het gedeelte van de taverne zodat wij nog wat consumeerden) Zij: "ja je moet buiten wachten" Daarop draaien we ons om en gaan richting de deur en dan horen we haar tegen iemand anders zeggen: "ziet die proberen toch altijd he, ahum ahum", ja natuurlijk draaien wij ons hierop terug om en zegt Jimmy: "wij proberen niets, wij hebben 17u doorgekregen, dus zijn we hier om 17u, maar we zullen wel naar buiten gaan". Ik begrijp dus echt niet waar iemand het lef haalt om iemand met 2 kleine kindjes gewoon buiten sturen in de gietende regen!!! Zeker terwijl ze weet dat wij een feestje hadden met uitgebreide menu voor 30 personen. Eigenlijk hadden we toen er even geen zin meer in, maar uiteindelijk mochten we toch om 17u20 naar binnen (mijn tante bevestigde nogmaals dat het 17u was) en kwam de garcon die er bij stond ook tegen ons zeggen dat hij niet begreep waar zijn bazin (ja dat was dus de eigenares) het haalde om zo tegen haar klanten te doen. Tja, die garcon heeft ons de rest van de avond heel vriendelijk bedient, enkel bij de bazin kon er nog altijd geen lach vanaf. Ze waaide dan ook constant met de wind: tegen een persoon zegt ze dat de wijn enkel per karaf kan genomen worden en niet per fles, terwijl we een half uur later aan het andere einde van de tafel een fles wijn zien staan! Mijn toekomstig schoonbroer wou een beetje van de menu afwijken en dat ging niet, maar de vriend van mijn nicht kon dit wel (terwijl hij letterlijk hetzelfde bestelde als mijn toekomstig schoonbroer dacht te bestellen)... Gekke, onlogische toestanden dus!
Maar het feestje was leuk en dat is wat telt. Jammer dat het er eigenlijk pas van gekomen is nu bomma er niet meer is, want zij had dit ook graag meegemaakt; de hele familie bijeen om iets leuks. De laatste keer dat wij allen samen waren was op haar begrafenis.Hiervoor was de laatste keer op bomma's 80e verjaardag (maar toen waren er een heel deel personen niet van de partij, want is uiteindelijk al 10 jaar geleden). Ik hoop dus echt dat het volgend jaar weer een feestje is (maar dan zeker een andere locatie dan Café Limburghal in Genk)!
Na mijn interview, ging de deurbel, Jessica en haar dochtertje Mirthe stonden op de stoep. Mirthe komt vanaf begin maart naar hier en nu kwam de mama dus wat verdere afspraken maken. Mirthe heeft gedurende het hele bezoek doorgeslapen, dus heb haar nog niet wakker kunnen zien, dus dat belooft voor als ze naar hier komt; zo flink slapen!
Toen ik met Tijltje onlangs op controle ging bij Kind en Gezin was er een studente die mama's zocht die lang borstvoeding gaven en ja, ik ben dus zo'n mama. Hierop hadden we vandaag afgesproken zodat ze mij kon interviewen voor haar eindwerk, dat over dit onderwerp zou gaan. Om 13u30 arriveerde ze kon het gesprek beginnen. Er werden vooral vragen gesteld over hoe ik alles ervaarde (vond ik het leuk, wat waren in mijn ogen de voordelen, de nadelen, hoe lang ik nog van plan ben bv te geven, reacties van de omgeving, voeden in het openbaar...). Ik vond het wel plezant en Tine had alvast wat informatie voor haar eindwerk.
Dit is Finn haar nieuwe favoriete woordje! Achter alles wat ik zeg, zegt ze dus "Wa-jom"! De typische kleutervraag en in het begin vond ik het super dat ze al in deze fase beland is, maar na enkele dagen begint het toch wat op je zenuwen te werken als je alles tot in het detail moet uitleggen en meestal eindigt het na 20 wa-jom vragen in "daarom". Lol! Ik denk dat ons Finnemie het ook vooral doet om te spelen, want ze heeft ongelooflijk veel plezier erin. Ze is ook iemand die graag plaagt, discussieert en uitdaagt, dus ja, dat hoort erbij! Eigenlijk wel heel schattig en lief!
Sinds ik als onthaalmoeder startte (en Finn gelijktijdig naar school ging) is onze Tijl (en ons Finn ook wel wat) constant verkouden of ziek. Nu heeft hij het weer zitten: hij is het hele weekend al niet goed geweest (overgeven, hangerig, verkouden, hoesten...) dus vandaag weer naar de dokter. Jimmy is hier vertrokken om 8u50 (nadat hij Finn naar school gebracht heeft) en kon om 12u (!!!) binnen bij onze dokter. Ja het is daar altijd lang wachten, maar gelukkig was Tijl braaf, want je zou voor minder je keeltje open zetten. We weten ook dat het meestal lang wachten is (een 45 min per persoon voor je) en daarom had ik een tas meegegeven met allerlei boekjes, speelgoed, koekjes (at hij dus wel), drinken, ... zodat ze zich wat konden bezighouden. Diagnose: weer (de 3e op korte tijd) oorontsteking en dus antibiotica. Binnen 2 weken moeten we terugkomen om te kijken of het gebeterd is en anders moeten er buisjes geplaatst worden. We zien wel!
Deze morgen voelde ik mij al niet al te goed: buikkrampen een beetje diarree, dus was er wat bang voor. Je kan niet optimaal functioneren als je meer dan de helft van de tijd op je wc moet doorbrengen, maar gelukkig was het "lopen naar toilet" voorbij toen mijn eerste opvangkindje arriveerde. Ik heb de hele dag nog wel last gehad van buikkrampen, maar gelukkig bleef het daarbij. Ik ben dan ook om 18u mijn bedje ingekropen en Jimmy nam onze kindjes voor zijn rekening. Tijltje is voor het eerst zonder borstvoeding gaan slapen (en dat heeft hij dus overleefd en ik ook) en ons Finn vond het heel erg dat haar mama "jiek" was. Ik moet zeggen dat het mij heel goed gedaan heeft en dat de buikkrampen de dag erna verdwenen waren!
Karen, mijn zus, informeerde in de week eens of ik geen zin had om met haar mee te gaan lopen volgens het programma van "Start to Run" en ja, eigenlijk had ik daar wel zin in. Vroeger liep ik ook al graag, maar 2 zwangerschappen later, 10 jaar ouder en 25 kg zwaarder, is mijn conditie toch benenden alle peil. Ik ben al uitgeput als ik 2x de trappen moet doen (en ik moet die wel verschillende keren per dag doen met al die kleine slapertjes in huis) en een wandeling door stad gebeurt ook op mijn tempo. Dus was wel wat bang, maar gisteren toch enthousiast een trainingsbroek gekocht en deze morgen had ik voldoende energie om er aan te beginnen. Wat waren er veel kandidaten en we werden zelfs door de burgemeester van Hasselt verwelkomd en daarna begon het dus: opwarmen, stretchen, 1' lopen, 1' wandelen, 1' lopen, 1' wandelen, 2' lopen, 2' wandelen, 2' lopen, 2' wandelen, 3' lopen, 3' wandelen en stretchen en ik moet zeggen dat het allemaal eigenlijk goed meeviel, hoewel die laatste 3 minuten superlang duurden. Ik heb het toch gehaald en was best wel trots op mezelf. IK ben alleen wat bang voor hoe ik mij morgen zal voelen, want als je jaren niets van beweging gehad hebt, is het toch wel wat afwachten.
) en het weer was maar aan de povere kant (zachtjes uitgedrukt), dus maakten we onze zwemkoffer (inderdaad met 4 personen is het bijna een koffer), reservekledingtas en eten- en drinkentas klaar en vertrokken we naar Erperheide om eerst te gaan spelen in de Baluba speeltuin, daarna een hapje te eten en vervolgens te gaan zwemmen in het subtropische zwembad. De kindjes waren super: eerst heel flink gespeeld, daarna een pannenkoek gegeten en een Fristi gedronken, nog wat in de speeltuin gespeeld en daarna hebben ze zo flink gezwommen en in het water geploeterd. Ik heb natuurlijk veel foto's gemaakt, maar tot grote spijt heb ik ze gewist nog voor ik ze op de pc gezet had! Dom, dom, dom, maar ja, te laat, niets aan te doen, moeten we nog maar eens een keertje teruggaan he.
