Jawel, ik leef nog! Maar mijn goesting om te bloggen stond de laatste maanden op een wel erg laag pitje. Op een keer begin je het uit te stellen en krijgt je normale plaatselijke leventje toch voorrang, vermoed ik. Maar hup: ik dien, alvorens hier definitief een streep onder te trekken, toch nog een paar woordjes te placeren.
Want ja, ik ben sinds enkele dagen terug op Belgische bodem en probeer me langzaam maar zeker terug aan te passen aan het leventje hier. Helemaal niet zo eenvoudig als je een klein jaar tussen de Burundezen geleefd hebt. De overgang was toch wel behoorlijk bruusk. Misschien is dat omdat je de cultuur hier snel herkent en het contrast met wat je achterlaat dus veel scherper is? Dat ik het de laatste maanden niet zo makkelijk had, zal daar ook wel een rol in gespeeld hebben. Na een tof reisje door Burundi en Tanzania met m'n zus Evelien, haar vriend Pieter en Elke en Karel, een bevriend koppel, werd ik me in Kirundo plots wel erg bewust van mijn (culturele) eenzaamheid. Komt daarbij dat ik na augustus het uitvoeren van de enquêtes op het terrein - en dus de leukste fase van het werk - achter de rug liggen had en ik al de verzamelde gegevens moest beginnen analyseren en verwerken. Een leuke opgave, maar door het ontbreken van iemand die mij af en toe een duwtje in de rug kon geven, zag ik al snel door de bomen het bos niet meer. Gelukkig waren er wel nog plezante intermezzo's, zoals een korte studiereis naar Rwanda om daar enkele projecten te bezoeken.
Maar goed. Ik ben terug thuis en ik weet ondertussen dat ik voor de BTC niet terug naar Kirundo kan. Dit omdat er volgend jaar verkiezingen zijn in Burundi en de provincie Kirundo toch een van de woeligste is. En de plaatselijke vertegenwoordiger van de BTC in Burundi neemt liever geen risico's met nog wat jonge werknemers zoals ik. Hoewel ik dit begrijp en er zonder problemen mee akkoord ga, vind ik het natuurlijk ook ergens jammer. Vooral omdat ik Kirundo en het project toch wel goed kende. Maar anderzijds is de Burundese samenleving niet de makkelijkste en had het project ook zijn problemen; bewijs hiervoor is toch wel het recente ontslag van José, projectleider en mijn tweede coach. En bovendien heeft de BTC mij voorgesteld voor mijn tweede jaar naar Tanzania te trekken!
Hoe dan ook kan ik zeker terugblikken op een erg bewogen jaar. Een jaar met veel ups en downs. Een moeilijke ervaring, maar ook een ervaring die kan tellen. En een ervaring die nog meermaals herkauwd zal moeten worden.
