Hallo hallo!

Hmmm... misschien iets té enthousiast begonnen, want de laatste weken ben ik de blog wat uit het oog verloren... er is nochtans heel wat gebeurd! Ter compensatie, en vooral omdat ik dus wat lui ben, een fotoreportage met wat beperkte stukjes tekst.

1/ Validation des associations

Op het 'atelier de validation' van 22 april werden, in samenspraak met vertegenwoordigers van de 7 gemeenten van de provincie, de plaatsen vastgelegd waar ons project de eerste pilootproeven zou uitvoeren. Hierbij werd vooral rekening gehouden met de troeven van de verschillende gemeenten: wie geen meer op zijn grondgebied liggen heeft, hoeft geen aanlegsteigers voor de vissers natuurlijk...

Nadien gingen we aan de slag in de verschillende gemeenten zelf (hier in Vumbi) om te bepalen welke coöperaties de pilootproeven in handen zullen nemen.

Alle inwoners van de gemeente waren hiervoor uitgenodigd, en we lieten het democratisch proces zijn gang gaan.

Onder de eucalyptusbomen werden soms verhitte discussies gevoerd.

Maar uiteindelijk slaagden we er toch altijd in een paar namen op papier te zetten! Natuurlijk is alles nog onder voorbehoud: er worden eerst nog economische en technische haalbaarheidsstudies uitgevoerd. Deze zullen deels uitbesteed worden aan consulenten, maar als alles goed verloopt begin ikzelf op 1 juni ook aan het uitvoeren van enquêtes die ons duidelijk moeten maken of wat we voor ogen hebben wel realiseerbaar is! Voor mij wel een verademing om daadwerkelijk iets zelf te kunnen gaan doen; tot nu toe was ik toch vooral niet meer dan een aandachtige en kritische toeschouwer.

2/ Mont Heha

Tussendoor tijd voor een weekenduitstapje met de Belgische vrienden uit Bujumbura. Op naar het hoogstgelegen punt in Burundi: de Mont Heha, met zijn 2670 meter geen reus, maar toch een grotere broer van de Signal de Botrange.

De beklimming was een makkie: onze huurauto bracht ons via verschrikkelijke wegen op zowat een uurtje stappen van de top. Het was er wel mistig en koud, en het griepje dat ik al enige tijd voelde sluimeren, bleek zich daar volledig in zijn sas te voelen.

Volgens onze lokale gidsen – enkele jongens uit een dorp in de buurt – regent het er bijna het hele jaar rond: het droge seizoen zou hier maar een kleine twee maanden (juli-augustus) in beslag nemen. Dit liet zich ook duidelijk zien in de vegetatie, waar soorten in voorkwamen die me zelfs even aan de Zweedse wouden deden terugdenken.

Niet alleen de flora op deze sprookjesberg was heel bijzonder, volgens de gidsen kan je hier bij valavond ook 7 witte olifanten waarnemen. Met slurf en al, maar niet groter dan een ferme geit. Rarara... maar we kregen ze jammer genoeg niet te zien!

Een ander mysterie dat volgens Tom, één van de BTC-vrijwilligers, moest opgehelderd worden, was de hoogte van de Heha. Hij was er eerder al eens langsgereden en had toen met een paar collega's verbaasd staan kijken: zijn GPS gaf een hoogte aan van 2400 meter en die berg leek toch nog een heel stuk omhoog te rijzen. Zou de hoogste berg van Burundi dan toch zijn geheim hebben? Zouden we in de geografische wereldgeschiedenisboeken belanden? Onze GPS – die we speciaal hadden meegenomen – sloeg onze ijdele droom echter genadeloos aan diggelen.

De terugweg verliep opnieuw erg onstuimig...

... met om de zoveel kilometer een prachtig vergezicht, zoals hier op het Tanganyikameer.

3/ Préparation des voyages d'étude

Een dikke week later – en na het uitzieken van het griepje - was het opnieuw tijd voor een reisje, maar dan in werkverband. Met de collega's toerden we 4 dagen door Burundi om projectjes te bezoeken waar we later eventueel zouden kunnen terugkomen met enkele boeren/vissers uit Kirundo, om hen te inspireren.

Op weg naar Cibitoke kregen we een wel heel mooi voorbeeld van erosie te zien. In Burundi wordt dit probleem maar beperkt bestreden.

In Cibitoke bezochten we onder andere een vereniging van suikerrietboeren, die zich samen enkele suikerrietpersen (waaronder een elektrische) hadden aangeschaft.

Omdat het bereiden van suiker uit het suikerrietsap niet vanzelfsprekend is, wordt het sap in dergelijke kleine projectjes meestal gebruikt om er een likeur van te bereiden. Daartoe wordt eveneens gemalen sorghum aan het sap toegevoegd.

Ook in Kirundo werken een 40-tal boeren rond een dergelijk project, wat dus mogelijkheden geeft tot het uitwisselen van ervaringen. Enkele van deze foto's komen trouwens uit de ouwe doos: we bezochten hen reeds eerder bij ons in Kirundo.

In Cibitoke bezochten we verder nog een interessant centrum waar allerhande opleidingen georganiseerd worden, van de bijenteelt tot de schrijnwerkerij toe. Ze geven er zelfs een vakblad uit voor de bijenteelt, dat in heel het land verspreid wordt.

Nadien trokken we zuidwaarts naar Gihanga, waar we een project rond rijstteelt bezochten, en naar Rumonge, waar gewerkt wordt rond palmolie. Daarvan heb ik jammer genoeg geen foto's, aangezien we voornamelijk de kantoren aandeden om te overleggen met de verantwoordelijken. Dus kan ik alleen maar zeggen dat de uitgestrekte rijst- en oliepalmvelden waar we doorheen kruisten verdomd indrukwekkend waren.

Langs het vissersdorp Nyanza-Lac en Makamba – waar we opnieuw enkel praatten, nu over vis en vissers - ging het naar Rutana, waar we terug de rijstvelden indoken.

Hier keken we even binnen in een hangar die gebruikt wordt door een coöperatieve om naast hun oogst hun kunstmeststoffen, zaaigoed en bestrijdingsmiddelen op te slaan. De provinciale landbouwdienst (DPAE) werkt hier trouwens met een uitgekiend terugbetalingssysteem. Het DPAE ontvangt vaak giften van NGO's etc. onder de vorm van kunstmest en pesticiden, maar verkoopt deze aan de coöperatieven, die na de oogst in natura, met rijst dus, betalen. Met die rijst kan het DPAE het seizoen erop nieuw aangelegde rijstvelden laten inzaaien, en zo de productie in de regio jaar na jaar verhogen.

De boeren hebben er samen ook een rijstpelmachine en een maniokmolen aangekocht.

De rijstvelden worden bevloeid via een ingenieus irrigatiesysteem, dat zijn oorsprong kent in een reservoir gevormd door een kleine stuwdam op een riviertje.

Nog in Rutana gingen we kijken naar een verzamelplaats met hangar, waar de bonen lagen te drogen in de warme middagzon.

Wat verder reden we even langs de SOSUMO, een door de staat geleide suikerfabriek omringd door ettelijke honderden hectaren suikerriet. Doel van deze missie was echter niet de fabriek zelf, die uiteraard niet binnen de proporties ligt die het project beoogt, maar wel het restaurantje 'Matonge', waar een ingeweken Congolese familie ons wat te eten voorschotelde. Het restaurant lag in de arbeiderswijken rond de suikerfabriek, waar volgens mijn collega's de hele vorige generatie geveld werd door het HIV-virus.

De laatste stop hielden we in een regio waar veel ananassen gekweekt worden, tussen Rutana en Gitega. Een makkelijke te vermenigvuldigen vrucht, die weinig eisens stelt aan klimaat en bodem. Jammer genoeg ontbreekt het de mensen hier aan een verwerkende industrie, zodat de prijzen bijzonder laag liggen: tussen de 10 en 15 eurocent per ananas.

Hoewel ik er hier niet veel woorden aan vuil gemaakt heb, was deze rondreis voor mij bijzonder interessant. Overal pikte ik wel iets op, zowel op technisch als op structureel-organisatorisch vlak.

En ik ben tevens opgelucht: dit land heeft echt nog mogelijkheden!!

24-05-2009 om 23:10 geschreven door jeroen