Haai,

Zondag was een feestdag voor Kirundo: ik blies namelijk mijn 26ste kaarsje uit en vond dat meer dan voldoende om een vet feestje op poten te zetten. Bovendien was het een ideaal moment om mijn huis in te wijden. Ik nodigde een 50-tal vrienden en kennissen én de buren uit; een avondje exclusief Kirundonezen, want ik zag wel in dat mijn vrienden uit Bujumbura de drie tot vier uur durende tocht op een zondagavond niet zouden zien zitten. Misschien een wat gezocht excuus, want ik wist ergens dat het zowiezo al serieus 'bakske vol' zijn...

Met de voorbereidingen begonnen we ruim op tijd. De gardiens van mijn huis (Désiré, Gaspard en Adolphe) waren reuze-enthousiast en de hele week druk in de weer. Er waren avonden dat ze rond 22u nog aan de deur klopten om me te vertellen dat hen nog iets te binnen geschoten was waar we nog niet aan gedacht hadden.

Zondag zelf was het uiteraard een drukke bedoening. Er was dan ook een berg kuis- en snijwerk te verrichten: 2 enorme trossen bakbananen, een 10-tal kilo tomaten en misschien evenveel ajuinen, enkele avocado's, 12 witte kolen, 40 eieren en tenslotte 12 geitenpoten. Mijn kok en huishouder Michel had er zijn zoon en Pierre, een vriend van hem, bijgehaald, en tuinman Elias was ook ingeschakeld. Alles duidelijk onder het motto 'vele handen maken licht werk'. Daarnaast was er trouwens nog een expert in huis gehaald voor het bereiden van de brochetten, een specialiteit waar je in Kirundo (en Burundi) niet om heen kan. De expert in kwestie wordt hier trouwens de 'vétérinaire' genoemd en dat is zonder twijfel een nationaal begrip.



Michel (links) en Pierre (rechts) met het resultaat van hun noeste arbeid in de handen...



De te frituren bananen werden vakkundig gepeld door Elias (links) en de zoon van Michel (rechts). Vergis u niet: het pellen van een bakbanaan is niet te vergelijken met het snelle handgebaar waarmee een dessertbanaan van zijn jasje ontdaan wordt: ik heb er zelfs 2 speciale messen voor moeten kopen!



De vétérinaire aan het werk: er kwamen wel verdacht weinig brochetten (57) tevoorschijn uit de 12 geitenpoten; ofwel heeft hij mijn raadgeving om het vet voldoende weg te snijden te grondig uitgevoerd, ofwel is er toch iets over de haag verdwenen...



Kort na de eerste bezoekers liep het huis én het terras buiten al snel vol. Toen er plots een serieuze onweersbui losbarstte, kreeg ik het even benauwd, want ik had op het terrasmuurtje gerekend en er waren veel te weinig stoelen om iedereen binnen een plaatsje te geven. Gelukkig trok de bui snel over...



Oud en jong, rijk en arm, dik en dun: ik heb echt geprobeerd om iedereen uit te nodigen, wat in een klassenmaatschappij als de Burundese niet altijd het geval is...



Tijdens het onweer viel (uiteraard!) ook de elektriciteit weg. Gelukkig had ik een voorraadje kaarsen ingeslaan; ik zou anders mijn bezoekers op de tast begroet moeten hebben... het is echt niet zo gemakkelijk om een zwart gezicht in het donker te herkennen!



Ik weet niet of ik al eerder een foto van hem op de blog gezet heb, maar hier rechts zie je Marcien, de Directeur d'Intervention van ons project, en de Burundese evenknie van Josée.



Van Justine (rechts), die voor Agro Action Allemande, een Duitse ngo, werkt, kreeg ik de enige echte Burundese verjaardagskaart! Blijkbaar is dat hier toch niet zo de gewoonte...



Vanzelfsprekend diende ik ook een korte speech af te steken: een Burundese (en Afrikaanse) traditie als geen ander! Het was pas toen dat ik besefte dat ik de enige umuzungu (blanke) van de hele bende was... Fabien en Josée hadden immers laten weten dat ze niet konden komen.



Vervolgens was het etenstijd! Aanschuiven maar...



Geef toe dat het er lekker uitziet! Voor wie de gefrituurde bananen niet zou ontdekken: ze zijn bedekt met een tomatensausje!



Adolphe, die die avond geen dienst had, maar me toch goed geholpen heeft met het ronddragen van de drank, smulde mee.



Emery, Basile en Déo (vlnr) volgden zijn voorbeeld! Basile is Congolees en een van mijn beste vrienden hier; hij heeft me ondertussen al uitgenodigd voor zijn trouwfeest op 18 april in Bukavu!



Nadien was het tijd voor de taart, die ik cadeau gekregen had van... Cadeau, ook een goeie vriend van me. Hij had ze speciaal laten maken door enkele zusters van een katholieke kloosterorde hier vlakbij. Hij had ook één grote kaars gekocht, maar die zou de taart zowat verpletterd hebben, dus heb ik er zelf maar een gewone kaars in geplant. Een kaars die symbool staat voor mijn 26e jaar zeg maar, mijn Burundi-jaartje.



Hoewel ik er wat show rond verkocht heb, was het deze keer, in tegenstelling tot andere jaren, dan ook niet de lastigste keer om de kaarsjes uit te blazen...

Daarna was het snijden geblazen...

En ik moet zeggen: het smaakte helemaal niet slecht!

Vervolgens was het aan Bashy om zijn trukendoos boven te halen: hij had speciaal zijn muziekinstallatie meegebracht om iedereen eens flink uit zijn dak te laten gaan...

... wat dan ook gebeurde!

Opzwepende Afrikaanse ritmes, een mens zou er verslaafd aan geraken!

Cadeau (links) en Rachid, een halve Omaniet, dronken nog een glas, ik veronderstel op mijn gezondheid...

Later op de avond werden er echte broederschappen gesmeed. Hier met Arcade, Rachid en Joseph.

En nog later vonden Désiré en Gaspard dat het zeer goed geweest was! En die mening deel ik met hen!

Jullie zien het: een mens moet niet thuisblijven om zijn verjaardag te vieren! Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik hier niemand gemist heb!

Vele groetjes!!

02-04-2009 om 20:45 geschreven door jeroen