Terwijl onze vorige Leo, Sisko, tien jaar in onze living vertoefde en er op die tien jaar ook wel eens af en toe glas of tas sneuvelde vanaf de salontafel, staat de score van Jazzie nu op ongeveer drie (porseleinen) beeldjes, een glas of twee en een tas of vijf, zes. En dat na zowat negen maanden. Dat belooft.
Wij dachten dat onze living na onze jarenlange ervaring met Sisko leoproof was. Dat is ze eigenlijk ook. Maar leoproof is blijkbaar niet hetzelfde als Jazzieproof.
dat onze Jazzie gek is op papier, dat wisten we al. En dat we dus een beetje moeten oppassen met allerhande officiële, belangrijke, eenmalige en andere onmisbare documenten, dat wisten we dus ook: een leonberger heeft immers geen moeite met de hoogte van een doorsneetafel.
Maar vroeg of laat gaat het mis (of toch net niet?).
Ik moest deze middag vrouwtje gaan ophalen in Overpelt en had deze morgen een heleboel groene doktersbetalingsbewijzen in twee enveloppen gestoken om deze bij onze mutualiteit in de bus te deponeren. Dat zou dan gebeuren op de terugweg. Terwijl ik met de enveloppen naar de auto liep, moest ik de puppy nog effe water geven. Daarbij had ik de enveloppen bewust veilig op de tuintafel in de veranda gelegd.
Als we weg zijn, kan de puppy nog altijd in de veranda, zodat hij/zij beschut is bij regen en ontij als hij/zij dat wenst (wat echter zelden het geval is), dus... je voelt 'em al komen.
De puppy kreeg ook nog een Jumbone, zodat hij wat te knabbelen had.
Dan stap ik in de auto en ikke natuurlijk die enveloppen vergeten en weggereden. Ik was al dik tien kilometer van huis, toen ik mij realiseerde dat ik de enveloppen niet bij had. Vermits ik minstens drie uur van huis zou zijn, was terugkeren de enige optie. Immers, hoe langer die enveloppen in de veranda zouden liggen, hoe groter de kans op Total Extermination by Destruction Dog. Dus rechtsomkeer en met bonkend hart terug naar huis.
We hadden heel wat briefjes verzameld, dus de terugbetaling zou toch een bedrag van rond de 200 neuro's moeten zijn. Dat laat je niet zomaar door je woefie naar binnen smikkelen. En de snelheid waarmee zo een jumbone verdwijnt in de maag van Jazzie is
van wereldtopniveau. Die is allang op tegen de tijd dat ik terug thuis
ben. Daar was ik zeker van. De groene briefjes verkeerden aldus in groot gevaar.
Oef, eindelijk thuis. Ik kijk de veranda in, naar de tuintafel. het zal niet waar zijn!! De enveloppen zijn weg, natuurlijk. RAMP!!!. Gauw de tuin in. Ik zie één envelop liggen, kapot!!. Ik kom dichterbij. ik zie, ik zie, ik zie de groene papieren: ze zijn nog heel, alleen wat vochtig gesabbeld. Oef, één envelop gered.
Maar was de tweede envelop? Daar!! Hup er naar toe voor de puppy ze te pakken heeft, want die ziet dat zijn/haar baasje mee wil spelen... De envelop is ook gescheurd. RAMP!!!. nee toch niet, ook hier zijn de groene briefje nog intact.
En nu de samenvatting:
Oef, dat is toch nog goed afgelopen. En nu gauw baasje gaan ophalen in Overpelt.
Jazzie ziet er wat droevig uit. Hoe kan het ook anders: haar baasjes zijn op zoek naar een ander mobiel hokje en haar oud transporteerbaar bakje moet dus weg.
Zoals je kan zien is er plaats genoeg voor een klein hondje.
Eventueel kunnen er meerdere hondjes in vervoerd worden.
Als zelfs Governator Arnie Schwarzenegger waarschijnlijk terug gaat komen als Terminator of Predator, dan moet onze Jazzie dat ook kunnen als Destruction Dog zal zij gedacht hebben.
Wij dachten dat wij alles wat los zat of niet vast genoeg verwijderd of vastgemaakt hadden in onze-wat-voor-tuin-moet-doorgaan. Niet dus: er staat nog een restauratieproject, een roestige gietijzeren zitbank met half doorgezakte houten balkjes op onze pelouse. Jazzie heeft nu effe een van de balkjes losgewerkt om daar lekker midden op het gras op te kunnen knabbelen.
Gaten graven, speeltjes, ballen en snoepjes begraven (en terug opgraven en triomfantelijk met de nodige modder de living in dragen) is niet genoeg, af en toe moet er op hout geknabbeld kunnen worden. Dat wordt dus weer wat zoeken om haar daar van af te houden.
Dan blijft er alleen onze japanse kerselaar over als knabbelhout: dat komt niet goed dat komt niet goed.
Ondertussen is de omheining weer hersteld en heeft schoonpapa er nog eens extra een hoge draad tegen gezet, zodat de puppy ze niet meer kan losbijten.
Maar de puppy is natuurlijk van alle markten thuis en laat zich hierdoor niet van haar stuk brengen. Een gipsen kikker van zo een dertig centimeter hoog - die in de zomer tussen de groeiende klimopbladen verzeild is geraakt en dus vergeten was om in de winter binnen te zetten heeft dat met zijn leven moeten bekopen. De puppy heeft hem effe opgetild, er wat mee gespeeld, en dan vakkundig in stukken laten vallen.
Dat was dus weer opruimen geblazen. s Avonds kwam de puppy triomfantelijk binnen en hoorden wij een doffe knal: er was nog een redelijk stuk kikker blijven liggen dat moest zij natuurlijk in de living effe wederom vakkundg - in nog kleinere stukjes laten vallen.
Wegens omstandigheden is Jazzie drie dagen op logement bij de fokker geweest. Terug naar het roedel en lekker spelen en ravotten met de broertjes, zusjes, neven, nichten, mamas en papas van het roedel.
Maar blijkbaar heeft dat spelen toch zijn tol geëist. Gisterenavond heeft ons beestje de hele avond geslapen in de living en bij het naar bed strompelen had zij duidelijk last van haar spieren. En ook deze morgen is het beestje nog altijd niet hersteld van zijn avonturen en beperken de activiteiten zich tot slapen en geeuwen.
Ocharme, ons beestje is zo een explosieve levenswijze duidelijk niet meer gewoon en heeft zich blijkbaar te goed aangepast aan onze luie lome levenwijze.
Zondag was het stamboomuitreiking in Kortessem. Al de doggies van het J-jaar van onze fokker waren uitgenodigd en er waren er een heel pak aanwezig. 24 van de 31 volgens hun website. En ook nog een stuk of wat andere leos en hondjes van andere merken: allemaal present voor een wandeling, gevolgd door drank en taart in de kantine van de manege in Kortessem.
De enthousiaste leos waren in het begin natuurlijk niet te houden bij het zien van zoveel vriendjes. Na de nodige (weder)kennismakingsnuffels tussen de hondjes en knuffels tussen de baasjes, werd er begonnen aan de wandeling. Het parcours was nogal modderig met grote plassen, maar de honden lieten het zich niet aan hun hart komen (wel aan de poten en de vacht). De baasjes ook niet: als je een leo hebt, moet je niet vies zijn van een kwak modder meer of minder, zowel buitenshuis als binnenshuis.
De kinderen amuseerden zich ook en soms bleef een laars in de modder steken of waren de laarsjes niet hoog genoeg voor de waterplassen: sop sop Als je kleine kinderen hebt, moet je blijkbaar ook niet vies zijn van een kwak modder meer of minder, zowel buitenshuis als binnenshuis.
De wandeling werd toch wat ingekort vermoed ik, want na een tijdje werd er rechtsomkeer gemaakt: toch te veel moös (voor de baasjes ). Op een afgeschoren maïsveld werden de j-nesten apart gefotografeerd. Ondertussen amuseerden sommige leos zich met het uittrekken van de maïswortels op het veld. Als alle leos zouden meedoen, zouden ze klus wel klaren tegen de tijd dat het donker wordt.
Terug aan de kantine aangekomen werden de modderschoenen wat afgeschuurd en was het hoog tijd voor een drankje met taart. Het was blijkbaar geen probleem dat al onze doggies met de vuile poten naar binnen kwamen: ik ken zelfs hondenscholen waar de honden niet in de kantine mogen en onder de pauze moeten buiten blijven. Hier mocht het dus wel. Maar ja, als je paarden (in de kantine?? ) gewend bent, is een meute kleine ponys geen probleem.
De drank deed deugd, de vlaai was lekker, de accommodatie was aangepast aan de noden van ons en onze honden en het gezelschap was aangenaam: wat wil een mens nog meer .
Met dank aan Christophe en Juf Heidi voor de fotos, en Monique en Filip en de manege voor de organisatie en de vlaai.
Nadat we zaterdag alle reserveplanken opgebruikt hadden om de gaten te dichten -verschillende planken waren immers in twee gebroken - had Jazzie zondag al voor een tweede keer zijn afbraakkunsten tentoongespreid en ten beste gegeven
Gisteren heeft zij er dan nog een schepje bovenop gedaan en terug al de planken op haar ooghoogte vakkundig verwijderd. En dat alles natuurlijk undercover, zodat wij niets gemerkt hebben. Enfin, wel gemerkt, maar te laat: Destruction dog strikes again.....
Jazzie vind eigenlijk dat de omheining aan vernieuwing toe is. (Wij eigenlijk ook ). Ze is dan alvast maar zelf met de afbraakwerken begonnen. Kan ze eindelijk de hondjes van de buren ook eens in levenden lijve bekijken in plaats van alleen maar te snufferen.
Gelukkig hebben de buren zelf ook nog een draadomheining, anders zou onze kleine wel eens een keertje bij de buren terechtkomen als we eens niet thuis zijn.
Ik plaats twee dezelfe foto's, want anders krijg ik alleen een kleine foto in de bovenhoek (kweenogaltijdnie hoesda komt).
terwijl jullie nu op dit moment bezig zijn met het oefenen en het spelen bij juf Heidi, moet ik noodgedwongen thuis blijven. Mijn baasjes hebben iets dat zij deggriep noemen. Ik weet niet wat dat is, maar ze lopen erbij als een stelletje Zombies. Zombies ken ik van een film die ik samen met mijn baasjes laatst gezien heb . De overeenkomsten zijn duidelijk, ze zijn zombies geworden.
Samen spelen met baasjes is er dus niet veel bij de laatste dagen. Ik moet mij dan zelf maar amuseren. Mijn nieuwste hobby is het stelen van de snotzakdoeken van mijn baasjes. Ik ben daar nu al zo bedreven in geworden, dat zij pas merken dat zij hun zakdoek kwijt zijn als het te laat is .
Ik kan ook eindelijk terug in de tuin mijn ding doen. Nu de grond weer ontdooid is, kan eindelijk verder doen aan mijn graafwerken. Deze morgen heb ik alweer goed mijn best gedaan, mijn baasjes zullen fier zijn .
Zo dat was het. Ik hoop dat ik jullie nog terugzie op de les van volgende week.
Nu de sneeuw zo langzamerhand verdwijnt en we allemaal aan het bekomen zijn van deze sneeuwoverdosis, is het tijd voor nog enkele sneeuwfoto's van de laatste veertien dagen.
Voor de rest is er niet veel interessants gebeurd behalve het traditionele overeten in deze periode. Oh ja, nog iedereen een gelukkig nieuwjaar gewenst.
Heidi haar voet is ondertussen redelijk goed hersteld, hopelijk kan ze volgende zaterdag dus terug meedoen als de hondenschool terug begint na de winterstop, zodat ik niet moet invallen. Vroeger in mijnen jongen tijd ging ik graag naar school, maar hondenschool is niet echt aan mij besteed . Veel te moeilijk en ik lust geen hondenkoekjes .
Verleden weekend zijn we met de kleinste naar de Ardennen geweest. Huisje gehuurd waar ze honden toelieten, en vrijdagmiddag vertrokken.
LEED:
Er lag wel nog redelijk wat sneeuw, maar het weer is het hele weekend mistig en donker gebleven. Het was de bedoeling om zaterdag en zondag een uitstapje te doen, maar een misstapje van Heidi besliste daar anders over.
Het relaas van een (niet)plaspauze met gevolgen.
-aangekomen rond half vijf en alle mensen- en puppymateriaal binnengedragen. -met de puppy effe wandelen voor een plaspauze. Puppy doet niets. -dan maar alles uitpakken en op orde zetten in het huisje. -een tijdje later maar weer een plaswandeling: puppy doet niets. -Ondertussen wordt het avond, laatavond, en tijd om te gaan slapen. Nog een laatste poging voor een plasje van de puppy. Ikke met haar naar buiten: puppy doet niets. -Dan gaat Heidi het maar eens proberen, je kan nooit weten. Puppy doet echter ook niets en Heidi komt na een tijdje terug naar het huisje. Ik sta te kijken aan de deur. -Heidi trapt ergens verkeerd op de trapjes en klinkt om, de grond op. -Heidi laat Jazzie los en de puppy profiteert van de gelegenheid en zet het op een lopen, achter een man met een hond aan die juist een ander huisje zijn buitengekomen. De man en hond lopen door (hebben die Heidi niet zien vallen?), onze puppy er vrolijk achteraan. -ikke de trap af om Heidi recht te helpen: lama zitten, ga maar achter de hond aan. -ikke op de man roepen om te blijven staan, zodat ik hen en onze puppy kan inhalen zonder Heidi te lang te moeten laten liggen op de koude grond. -puppy wordt opgevist en in het huisje gezet. -Heidi wordt ook opgevist en strompelend naar binnen gebracht. Enkel doet behoorlijk pijn. -Puppy nog altijd niets gedaan. -Heidis enkel wordt verbonden. -Slaaptijd met dafalgan.
Zaterdagmorgen.
De puppy doet eindelijk zijn plasje, zo veel dat het lijkt dat daardoor de hele sneeuw van de Ardennen verdwijnt. Het dooit dus behoorlijk en dat gaat zondag ook nog zo door. Zin in een kakje heeft zij nog altijd niet en dat zal zo blijven tot zondagmorgen (zie LIEF). Door de enkelblessure zijn we wat gebonden aan ons huisje en beperkt het verkennen van de Ardennen zich tot wat kleine wandelingetjes van ikke en de puppy in de onmiddellijke omgeving.
Zondagmorgen.
LIEF:
Op wandel naar onze plaspauzewei worden Jazzie en ik plots achtervolgd door een grote hond van onbekende rasmengeling. Eerst is hij nog wat afwachtend, maar algauw gaat hij door de voorpoten, duidelijk een teken dat hij wil spelen met onze Miss. Er wordt wat op en af gehold en wat gesnufferd, van een plasje en de rest is dus geen sprake. Dan maar terug naar binnen.
De hond blijft ons achtervolgen en gaat mee tot aan de deur. Hij blijft netjes aan de buitenkant van de deur zitten, terwijl Jazzie aan de binnenkant zit. Onze puppy heeft zich een vakantielief opgescharreld.
Dat duurt zo een tijdje en dan verdwijnt de hond om effe later terugkomen met een andere hond, een puppy volgens mij. Later verdwijnen ze weer met zijn tweetjes en brengen ze nog een vriendje mee. Dat ze nu maar ophouden met volk bij te halen, denk ik.
Na een tijdje verdwijnen ze alle drie en komt de grote hond nog effe terug. Ook hij verdwijnt tenslotte en ik kan met Jazzie opnieuw een plaspoging wagen. Dat lukt deze keer. Naast dit natje lukt deze keer ook het droogje. De drie honden zie ik wat verder met hun bazinnetje enkele paarden voederen. Jazzie ziet haar liefje eventjes terug. We gaan terug naar binnen, het is tijd om in te pakken.
Onder het inladen van de auto komt de man van vrijdagavond met zijn hond terug buiten. Gaan we nu al vertrekken? Ja, vrouwtje is vrijdagavond gevallen en kan moeilijk van plaats. Het heeft weinig zin om nog de hele dag te blijven. Hij reageert hier niet op, dus ik vermoed dat hij vrijdag inderdaad totaal niets gezien heeft van de valpartij.
Rond half een blazen wij de aftocht.
Wat hebben wij geleerd vandaag?
Je kan ook naar de Ardennen gaan voor alleen een piske en een kakske.
Je kan dan ondertussen ook een vakantielief opscharrelen.
Zondagmiddag stond een wandeling aan de Maas op het programma. Vermits het zaterdag ideaal wandelweer was, dachten we dat dat zondag ook zo zijn. Niet dus. Snijdende kou.
Maar het hondje had zin, zo dus op pad, goed ingeduffeld, de hond al snuffelend. In de verte zagen we een grote hond die onze richting uitkwam. Het bleek een briard te zijn vergezeld van twee dames. Jazzie gaf eigenlijk geen kick en liep rustig door. De briard wilde wel eens op onderzoek en begon wild aan zijn lijn te trekken. De dame aan de andere kant van de leiband werd achter hem over het asfalten paadje getrokken. De hond langs mij door richting Heidi en Jazzie, de dame tegen mij op botsend er achteraan slepend, in een poging om de briard terug in bedwang te krijgen.
Ikke dus effe mijn handen uit mijn zakken (geen handschoenen) om de leiband te pakken en de briard tegen te houden. Als gentleman ben ik natuurlijk altijd bereid om een damsel in distress uit de brand te helpen. De dames konden het ook appreciëren. Enfin, eigenlijk geen ramp gebeurd, het laat alleen maar zien dat een grote hond in bedwang houden niet simpel is en de nodige kracht vereist als het hondje, oftewel niet goed opgevoed is, of zijn opvoeding effe vergeet.
Het maakt ons ook duidelijk dat die van ons hetzelfde kan doen, als we niet oppassen. We weten van onze vorige woef dat Heidi een volwassen steigerende leo ook niet de baas kan. Zelfs nu is dat al moeilijk en Jazzie is amper zes maanden.
Efin: verder op pad en alles verloopt vlekkeloos voor de rest. Vlak aan de Maas is de wind nog kouder, dus onze wandeling wordt ingekort en we gaan gauw terug richting binnenland over de winterdijk. Jazzie wandelt redelijk voorbeeldig: ttz, niet op volgen maar wel zonder aan de lijn te trekken. Hij heeft wel alle honden gezien, ook als ze heel eind verwijderd zijn, maar hij blijft rustig. We komen nog een pincher tegen en een familie met drie honden met daarbij een chihuahua die blijkbaar ontsnapt is. Ik moet denken aan al die konijnen in de oude kleigroeve waar de chihuahua naar toe loopt. Als die die kleine rat te pakken krijgen .ocharme . Revenge of the rabbits.
Maar hij heeft geluk, hij wordt snel terug gevangen.
Deze morgen na een lange tijd eindelijk weer eens puppyklas. Terwijl de oefeningen thuis best lukken, is het op school andere koek. Daar zal het contact met de andere puppies wel niet vreemd aan zijn. Leo's zijn immers super gemakkelijk af te leiden als er andere honden, zeker leo's, in de buurt zijn.
Vandaag was het "socialisatie" en er waren ook enkele leo's aanwezig van andere klassen. Die waren er ook voor een gezamelijke fotoshoot op het einde van de les.
Vandaag moest er dus een soort hindernissenparcours afgelegd worden door de puppies: Verschillende ondergronden, horden, tunneltjes, ballenbaden, paraplu's, ballen, fietsen etc. Natuurlijk ging dat moeilijk, zeker op het begin. Kamiel kwam dan maar helpen, zodat onze puppy het goede voorbeeld zag. Eerst kamiel op de tafel, toen volgde Jazzie ook. Met de hulp van de juffrouw, ging hij ook redelijk goed in het ballenbad. De verschillende ondergronden gingen ook goed, net zoals de tunnels. Tunnels kent ze van thuis, ze moet immers door een "tunnel" onder mijn werkbank om buiten te kunnen. MInder goed - of helemaal niet - gingen de dingen waar ze "over" moest: planken, horden...
Verleden keer hadden we kaas bij als extra lekker snoepje en dat lukte op het begin wonderwel. Naderhand wilde ze de kaas ook niet meer. We kregen toen kippenworstjes van Tosca om eens te proberen en dat lukte heel goed. Vandaar dat we vandaag ook kippenworstjes bij hadden.
Helaas, thuis gebeurde hetzelfde als verleden keer met de kaas: Eenmaal uit de auto en binnen moest ze overgeven: 3 x slijm en kaas . Ook vandaag moest ze overgeven toen ze binnen was: slijm en kippenbrokjes . Deze keer moest haar "doggiebag" eraan geloven . Bij de gewone brokjes die ze vorige keren op school kreeg, had ze geen last. Waarschijnlijk is haar maag niet ingesteld op "vreemde voeding" vermoeden wij... Ofwel wagenziek? In alle geval gaat ze volgende keer niet onmiddellijk naar binnen als we eenmaal thuis zijn, maar zal ze een tijdje buiten moeten blijven...
Hieronder nog wat foto's.
Kamiel heeft zojuist het goede voorbeeld gegeven en komt eens kijken of Jazzie het goed doet....
Het is hier al een veertien dagen wreed stillekes. Als je niks te vertellen hebt, moet je zwijgen. En vermits er niets te vertellen valt Of toch:
Puppies groeien als kool.
Puppies krijgen nu al hun echte tanden en staan nu enkele dagen terug op gesopte brokken, net zoals in het prille begin bij de fokker, wegens anders niet eten.
Puppies van nu zijn slimmer dan puppies van vroeger: in de veranda op de keukenkast gaan staan om de keukenrol te pikken en netjes te verdelen op het gazon, is geen probleem. Den deze is blijkbaar wat slimmer en vindingrijker dan Sisko, onze vorige leo.
De wasmand op de keukenkast is dus ook niet veilig. Iemand heeft ze deze nacht van de kast geduwd. Gelukkig was het vuile was (anders was het toch weer terug vuile was geweest . Gelukkig neemt een puppy genoegen met wat kaassokken om lekker op de sabbelen.
) 
. De overeenkomsten zijn duidelijk, ze zijn zombies geworden.
