Verleden zondag zijn we voor het eerst met de kleinste naar de leonbergerwandeling geweest in Bokrijk.
Het weer viel reuze mee: droog en niet te koud, niet te warm (kan ook moeilijk in deze tijd van het jaar). Er was veel volk. Of er meer of minder volk was dan andere jaren, kan ik niet beoordelen, het is immers onze eerste keer. Er waren ook redelijk wat puppies aanwezig.
Na de inschrijving was het effe wachten op het startsein. De "grote" honden kozen meestal voor de lange wandeling (9 km dacht ik). Voor de puppies was er echter geen aparte wandeling voorzien, alhoewel ik dat verwacht had. Zij moesten mee met de "kleine" wandeling. Ik vond deze wandeling toch wat te lang voor kleinere puppies zoals Jazzie. Een aparte puppywandeling was hier beter geweest. Komt daarbij dat wij nogal wat achterop waren geraakt en daardoor de groep waren kwijt geraakt, verloren gelopen, en dan ook nog meer hebben moeten afleggen dan voorzien. Schoonmama is immers niet zo goed te been en kwam alleen mee, omdat wij een korte wandeling verwacht hadden. Die had zij zeker aangekund. Nu waren wij door de te lange afstand "hopeloos" achterop geraakt.
We hadden in de achterhoede echter het gezellige gezelschap van een Maastrichts koppel met hun twee kinderen en met een Leopuppy van ongeveer dezelfde leeftijd als Jazzie, en nog een onduidelijke andere kleine hond. We lieten het dus niet echt aan ons hart komen dat we "verloren" waren gelopen: uiteindelijk zullen we wel arriveren.
Onderweg hielden we een fietser staande om te vragen of ze een leonbergerroedel gezien hadden - niet dus - en of het nog ver was tot aan de speeltuin ? "Nog ongeveer een km rechtdoor", was het antwoord. Nou, die kilometer bleef maar duren naar onze goesting. Dan nog maar een fietser staande gehouden, eentje die niet te hard reed, want die hardrijders stoppen toch niet. "Of het nog ver is tot aan de speeltuin en of we nog op de goede weg zitten?" "Ja, nog ongeveer een kilometer....!?!!"'
Uiteindelijk bereikten we toch de parking waar de auto staat. De Nederlanders gingen direct naar hun auto en terug richting Nederland. Nog effe wuiven en kwispelen bij het voorbijrijden van hun auto. De rest van de familie is dan uiteindelijk ook gearriveerd, want zij waren weer wat achterop geraakt. Schoonmama en schoonpapa gaan ook direct terug naar huis. (Later blijkt dat zij in de Lunchgarden zijn gaan eten).
Wij en de puppy gaan kijken of we wat te eten krijgen. We gaan effe buiten op het terras zitten. We hebben geen maaltijd besteld, omdat we niet zeker wisten of we konden meegaan. Ik ga effe kijken in het restaurant of er iets te bikken valt. Dat valt goed mee, er is eten te krijgen. Als ik terugkom, heeft Jazzie Heidi blijkbaar omver getrokken toen zij - Jazzie - in haar enthousiasme naar een andere puppy wilde, die langsliep. Heidi had dat niet gezien en werd dus verrast door de uitval van Jazzie, waardoor zij dus achterover van haar stoel valt. Dat valt niet mee, zo een wilde puppy....
Enfin, om af te ronden: de puppy uiteindelijk toch in de auto gezet terwijl ik friet stoofvlees bestelde. Was onverwachts lekker, zeker voor een "grootkeuken", zeker beter dan de lunchgarden....
Daarna nog effe dag zeggen en terug naar huis om op de doggiebag in slaap te vallen.
Zondag de puppy ingeladen en naar het verre Zandvliet gereden, naar onze
Antwerpse vrienden K en M en hun twee kinderen. De puppy 'moest' mee op
uitdrukkelijk verzoek.
Zo gezegd, zo gedaan. Jazzie had natuurlijk
dadelijk de volle aandacht van de ganse familie en liet zich die
welgevallen. Moe zijn was er niet bij: spelen, wandelen, spelen: alles
werd goed verteerd. Het weer was uitzonderlijk goed voor deze tijd van het jaar, dus konden we buiten zitten en de puppy en de kinderen in de gaten houden.
De kippen in de tuin werden door Jazzie van hanekam tot kippenpoot bekeken en dat vonden die niet leuk, ze tokten zo ver mogelijk weg van haar....Waarschijnlijk deden de kippen haar denken aan haar eendje, Kwakie, en daar mag ze mee spelen.Waarom willen deze kippetjes dan niet met haar spelen?
Vermits de echte kippen niet willen meedoen: dan maar spelen met Kwakie de eend.
We leerden zondag ook nog het grote geheim achter het waarom van de snelgroeiende leopuppys....
"Jazzie moet nog wat groeien", vond de kleinste en voegde de daad bij het woord....
Door de week valt er natuurlijk niet veel te vertellen, vermits je de hele dag moet werken en dus niet thuis bent. Vandaar dat we de puppyklas van zaterdag er nog eens bijhalen.
Springer and family.
Baasje met Kamiel, beter bekend als "the Kamielster"
Java, het zusje van Jazzie, en haar baasje
Tosca met baasje.
Krijgt mijn baasje nu een uitbrander??
Ha, mijn ander baasje is ook hier...
Springer heeft de juffrouw gezien.
Op de aanhangwagen, die wel puppyproof was, maar niet baasjesproof....
Op het begin had zij er maar weinig zin in. Veel liever spelen met de nieuwe klasgenootjes. Er waren twee oude bekenden: Springer de springer en Tosca, de nu nog kleine herdershond. De begroeting verliep enthousiast.
Er waren ook nog twee buldoggies bijgekomen: Obi een kleine witte en Kamiel, de karamelbruine. Met Kamiel was het dadelijk "dik aan".
De voltallige klas aan het werk.
Ik heb vandaag geen zin.
Zelfs snoepjes lust ik niet vandaag.
Tosca wil niet spelen.
Kamiel in actie.
En dan zeggen dat leo's niet willen spelen...
Na de les nog effe op bezoek bij Hoegie, de golden retriever van P & H. Hoegie was wat wild voor Jazzie die zich liever terugtrok. Enige actie is een kleine poseersessie op het muurtje in de tuin.
Zaterdag was de eerste schooldag van Jazzie. Ze zat bij Juffrouw Heidi in de klas. Haar enige klasgenootje tot nu toe is Springer. Nog één inhaalles volgende week en dan zijn ze normaal gezien met 4.
Kennismaking met Juffrouw Heidi van de eerste puppyklas en met Springer.
Wegens plaatsgebrek in onze keuken, staat ons nieuwe (en eerste) afwasmachine in de veranda. Door omstandigheden, waaronder een nieuwe puppy, zijn de verbouwingswerken voor het ordentelijk plaatsen van die machine nog altijd bezig. De veranda is nog altijd een (grotere) puinhoop (dan anders).
Maar nu wordt dus hoog tijd dat de veranda puppy proof wordt, want deze morgen lag het doosje met de afwastabletten op de grond. The Mrs had ze van de tafel gehaald, op de grond gegooid en er ook wat aan gelikt. Gelukkig waren ze niet lekker. Een stuk of vier tabletten waren wel vochtig, maar er ontbraken toch geen stukken, alleen de plastic was opgelost van twee tabletten.
We hadden het al opgemerkt dat ze met haar voorpoten op de tafel gaat staan, om haar speeltjes te pakken, maar daar verder niet bij stilgestaan. De ene leo is dus de andere niet, Sisko heeft zoiets nooit gedaan. The Mrs is wat slimmer. Straks dus opruimen geblazen om erger te voorkomen.
Door al die heisa met de tabletten was ik bijna het belangrijkste van de ochtend vergeten. Om zeven uur plofte ik effe op de zetel om mijn voorhetwerktaskekoffie te drinken. Toen merkte ik dat ik nog tien minuten over had voor ik naar het werk moest vertrekken. Effe lekker uitrusten, dacht ik toen. Maar helaas, ik was een kleinigheid vergeten: de puppy eten geven. Ocharme !!! Rust werd stress!!!
Als je de "loomheid" van een volwassen leo gewend bent, is het wel wat aanpassen geblazen aan het leven met een puppy. Zelfs als die puppy een lome leo zal worden.
Als je dan thuiskomt van twee dagen "werken" in de whiskybar op het Schots Weekend in Alden Biesen en je ploft je neer op je zetel om eindelijk wat te kunnen liggen uitrusten en je hoort wat ritselen ergens in huis, dan kan je dus weer op om te kijken waar die puppy nu weer aanzit. En dat stopt dus niet na een keer liggen en opstaan. Het leven van een puppybaasje is hard.
Vanaf de thuiskomst en na haar eten is de kleine in slaap gevallen na haar speeltijd met haar vriendjes bij de fokker.
Gisterenavond rond half twaalf moeten wakker maken voor het laatste plasje voor het slapen gaan, zo uitgeteld was zij. Slapen leggen is een beetje moeilijk. Zodra zij door heeft dat ze in haar hok moet, wil ze terug naar buiten of terug naar de living. Dus eerst alle deuren sluiten. In haar hok gaan doet ze ook niet zelf, voorlopig kan ik haar nog dragen, maar hoe lang nog Ze heeft er tot gisterenavond immers niet in willen liggen, ze kroop er telkens weer uit. Alleen deze nacht is ze in haar hok blijven liggen.
Deze morgen is ze na de speeltijd ook in haar hok gaan liggen, dat is de eerste keer dat ze er op eigen houtje is ingekropen.
Heidi zegt ook dat ze weer in de benen bijt sinds haar bezoek bij haar vriendjes. Ze heeft haar wilde kuren dus weer overgenomen van haar vriendjes zou je zeggen. Ze stopt wel onmiddellijk als we af zeggen, maar blijkbaar heeft zo een bezoek aan een roedel een verwilderende invloed op onze puppy. Of misschien is het gewoon toeval.
Zaterdag zijn we bij de ma gaan wandelen aan de maaskant. De reizen in de auto worden nu goed verteerd, geen gejank meer.
Daarna doorgereden naar mijn zus en daar de nodige aandacht gekregen van de kleinste van de familie. We zijn ook nog effe op bezoek geweest bij Digger, ook een leo van dezelfde fokker als Jazzie, dus eigenlijk een ver familielid. De kennismaking verliep vrolijk. De buurt had er een BBQ, er was volk genoeg en aandacht genoeg voor onze kleine, die zich dat liet welgevallen.
De twee kleinsten van de familie.
Op bezoek bij Digger, die met zijn kop boven het hek komt loeren. En nee, hij staat nergens op, zijn "pootjes" zie je onder het hek uitkomen...
Aandacht genoeg.
Buurtcomité rond de puppy.
Zondagvoormiddag: Baasje, mag ik mee met de moto?? En ja, die laarzen moeten ook eens een keertje gepoetst, baasje!!!
Zondagmiddag op bezoek bij de fokker en daar lekker gespeeld met de leo's van het huis en enkele puppy's die ook op bezoek waren.
Vermits ik een werkmens ben en dus per definitie moet werken, is er door de week weinig tijd om iets opwindends te doen met de puppy. Dat moet Heidi dus doen. Daarom heeft zij vandaag nog een poging ondernomen om met Jazzie te gaan wandelen hier vlak voor onze deur. De eerste pogingen tijdens de vorige dagen lukten niet, ze had te veel schrik van de auto's, vrachtwagens en tractors die op drie meter van onze voordeur voorbij vliegen.
Vandaag dus nog een poging. De eerste poging was een ramp, ze durfde niet de deur uit. Dan maar terug naar. binnen Effe daarna nog een poging ondernomen en toen ging ze vanzelf naar buiten. Heidi heeft met haar kunnen wandelen tot op het pleintje. Daarna was het dus andersom: bij de terugkeer wilde ze niet meer naar binnen.
De foto's zijn van deze avond.
Een snotneus met een wroeterneus. Uiltje ligt te wachten op de volgende speeltijd.
Gaatjes graven om de bovenstaande wroeterneus te bekomen.
Balletje heeft nu speeltijd, Ultje nog altijd niet.
Gisterenavond een tweede keer op met Zita op wandel geweest. Dat ging heel vlot. Daarna de hondjes weer samen gelaten, onder toezicht. Jazzie is haar angst voor andere honden gelukkig vergeten, want zij wil de hele tijd spelen. Zita echter lijkt nu schrik te hebben om dichterbij te komen, vandaar dat we een beetje waakzaam blijven en ze niet alleen laten.
Er is dus wat heen en weer gesnuffeld, maar samen spelen zit er nog niet in. Dat komt nog wel.
Gisterenmorgen met de kleine gaan winkelen. De autorit
naar Beringen leverde niet zo een goed concert op als dat van de eerste keer,
gelukkig, maar ze was toch af en toe luidruchtig.
Eenmaal aangekomen, hebben we ze in de auto gelaten en
zijn dus allet wee effe gaan winkelen. Toen we terugkwamen, lag ze rustig in de
koffer te wachten. Dus met een stilstaande auto heeft ze niet echt problemen,
ook niet met het alleen achterblijven in de auto. Maar als de motor draait, dan
wil ze blijkbaar soms effe meebrullen.
Tegen de avond zijn we op bezoek geweest bij de
schoonouders en hun chow chow, Zita. Eerst effe neus-neus aan de auto en dan
samen wandelen over het kerkhof. Na de korte wandeling zijn we samen de tuin in
geweest. De kennismaking verliep redelijk goed, maar als Zita wat te dichtbij
kwam, ging Jazzie toch lichtjes in onderdanigheid of ging ze wat uit de weg.
Maar deze keer dus geen vechtscènes.
Onder het avondeten - driesterrenkebab met looksaus -
bleef Jazzie buiten in de tuin en was Zita binnen, kwestie van bij de
nabijheid
van eten ze zeker niet samen te hebben. En: Jazzie kan ook nog niet
bedelen, en dat
willen we zo houden. En liefst geen ander eten dan haar brokken, vandaar
dat we ze buiten gelaten hebben, zodat niemand in de verleiding komt om
haar iets te geven.
Vandaag de hele middag bezoek gehad en bij het afscheid
nemen, hebben we Jazzie mee naar buiten genomen aan de leiband. Ze ging
deze keer zelf de treden af naar de straat toe, dus de angst voor auto's is
zeker geminderd. De wandeling gisteren in een rustige omgeving heeft haar goed
gedaan.
Veel nieuwe mensen op het kerkhof, maar ze zeggen zo weinig....
Jazzie heeft deze nacht bij het slapen gaan slechts enkele keren gejankt. Gedurende de rest van de nacht hebben we haar niet gehoord, dat begint dus te beteren.
Deze morgen zat ze echter weer aan de overkant van de kippendraad. Ze heeft blijkbaar goed geworsteld met de draad. Ze kon er niet meer onder door, dus heeft ze er waarschijnlijk zolang tegen geduwd dat deze aan één zijkant losgesprongen is. Klein maar inventief . Wat gaat dat later geven?
De ingenieur van dienst kan zijn huiswerk dus opnieuw maken.
Druk, druk. Geen moment rust. Enfin toch niet veel. Heidi ziet af, want die is de hele dag thuis met het monstertje .
Jazzie het ondertussen al goed gewoon bij ons thuis. Spelen, bijten, verkennen, bijten, spelen en weinig slapen.
Gedurende de dag wordt het natje en droogje netjes op de wei gedaan. Voor het natje duurt de nacht blijbkaar te lang...
Gisteren heeft ze trouwens diaree gehad, ook haar kussen zat eronder, dus ze had blijkbaar zelf niet voelen aankomen (smakelijk ). Sinds gisterenavond is alles weer normaal. We hebben haar kinderantibiotica gegeven op aanraden van de fokker, we zullen die kuur maar afmaken. Dit omdat puppies nog geen weerstand hebben tegen allerlei bacteriën in muizenkeutels bijv. En die zal ze thuis buiten waarschijnlijk wel gevonden hebben.
De nachten zijn nog altijd lawaaierig vanaf het moment dat ze te slapen gelegd wordt. Kwisnie dat hondjes als apen kunnen krijsen . Ook tegen de morgen wordt ze lawaarerig. Deze morgen zat ze trouwens aan de andere kant van de kippendraad die we gezet hadden, zodat ze niet door de hele veranda natjes en droogjes zou kunnen doen. Ze is er netjes onderdoor geslipt. Dat wordt dus ofwel gewoon weghalen, ofwel de onderkant met iets verzwaren.
Een weekend vol actie voor de puppy.
. Wat gaat dat later geven? 
Druk, druk. Geen moment rust. Enfin toch niet veel. Heidi ziet af, want die is de hele dag thuis met het monstertje
. Ook tegen de morgen wordt ze lawaarerig. Deze morgen zat ze trouwens aan de andere kant van de kippendraad die we gezet hadden, zodat ze niet door de hele veranda natjes en droogjes zou kunnen doen. Ze is er netjes onderdoor geslipt. Dat wordt dus ofwel gewoon weghalen, ofwel de onderkant met iets verzwaren.
