Dit weekend stelden de liberalen, na de opslorping van Vivant, de naam voor van de lijst waarmee ze naar de verkiezingen trekken. Het wordt 'Open Vld', waarmee de liberalen willen beklemtonen dat ze voor een open maatschappijmodel staan. Een geslaagde mediastunt maar veel meer dan een opsmukoperatie lijkt het me niet; schadebeperking in het vooruitzicht van een dreigende verkiezingsnederlaag. Al draagt een aap een gouden ring...

Met de beklemtoning van hun 'open' karakter zetten de purperblauwen zich af tegen het maatschappijmodel waar CD&V/N-VA zou voor staan. Een kromme redenering als je het mij vraagt... Neem nu het zogezegd 'vernieuwende' pleidooi van de VLD voor gecontroleerde economische migratie. Zó vernieuwend is dat helemaal niet; de N-VA pleitte reeds vorig jaar op haar themacongres rond 'Migratie' voor gecontroleerde economische migratie. Alleen werd daar toen nauwelijks aandacht aan geschonken in de media. Dergelijke standpunten passen namelijk niet in het plaatje dat het journaille traditioneel wenst op te hangen van nationalistische partijen: reactionair en xenofoob. Je kan echter niet alle 'nationalistische' partijen over dezelfde kam scheren; het discours van het Vlaams Belang (dat ik node een 'nationalistische' partij zou noemen) verschilt huizenhoog van dat van de N-VA. Blijkbaar heeft ook de VLD niet voldoende intellectuele capaciteit in huis om dat in te zien; ze zetten alle separatisme op één lijn en verketteren het zonder enige nuance. In de optiek van de VLD, pardon 'Open Vld', staat het 'separatisme' van CD&V/N-VA gelijk aan angst en uitsluiting.

De VLD weigert in te zien dat het verhaal dat de N-VA brengt nét het tegenovergestelde is van dat 'angst- en uitsluitingsmodel'. Het verhaal van de N-VA, en bij uitbreiding van het hele Vlaamse kartel, is er juist een van verbondenheid tussen mensen, van gemeenschapsopbouw, van normen en waarden die niet van bovenaf opgelegd worden maar die voortvloeien uit de samenleving zelf. Zo'n verhaal staat haaks op de liberale idee van absolute individuele vrijheid, los van elke intermenselijke relatie. In het liberale verhaal is geen sprake van persoonlijke verantwoordelijkheid voor de medemens, in dat verhaal is geen sprake van respect voor elkaar; enkel de persoonlijke belangen zijn van tel. In een dergelijke maatschappij loopt men echter onvermijdbaar het risico te botsen met de persoonlijke belangen van anderen. Zonder empathie, zonder wederzijds respect, zonder een gemeenschappelijk waardenstelsel is het nét dan wanneer de ander als 'bedreigend' wordt ervaren. Het is m.i. dan ook geen toeval dat het onveiligheidsgevoel en het zinloos geweld onder het bewind van Verhofstadt een steeds hogere vlucht namen. Het kartel CD&V/N-VA hoeft van de liberalen geen lessen te krijgen over angst en uitsluiting.

Het kartel CD&V/N-VA vertrekt dan ook niet, zoals de zelfverklaarde progressieve partijen, van de gedachte 'hoe de samenleving zou moeten zijn' maar wel van 'hoe de samenleving is'. Het Vlaams kartel wil die samenleving, die gemeenschap van Vlamingen niet bevoogden maar hun bekommernissen, angsten, wensen vertalen naar de politiek. Dat heeft niks te maken met 'ethisch conservatisme' en evenmin met 'separatisme' als antibeweging. Het heeft alles te maken met de durf om vast te stellen dat het politieke discours van paars geen voeling heeft met de samenleving. Het heeft te maken met de vaststelling dat het normen- en waardenstelsel van één gemeenschap haaks staat op het normen- en waardenstelsel van een andere gemeenschap en de moed daar de nodige consequenties aan te verbinden. Moed waaraan het de purperblauwen duidelijk ontbreekt.

Verhofstadt wil echter kost wat kost premier blijven, zelfs als hij daarvoor de gemeenschap van de Vlamingen moet verloochenen. Daarmee herhaalt de geschiedenis zich nog maar eens: de liberalen zijn als vanouds de vijand van de gewone Vlamingen. Ik heb het reeds eerder gesteld: de VLD of Open Vld zo je wil, is nog steeds dezelfde oude PVV...