Ik was er stil van geworden en ben eerlijk gezegd nog steeds onder de indruk van de gebeurtenissen de voorbije weken... Mijn maag keerde haast letterlijk om toen ik vernam wie de N-VA zou komen versterken. Inderdaad, iedereen die het programma en de statuten van de N-VA onderschrijft, kan lid worden van de partij, dus ook dhr. JMDD uit O. Maar of die meneer JMDD ons programma en onze statuten ook daadwerkelijk onderschreef, daar had/heb ik zéér grote twijfels bij.

Voor mij is het hyperindividualisme van JMDD omgekeerd evenredig met het warme volksnationalisme waar de N-VA voor staat. Als volksnationalist probeer je een gemeenschap op te bouwen waarin iedereen z'n verantwoordelijkheid opneemt en respect opbrengt voor de ander; het "ikke-ikke-ikke"-gedachtengoed van JMDD staat daar haaks op en verschilt nauwelijks van het "eigen volk eerst"-principe. Ook de stijl van JMDD paste, naar mijn mening, helemaal niet bij de N-VA. Wij kiezen voor een reformatorische koers, voor een stap-voor-stap-strategie; voor evolutie in plaats van revolutie. JMDD is echter een ongecontroleerde rebel die tegen alles stampt wat in z'n weg staat; een proces van geleidelijk evolutie is aan die man dus niet besteed.

Vanuit m'n diepe vertrouwen voor onze partijvoorzitter wou ik JMDD niettemin gerust een kans geven; tenslotte kan iedereen veranderen en verdient iedereen een tweede kans. Amper een dag later wou ik dat die tweede kans er niet was gekomen. Toen ik die bewuste dramatische donderdagmorgen bij de krantenboer binnensprong en m'n ogen op de krantenkoppen vielen, schrok ik me een bult. "Iemand" had de uiterst vertrouwelijke gesprekken gelekt naar Het Laatste Nieuws. Op de persconferentie later op de dag hoorde ik JMDD verkondigen hoe blij hij wel was te kunnen toetreden tot een liberale partij. Liberale partij? Wij? Ons economisch programma heeft inderdaad een liberale inslag maar is sociaal minstens evengoed onderbouwd. De N-VA is bovendien een partij die pleit voor sociale verbanden, voor het verenigingsleven, het "kostbare weefsel" van intermenselijke interacties waaraan wij onze identiteit ontlenen; dus helemaal geen liberale partij die uitgaat van ieders individueel belang. Nog even later verklaarde Boudewijn Bouckaert dat ook hij en andere JMDD-medestanders naar de N-VA kwamen om de partij 'liberaler' te maken... Voor m'n ogen zag ik hoe er een putsch gepleegd werd op de N-VA. Ik voelde me steeds slechter worden...

De CD&V reageerde dat zij niet op één lijst wensten te staan met dhr. JMDD en dat een kartel in dat geval dus onmogelijk was. Toen de zaken echt dreigden te escaleren, kwamen de N-VA en CD&V overeen een stilteperiode in acht te nemen waarin zij geen verdere verklaringen zouden. 't Duurde niet lang of "iemand" vond het nodig de afspraken daarrond met de voeten te treden. Leterme vond het nodig om te provoceren, JMDD trapte bijzonder gewillig in de val. Het 'stilte-akkoord' was amper een dag oud maar 's anderendaags kon ik in de krant uitvoerig lezen hoe JMDD betoogde dat hij sowieso wou deelnemen aan de verkiezingen in 2007. Andermaal bleek dhr. JMMD uit O. zich niet te kunnen inschakelen in de filosofie van de N-VA: de CD&V heeft inderdaad niét het recht om te bepalen wie kandidaat is voor de N-VA, maar ook dhr. JMDD heeft niet het recht om zo'n plaats op te eisen. De lijsten van de N-VA worden finaal samengesteld door de N-VA-leden zélf. Bijzonder vreemd ook dat JMDD, die naar eigen zeggen de N-VA wou komen versterken, enkel N-VA-lid wou zijn als hij kans kreeg op een 'postje', op een parlementair mandaat. Mocht elk van onze meer dan tienduizend leden een zelfde filosofie hanteren, er moesten meteen een aantal extra parlementen opgericht worden. Bovendien hééft JMDD een parlementair mandaat, en dit nog tot 2009! Hij hoéfde dus niet op te komen met de verkiezingen van 2007. Hij kreeg ruim de tijd om zich in het Vlaams parlement twee jaar te bewijzen als een waardevol N-VA-parlementslid. Maar dat wenste dhr. JMDD dus niet. Hij zou óf opkomen voor de federale verkiezingen óf de N-VA opnieuw verlaten. Een dergelijke respectloze houding ten aanzien van duizenden onbaatzuchtige N-VA-leden was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Gelukkig had ik intussen begrepen dat er achter de schermen druk onderhandeld werd, anders kwam er voor mij daar reeds een einde aan het N-VA-verhaal.

Een vriendelijke terechtwijzing aan het adres van dhr. JMDD dat ook híj zich aan de radiostilte moest houden, werd niet zo door hem begrepen; tenslotte beweert hij van hemzelf dat hij "iemand" is die weet hoe je de media moet bespelen. De avond vóór de beslissende partijraad zat hij lekker in Morgen Beter op Canvas om commentaar te geven op een blijkbaar erg gunstige peiling. Volgens de internetpeiling van, toevallig of niet, Het Laatste Nieuws was een kartel niet langer nodig: met een aparte koers gingen zowel CD&V als de N-VA er (zeer fors) op vooruit. Ik zag de bui al hangen: deze peiling zou ongetwijfeld een invloed hebben op de beslissing van de partijraad. M'n donkerste dromen dreigden uit te komen. Voor mezelf had ik intussen reeds stilletjes beslist: indien de partijraad zich zaterdag achter JMDD schaart, zal ik niet langer lid zijn van de N-VA.

s' Anderendaags, zaterdag 9 december, partijraad. De laatste keer dat ik zo zenuwachtig was moet ergens in m'n studentijd geweest zijn, voor een examen Historiografie. JMDD was aanvankelijk niet van plan om naar de partijraad, het hoogste partijorgaan, af te zakken wegens 'een formaliteit', maar blijkbaar liet hij zich toch overhalen. Ik hoor JMDD andermaal herhalen dat hij voor alles liberaal is, dat hij enkel lid blijft als hij in 2007 kan deelnemen aan de verkiezingen, dat het gaat over een keuze tussen hem en de CD&V, en ja hoor... ook z'n ronduit fascistoïde boutade dat wanneer men hem op zijn linkerwang slaat zijn rechtervuist (of was het zijn rechterarm) omhoog gaat, wordt weer gedeclameerd als een absolute waarheid. Daarna verlaat JMDD de zaal, zoals de statuten dat vereisen wanneer er beraadslaagd wordt over zaken waar rechtstreekse persoonlijke betrokkenheid is. Partijvoorzitter Bart De Wever brengt daarna verslag uit over het kartelakkoord met de CD&V; naar mijn gevoel een zeer sterk akkoord. Daarna begint het debat. Heel wat partijraadsleden komen tussen; er wordt gepleit over woord houden, over realisme, over het verwezenlijken van onze doelstellingen,... Na dik tweeëneenhalf uur legt de partijraadsvoorzitter het kartelakkoord ter stemming voor. Tot mijn opluchting kiest 2/3 van de zaal vóór het kartel. Indien de partijraad ervoor had gekozen om alleen naar de kiezer te trekken, mét JMDD, dan bestond er een zéér grote kans dat we amper één verkozene hadden gehad (de latere peiling van De Standaard, die ons op 5% schat, staaft dit) en dat we die verkozene in West-Vlaanderen zouden hebben gehaald. In dat geval was JMDD voortaan onze enige spreekbuis in het parlement; JMDD's vijandige overname was totaal geweest. Laat dit echter duidelijk zijn: niemand heeft JMDD uit de partij te gegooid of zelfs maar die mogelijk geopperd. Even later kondigde JMDD echter aan zich niet neer te leggen bij de beslissing van de N-VA-leden en stapte uit de partij. Zijn plannetje was mislukt.

M.i. heeft de partijraad een zeer moedige beslissing genomen. De geloofwaardigheid van de N-VA en van Bart De Wever ligt voor mij dan ook niet aan diggelen. In zee gaan met JMDD, dát was pas ongeloofwaardig. Dhr. JMDD beweert achteraf dat de N-VA'ers bedriegers, leugenaars en postjespakkers zijn die misbruik van hem maakten. Na enige diepe rationele overweging kan ik op dezelfde volwassen manier als dhr. JMDD tegen hem zeggen: "al wat ge zegt zijt ge zelf..."

De media verwijzen naar "de zaak Dedecker" als een Shakespeariaans drama. Ik heb alvast een goede titel voor een dergelijk drama: "De bedrieger bedrogen".