De Braekelclub wil ons eigenste Brakels kieken, het Braekelhoen voor alle duidelijkheid (voor ik er weer van beschuldigd wordt onze burgemeester uit te lachen), in het zonnetje zetten middels de oprichting van een heus standbeeld. De Brakelse VLD springt bij monde van schepen De Mets op de kar en belooft dat het gemeentebestuur zich niet onbetuigd zal laten. Als het inderdaad zover komt (veel beloven en weinig geven...) dan zal ik niet nalaten het schepencollege daarvoor een pluim te geven (oké, oké, flauwe woordspeling, toegegeven). Al hoop ik oprecht dat niet het gemeentebestuur met de pluimen gaat lopen (...) maar ere geeft aan wie ere toekomt: de Braekelclub. Zonder de inspanningen van deze verenigingen was het Braekelhoen wellicht tot een uiterst zeldzame rariteit verworden; onder druk van het 'kapitalistisch systeem' om de terminologie van de uiterst linkse rakkers te gebruiken.

Vroeger, toen alle dieren nog spraken (tegenwoordig kunnen alleen de ezels dat nog), was het Braekelhoen een graag geziene legkip. Met een 'productie' van +/- 200 eieren per jaar had het Braekelhoen haar oude Angelsaksische naam 'Everyday Layer' dan ook niet gestolen. Met de opkomst van de legbatterijen had ons kieken, dat hier zeker al sinds de Middeleeuwen rondscharrelde, stilletjes afgedaan: té groot en té actief voor de kleine hokjes (het Braekelhoen is een goeie vlieger) en 'hybride' kippen leggen nu eenmaal nóg méér eieren. Gelukkig sprong de 'Braekelclub' in de bres en vandaag is het Braekelhoen een geliefde 'liefhebberskip'.

Wat extra aandacht voor dit stukje levend erfgoed kan zeker geen kwaad, zeker niet als het hand in hand gaat met de (broodnodige) verfraaiing van onze gemeente. Een standbeeld voor het Braekelhoen is dan ook een zeer leuk idee. Al valt over smaken en kleuren niet te twisten, pleit ik er in dat geval wel voor om alle kitscherigheid te vermijden en er iets leuk én stijlvols van te maken. Liefst ook passend in de omgeving: wat mij betreft integreert men zo'n standbeeld dan ook best meteen in de plannen voor de algehele vernieuwing van het centrum.

Misschien kan het gemeentebestuur zelfs het houden van Braekelhoenders stimuleren? In verschillende Vlaamse gemeenten kunnen gezinnen een aantal gratis kippen krijgen om het groenten-, fruit- en tuinafval te verorberen. Het Braekelhoen is daarvoor dé ideale kip: gemakkelijk in onderhoud, zelden ziek en makkelijk handtam te maken. De kans dat onverlaten het dier onmiddellijk in de pot draaien is ook vrij klein want het Braekelhoen is niet meteen een 'vleeskip'. Te overwegen waard?

Zelf de eerste stap zetten in een 'conflict' is vaak essentieel om tot een oplossing te komen. Het streven naar politieke maagdelijkheid en de eigen trots staan het zetten van die eerste stap echter al te vaak in de weg. In eigen land zijn het vooral de heren en dames van het extremistische VB die ervoor kiezen om 'maagdelijk' langs de zijlijn van de politiek te blijven staan schreeuwen. Er is geen sprake van om zelf een eerste stap te zetten om vanachter het 'cordon' te komen en constructief te werken aan een beter Vlaanderen én een beter Wallonië... Misschien nemen ze beter eens een voorbeeld aan Sinn Féin-voorzitter Gerry Adams.

Ik liep hem een tweetal jaar geleden toevallig tegen het lijf aan de zetel van Sinn Féin in Dublin (al had ik dat pas door toen hij alweer weg was...) Hoewel z'n doelstellingen nog steeds even 'radicaal' zijn (de hereniging van Ierland), verkiest Adams om te praten met de protestanten en desnoods water bij de wijn te doen. Het is lovenswaardig hoe die man zijn 'radicale' partij, de zogeheten politieke vleugel van het IRA (waarvan men zegt dat Adams zélf één van de leiders was) er kan toe bewegen om telkens weer een eerste, moeilijke stap te zetten om uit de politieke impasse te geraken. Het was onder impuls van Adams dat Sinn Féin vanachter het Iers 'cordon sanitaire' kwam (door uiteindelijk tóch te gaan zetelen in de Ierse parlementen), het was onder impuls van Adams dat de Ierse republikeinen zich inschakelden in het vredesproces, het was onder impuls van Adams dat het IRA de wapens opgaf. Dit weekend bewerkstelligde Adams een nieuwe belangrijke beslissing: onder zijn impuls erkende Sinn Féin de Noord-Ierse politie, wegens overwegend protestants zowat de voormalige erfvijand van het IRA. Daarmee wordt de poort naar Noord-Iers zelfbestuur opnieuw open gezet: de protestanten blokkeerden namelijk de vorming van een regering zolang Sinn Féin de politie niet erkende. Door het inslikken van de eigen trots voorkomt Sinn Féin dat Noord-Ierland voortaan weer vanuit Londen zou worden bestuurd en houdt de toekomst daarmee in eigen beheer. Een schril contrast met de 'oogkleppenpolitiek' van radicale protestanten. De tactiek van Adams wordt hem niet in dank afgenomen door republikeinse hardliners met minder politiek doorzicht (de man krijgt geregeld doodsbedreigingen, en in Ierland neem je die maar beter ernstig) maar door z'n pragmatische houding boekte hij in 10 jaar tijd meer vooruitgang voor 'de Ierse zaak' dan in 50 jaar gewapende strijd van het IRA.

Ongetwijfeld zullen de hardliners van het VB luidkeels aan het schreeuwen gaan wanneer de N-VA na de verkiezingen (als de kiezer dat zo beslist tenminste) mee aan de onderhandelingstafel gaat zitten om te praten met Elio Di Rupo en zijn PS. Zonder de 'radicale' doelstelling uit het oog te verliezen (een Vlaamse republiek) kiest de N-VA namelijk wél voor een constructieve stap voor stap-aanpak. Ik voorspel echter nu reeds dat de etiketten 'verraders' en 'postjespakkers' weer kwistig zullen rondgestrooid wordend door het VB-clubje. Maar misschien moeten de kiezers van het VB zich maar eens bezinnen over wat die partij intussen al verwezenlijkt heeft voor Vlaanderen; behalve een bruin-ranzig randje geven aan alle Vlaamse symbolen: absoluut niks.

Om te scoren moet je nu éénmaal op het veld staan, ook al loop je dan het risico om een goal tegen te krijgen.