Stockholm 1973. In de Kreditbanken aan het Norrmalmstorg houden de gangsters Olsson en Olofsson tussen 23 en 28 augustus vier mensen gegijzeld. Merkwaardig genoeg toonden de gegijzelden zowel tijdens als na de gijzeling sympathie voor hun twee gijzelnemers. Het fenomeen ging de geschiedenis als het Stockholmsyndroom. Psychologen verklaren dat een dergelijk verschijnsel tot ontwikkeling komt wanneer een gijzelnemer absolute controle over de gegijzelde kan uitoefenen en binnen die absolute controle voorziet in de behoeften van de gegijzelde.

Wie de recentste politieke ontwikkelingen in ogenschouw neemt, stelt vast dat ook de VLD aan het Stockholmsyndroom lijdt. Eerst en vooral is er de vaststelling dat de VLD gegijzeld/gechanteerd wordt door de socialisten. Dat merkt men o.m. aan de invoering van het migrantenstemrecht, de defenestratie van Dedecker, de verwikkelingen in Maarkedal, Geraardsbergen,Hoogstraten,... Op het spel staat uiteraard het premierschap van Verhofstadt. Aangezien binnen het ondemocratische Belgische bestel de PS quasi 'incontournable' is voor het vormen van een meerderheid, bepalen zij en niemand anders wie eerste minister mag spelen. Wil de VLD aan de macht blijven dan zit er niet veel anders op dan mooi naar de pijpen van Di Rupo en Vande Lanotte te dansen.

Ten tweede stelt men ook vast dat de VLD een ruime sympathie tentoonspreidt  voor de linkse 'gijzelnemers'. De blauwen, althans de partijtop, profileerden zich na annihilatie van Dedecker zowaar als een 'progressieve partij'. Nochtans koos bij de laatste voorzittersverkiezingen zowat de helft van de VLD-leden voor de rechtse Dedecker. De VLD heeft echter geen lessen getrokken uit de splitsing van de Volksunie en de liberalen vergaten wat er kan gebeuren wanneer een 'progressieve' partijtop ingaat tegen een 'behoudsgezinde' basis. Blijkbaar wil men heel ver gaan om in het gevlei te blijven bij de gijzelnemers.

Op zich is het echter niet eens onlogisch wat Somers verkondigt; liberalisme was historisch steeds een linkse stroming. Niet voor niets heetten de liberalen vroeger de Partij voor Vrijheid en Vooruitgang. Maar het is evenzeer een feit dat die koers weinig aansloeg bij de Vlaamse bevolking. Een progressieve partij is per definitie namelijk nooit een 'brede volkspartij': een progressieve partij snelt het volk vooruit, wil de weg tonen en andere paden bewandelen. Een volkspartij daarentegen is de emanatie van het volk, komt uit het volk en is weinig geneigd tot avonturen en hippe ideetjes. 

De PVV slaagde er echter niet in om een leidende partij te worden in Vlaanderen. Onder druk van Verhofstadt verlieten de blauwen daarom in 1992 de oude stellingen en vormden zich om tot de VLD, een 'brede volkspartij'. Er werden zelfs meteen enkele 'rechtse' figuren ingehaald, als Coveliers en Valkeniers, maar zelfs Gerolf Annemans en Paul Beliën (man van Alexandra Colen) werkten mee aan de operatie.

Onder druk van de socialisten werd die verruimingsoperatie de voorbije maanden volledig teniet gedaan. Met de vernieuwde 'progressieve' koers lijkt de VLD de smuk van 'volkspartij' definitief van zich af te gooien. De liberalen kiezen dus feitelijk voor een terugkeer naar de stellingen van vóór 1992 en worden zo opnieuw de oude PVV. Het mooiste bewijs daarvan is de terugkeer naar het belgicistische discours; Verhofstadt werpt zich op als dé verdediger van het communautair status-quo. De VLD is dus écht wel identiek aan de PVV, de Pest Voor Vlaanderen!

Gelukkig is er nog een partij die rechts noch links is, maar zich louter baseert op gezond verstand. Een partij die kiest voor evolutie in plaats van revolutie. Een partij die zich verzet tegen het imperialisme van de PS, niet uit eigenbelang maar uit ieders belang.