Na Fie vertrokken was, wachtte ik op Eline, Finke en Pieter (mijn medeAFSstudentjes) om samen spaghetti klaar te maken. Toch had de saus maar een raar smaakje (Dit kwam waarschijnlijk door de Boliviaanse wijn in de saus...) Omdat groentjes snijden een enorme bezigheid is, waren we net op tijd voor de bus naar Potosi.
Een week later begon carnaval. We deden alvast onze inkopen in potosi, waardoor we het niet konden laten om ons alvast te amuseren. Met schuim en waterballonnen natuurlijk. In Bolivia dansen verschillende groepen tijdens carnaval en de bevolking kan hier dan naar gaan kijken. Er wordt met schuim gespoten (dat natuurlijk over datum is) en met waterballonnen gegooid. Soms pijnlijk, want ze gooien hier serieus hard. De volgende dag vertrokken we met zen allen naar Oruro. En het feesten kon beginnen! Gladys kocht ons plaatsen op de tribune waar we dan de hele dag doorbrachten. Er werd gedanst tot 2 uur 's nachts en we zagen de beste dansgroep van Bolivia: San Simon. Wanneer jullie jullie voorstellen wat voor dansen er werden gedanst, denk dan aan traditionele dansen. Caporales en Tinku zijn mijn favorieten. De mannen van Caporales dragen een kostuum waardoor ze heel brede schouders hebben en aan hun laarzen hangen belletjes. Leuk om te horen als ze allemaal perfect samen dansen. De vrouwen dragen korte rokjes die steeds in de lucht vliegen. Caporales in Oruro was beter dan op Chutillos. Maar tinku in chutillos was beter dan in Oruro. De verklaring is misschien omdat Tinku een dans van Potosi is. Ze hebben koortjes aan hun broeken en hoeden hangen. Die zwieren dan in het rond wanneer ze dansen. In de tribunes werden er steeds schuimgevechten gehouden. Waardoor iedereen net een sneeuwman leek te zijn. Wij hadden ook onze verkleedkleren mee, onze pruik, vikinghelm, bijl en maskertje. Zondag dansten de groepen opnieuw. Nu mochten we foto's trekken met de dansers. Eline en ik hebben er dan ook heel veel getrokken. Die dag echter hebben ze schuim in men oog gespoten. Waar ik allergisch voor was, dus het deed geen deugd. De volgende dag zijn we naar de apotheek moeten gaan voor oogdruppeltjes, die wel degelijk werkten. Daarop keerden we terug naar Potosi.
Eindelijk begon de universiteit. Ik volg Artes plasticas (kunst) en piano. Bij kunst zit ik in het 2e jaar, maar ik heb precies nog niet al te veel gemist. Ik vind het super, om eindelijk kunst te kunnen volgen. De taken zijn veel werk maar ik doe het graag. Al was ik lijntjes trekken zonder lat wel een beetje beu na 12 pagina's. Voor mij is het niet werken maar eerder plezier. Vrijdag had ik mijn eerste les piano. We leerden hoe we juist moeten zitten wanneer we spelen en 2 soorten oefeningen. De prof zei dat ik het heel goed had gedaan voor de eerste keer. Maar het was dan ook heel eenvoudig. Ondertussen kan ik de eerste 10 noten van 'fur elise' spelen. Die zijn ook nog makkelijk, hopelijk kan ik een groot deel van dit liedje spelen wanneer ik terug moet naar Belgie. Mijn tante heeft een piano waarop ik mag oefenen. Omdat onze klas zo groot is heb ik ipv op dinsdag en vrijdag, enkel op vrijdag les. Ik heb voorlopig al 3 piano's zien staan op het unief. De mensen in mijn klas zijn heel vriendelijk. Ik was wel heel zenuwachtig om alleen een klas binnen te stappen als gringa. Maar het is goed verlopen. Nu hopen dat we allemaal snel weer beter worden want iedereen is een beetje verkouden. Maar als het te erg wordt, krijgen we waarschijnlijk weer een spuit en dan is alles weer op en top in orde.
Sorry dat het zo lang heeft geduurd, over 3 maanden vertel ik alles wel in detaille, met foto's! Besos!
Het is weer een hele tijd geleden. Ik had ook al een hele tijd niet meer aan mijn blog gedacht tot Nadette een berichtje stuurde. Sinds de universiteit is begonnen heb ik ook niet zoveel tijd meer. Ik heb dus nog veel in te halen.
Sofie kwam op bezoek! Mama had boterhammetjes met ei klaargemaakt ( zoals zij dat altijd doet als we reizen) en Fie had nog een boterhammetje over. Het was heerlijk om nog eens een echte boterham te eten, en een deftig eitje dat niet meteen een cm dik wordt als je het bakt. Fie was zo'n beetje gefascineerd door alles. Waardoor ik me realiseerde dat hier al heel veel zaken gewoon geworden zijn voor mij. Ze heeft dan ook veel gebruik gemaakt van de camera en foto's getrokken van zaken die voor mij al vanzelfsprekend zijn. (En natuurlijk ook van de natuur, ik heb al veel foto's voor jou Patrick!) Voor ons eerste reisje vertrokken we naar het Titicacameer. Nu heb ook ik het noorden van Isla del Sol leren kennen. Een gids leidde ons rond en vertelde interessante weetjes. Op dit eiland geloven ze nog steeds dat het titicacameer ontstaan is door de regen. We hebben een rots aangeraakt dat mensen kan genezen en natuurlijk de ruines van de inca's gezien. Na 2 daagjes zat Titicaca er al weer op en we reisden verder naar Tiwanaku. Waar inderdaad de bekende 'Puerta del sol' gelegen is. Niet te veel bij voorstellen want de poort is eigenlijk niet zo groot. De archeologen hebben nog veel werk want de tempel lag grotendeels nog onder de grond. We daalden een trap af waar er allemaal gezichten in de muur waren gebeeldhouwd. Fie heeft zo'n prachtige foto waar ze deze vasthoudt. Lijkt heel simpel, maar het heeft toch enige tijd geduurd vooraleer we de foto konden trekken. Ook hadden de inca's een 'microfoon' gemaakt in een rots. Waarin je heel luid kon roepen. De hele tempel stond ook in functie vd zon. De ingang was gevestigd naar het oosten, de uitgang naar het westen. We keerden terug naar La Paz om daarna verder te reizen naar Cochabamba. Fie leerde mijn familie kennen van Cynthia en men nichtje was meteen zot op haar. Het was wel leuk om 2 personen te zien proberen te communiceren, ik moest meteen denken aan mijn eerste dagen hier. We zijn naar de bowling gegaan, waar Fie wonder boven wonder (en dit niet slecht bedoeld) had gewonnen. Aangezien we met men nichtjes speelden waren er geen goten. We maakten een fietstochtje (heerlijk om terug op een fiets te zitten) rond het meer in Cbba. En daar heb ik ook iets geleerd, doe nooit blindelings wat je oudere zus doet. We moesten door een plas fietsen en Fie zei dat je heel hard moest trappen om dan je voeten in de lucht te houden. Buiten de spatborden gerekend natuurlijk. Resultaat: modder op onze ruggen. De keren daarop zijn we er rustig doorgereden waardoor we niet vuil werden. Later bezochten we 'el cristo' met mijn tante Blanca. Deze keer hadden we wel geld mee en konden we 'el cristo' beklimmen. Dit was heel hoog maar gelukkig waren de rammpjes heel klein. Onze tijd in Cbba zat erop en we reisden verder naar Potosi. Waar Fie meteen meekon naar de voetbalmatch van Brazilie tegen Bolivia. Nog nooit had ik zoveel volk in het stadium gezien. Nog steeds niet, en ik ga elke maand minstens 1 keer. Mijn verjaardag naderde en we vertrokken naar Sucre. Zoals we elke keer doen als we in Sucre zijn, zijn we gaan eten in de kat. Toeristisch restaurantje met lekker eten. We bezochten de 'la plaza', de mini eifeltoren en op de nacht van 27 - 28 gingen we naar de Joyride. Ik kreeg een mijnwerkershelm met daarop een kaars op men hoofd om 12 uur. Op de 28e zijn we naar het dinosauruspark in Sucre gegaan. Dit was heel klein maar er waren wel duidelijk verschillende sporen van dinosaurussen te zien. Op een rotswand! Daarna zijn we naar 'el mirador' gegaan, waar je een uitzicht hebt over de stad 'Sucre'. Het restaurantje daar was geweldig, heerlijke tiramisu (wat ik ook al mis) en dan de exotische tafeltjes en de heerlijk zittende stoelen. We wandelden terug naar het hostal want zondag moesten we in Potosi zijn om men verjaardag met men familie te vieren. En zoals traditie is het hen gelukt om mijn hoofd in de taart te duwen. Wat ik hier zo leuk vind is dat familie heel belangrijk is. Elke zondag zitten we met alle tantes te lunchen in het huis van mijn grootouders. Mijn ouders hebben een speech gegeven en men kleine zus ook. Ze kwam eergisterenavond in men kamer binnen om te vragen of ik niet wou blijven en tegen AFS konden zeggen dat ze me kwijt waren geraakt. Voor de volgende reis was ik zeer benieuwd want Uyuni had ik nog niet gezien. Die dag hebben Fie en ik de grootste pizza ooit gegeten, en hij was helemaal op. Wat ik nog steeds niet kan geloven, maar hij was lekker. De volgende dag begon onze driedaagse tour. We bezochten eerst het treinenkerkhof, wat eerder een speeltuin met een schommel en wip was. En dan reisden we door naar de zoutvlakte. Wat immens groot was! Zo'n derde van Belgie! We bezochten het zouthotel en reden door om de verschillende gekleurde meren te zien. En ja, het rode meer ziet er echt knalrood uit. De flamingos waren ook prachtig. Ik heb het niet zo voor roze, maar hun kleuren waren prachtig. Tijdens de reis van Uyuni was Fie niet zo goed aan haar buik en ik niet zo goed aan men rug en armen. Doe dus zeker zonnecreme aan als je de zoutvlakte bezoekt. De reis naar Uyuni was echt de moeite waard! Op de terugreis viel de bus in panne, waardoor alle mannen uit de bus moesten om de bus steeds naar voor en naar achter te duwen. We zijn toch heelhuids in Potosi geraakt. Eindelijk konden we naar het amazone reizen. Waar ik heel enthousiast voor was, maar ergens ook triest, want na deze reis ging Fie terug naar Belgie. We vertrokken met een militair vliegtuigje naar de jungle, en wanneer het vliegtuig daalde zagen we niets anders dan bomen. Dat was wel eng want de luchthaven van Rurrenabaque is eigenlijk gewoon een landingsbaan. Oh en dan stap je van dat vliegtuig af en dan krijg je zo een warmte over je heen. Om naar de pampas te kunnen gaan moesten we eerste enkele uurtjes in de auto zitten, op een enorm bobbelige weg om daarna in de boot te zitten. We mochten van de gids gelukkig meteen in het water springen om af te koelen. Dit was wel eng want het water zag oranje, jaja oranje, en was dus zeer troebel. En met al die krokodillen in het water wil je geen troebel water. In ons kamp hadden we een krokodil als huisdier. Dat beest zat daar de hele dag te wachten op de overschotjes. De volgende dag gingen we wandelen. Eerst paardgereden in de jungle en dan kon de wandeling beginnen. Met onze laarzen in de modder op zoek naar slangen in het hoge gras. Vreselijk in de zon, op onze terugkeer was Fie als eerste terug. In het bos zagen we aapjes er was een tarantula in een boom. En voor de rest ontzettend veel muggen, ik denk dat Fie die dag zo'n 121 keer gebeten is geweest. En die anti bite stick helpt dus helemaal niet! De volgende dag gingen we op piranhas gaan vissen, jaja ook deze bloeddorstige visjes zitten in het water. En ze kunnen heel goed eten. Het was wel raar om piranhas te vissen terwijl enkele meters verder een krokodil ons in de gaten hield en daar nog enkele meters verder een dolfijn zat te zwemmen. En dan was het eindelijk zo ver: we mochten met de dolfijnen gaan zwemmen. Met roze dolfijnen! Mijn eerste ervaring met een dolfijn was niet geweldig want die dolfijn beet vriendschappelijk in men voet. En met mijn reflexen trek ik natuurlijk men voet uit zijn bek. Wat ik niet mocht doen want dat deed pijn. Daarna hebben ze gelukkig niet meer gebeten en mocht ik ze aaien. Dat was spannend want door het troebele water zag je ze niet aankomen en was het niet altijd zeker wanneer je iets voelde dat dit een dolfijn was of een ander beest. Dolfijnen zijn super zacht. Dit was echter onze laatste dag in de pampas en we keerden terug naar Rurrenabaque. Daar wilden we gaan eten in de mosquitobar, dat spijtig genoeg de vorige dag was afgebrand. Er werd ons verteld dat een rij van de mosquitobar tot aan de rivier stond om emmertjes water door te geven. In de jungle hebben ze namelijk geen brandweer. Gelukkig was de schade beperkt tot het huis aan de overkant. Bbq houden in de jungle is dan ook geen goed idee. De volgende dag startte onze tweede tour naar de echte jungle. En de dieren hebben het geweten dat Fie in de jungle was. Ze is gestoken door een bij waarop haar schoen een paar meter verder vloog. Gelukkig zijn die bomen daar geneeskrachtig ( of juist heel giftig, of gewoon lekker). Gelukkig dat we niet gebeten zijn geweest door de mieren van een cm lang want dat doet pas pijn. Loop daar dus zeker niet in een mierennest of je bent dood. De aapjes aten en gooiden de rotte vruchten naar beneden. Gelukkige dat er niets op ons hoofd is gevallen. Verder zagen we nog afdrukken van een jaguar en kwamen de wilde zwijnen dagelijks op bezoek in het kamp. Op toilet moest je oppassen voor wespen. En in de douche zaten er mierennesten, gelukkig die kleine miertjes zoals in belgie. We konden een cacaovrucht proeven, waarvan het vruchtvlees heel lekker was. We maakten kettingen van vruchten gevonden in de jungle en konden schommelen met een liniaan. Onze gidsen visten piranhas en katvissen. En ja, die katvissen hebben inderdaad verschillende levens. Waardoor ik de vis steeds liet vallen omdat die terug tot leven kwam. Glibberig. Op onze terugvlucht naar La Paz was het vliegtuig nog kleiner dat je er niet rechtop in kon staan. En je kon zien en horen wat de piloten deden. Die vliegtuigknopjes hebben we dus ook kunnen zien. Onze laatste avond bestelden we een pizza aan huis, na al dat reizen mochten we wel even lui zijn. We aten nog een heerlijke ontbijt en Fie moest terug naar Belgie. Ik ben zo blij dat je bent gekomen Fie, ik heb me super geamuseerd! Dankjewel om die maand zo snel voorbij te laten gaan en ik ga blij zijn als ik je terug in men armen kan nemen. Door Fie weet ik nu ook dat Bolivia me veel gevoeliger heeft gemaakt want ik heb traantjes gelaten wanneer ze terug naar Belgie moest. En Fie, die zo vroeg haar boterhammetjes met ei had klaargemaakt, zoals mama altijd voor ons doet, was de boterhammetjes vergeten. Ze hebben gesmaakt zus! Ik ga me gaan klaarmaken want ik moet mijn cursus piano gaan halen. Nu ik kunst en piano studeer aan de unief hebben ik niet zoveel tijd meer, maar de volgende keer vertel ik zeker over hoe het daar aan toe gaat. Ik mis jullie! Besos
Deze voormiddag heb ik tijd om nog eens een berichtje te posten. Mijn excuses, want het is weer al een hele tijd geleden. Ik ben ondertussen nog op vakantie naar Cochabamba geweest met mijn zus. Dichtbij het huis van mijn grootouders is er een meer. We hebben 2 uur moeten wandelen om een toer rond het meer te kunnen maken. Dat was vermoeiend aangezien het in Cocha heel warm is. Enkele dagen later moest ik terug naar Potosi om voor de 2e keer te kunnen afstuderen. Ik moest alleen, aangezien mijn zus nog langer wou blijven. Maar de reis is goed verlopen. Zaterdag was het afscheidsfeestje van Ayaka, een Japanse AFS-studente. We krijgen sushi voorgeschoteld. Wat niet al te makkelijk was om te eten met 2 stokjes. Maar iedereen was ah sukkelen, behalve Ayaka natuurlijk. Het was heerlijk om nog eens zalm te kunnen eten. Er werden ook groene bolletjes (ik weet de naam niet) geserveerd. Niet aan te raden, want zelfs Gladys vond het enorm pikant. En Bolivianen zijn het gewoon om pikant te eten. Daarna zijn we nog uitgegaan naar de nieuwste discotheek van de stad.
Enkele dagen later mocht ik voor de 2e keer afstuderen. Iedereen moest netjes in uniform naar school komen. Dan werden we 1 voor 1 afgeroepen om onze diploma in ontvangst te nemen. Mijn vader moest naar de mijnen en kon dus niet aanwezig zijn. Maar mijn moeder, tante, nonkel, schoonzus en nichtje waren er wel. Na de proclamatie gingen we naar het huis van mijn grootouders. Er was een lunch georganiseerd met mijn hele familie. Ik vond het super lief dat ze allemaal waren gekomen, alsof ik echt deel uitmaakte van de familie. (Ik heb hier nu zelfs een meter!) Ik heb veel rozen gekregen, die nu in mijn kamer ah drogen zijn. Die avond was het bal. De jongens moesten met hun moeder dansen en de meisjes met hun vader. Wat wel grappig was aangezien mijn vader noch ik ooit al de wals hadden gedanst. Mijn vader had op zijn proclamatie gevraagd of een vriend met zijn moeder wou dansen. Maar, de dans is extreem makkelijk en het was plezant om te dansen. De traditie is dat iedereen zijn eigen eten en drank meeneemt voor het bal. Dus hebben we veel gegeten, gedronken en gedanst.
Deze week zijn we op reis gegaan naar Argentinie. Aangezien ons paspoort nog (steeds) niet in orde is, verblijven we dus nog steeds illegaal in het land. Gelukkig is het hier precies heel makkelijk om de grens over te steken zonder papieren. (Dit enkel als je geen bagage meeneemt) Het hotel waar we verbleven lag op zo'n 100 meter vd grens verwijderd. We lagen wel allemaal samen in de kamer (Gladys, Emmanuelle, Eline, Pieter, Finke en ik). In de voormiddag vertrokken we dus naar Argentinie waar we een bakkerij zijn tegengekomen. Het was zo lang geleden dat ik nog eens een koffiekoek heb kunnen eten! (niet zo lekker als in Belgie natuurlijk, maar na 6 maand was ik hier toch heel blij mee) Daarna hebben we de hele dag rondgewandeld. We hebben even uitgerust in een park waar een kerstboom stond. Het was een kerstboom van cd's. Deze was wel mooi in de zon. We hebben onze naam er op geschreven. Die avond zijn we terug naar Potosi gereden. We zaten bovenaan, helemaal vooraan in de bus. Waardoor we een heel mooi uitzicht hadden, zeker met de bliksem.
Vandaag gaan Eline en ik kerstkadootjes kopen en daarna nog eens lekker gaan eten in de 4060. Het 'toeristen'restaurant dat op een hoogte van 4060 meter ligt. Vrijdagvoormiddag zal ik mijn zak mogen maken om te reizen, om daarna even kerstmis een dagje vroeger te gaan vieren bij mijn grootouders. Zaterdag reis ik naar Cochabamba. Daar vieren we kerst en daarna reizen we door naar Santa Cruz. Temperaturen van 30-40 graden, aangezien het zomer is. Dat zal dus een extreem warme nieuwjaarsdag worden in het zwembad.
Het is blijkbaar al een hele tijd geleden dat ik nog een berichtje heb gepost. allerheiligen copa viaje Niet slim, want ik herinner me niet alles meer wat ik heb gedaan.
2 weken geleden, ben ik op schoolreis gegaan. We vertrokken naar las yungas, een super mooi gebied. We verbleven er 3 dagen in een super mooi hotel met 10 zwembaden. We hadden zelfs een gedeelte om aan beachvolley te doen en om te voetballen. (Mijn blauw plek van het voetballen is niet meer zo zichtbaar nu) We hebben kunnen biljarten met de leerkrachten, wat leuk was. Want nu hebben we een betere relatie met de leerkrachten van Engels en chemie, die onze begeleiders waren. Elke dag was het buffet met lekkere pasta. Ik was blij om geen kip of rijst te moeten eten. De laatste dag zijn we gaan wandelen langs een rivier. Veel natuur alsof we in een oerwoud zaten. We moesten steeds de rivier oversteken. In het begin probeerden we op de uitstekende stenen van de rivier te lopen, maar tegen het einde van de wandeling waren onze voeten kloddernat. Mijn schoenen hebben lang moeten drogen. Daarna keerden we terug naar La Paz om dan naar Cochabamba te vertrekken. We hebben veel nachten op de bus doorgebracht aangezien alle steden hier heel ver uit elkaar liggen. Daarna zijn we naar Villa tunari gereden, dit ligt op 4 uur rijden van centrum cochabamba. Daar hadden we eerst geen hotel, maar uiteindelijk konden we toch verblijven in een hotel dichtbij het apenpark. We zaten met 6 meisjes in 1 minihuisje met 1 badkamer. Het was er super warm en het was dus moeilijk om goed te slapen. De jongens konden per 2 slapen met airco op hun kamer... Maar de volgende dag mochten we het apenpark bezoeken. De eerste aap was gespot en mijn klasgenootjes blijven op veilige afstand. Wou ik niet doen, want ik kon eindelijk eens een aap aanraken. De aap, met haar kindje op haar rug kwam meteen op men schouders gesprongen. En haar staart draaide ze rond mijn nek. Super lief. Daarna heb ik geen aapjes meer op mij gehad. We hebben nog een poema tegengekomen die net gered was. Die mochten we spijtig genoeg niet aanraken maar we waren wel op minder dan een meter van hem verwijderd. Zonder tralies. De poema zat aan een leiband. De weg naar de watervallen in het park was vermoeiend. De vorige dag had ik enkel een pastel in de ochtend en een fruitsalade in de middag gegeten aangezien ik me niet goed voelde. Die ochtend 1/4 van een boterham/brood, waardoor ik niet super veel energie had. Ik was echt ah trillen op mijn benen van zoveel te stappen. We moesten naar omhoog stappen, en in zo'n warmte zonder drank, was dat moeilijk. Wanneer we aankwamen bij de watervallen ben ik er meteen onder gaan staan. Hij was niet zo groot. Dat koude water deed echt deugd. Samuel, een jongen van men klas is nog van die rots gevallen. Gelukkig was het niet zo hoog en had hij niets voor. Maar ja, die rotsen waren nat dus dat was niet veilig. Ik had besloten om eerder door te gaan, en dan ben ik per ongeluk ipv naar het beginpunt, naar de andere waterval gestapt. Over zo'n wankele brug van hout. Maar het was wel heel mooi. Wanneer ik terug was was er enkel sprite te drinken, wat ik dan met men neus dicht heb gedronken. Ik had veel te veel dorst. Daarna gezwommen in het zwembad van het hotel en terug naar cochabamba. Zaterdagavond zijn we uitgeweest. Mijn klasgenootjes met de toestemming van de leerkrachten en een stempel op hun hand omdat ze minderjarig zijn. Sinds die dag ben ik hees. Zondag zijn we teruggekomen naar potosi en toen ben ik meteen in mijn bed gekropen. Een paar dagen ziek geweest, waardoor mijn vader had gebeld naar Gladys dat ik niet mee kon reizen naar copacabana. Gladys zei dat de reis 1 dag later zou doorgaan. Dus die avond naar het ziekenhuis gegaan waar ze mij een wonderspuit hebben gegeven. Want de volgende dag kon ik terug op men benen staan en rondwandelen. We zijn naar La Paz vertrokken en kwamen vroeg in de ochtend aan. Voor ontbijt moesten we zelf zorgen.. In copacaban hebben we verschillende keren de boot moeten nemen om van eiland naar eiland te reizen. Isla del sol is prachtig. Met ruines van de pre-inca's. Kleine mensjes, want ik kon niet rechtstaan onder de deuropening. Ze hadden wel een prachtig uitzicht. Het titicacameer lijkt wel een zee. Als je naar de horizon kijkt, zie je enkel water. En dan mochten we soms vooraan op de boot zitten. Zalig, want ik zat met mijn benen overboord waardoor mijn voeten wel nat werden. En het was er wel koud, met die wind. Daarna door copacabana gewandeld, en ik had nog nooit zoveel toeristen gezien. Wow, de meerderheid was blank. Maarja, ik was ook de toerist ah uithangen in mijn land. Daarna zijn we terug naar La Paz gegaan voor ons orientatieweekend. We hadden een talentenshow, maar aangezien comite potosi niet op de hoogte was gebracht, hadden we niets voorbereid. De anderen hadden bijvoorbeeld 1 maand danslessen genomen om te kunnen dansen op de talentenshow. Ik ben blij dat ik eerder terug ben en niet mee ben gegaan naar uyuni. Dit ga ik later bezoeken. AFS vraagt veel te veel geld voor te weinig. Voor mijn schoolreis van 1 week, heb ik 190 euro betaald (elke dag hadden we een warme douche). Voor copacabana 77 euro, met geen douche en 1 toilet voor 15 man. Dat was het dus niet waard... Deze maand ga ik niet meer reizen. Volgende maand wel. Oh en ik heb nog vele panorama foto's genomen. (Plus de andere foto's staan op fb)
Sinds gisteren ben ik terug van Cochabamba. En ik wil meteen terug. Het is er lekker warm en er zijn veel palmbomen. En veel villa's. Wat leuk is want ze hebben allemaal een grote tuin. De reden waarom ik naar Cocha ben geweest, is omdat mijn tante (1 van de 6 zussen van men moeder) ging trouwen. Dat ging door in de kerk, en ja, in Bolivia zijn zelfs de priesters te laat. Dat doet er mij aan denken aan het gesprek van zondagochtend. Mijn grootouders kwamen net terug van de mis en we zaten met zen allen aan de ontbijttafel. Carlos vertelde dat Spanje veel geld betaalde wanneer de paus op bezoek kwam. (Hij heeft trouwens een huis in Spanje en Engeland, waar ik vanaf nu altijd welkom ben!). Ze vroegen me of ik de paus niet graag had. Waarop ik positief antwoordde. Ze weten allemaal dat ik niet gelovig ben. Wanneer ze vroegen waarom, zei ik dat er in Afrika veel mensen aan aids lijden omdat ze geen condooms mogen gebruiken van de paus. Even vergeten dat ik in Bolivia zat. Stilte. Maar geen probleem, in december en januari kan ik terugkomen! Ik was echt super gelukkig. Gaan wandelen in het park, tussen de palmbomen en exotische vogels dat voorbij vlogen (vraag me niet welke...)
Wel, tijdens de rit van Cocha naar Potosi heb ik me geamuseerd me bezig te houden om alles op te merken wat anders is dan in Belgie. (Ik heb ook geslapen want het is zo'n 8 uur rijden...) Er is enkel 1 weg naar Cocha, via Oruro. Er rijden veel vrachtwagens (heel traag) waardoor er soms wegverzakkingen zijn. En dan bedoel ik echte wegverzakkingen. Van 10 - 20 cm diep. Ook moet je vaak stoppen om te betalen. (Op 1 plaats betaal je hoeveel je wilt en ze doen altijd de slagboom naar omhoog) Dit om de wegenwerkers te betalen. Zij rijden op hun fietsje om te controleren of de weg in orde is. Super conditie, want met al die bergen gaat het steeds naar omhoog en naar omlaag. Er vallen vaak rotsen naar beneden op de weg waardoor er gaten zijn. Zij maken ter plaatse asfalt en vullen de gaten en halen de rotsen terug weg. Om de gevaarlijke bochten aan te duiden, maken ze hoopjes met stenen. Die schilderen ze dan geel. Wel leuk om te zien. Er zijn ook geen lantaarnpalen en elk dorp ligt ver uit elkaar. Omdat het allemaal kleine dorpjes zijn, is er maar 1 school. De kinderen van de verschillende dorpen moeten soms uren wandelen om naar school te kunnen gaan. Ze hebben geen geld voor een auto en soms is de school niet bereikbaar vanwege de wegen. Soms zie je zo random een verkeersbord met 'opgepast lama's' langs de kant van de weg. En die dieren zitten hier overal. Blijkbaar doen ze soms gek en lopen ze gewoon het straat over. Daarom vertraagt iedereen altijd als ze lama's zien. Elke kilometer zie je ook een hond. Aangezien de mensen hier super vervuilend zijn en alles door hun raam gooien, kunnen die honden overleven door hun vuilnis. Buiten de rode, grijze, gele, blauwe, groene bergen (soms bedekt met sneeuw) zie je oude graftombes die nu als kapel worden gebruikt. Beetje eng, wetend dat daar een lichaam heeft ingelegen. Ook zie je veel zout liggen. Maar het is blijkbaar niet om op te eten. De weg is echt gevaarlijk. Honderden (lees minstens 400) graven heb ik gezien langs de weg. Sommigen hebben een mooi grafsteen, beetje raar maar in de vorm van een klassiek hondenhok, en sommigen hebben enkel bakstenen met een kruis. De mensen zijn in kerkhoven begraven. Dus passeer je soms een kerkhof. Raar, want het volgende dorp is minstens 1 uur rijden. Toch liggen er veel bloemen op de graven. Ik heb zelf ook enkele accidenten gezien. Een auto tussen 2 rotsen, een bus waarvan al het glas over de hele weg was verspreid, auto's met klapbanden of auto's met pech. En hier stoppen niet veel mensen om je te helpen. Mijn broer zegt dat het gevaarlijk is om vreemden mee te nemen. Dat is echt erg, want ze moeten uren stappen om een dorp te kunnen vinden. De huisjes van de dorpen, meestal 1 kamer groot, hebben de kleur van de aarde. Wanneer de bergen rood zijn, zijn de huisjes rood. Wanneer de bergen bruin zijn, zijn de huisjes bruin. De huis worden hier gebouwd mbv stenen en modder. De daken zijn van een soort stro waarop dan stenen liggen. Zo kan het dak niet wegvliegen door de wind. Super erg. In Belgie zie je dit allemaal op tv, en denk je dit is ver van mijn bed show en hier is het realiteit. De mensen leven met wat ze verbouwen en wandelen uren om in het volgende dorp hun producten te gaan ruilen. Zelfs de kinderen moeten meestappen. Het verschil tussen arm en rijk is hier groot. De rijken voelen zich ook veel beter. Nu veralgemeen ik te veel, maar de meerderheid is wel zo. Mijn moeder zou geen geld geven aan armeren, mijn vader wel. Maar ja, in Belgie is dat ook zo.
Er was trouwens een opstand heb ik gehoord op de radio. De 'indigo' is in opstand gekomen tegen de regering. De regering wil namelijk een weg bouwen op een plek waar een bos gelegen is. Dus willen ze het bos weg en in de plaats een weg en cocaplantages (om meer geld te innen). Het bos is blijkbaar heel belangrijk voor de plaatselijk bevolking. Dus is het tot een gevecht gekomen tussen de politie en de indigo. Nu zijn er veel mensen opgepakt... Niemand die hen helpt... De president hier is blijkbaar echt corrupt en gaat hier zeker niets aan doen. Spijtig dat dit land zo arm is omdat de leiders alles in hun eigen zakken steken. Er is hier zoveel armoede...
Ps: Patrick, is het goed dat ik alle foto's van uitzichten in Belgie op een cd'tje zet en het je dan geef. Het lukt me echt niet om ze door te sturen...
Nu heb ik wel heel veel tijd. Alicia zei dat er dus geen school was vandaag. (Morgen trouwens ook niet) Nu kan ik eindelijk uitrusten, na het weekendje in Sucre. Straks is het feest, want mijn grootmoeder is jarig. (85jaar!) En ik ben vandaag exact 2 maanden in Bolivia.
Wel, vrijdag ben ik samen met Ceci (mijn nichtje) naar Sucre vertrokken. Ik wou graag Guadalupe zien, de chutillos van Sucre. We verbleven bij tante Estela (Ze is alvast geen tante, maar verre familie). Ze was al wat ouder dus Ceci en ik vreesden dat we niet veel zouden mogen. Wel, we kwamen aan en we mochten meteen de buurt gaan verkennen. We kregen onze kamer en een kleine rondleiding in het huis. We kregen geen uur als we uitgingen en waren dus bijna nooit thuis. Die tante is wel plezant. Vrijdag gingen we op cafe/restaurant en heb ik nog een lekkere spaghetti gegeten. Daarna een cafe gevonden met happy hour: 1,5 voor 2 cocktails naar keuze. Wat is het hier goedkoop. Die nacht, en de nacht erop hebben we niet geslapen. De tante leefde namelijk naast een pub die tot 6-7 uur in de ochtend muziek speelde. En onze kamer (het zijn daar rijhuizen) bevond zich vlak naast de pub. Wanneer de muziek dan eindelijk stopte, begon het verkeer veel lawaai te maken. Het raam konden we niet sluiten en we woonden in het centrum. Zaterdag hebben we ook nog gefeest en zondag moesten we vroeg klaarstaan om naar Potosi te vertrekken. Manuel en Andrea kwamen ons halen en we gingen met andere mensen naar een huis in de villabuurt van Sucre. (Die villa was van de ouders van de vrouw van de neef van mijn schoonzus) Aangezien er een race was, mocht niemand met de auto rijden tot de race afgelopen was. Super gevaarlijk, want hier zijn ontzettend veel bochten en bergen. Ik heb de hele tijd in het gras gelegen, dat mag wel na 2 maand geen tuin met gras te hebben gezien. We zijn uitgenodigd om nog eens een weekendje te komen om dan in hun zwembad te zwemmen. Super, want in Sucre is het super warm. Wanneer ik dan terug in Potosi aankwam, had ik het ijskoud. Dat gaat raar zijn wanneer ik terugkom van cochabamba.
Ondertussen zit ook mijn 3e cinemabezoek in Bolivia erop. Final destination 5. Net zoals de vorige 4. Maar het belangrijkste was dat ik toch het merendeel kon verstaan. Oh, en ik heb een echte polaroid foto! De fotograaf zei dat de polaroids hier maar 200 bolivianos kosten! Ik wil er echt 1 hebben, aangezien dit super goedkoop is en in belgie echt duur. Dan kan ik echt toffe foto's trekken. Ik ben door gaan rusten. Beso
Het is nu zaterdag en officieel rustdag. Al gaan we de volgende weken wel Spaanse les krijgen op zaterdagen. Dat wil zeggen dat ik nu in de namiddag terug naar school moet gaan en dat het binnenkort examen is. Spijtig genoeg ben ik er niet op de dag van het examen. Ik zit dan in cochabamba voor een bruiloft. (Wanneer ik dan examens zal hebben, moet ik nog vragen) Gisterenavond ben ik naar een 'rock'cafe geweest. Ik hoorde niet echt rock, maar het was tenminste niet de muziek van hier. Ik meen zelfs een liedje van John Lennon te hebben gehoord. Om 7u30 deze ochtend komt mijn zus de kamer binnen (met heel veel lawaai) dus kon ik niet meer slapen. Eitje klaargemaakt (zoals we elke zaterdag in Belgie doen), en dan de afwas. Sinds onze meid is gaan lopen zonder 1 woord te vertellen moeten we weer alles zelf doen. Mijn zus en vader waren dus al vroeg in de ochtend weg. Cynthia zei dat we deze namiddag gaan wassen. Dus heb ik deze ochtend de strijk al gedaan. Whoe, het is nog geen 10 uur. Straks wil ik graag gaan wandelen, misschien terug een berg beklimmen. Veel te plezant.
Maar ik zal verdergaan waar ik ben gestopt. Chutillos. (De foto's zijn te vinden op facebook.) Ik mocht uiteindelijk bij de meisjes dansen, omdat ik alle pasjes kon. In de ochtend vroeg opgestaan. Cynthia maakte vlechten in mijn haar. En wauw, alle moeders kunnen dat hier. Die kopvlechten zijn prachtig. Maar dan wou Cynthia me sminken. Nog nooit zoveel op mijn gezicht gehad en ik vond het echt niet leuk. Maar blijkbaar had iedereen veel smink aan dus dat was het een deel van de outfit. Ik liep onderweg naar chutillos de hele tijd met die hoed voor mijn gezicht want iedereen bleef maar kijken. Cynthia moest mijn sandalen nog helemaal versieren met blauwe wol. Toen we haar even kwijt waren begon ik wel te stressen. Ik liep daar traditioneel gekleed rond met all stars aan. Zeker toen mijn school aanstalte maakte om te vertrekken wou ik Cynthia terug vinden. Uinteindelijk kwam ze aangelopen en kon ik mijn sandalen aandoen (niet al te handige dansschoenen). Dan vertrokken we dansend met pas 1. Om het +/- uur hielden we een kleine pauze. Dan konden we vlug iets gaan halen om te drinken of te eten. We waren namelijk rond 11uur20 vertrokken dus konden we niet lunchen. Het was vermoeiend, in de vlakke zon, maar super plezant! Ik bleef het leuk vinden tot op het einde. Onderweg wilden vele mensen op de foto met ons. 1 vrouw vergat haar baby in mijn armen nadat ze de foto hadden getrokken. Het was ook wel plezant dat de mensen heel lief waren. Ze zeiden steeds dat we goed aan het dansen waren en klapten wanneer ze ons zagen. Ik heb vaak met Alicia gedanst. Zij heeft me alles aangeleerd. En ook pas 15 lukte goed. Pas 15: pas 8 + pas 6 + pas 3 + pas 11 + pas 4 + vuelta. Iedereen had al jaren ervaring en wij hadden de dans op 4 dagen geleerd. Na de dans mochten we op school eten gaan halen. Natuurlijk was het kip met rijst en frietjes. Mijn zus heeft natuurlijk alle kip opgegeten. Handig, want ik eet het niet meer zo graag.
Een tijdje geleden ging ik met de bus naar school. Ik passeer meestal 1 bepaalde straat waar ze vlees verkopen. Heel vroeg worden er bakken met kip geleverd aan de winkels. Die worden dan op straat gezet tot de winkels opengaan en het binnenhalen. Heel onhygienisch, want de kippen liggen er bloot in zonder bescherming. Toen kwam er een hond en moest naar toilet. Dat deed hij natuurlijk tegen de kippen. En aangezien ik geen kip met pis wil eten, eet ik een minimum aan vlees nu. (Een pak minder dan in belgie mama, denk maar aan minder dan helft van mijn biefstuk) Geen probleem natuurlijk, want mijn zus eet al de rest van mijn kip op. Al een tijdje, want nu vraagt ze zelfs niet meer of ik mijn kip nog moet hebben. Ze eet het gewoon op. Zoals ik eerder al zei, eet ik geen soep op zondag. Gelukkig maar, want vorige week deden ze maar iets raar in de soep. Jullie weten allemaal dat ik heel graag zoute chips eet, maar in de soep gaat er toch over. Ben ik blij dat ik dat niet moest proeven. Ze houden hier ook wel rekening mee dat ik geen chocolade of zoetigheden eet. Mijn zus vindt dat wel leuk, dan kan zij alle snoep opeten. Gisterenavond zijn we naar de winkel geweest. De enige supermarkt van potosi. Hier in Bolivia mag je niet met een rugzak of handtas de winkel binnengaan. Ze hebben geen beveilingscamera's. Alle zakken worden in kastjes gezet, en met de sleutel loop je rond in de winkel. Het was enkel Blanqui, Rene en ik. Dat wil zeggen dan Blanqui en ik alles mochten kopen wat we graag wilden eten. Ik heb nu terug cornflakes, (Een reuzezak, van een halve meter hoog) rode vruchtenconfituur en melk. De kauwgom heeft mijn zus verstopt in de kast en verteld dat het onze geheime voorraad is? Ik vind die met watermeloensmaak wel lekker.
Nu ben ik waarschijnlijk heel veel vergeten te zeggen. Mijn dagboek vond ik ook 6 dagen niet meer. Wanneer ik dan vroeg of iemand wist waar hij lag, lag hij op het nachtkastje van Cynthia. En mijn zus had in mijn dagboek geschreven. Gelukkig dat ze toch niets kunnen verstaan, anders zou ik niet goedgezind zijn. Ik ga mijn Spaanse tijden herhalen. Het examen is easy. We moeten maar 1 tijd van het verleden kennen, en 1 tijd van de toekomst. En we mogen kiezen welke. Hoe eenvoudig kan het zijn. Des te beter, want aan de hand van dat examen wordt er beslist of we naar de universiteit mogen gaan of niet. De imperatief, T.T., de tijd met estar + ... ando/iendo, moeten we ook wel kennen maar die zijn nog makkelijker. De vocabulaire zal wel het meeste leren zijn. Ik denk dat ik die Spaanse lessen nog ga missen. Aangezien we daarna in de namiddag wel naar school moeten gaan. En ik heb echt geen zin in Engels les. Ik heb deze week even met de leerkracht van Engels gesproken. Wel, ik dacht dat de leerkracht van mijn vorige school slecht was in Engels. Dan had ik haar nog niet gehoord. Waar ik niet mee kan lachen. Hoe kunnen de Bolivanen nu ooit deftig Engels kunnen spreken als hun leerkrachten fouten maken. Dan vroeg ik aan iemand van mijn klas wat hij in Engels kon zeggen. Hello en let's go was zijn antwoord. Ik hoop dat de president (die iedereen die in de stad leeft haat) daar iets aan gaat veranderen. Nu we in de ochtend 2 uur (zonder pauze) onze eerste les hebben en daarna een anderhalf uur (ook zonder pauze) onze tweede les hebben, is het echt niet meer plezant. Zeker niet als het fysica is en we leerstof zien dat ik allemaal al ooit eens heb moeten leren. Nog drie maand te gaan en het is vakantie. En daarna eindelijk universiteit. Gelukkig gaan we in oktober op schoolreis. We gaan waarschijnlijk naar het amazone! Als dat doorgaat, ben ik super gelukkig. Kan ik eindelijk kokodrillen en slangen in het echt zien en niet in een kooi. Volgende week dinsdag is het vergadering en dan zal ik hopelijk weten waar we naartoe gaan. Het is enkel met onze klas, tijdens de schooldagen. Voor 1 week. Ik zie het helemaal zitten! Ik heb gemerkt dat ik precies niet de hele tijd in Potosi ga verblijven. Dat is wel leuk, want ik wil heel Bolivia zien. Ik ga jullie laten, en laat jullie nog iets weten naar waar ik op vakantie ga! Besos
Chutillos komt dichterbij en ik weet nog steeds niet met wie ik ga dansen. Waarschijnlijk vandaag want morgen moet ik dansen. Dinsdagavond (denk ik) heb ik samen met mijn school in de straten gedanst. Het was in de avond en dus redelijk koud maar van het dansen krijg je warm. En bij elke pauze gaan we met de klas in een kring staan. Is wel grappig. Ik heb ook mijn kledij besteld voor chutillos. Een zwart lang kleed (mijn eerste keer in een lang kleed want ik vind dat ambetant om te dragen) met bloemen op. Dan een blauwe onderrok en sandalen. Mijn haar in 2 vlechten die worden verlengd met van die bollen enzo (Jaja...) Dan een hoed, help! En iets op mijn rug, iets rood en groen als weet ik niet wat het is. Ik zal het vandaag wel zien want dan ga ik alles halen. Ik ga er echt uitzien als een boliviaanse met traditionele kledij. Foto's zal ik wel moeten laten zien want mijn familie is van plan om er veel te trekken. Vandaag dus nog veel oefenen! Btw, de dans noemt 'Jalkas'. Het bestaat uit 20 verschillende pasjes. Vooraan staat er iemand die een nummer zegt. Het pasje van dat nummer moet je dan dansen. Dus elke keer dansen we anders. Helemaal anders dan hier in Belgie, wanneer je weet in welke volgorde je de pasjes moet dansen. Ik ken er nog maar 11 , maar niet alle dansjes worden gedanst. Gelukkig!
Sinds enkele dagen hebben we een voltijdse meid. Ze is nog maar 19 jaar. Door haar begin ik de verschillende standen pas echt te merken. Ik zie op de straat wel arme mensen, net zoals in Brussel dus valt het niet zo hard op. De familie van Naida (ik hoop dat ik haar naam juist schrijf) woont in een dorpje dichtbij Manquiri. 2 uurtjes rijden dus. Ze heeft hier wel een oom in de stad wonen. Ze kookt, kuist, wast, strijkt, ... Numoet ik hier helemaal niets meer doen. Wat ik super erg vind want een meisje van 19 jaar moet mijn was toch niet doen? Ik help haar altijd als Cynthia niet thuis is. Dan droog ik af samen met haar, ... Ik ruim ook altijd mijn spullen op, na het eten of iets anders. Dan heeft zij minder werk. Wat ik nog erger vind is dat ik haar elke ochtend moet opsluiten. Zij heeft geen sleutel en ik moet als ik naar school vertrek steeds de deur op slot doen. Wat als er brand is? Dan kan dat meisje niet naar buiten. Ik heb pannenkoeken voor haar gemaakt, en ze vond het heel lekker. Het is leuk als ze lacht. Meestal is ze heel stil, wat ik wel begrijp zo ver van je familie. Ik heb gevraagd hoeveel het kost om een meid te hebben. Voor 1 maand (24/24) moet je amper 40 euro betalen! Dat is toch veel te weinig! Voor haar zal dat waarschijnlijk niet zijn. Ze spreekt quechua en spaans (niet perfect) en draagt traditionele kledij. Ik heb haar nog nooit zonder 2 vlechten en een hoed gezien. Cynthia ziet haar wel als een meid. En op de voorbereidingsweekends van AFS heb ik geleerd om haar beter ook te beschouwen als een meid. Wanneer je omgaat met een langere stand kan dat voor problemen zorgen tussen jou en je familie. Wat ik echt niet kan snappen want ik Belgie ga ik om met iedereen dat ik wil. Dus geef ik haar enkel fanta en pannenkoeken als we alleen thuis zijn. Met Cynthia kom ik al veel beter overweg. Ze heeft me deze ochtend oorbellen kadoo gedaan. Oh, ik moet gaan. Tijd uit het oog verloren. Vertrekken naar school om dan weer de hele ochtend te dansen, ole. Ciao!
Dit wordt een kort berichtje. Deze ochtend was het super. We zijn door de arme buurt helemaal naar de top van een berg gestapt. Vermoeiend, maar het was zeker de moeite waard! Het uitzicht was prachtig! Ik kon heel Potosi zien, dan de meren waar de stoffen van de mijnen werden gezuiverd en de cerro rico zonder dat er iets het uitzicht verhinderde. Ik vond het prachtig maar kon er niet super lang blijven. Vandaag was het namelijk generale repetitie voor de chutillos. Oei oei, en ik heb nu 5 dagen de tijd om de dans te leren want volgende week is het voor echt. Het was prachtig om te zien, alle soorten dansen. Mijn zus, 2 neven, nicht en mijn broer heb ik zien dansen. Mijn zus precies niet zo enthousiast maar misschien betert het wanneer het voor echt is. Ik zal foto's zeker op internet zetten. Ik hoop vandaag naar de discotheek te gaan. We'll see. Dus ik ga even rusten want ik heb vandaag nog alleen maar gezeten tijdens de lunch en mijn ontbijt. (Ik had ontbijt voor mijn zusje gemaakt nu we alleen thuis zijn). Daag!
Ps: Patrick, ik heb geprobeerd je vele foto's door te sturen maar het lukte niet heel goed. Ik zal nog een keer proberen en dan de foto's die ik vandaag heb getrokken op het puntje van de berg ook erbij toevoegen.
Ik heb niet veel geslapen, en al gemerkt dat ik fouten schrijf. Ik zal mijn best doen om erop te letten. Ondertussen heb ik nog een verjaardagsfeestje meegemaakt. De cocktails (zonder alcohol, denk ik) waren wel lekker gemaakt. Al had ik wel zin in een pintje. Zondagochtend ben ik naar La Paz vertrokken. (Daar heb ik stella artois gezien!) Gelukkig, want er was die ochtend geen elektriciteit in Potosi. Onderweg ben ik het huis van de duivel tegengekomen. Het was een grot, en ik mocht er niet binnen, waarom? Omdat de duivel er woont... De lucht was helderblauw en het uitzicht was prachtig onderweg. Mijn papa stopte soms voor mij om foto's te nemen. Ik heb een rivier (de naam vergeten) gezien die ook in argentinie en paraguay stroomt. Daarna 2 wilde ezels zien, die maar niet met mij op de foto wilden en steeds richting de zon liepen. Waardoor ik dus geen deftige foto kon nemen. Dan beneden die berg lang een reuzehaas dood op de weg. Ocharme, want het was niet al te leuk om het aan te zien. En dan is het altijd zo eng want die gekke autochauffeurs rijden steeds op het verkeerde baanvak, zelfs in de bochten. Dan, waar er veel lama's waren, even gestopt. Ik heb ze niet kunnen aaien maar ik was op een anderhalve meter verwijderd van die beesten. Zalig, die waren super nieuwsgierig. Maar eerst een tussenstop naar Oruro om familie te bezoeken. Daar heeft mijn papa mij voor het eerst (bij mijn weten) zijn dochter genoemd. De vrouw (verre familie) was even geshockt totdat mijn vader zei dat ik gewoon een uitwisselingsstudent was. Ze hadden een tuin met gras. Heerlijk om terug gras te voelen. Als ik thuis kom ga ik de hele dag in de tuin liggen. Dan zijn we ergens gestopt waar we kaaskoekjes (jaja, kaaskoekjes!!) en bananenijs (voor mij) en een fruittaartje hebben gekocht. Het fruittaartje staat op fb, het ijs was al op. Ahja, en ik had er al eens van gebeten. Het was lekker! En de kaaskoekjes, Brazilie gaan ze nooit verslaan, maar ik vond ze wel ook super lekker! Voor de rest ga ik niet vertellen wat ik nog allemaal heb gegeten die dag. Dan verder gereden naar La Paz. Belgie: Noord-Zuid: +/- 3 uur. La Paz: Noord-Zuid: 2 dagen. En al die dorpen dat we voorbij reden leken zo verlaten. En ze leken soms op Brazilie. Tof gevoel. Onderweg veel geslapen want ik had hoofdpijn. Dan zijn we in de avond op restaurant gegaan. En ik heb gemerkt, verschillende keren, dat ik echt moet ophouden in het Nederlands te praten als ik verschiet. Elke keer als ik tegen een (En dat moet dan natuurlijke een mannelijke zijn) boliviaan loop, zeg ik 'Ola? van het verschieten. Zij denken steeds dat ik 'Hola' zeg, om hen te begroeten. En elke keer moet ik snel weglopen. Dus, stoppen met die gewoonte. De volgende ochtend wakker gemaakt door mijn oma die dacht dan Blanqui bij mij in bed lag. Maar Blanqui zat nog in Potosi (vanwege examens). Oh, ik heb een shisha gekocht in La Paz. Later uitproberen. De laatste nacht sliepen Marita en ik samen. Dacht ik de hele nacht dat we met 3 in bed lagen. Geen idee waarom. Dan komt Ceci (mijn nicht) in de kamer, want ze wou er bij komen liggen. Zegt ze de volgende ochtend dat ze dat niet heeft gedaan omdat ze dacht dat we al met drie in bed lagen. Marita wou er niet meer slapen haha. Maar die avond zijn we vertrokken. Nu zit ik alleen met Blanqui thuis. Rene is in peru, voor zijn werk. Cynthia is in cochabamba. Geen idee tot wanneer. Vandaag bij de grootouders gegeten. Ik ben het echt niet gewoon om door een meid bediend te worden. Is ook totaal niet leuk aangezien ze niet eens aan onze tafel mee mag eten. Ze is wel super lief en kan goed koken. Maar ik ben door. Dag!
Dit weekend was het super druk. Vrijdag was het afscheidsfeestje van Marita. Maar ik mocht zaterdag uitslapen tot 12 uur van mijn mama! Ik heb tot 11u15 geslapen. Dan moesten we gaan lunchen bij de grootouders. Speech speech. Mijn kleine zus was te veel ah wenen dus ze kon niets meer zeggen. Dan naar huis en ons klaarmaken voor de 15e verjaardag van een (nog steeds) onbekend meisje. Maar eerst gaan dineren bij Manuel, mijn broer. We hebben paella gegeten, het was super lekker. Ik heb een speech voor mijn zus gehouden, en ik voel me nog steeds schuldig. De hele familie was ah wenen, en dat was dus niet de bedoeling. Dan heeft men kleinste zus met tranen in haar ogen gezegd dat ze nog maar net kende, maar me als een zus beschouwde en me super graag zag. Dan, veel te laat en op zen Boliviaans, vertrokken naar het feestje. Ik had mijn kleedje van nikita aan, en dat was dus precies niet sjiek genoeg. Iedereen had galakleedjes aan en stiletto's. En ze waren allemaal rond de 15 jaar. Elinen en ik verschoten wel. Dan was er enkel coca cola te drinken. Dan op het einde heeft die jarige, die ons heeft uitgenodigd omdat we blank zijn, een trouwkleed aan. Dan met al haar bruidsmeisjes rond haar, luisteren naar een speech van haar papa. Dan, net zoals op een bruiloft, danst ze met haar papa en daarna met een kerel die veel ouder is als haar en in de klas van Eline zit. Het was dus eerder een bruiloft dan een verjaardagsfeestje. Dan zondag terug gaan lunchen bij de grootouders en daarna naar het stadion! We zijn real potosi gaan zien, en ze zijn gewonnen met 1-0. Leuk om voetbal te gaan kijken, en zeker omdat het enkel de vrouwen van de familie waren die mee gingen kijken. Ik wil zeker nog eens terug gaan. We hebben wel veel te veel gegeten. Finke en ik gaan op zoek naar een sport. We will not be AFS. Dan vandaag gingen mijn zus en ik een vlag kopen. Dan zijn we onze tante tegengekomen die voor de vlag heeft betaald. Straks gaat men zus als eerste iets schrijven. Oh en de desfile, help! Ik zag er vreselijk uit, in de schooluniform met een ruitjesrok alsof ik recht uit schotland kwam. En dan kwam die directrice persoonlijk tegen me zeggen dat ik er mooi uitzag. Had ze beter niet gedaan want het meisje naast mij was boos omdat de directrice het enkel tegen mij zei en niet tegen de andere meisjes. Dan moesten Finke en ik, omdat we blank zijn, met de leerkracht van muziek op de foto. Dan super lang moeten luisteren naar de speech van een belangrijke kerel en dan stappen. Ik stond helemaal vooraan omdat ik de grootste was en al die mensen namen foto's. Er keken zoveel mensen alsof het het evenement van het jaar was. Mijn voeten waren kapot want ik had nog niet in die schoenen gelopen. Zo snel mogelijk de taxi naar huis. Die kleren wil ik dus niet meer aandoen. Maar mijn COOLE tante heeft gezegd dat ik mijn eigen rokje kan maken. Dan moet dat niet zo hoog zitten en ziet het er veel beter uit. Morgen komt ze naar mijn school en ga ik het eens vragen. Ik moet het rokje toch pas in september aandoen. Nu volstaat een broek, wit hemdje en onze das. Maar ik moet gaan naar de Spaanse lessen. Oh, en ik heb amper les want wanneer ze examens hebben moet ik niet naar school komen. Dan kan ik mijn strijk inhalen want daar heb ik zelfs geen tijd voor. Ah dat wil zeggen dat ik op voorhand met jullie kan afspreken wanneer ik op de pc kan komen! Ik laat nog iets weten, dikke zoen
Dus ik ga nu proberen op een kwartier zoveel mogelijk te schrijven, want dan moet ik naar school vertrekken. Ik zal alles proberen in te halen. En als ik nu geen tijd heb schrijf ik vanavond verder. Sinds ik mijn dagboek hier heb schrijf ik dus niet meer op mijn blog heb ik gemerkt. Verandering in brengen dus. Intussen is Sophie al lang weg ....Ik ben nog niet super veel naar de danslessen geweest, want mijn zus heeft dan 'buikpijn' of het is te koud waardoor we geen lessen hebben. Vanavond misschien wel. Maandag was het -4 graden, we hadden in de namiddag geen school. Ondertussen ben ik naar La Paz geweest, in het appartement van mijn ouders daar. Samen met Marita, Cynthia en Ely (mijn tante). Mijn tante heeft ervoor gezorgd dat ik nu op een andere school zit. Mijn schooluniform heb ik nu aan. Vrijdag moet ik in de stoet meelopen. Zo 2-3uur stappen gaat waarschijnlijk te koud zijn. Gisteren moesten we tijdens LO oefenen. (BTW, ik kan hier dus echt niet lopen, het is hier veel te hoog. Maar we hadden basket examen en de lk zei dat het heel goed was) De jongens kregen slaag met de houten stok als ze niet juist liepen! Dat moeten ze toch niet bij mij proberen. Dan is de directrice zich persoonlijk komen voorstellen aan mij, ik had eerst niet door dat ze een directrice was, maar een nieuwsgierige leerkracht. Nu zit ik mt Finke in de klas, veel beter. En gisteren was het feestje van zijn broer, Horacio. Verrassingsfeestje omdat hij vertrekt. Das echt erg, ik was ah praten en dan staat er zo een hele groep mensen rondom u om te horen wat ge zegt. Bij Finke is het net hetzelfde. Maar ik de leerlingen van mijn klas zijn wel lief. We zitten nu met 43 mensen in de klas, dus ik ken totaal nog niet veel mensen. Het irritante is dat zij allemaal mijn naam weten, en ik niet die van hen. Maar het was dus een leuk feestje, buiten dan dat ik te laat thuis was. Ik moest met Pieter naar huis, met de taxi. Maar die hadden heel laat gebeld. Dus straks zie ik mjin ouders. Ik ben benieuwd. Ik denk dat ik deze week niet meer moet vragen om naar de discotheek te gaan. Ho mama, ik mis echt u vrijheid hoor. Mijn zus was nog wakker toen ik thuiskwam. Naar mijn ouders ben ik niet gaan zien, hoewel hun licht nog brandde. Maar we hebben ons geamuseerd, en veel gesproken met de Bolivianen. Ik kan al veel beter gewoon gesprekken voeren en zinnen vormen zonder al te veel na te denken. Maar ik moet doorgaan! Ik schrijf vanavond wel nog wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Daag!
Ik heb even tijd, want we gaan bijna op restaurant omdat Sophie en Thibaut naar Chili doorreizen. Het is hier nog steeds even plezant! Gisteren ben ik met Sophie en Thibaut naar het centrum (lang moeten nadenken om het woord in het Nederlands te vinden) geweest. Eerst namen we de bus naar het centrum. Super plezant, ik ga vragen of mijn zussen een paar keer willen meegaan dat ik alleen de bus kan nemen, want zij nemen enkel de taxi. We gingen afspreken met Gladys, die blijkbaar nog in Sucre zat, die ochtend. Uiteindelijk konden we pas om 17uur afspreken. Ze is super lief en ik heb gehoord van Sophie en een ander Belgisch meisje, ik ben haar naam vergeten, dat we veel mogen. Blijkbaar kost dat visum maar 80 dollars ipv 300... Maar we krijgen ons geld niet terug. Ik ga waarschijnlijk vaak naar haar gaan, ze heeft een chocoladewinkeltje dichtbij het centrum. Dan zijn we gaan shoppen, ik heb dus nu al 3 warme pullen (Van lamavacht, geschoren en niet gedood), super warme sokken. (Mama, Papa, Evi en Fie, ik ga er voor jullie zeker kopen want ze zijn super warm en zacht!) Dan heb ik mijn armbandje van Bolivia gekocht, dus dat is ook in orde. Ik ga waarschijnlijk nog een steen van de cerro rico kopen als herinnering. Sophie heeft gezegd dat ik vandaag een dagboek moet kopen omdat die makkelijker is om alles te onthouden. Ik merk net dat da lamawol precies wel een beetje afgaat op mijn zwarte broek. Ho, en wat is het met lama's en elektriciteit? Alle pullen, sokken, kleren van lama staan onder elektriciteit. En de eerste nacht trok ik mijn laken naar omhoog en ik zag gewoon elektricteitsvonkjes uit het bed komen, gelukkig doet het geen pijn. Dan heb ik nog een super warme jas, in dat mooie groen (zoals de pull die ik aan had op de luchthaven) gekocht. De verkoopster was super lief, als ik hulp nodig had met het leren van Spaans mocht ik altijd afkomen om het te leren. Ze heeft de jas zelf gemaakt. (Hij was maar 12 euro!) Tilleyke, als jij hier zo zijn zou jij zoveel pullen kopen! (Helemaal u smaak!) Ohja, ik heb een goed doel gesteund, 1 van mijn pullen en mijn armbandje heb ik gekocht in een winkel die kinderen (ik weet niet in welke situatie, zo goed in mijn Spaans nog niet) steunt. Straks ga ik een andere super mooie kopen, de winkel was gisteren dicht. Dan zijn we iets gaan eten en heb ik een uur alleen rondgewandeld. Ik heb een plaats gevonden en ben op een muurtje gaan zitten met een prachtig uitzocht op de stad en de cerro rico. Dan kwam er een kerel en die is mij blijven volgen tot ik terug op de plaza was. Ik had toch even schrik! Daarna zijn we dan naar een cafe geweest en heb ik super lekkere thee gedronken (genaamd tutti frutti). Dan torta con 3 leches gegeten, allez een paar hapjes want mijn buik deed super veel zeer. En er was een beetje chocolade op... Ik denk dat alle chocola al op is, want ik vind er geen meer in het huis. Vanochtend was er geen warm water, blijkbaar is dat hier soms, en heel soms zelfs 2 dagen lang! Ik ga jullie laten, ciao!
Dag België, (Het uurverschil = 6 uur, hier is het nu 15u, in België 21 uur)
Dinsdag ben ik in Bolivia aangekomen. Eerst ben ik naar Madrid gevlogen, daarna naar Lima (Peru), en dan naar La Paz. Daar bleven we met alle AFS-ers van België voor 2 dagen. Die avond aten we lama, het vlees was een beetje taai. Tijdens de ochtend dronken we coca-thee en dat helpt wel tegen de hoogte. Maar ik raad je niet aan om op die blaadjes te kauwen want dat smaakt echt vies. De nerven mag je niet opeten of je krijgt buikpijn. De dag erna hadden we oriëntatiedag. Ze vertelden ons hoe de Boliviaanse bevolking ons kan bestelen. Oude vrouwtjes vallen op de grond en als je hen wil helpen spuiten ze een verdovend middel in je gezicht en bestelen ze je, en nog andere methodes. Les: help geen vreemde mensen. Vrijdagochtend (15/07/11) vertrok ik om 8u30 naar de luchthaven. We vlogen een halfuurtje naar Sucre. Op de luchthaven stonden kapotte vliegtuigen geparkeerd op het gras... Mooie stad en super warm! Wanneer we aankwamen had ik veel meer energie omdat ik opeens niet meer zo hoog was. Daarna vertrokken we met 2 auto's naar Potosí. We reden 2-3 uur en het uizicht was prachtig. We zagen verschillende zwijnen en ezels en honden die los op de weg liepen. Vooral straathonden hebben we vaak gezien. Als eerste zagen we 'Cerro Rico', een berg in Potosí waarin 120 mijnen zich bevinden. Dan kwamen we aan in onze stad en zijn we op restaurant geweest. Vroeger maakten ze Bolivianos (munten) op deze plaats. Ik heb voor de eerste keer een hamburger gegeten, te veel vlees en te weinig groenten! We hebben de verantwoordelijke van AFS Potosí leren kennen, een super lieve oude vrouw. Ze heeft verteld dat we met alle AFS-ers van Bolivia naar het titicacmeer gaan, en uyuni, de zoutvlakte! Met alle mensen van Potosí gaan we naar Cochabamba en Tarjita. En ik ga met mijn familie in december en januari naar Cochabamba voor 2 maand! We hebben hier 3 maand vakantie! Daarna kwamen Sophie, Thibaut en Blanca (mijn Boliviaanse zus) mij ophalen. Sophie en Thibaut blijven nog enkele dagen, zij slapen nu op mijn kamer, dus ik slaap op de kamer van Blanca, en Blanca slaapt bij Marita (Mijn oudste zus). Daarna mag ik in mijn kamer en die heeft een eigen badkamer :). Het huis heeft 3 badkamers, en 4 wc's. Het is hier nog tamelijk groot, we hebben geen tuin. Ik moet zelf wassen maar Sophie heeft gezegd dat ik naar de wasserij kan gaan, voor 1 euro per kilo was. Super weinig dus! Oh en vandaag zijn we naar een restaurant geweest om het typische gerecht te eten, de foto's staan onderaan. De soep met een vulkanisch gesteente in, lekker maar pikant! En wanneer je hier met de auto rijdt, word je gek! Ze toeteren hier bij elk kruispunt, en de persoon die het eerst toetert heeft voorrang, dus geen voorrang van rechts! De bussen zijn hier super tof, ook een foto onderaan. De ouders hebben me pillen gegeven voor de hoofdpijn dus ik heb nu niets meer, behalve een beetje keelpijn van de kou. Gisteren zijn we naar de cinema geweest en ik heb er bijna niets van verstaan, daarna hebben we pizza (met maïs!) gegeten. Lekker, maar de Italiaanse zijn beter. Vandaag pasta met kaas en olijven in de oven. Heel lekker maar ik had totaal geen honger door die ckalaphurka. Vanavond hoop ik niet meer te eten, want ze blijven hier eten, ze eten hier 4 keer op een dag en 2 keer warm! Ik ga de foto's uploaden en wanneer ik tijd heb post ik mijn volgende bericht.
Daag! Jana (In Quechua betekent 'Jana' zwart (huidskleur) hebben ze me verteld) PS: Pierre, je hebt gelijk, ze dragen inderdaad hier nog bolhoedjes! Oh en sorry, ik kan al geen Nederlands meer schrijven...
