Na Fie vertrokken was, wachtte ik op Eline, Finke en Pieter (mijn medeAFSstudentjes) om samen spaghetti klaar te maken. Toch had de saus maar een raar smaakje (Dit kwam waarschijnlijk door de Boliviaanse wijn in de saus...) Omdat groentjes snijden een enorme bezigheid is, waren we net op tijd voor de bus naar Potosi.
Een week later begon carnaval. We deden alvast onze inkopen in potosi, waardoor we het niet konden laten om ons alvast te amuseren. Met schuim en waterballonnen natuurlijk. In Bolivia dansen verschillende groepen tijdens carnaval en de bevolking kan hier dan naar gaan kijken. Er wordt met schuim gespoten (dat natuurlijk over datum is) en met waterballonnen gegooid. Soms pijnlijk, want ze gooien hier serieus hard. De volgende dag vertrokken we met zen allen naar Oruro. En het feesten kon beginnen! Gladys kocht ons plaatsen op de tribune waar we dan de hele dag doorbrachten. Er werd gedanst tot 2 uur 's nachts en we zagen de beste dansgroep van Bolivia: San Simon. Wanneer jullie jullie voorstellen wat voor dansen er werden gedanst, denk dan aan traditionele dansen. Caporales en Tinku zijn mijn favorieten. De mannen van Caporales dragen een kostuum waardoor ze heel brede schouders hebben en aan hun laarzen hangen belletjes. Leuk om te horen als ze allemaal perfect samen dansen. De vrouwen dragen korte rokjes die steeds in de lucht vliegen. Caporales in Oruro was beter dan op Chutillos. Maar tinku in chutillos was beter dan in Oruro. De verklaring is misschien omdat Tinku een dans van Potosi is. Ze hebben koortjes aan hun broeken en hoeden hangen. Die zwieren dan in het rond wanneer ze dansen. In de tribunes werden er steeds schuimgevechten gehouden. Waardoor iedereen net een sneeuwman leek te zijn. Wij hadden ook onze verkleedkleren mee, onze pruik, vikinghelm, bijl en maskertje. Zondag dansten de groepen opnieuw. Nu mochten we foto's trekken met de dansers. Eline en ik hebben er dan ook heel veel getrokken. Die dag echter hebben ze schuim in men oog gespoten. Waar ik allergisch voor was, dus het deed geen deugd. De volgende dag zijn we naar de apotheek moeten gaan voor oogdruppeltjes, die wel degelijk werkten. Daarop keerden we terug naar Potosi.
Eindelijk begon de universiteit. Ik volg Artes plasticas (kunst) en piano. Bij kunst zit ik in het 2e jaar, maar ik heb precies nog niet al te veel gemist. Ik vind het super, om eindelijk kunst te kunnen volgen. De taken zijn veel werk maar ik doe het graag. Al was ik lijntjes trekken zonder lat wel een beetje beu na 12 pagina's. Voor mij is het niet werken maar eerder plezier. Vrijdag had ik mijn eerste les piano. We leerden hoe we juist moeten zitten wanneer we spelen en 2 soorten oefeningen. De prof zei dat ik het heel goed had gedaan voor de eerste keer. Maar het was dan ook heel eenvoudig. Ondertussen kan ik de eerste 10 noten van 'fur elise' spelen. Die zijn ook nog makkelijk, hopelijk kan ik een groot deel van dit liedje spelen wanneer ik terug moet naar Belgie. Mijn tante heeft een piano waarop ik mag oefenen. Omdat onze klas zo groot is heb ik ipv op dinsdag en vrijdag, enkel op vrijdag les. Ik heb voorlopig al 3 piano's zien staan op het unief. De mensen in mijn klas zijn heel vriendelijk. Ik was wel heel zenuwachtig om alleen een klas binnen te stappen als gringa. Maar het is goed verlopen. Nu hopen dat we allemaal snel weer beter worden want iedereen is een beetje verkouden. Maar als het te erg wordt, krijgen we waarschijnlijk weer een spuit en dan is alles weer op en top in orde.
Sorry dat het zo lang heeft geduurd, over 3 maanden vertel ik alles wel in detaille, met foto's! Besos!
Het is weer een hele tijd geleden. Ik had ook al een hele tijd niet meer aan mijn blog gedacht tot Nadette een berichtje stuurde. Sinds de universiteit is begonnen heb ik ook niet zoveel tijd meer. Ik heb dus nog veel in te halen.
Sofie kwam op bezoek! Mama had boterhammetjes met ei klaargemaakt ( zoals zij dat altijd doet als we reizen) en Fie had nog een boterhammetje over. Het was heerlijk om nog eens een echte boterham te eten, en een deftig eitje dat niet meteen een cm dik wordt als je het bakt. Fie was zo'n beetje gefascineerd door alles. Waardoor ik me realiseerde dat hier al heel veel zaken gewoon geworden zijn voor mij. Ze heeft dan ook veel gebruik gemaakt van de camera en foto's getrokken van zaken die voor mij al vanzelfsprekend zijn. (En natuurlijk ook van de natuur, ik heb al veel foto's voor jou Patrick!) Voor ons eerste reisje vertrokken we naar het Titicacameer. Nu heb ook ik het noorden van Isla del Sol leren kennen. Een gids leidde ons rond en vertelde interessante weetjes. Op dit eiland geloven ze nog steeds dat het titicacameer ontstaan is door de regen. We hebben een rots aangeraakt dat mensen kan genezen en natuurlijk de ruines van de inca's gezien. Na 2 daagjes zat Titicaca er al weer op en we reisden verder naar Tiwanaku. Waar inderdaad de bekende 'Puerta del sol' gelegen is. Niet te veel bij voorstellen want de poort is eigenlijk niet zo groot. De archeologen hebben nog veel werk want de tempel lag grotendeels nog onder de grond. We daalden een trap af waar er allemaal gezichten in de muur waren gebeeldhouwd. Fie heeft zo'n prachtige foto waar ze deze vasthoudt. Lijkt heel simpel, maar het heeft toch enige tijd geduurd vooraleer we de foto konden trekken. Ook hadden de inca's een 'microfoon' gemaakt in een rots. Waarin je heel luid kon roepen. De hele tempel stond ook in functie vd zon. De ingang was gevestigd naar het oosten, de uitgang naar het westen. We keerden terug naar La Paz om daarna verder te reizen naar Cochabamba. Fie leerde mijn familie kennen van Cynthia en men nichtje was meteen zot op haar. Het was wel leuk om 2 personen te zien proberen te communiceren, ik moest meteen denken aan mijn eerste dagen hier. We zijn naar de bowling gegaan, waar Fie wonder boven wonder (en dit niet slecht bedoeld) had gewonnen. Aangezien we met men nichtjes speelden waren er geen goten. We maakten een fietstochtje (heerlijk om terug op een fiets te zitten) rond het meer in Cbba. En daar heb ik ook iets geleerd, doe nooit blindelings wat je oudere zus doet. We moesten door een plas fietsen en Fie zei dat je heel hard moest trappen om dan je voeten in de lucht te houden. Buiten de spatborden gerekend natuurlijk. Resultaat: modder op onze ruggen. De keren daarop zijn we er rustig doorgereden waardoor we niet vuil werden. Later bezochten we 'el cristo' met mijn tante Blanca. Deze keer hadden we wel geld mee en konden we 'el cristo' beklimmen. Dit was heel hoog maar gelukkig waren de rammpjes heel klein. Onze tijd in Cbba zat erop en we reisden verder naar Potosi. Waar Fie meteen meekon naar de voetbalmatch van Brazilie tegen Bolivia. Nog nooit had ik zoveel volk in het stadium gezien. Nog steeds niet, en ik ga elke maand minstens 1 keer. Mijn verjaardag naderde en we vertrokken naar Sucre. Zoals we elke keer doen als we in Sucre zijn, zijn we gaan eten in de kat. Toeristisch restaurantje met lekker eten. We bezochten de 'la plaza', de mini eifeltoren en op de nacht van 27 - 28 gingen we naar de Joyride. Ik kreeg een mijnwerkershelm met daarop een kaars op men hoofd om 12 uur. Op de 28e zijn we naar het dinosauruspark in Sucre gegaan. Dit was heel klein maar er waren wel duidelijk verschillende sporen van dinosaurussen te zien. Op een rotswand! Daarna zijn we naar 'el mirador' gegaan, waar je een uitzicht hebt over de stad 'Sucre'. Het restaurantje daar was geweldig, heerlijke tiramisu (wat ik ook al mis) en dan de exotische tafeltjes en de heerlijk zittende stoelen. We wandelden terug naar het hostal want zondag moesten we in Potosi zijn om men verjaardag met men familie te vieren. En zoals traditie is het hen gelukt om mijn hoofd in de taart te duwen. Wat ik hier zo leuk vind is dat familie heel belangrijk is. Elke zondag zitten we met alle tantes te lunchen in het huis van mijn grootouders. Mijn ouders hebben een speech gegeven en men kleine zus ook. Ze kwam eergisterenavond in men kamer binnen om te vragen of ik niet wou blijven en tegen AFS konden zeggen dat ze me kwijt waren geraakt. Voor de volgende reis was ik zeer benieuwd want Uyuni had ik nog niet gezien. Die dag hebben Fie en ik de grootste pizza ooit gegeten, en hij was helemaal op. Wat ik nog steeds niet kan geloven, maar hij was lekker. De volgende dag begon onze driedaagse tour. We bezochten eerst het treinenkerkhof, wat eerder een speeltuin met een schommel en wip was. En dan reisden we door naar de zoutvlakte. Wat immens groot was! Zo'n derde van Belgie! We bezochten het zouthotel en reden door om de verschillende gekleurde meren te zien. En ja, het rode meer ziet er echt knalrood uit. De flamingos waren ook prachtig. Ik heb het niet zo voor roze, maar hun kleuren waren prachtig. Tijdens de reis van Uyuni was Fie niet zo goed aan haar buik en ik niet zo goed aan men rug en armen. Doe dus zeker zonnecreme aan als je de zoutvlakte bezoekt. De reis naar Uyuni was echt de moeite waard! Op de terugreis viel de bus in panne, waardoor alle mannen uit de bus moesten om de bus steeds naar voor en naar achter te duwen. We zijn toch heelhuids in Potosi geraakt. Eindelijk konden we naar het amazone reizen. Waar ik heel enthousiast voor was, maar ergens ook triest, want na deze reis ging Fie terug naar Belgie. We vertrokken met een militair vliegtuigje naar de jungle, en wanneer het vliegtuig daalde zagen we niets anders dan bomen. Dat was wel eng want de luchthaven van Rurrenabaque is eigenlijk gewoon een landingsbaan. Oh en dan stap je van dat vliegtuig af en dan krijg je zo een warmte over je heen. Om naar de pampas te kunnen gaan moesten we eerste enkele uurtjes in de auto zitten, op een enorm bobbelige weg om daarna in de boot te zitten. We mochten van de gids gelukkig meteen in het water springen om af te koelen. Dit was wel eng want het water zag oranje, jaja oranje, en was dus zeer troebel. En met al die krokodillen in het water wil je geen troebel water. In ons kamp hadden we een krokodil als huisdier. Dat beest zat daar de hele dag te wachten op de overschotjes. De volgende dag gingen we wandelen. Eerst paardgereden in de jungle en dan kon de wandeling beginnen. Met onze laarzen in de modder op zoek naar slangen in het hoge gras. Vreselijk in de zon, op onze terugkeer was Fie als eerste terug. In het bos zagen we aapjes er was een tarantula in een boom. En voor de rest ontzettend veel muggen, ik denk dat Fie die dag zo'n 121 keer gebeten is geweest. En die anti bite stick helpt dus helemaal niet! De volgende dag gingen we op piranhas gaan vissen, jaja ook deze bloeddorstige visjes zitten in het water. En ze kunnen heel goed eten. Het was wel raar om piranhas te vissen terwijl enkele meters verder een krokodil ons in de gaten hield en daar nog enkele meters verder een dolfijn zat te zwemmen. En dan was het eindelijk zo ver: we mochten met de dolfijnen gaan zwemmen. Met roze dolfijnen! Mijn eerste ervaring met een dolfijn was niet geweldig want die dolfijn beet vriendschappelijk in men voet. En met mijn reflexen trek ik natuurlijk men voet uit zijn bek. Wat ik niet mocht doen want dat deed pijn. Daarna hebben ze gelukkig niet meer gebeten en mocht ik ze aaien. Dat was spannend want door het troebele water zag je ze niet aankomen en was het niet altijd zeker wanneer je iets voelde dat dit een dolfijn was of een ander beest. Dolfijnen zijn super zacht. Dit was echter onze laatste dag in de pampas en we keerden terug naar Rurrenabaque. Daar wilden we gaan eten in de mosquitobar, dat spijtig genoeg de vorige dag was afgebrand. Er werd ons verteld dat een rij van de mosquitobar tot aan de rivier stond om emmertjes water door te geven. In de jungle hebben ze namelijk geen brandweer. Gelukkig was de schade beperkt tot het huis aan de overkant. Bbq houden in de jungle is dan ook geen goed idee. De volgende dag startte onze tweede tour naar de echte jungle. En de dieren hebben het geweten dat Fie in de jungle was. Ze is gestoken door een bij waarop haar schoen een paar meter verder vloog. Gelukkig zijn die bomen daar geneeskrachtig ( of juist heel giftig, of gewoon lekker). Gelukkig dat we niet gebeten zijn geweest door de mieren van een cm lang want dat doet pas pijn. Loop daar dus zeker niet in een mierennest of je bent dood. De aapjes aten en gooiden de rotte vruchten naar beneden. Gelukkige dat er niets op ons hoofd is gevallen. Verder zagen we nog afdrukken van een jaguar en kwamen de wilde zwijnen dagelijks op bezoek in het kamp. Op toilet moest je oppassen voor wespen. En in de douche zaten er mierennesten, gelukkig die kleine miertjes zoals in belgie. We konden een cacaovrucht proeven, waarvan het vruchtvlees heel lekker was. We maakten kettingen van vruchten gevonden in de jungle en konden schommelen met een liniaan. Onze gidsen visten piranhas en katvissen. En ja, die katvissen hebben inderdaad verschillende levens. Waardoor ik de vis steeds liet vallen omdat die terug tot leven kwam. Glibberig. Op onze terugvlucht naar La Paz was het vliegtuig nog kleiner dat je er niet rechtop in kon staan. En je kon zien en horen wat de piloten deden. Die vliegtuigknopjes hebben we dus ook kunnen zien. Onze laatste avond bestelden we een pizza aan huis, na al dat reizen mochten we wel even lui zijn. We aten nog een heerlijke ontbijt en Fie moest terug naar Belgie. Ik ben zo blij dat je bent gekomen Fie, ik heb me super geamuseerd! Dankjewel om die maand zo snel voorbij te laten gaan en ik ga blij zijn als ik je terug in men armen kan nemen. Door Fie weet ik nu ook dat Bolivia me veel gevoeliger heeft gemaakt want ik heb traantjes gelaten wanneer ze terug naar Belgie moest. En Fie, die zo vroeg haar boterhammetjes met ei had klaargemaakt, zoals mama altijd voor ons doet, was de boterhammetjes vergeten. Ze hebben gesmaakt zus! Ik ga me gaan klaarmaken want ik moet mijn cursus piano gaan halen. Nu ik kunst en piano studeer aan de unief hebben ik niet zoveel tijd meer, maar de volgende keer vertel ik zeker over hoe het daar aan toe gaat. Ik mis jullie! Besos
