Het is nu terug al een tijdje geleden dat ik nog op mijn blog kwam..
Te moe, te angstig, afwachtend, geen zin.....
Een van de moeilijkste dingen van mijn diagnose vond ik het feit dat ik aan zoveel vrienden, familie en kennissen het nieuws moest brengen.
Voor mezelf was het ondertussen allemaal al wat bezonken, maar elke keer dat ik het vertelde werd het bezinksel weer opgeroerd en mengden er zich allerlei emoties door mijn dagen.
Het kan heel vermoeiend zijn om je verhaal te doen maar na een tijdje rolt het uit mij alsof ik
een cassettebandje afspeel.
Week van 20 tot 26 juni
Onderzoeken, onderzoeken, onderzoeken:
De week na mijn diagnose word ik binnenste buiten gekeerd. PET-scan: een nucleair stofje en even wachten, tussen die twee scanners voel ik mijn net een hot-dog.
MRI-scan: Halleluja, deze keer mag ik op mijn buik liggen. Probeer mij zo elegant mogelijk op mijn buik te draaien terwijl ik bovenaan naakt ben en het infuus met het contrast in mijn elleboogplooi prikt. Krijg er maagpijn van en kriebels in mijn haar...
Mammografie: In de meest onnatuurlijke houding gedraaid en geplet tegen de machine. Lukt niet goed om mijn borst vol littekenweefsel op de juiste plaats te krijgen. Helemaal gesandwicht.
Foto longen en echo bovenbuik: Na de koude gel krijg ik er nog een handdruk bovenop van mooie, jonge arts. Met een beetje medelijden in zijn blik wenst hij mij succes... Voel mij weer een patiënt.
Biopsie: Dit is de moeilijkste van allemaal, heb er ervaring mee dus ik weet wat mij te wachten staat. Tot twee keer toe een punctienaald dwars door mijn borst en tumor. Met een punctienaald van 6 mm -achteraf gezien is dit reusachtig- om een 'hapje' weefsel weg te zuigen voor onderzoek. Heb liever een muggenbeet met veel jeuk nadien.
Het zijn mijn zwaarste dagen, al mijn twijfels en angsten komen boven, hoe ver is de kanker, kan ik nog genezen of ga ik dood (help!!!!). Hoe lang en hoe zwaar wordt de behandeling? Het 'zandmanneke' wil mij niet bezoeken, enkel koude en kwade geesten en de ergste nachtmerrie volgt als ik in slaap geraak.. Nog nooit zo weinig geslapen als in deze periode....
Vandaag was het maar een shit-dag en depri-dag ondanks dat het vlaaiendag was... Mijn buurvrouwtje had mij gisterenavond nog een kom vlaaien gebracht omdat ik dat zo graag eet.. en nu werkt mijn maag niet goed meer want ik kon maar niet stoppen met van die lekkere vlaaien te eten.
%%%FOTO%%%
In de namiddag bij Leentje op bezoek geweest, kort maar leuk! Zelfs mijn avondeten meegekregen! van al die dingen leef ik toch ook wat op. En al die steunberichtjes Ik kan geen lange bezoeken meer aan en voel mij zo moe alsof ik de marathon van het jaar gelopen heb.
En af en toe ben ik toch zo kwaad, maar o zo kwaad en zou ik iemand willen uitschelden of nog liever: verrot slaan... Vreemde reactie...Ik die nog geen vlieg kwaad zou doen en helpen waar er te helpen valt!? Maar wat kunnen andere mensen er in godsnaam aan doen dat ik dit terug door moet? Maar ik slaag er nog altijd in om mijn vriendelijk gezicht op te zetten want een ander kan mijn pijn toch niet voelen.. Maar ik ben zo kwaad dat ik na al die behandelingen en na al die moeizame jaren toch dit nog eens op mijn bord krijg.. Het is nu middernacht en ik ga nog een blokje om en misschien ergens keihard tegen shotten zodat ik straks nog een oog kan dichtdoen want met dit gevoel gaat het absoluut niet lukken...
