Vrijdag ben ik naar de plastische chirurg geweest, met mijn buurvrouw Rina als secretaresse. Samen in de wachtkamer, ik afwachtend, zij met de schrijfblok en pen in de aanslag. Het zal mij niet meer overkomen dat ik na vijf minuten buiten de afspraakkamer reeds de helft van het verhaal vergeten ben. Binnen bij de chirurg toch wel een morele opkikker gekregen want hij gaf mij toch een blik op mijn toekomst waarvan ik vergeten was dat die er nog aankomt.
Tja, niemand kan mij dat kwalijk nemen. Vandaag leef ik voor vandaag en al een klein deeltje voor morgen. Ik probeer er het beste van te maken en toch gelukkig te zijn in mijn miserie. Wat daarna komt ligt nog ver weg voor mij... Eindelijk wat hoop op licht aan het einde van de tunnel, want mijn "carrosserie" laat het toch wat afweten...
Bij de chirurg kregen we de hele uitleg wat de mogelijkheid zijn van de reconstructie. Ik weet ondertussen al dat er twee manieren zijn.
De eerste is met een inwendige prothese. Deze ingreep gaat vrij snel, op enkele uren is het gebeurt, het herstel gaat eveneens snel en het kan op korte termijn uitgevoerd worden. Nadeel is wel dat je met een lichaamsvreemd weefsel werkt en dus het risico op kapselvorming, lekkage of andere problemen aanwezig zijn. De kans dat er na 5 à 10 jaar een nieuwe prothese moet gestoken worden is zeer groot en dan moet je weer onder het mes (zal het gaan, ja?) In eerste instantie had ik daarvoor gekozen maar heb nogal vlug van dit idee afgezien..
Het alternatief is de veelbesproken reconstructie met eigen weefsel de zogenaamde 'Diep flap', waarbij het vetweefsel alsook bloedvaten uit de buik worden genomen om nieuwe borsten te maken. Het is een zeer zware operatie met lange revalidatie, je houdt er een groot litteken op je bikinilijn aan over, maar het geeft de mooiste resultaten: Je hebt terug échte borsten, die meegroeien, verdikken of vermageren en die voor de rest van je leven blijven zitten.
Mijn keuze was eigenlijk al gemaakt: ik ga voor 'the real thing', de reconstructie met lichaamseigen weefsel.
De datum of tijdstip van de operatie ligt nog niet vast. Maandag 11 juli heb ik afspraak met mijn oncoloog en dan zullen we de datum bepalen. Voor mij zal de operatiezaal met personeel én oncoloog én plastische chirurg gans de dag moeten gereserveerd worden want de operatie duur niet minder dan 12 uur! Lucky me!
Met een beetje geluk zit ik dan met gloednieuwe borsten aan het einde van de vakantie en allicht ook nog met een hele reeks drains (om in the mood te blijven). Het kan toch niet fout gaan met een lichaam dat 57 jaar geleden al gemaakt werd met de vereende krachten van echte boerenmensen, toch? Sterke lichamen als de mijne maken ze niet meer, toch?
Terwijl ik daar bij de chirurg zat en (het vooruitzicht op) mijn nieuwe lichaam plots vorm kreeg, drong het pas echt tot mij door dat er ooit hopelijk een dag komt dat ik dit verrekte, stomme kankerhoofdstuk misschien zal kunnen afsluiten met wat geluk.
Eens kunnen praten over iets opbouwend in verband met mijn lichaam is een opsteker. Want de laatste jaren ben ik bepaald niet verwend geweest... Ik weet dat er nog leven is na kanker, ik heb het ook al een paar (letterlijk en figuurlijk) mogen meemaken. Mijn hart maakt een klein sprongetje en ik werd zelfs een beetje 'high' van het gevoel dat ik toch weer op en top vrouw zal kunnen worden. Een bijkomende bonus is dat ik voor hetzelfde geld meteen een buikwandcorrectie er bij krijg. Aangezien ze het weefsel van de buik gebruiken, trekken ze in één moeite het hele boeltje glad.. 'twee voor de prijs van één'...
Ik word straks nog een hele nieuwe! wat een gelukzakje ben ik toch!
En zoals de buurvrouw het zo mooi zegt: daar gaan we enen op drinken!!
Reacties op bericht (1)
07-07-2016
gelukzakje
dat verdien je Jaklientje een beetje geluk, we zullen duimen
