Mei 2008 De warmste meimaand van de eeuw tot nu toe. Heerlijk weertje, het zonnetje schijnt op mijn bol en mijn lange blonde haren (ben ik fier op..). Het eerste zonnebruin op mijn huid.. Niets kan vermoeden dat ik er al spoedig afscheid zou moeten van nemen... Op een mooie, zonnige zaterdag in mei voel ik onder de douche, bij zelfonderzoek, een gezwelletje in mijn rechterborst. de vorm van een duiveneitje. De rollercoaster kan starten... Eind mei verlaat ik de consultatie bij de dokter met het gevoel alsof het plafond op mij ineens is ingestort en ik platgewalst ben. Mijn houdbaarheidsdatum leek ineens heel dichtbij te komen maar ergens hoopte ik toch op een positief bericht van de oncoloog.
Hevige doodsangsten, kwaadaardige tumor, wenen, lachen om niks, afscheid nemen van mijn mooie borsten die er nooit meer zullen uitzien als voorheen. Spiegeltje aan de wand, met familie en nog intacte borsten op weekend, de week die erop volgt operatie, pijn, drain, pijnstillers, lieve en beminnelijke familie, kindertekeningen, bloemen en massage van maatje, teveel vrienden op bezoek, leuke wenskaartjes: er komt maar geen einde aan, bemoedigende woorden maar beter weten...
Stuk van mijn rechterborst weg, rechterlymfeklieren weg, dikke arm? Veertien dagen in het ziekenhuis....rusten, slapen, lachen vooral en verdriet. Lachen in het verdriet. Dan naar het veilige huisje, nooit meer dezelfde..
Shit, shit... het lymfevocht kan zijn weg maar niet vinden, elke twee dagen een zak vocht onder de huid van mijn oksel, wegtrekken met spuit... opeens is er niks meer, gelukkig, dank je wel....
Ouders 50 jaar getrouwd, gezellig familie samenzijn voor het harde werk begint!
Zware chemo, oh... mijn mooie haar wordt zwart, het leven gaat eruit. Met maatje op weekend in de mobil home, zodat ik kan rusten als het moet. wegvliegend en nooit terugkerend haar, zomaar weg met de wind, adieu..het ga je goed waar je ook terechtkomt, kopje kaal scheren door bevende zus (eigenlijk bekeken heb ik nog een mooie kop). Schrale troost...
Lieve, liefhebbende familie en maatje, teder en zacht, begrijpend en troostend, lachend om de pruik op de kast. Tovenares of kol voor de kinderen, dan mét haar en 5 minuten daarna zonder.
Korte vakantie aan zee..
Blazen in mond, keel en neus er bij, fruitpap eten, zich weer baby voelen, geen twee treden van de trap meer op kunnen, voetzolen verbrand (zien zwart!!!??). Kotsen in de schoenen van mijn zus, midden in de nacht.. Nagels knippen en er geen meer hebben!!!?? springen van her naar der... Water smaakt naar aluminium, soep smaakt naar ijzer, nieuwe smaakjes - nieuwe ontdekkingen...
Hoe kan ik nog slapen? rechts pijn van de operatie, links van de port-à-cath...dan maar slapen op de rug met het nodige gesnurk. Springen van de spierpijnen met wenende zussen aan het voeteinde, wrijvend met kruidenolie om de pijn te verlichten. Bijna dood, afscheid in gedachten, klaar om een oneindige wereld te verkennen..
Maar er terug zijn in blijdschap, dankbaarheid en vrede.
Bestraling, goh: mooie tekening op mijn lijf, kubistisch, Picasso achterna (hoeveel ben ik waard?). Geen bad of douche kunnen nemen, weken aan één stuk, dank je wel Bio Repair Crème= geen brandwonden= hoera! Elke dag ommetje langs het ziekenhuis...met de fiets?oh nee, lukt niet...rustig autorijden op automatique.
Waar is het einde van de achtbaan? Maar stilletjes aan na al die jaren vindt het zijn plekje, hier en daar verspreid. Maar nooit meer zoals vroeger, zorgeloos, littekenweefsel, moeilijke en pijnlijke, deels gevoelloze arm, reuma, fybro, sinusitis, zenuwpijnen, vermoeidheid, concentratieproblemen, vergeten, lusteloosheid, hartkloppingen,...
Maar wel de leuke, kleine dingen zien van het leven en er eindeloos van genieten.. Het wordt nooit meer wat het was Maar het leven is mooi, ondanks alles..in al zijn imperfectheid!!!
Word vervolgd.... Still alive and kicking! (alhoewel dat laatste iets minder ;-) )
