Ik ben toch wel blij dat ik eindelijk gestart ben met mijn blog! Proficiat aan mezelf! ;-) Lang over gedacht, maar ik maak hem vooral voor mezelf, omdat het voor mij therapeutisch werkt om alles neer te schrijven of typen in dit geval , natuurlijk. zodoende.. Ik wil ook mijn familie en vrienden de kans geven om mijn verhaal wat te volgen, want ik begrijp dat niemand het hele verhaal van dichtbij kan of wil meemaken. Het is dus een gemakkelijke manier om op de hoogte te blijven van het verloop. En dan moet ik het verhaal ook geen honderd keer overdoen ( maar dit ruikt echt naar eigenbelang!?)
Een koude en regenachtige junimaand. Maar het is wat het is en binnen kan het eveneens gezellig gemaakt worden met kaarsjes en vooral warmte. Het zijn de langste licht-dagen van het jaar en af en toe is er een mooie sterrenhemel in al zijn glorie. Genieten, meer met dan zonder pijn (stomme reuma), maar ondanks alles blijft het leven mooi.
Veertien dagen geleden laat ik opnieuw mijn bloedonderzoek doen na een gezellig verlof aan de kust samen met mijn zus. Niet uitgerust, hondsmoe en koortsblazen op mijn lippen en in mijn mond (serieus, jong, ga ik de bavianen achterna of wa?). Het lukt niet zo goed op het werk, zes uur werken lijken er tien te zijn. Mijn bloedonderzoek is niet goed en mijn tumormarkers zijn gestegen.
Oeie, toch weer niet... Mammografie en echo: iets verdachts te zien, terug in de rechterborst.. oh, oh, het gaat toch weer niet beginnen? Zijn we terug aangekomen in het pretpark?
Woensdag op gesprek bij de oncologe. Geen glorienieuws...het is terug mis. Mijn eerste reactie was zeer vreemd, ik weende en panikeerde niet zoals de keren ervoor. Ik was vooral innerlijk boos en triest. Ik vond dat het welletjes was geweest.. Een geluk...zusje aan mijn zij...zusje die er vanaf nu altijd is...dank je wel! Buurvrouwtjes maken plannen om te helpen als het moet...ongelooflijk... maar de vlag zit nog niet uit. Warme familie, zoveel vrienden die het vandaag weten en zoveel die het nog niet weten: waar te beginnen? met zo een nieuws? Ik heb die dag in slow motion beleefd. De nacht doorgebracht boven de wc pot, er zijn leukere dingen. En beestje lief maar meekotsen, meegaan in alles wat ik doe.. Mijn poezemiene, sterretje aan de hemel, verlichting en troost van mijn pijn...
Welkom aan iedereen op mijn blog om een deeltje van mijn leven te lezen.
Vermits ik van orde hou, ook in mijn hoofd, vind ik dat het tijd geworden is, na al die jaren, alles.van mij af te schrijven. Vrienden en familie kunnen lezen hoe het mij en mijn liefsten vergaat nu en de voorbije jaren lang.. Ik hoopte destijds op een kort en bondig sprookje, maar het lijkt allemaal wat langer te duren dan verwacht. Dat is niet erg.... Als het einde maar hetzelfde blijft. , .....en ze "leefde nog lang en gelukkig"....de kinderen hoeven er niet bij..
DEEL 1 Het boze melanoom De eeuwwisseling was pas begonnen toen een verdachte moedervlek op mijn dij alles op zijn kop zette en ervoor zorgde dat mijn leven begon te bestaan uit angst, onzekerheid, wanhoop, liefde, hoop, klein geluk, ellende, wachten, onderzoeken, huilmomenten, lachmomenten en alle dagelijkse dingen daar om heen gespannen. Onderzoeken, kwaadaardig en snelgroeiend melanoom, operatie, lichte chemo, ziekenverlof, terug met volle moed ertegenaan, werken en genietend van het leven. Misschien buitenaf genezen maar soms huilend binnenin.... Want nooit meer wordt het zoals het geweest is..
