Ik ben Ibe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam I.T..
Ik ben een vrouw en woon in drongen (Belgë) en mijn beroep is nog niet bekend want die heb ik niet.
Ik ben geboren op 05/10/1998 en ben nu dus 26 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen en nog zo veel meer.
yay!
Emilia stopte vlak voor het kunstwinkeltje
omdat ze dacht iets gehoord te hebben. Het was waarschijnlijk haar verbeelding.
Ze besloot het te negeren en stapte het gezellige, vorige eeuwse kunstwinkeltje
binnen. Klanten?, vroeg een krakende stem van achter de balie,Werkelijk? Hoe
kan ik u helpen? Vanachter de balie kwam een kleine, bijna gebochelde, kalende
oude man. Oh, ik zie het al., kraakte hij teleurgesteld.
Echt waar?
Ja, jij bent helemaal niet geïnteresseert
in kunst. Jij bent vast weer zon snobdie mij probeert te overtuigen voor dat nieuwe bouwproject. Wel, ik
verkoop mijn huis NIET!, die laatste zin schreeuwde hij en Emilia had dat liever
niet gehoord.
Het spijt me meneer, maar ik weet niets van
een nieuw bouwproject en ik vind het sneu dat ze u uw huis laten verkopen tegen
uw wil.
Je zegt u tegen me. Dat doen ze anders
nooit. Weet je zeker niets af van dat hele bouwgedoe?
Nee meneer. Zou dat moeten?
Meneer? Nou weet ik het zeker. Lees jij
nooit de krant dan?
Nee, meneer. Ik heb niet genoeg geld voor
een krant.
Niet genoeg geld? Nou goed dan. Als je hier
niet komt voor dat hele bouw en verkoopgedoe, wat doe je hier dan wel?
Emilia nam het bruine pak van onder haar
arm:Ik hoopte dat u interesse had voor mijn schilderij.
Schilderij? Waarom ook niet. Laat zien!
Nog voor Emilia haar schilderij kon geven,
griste hij het uit haar handen. Hij scheurde gretig het papier open. Aandachtig
bekeek hij elk lijntje. Hij draaide het doek een paar keer om. Opnieuw liet hij
zijn ogen langs elk detail gaan. Emilia was er zeker van dat hij alles goed had
bekeken tot hij zei:dit is een beetje onduidelijk in dit licht, ik neem hem
even mee naar mijn inspectiekamer.
Carma en Emilia werden allebei wakker bij
het eerste zonlicht. Carma liep onmiddellijk naar een fietswinkel waar ze de
duurste fiets kocht die ze hadden. Tergelijkertijd pakte Emilia haar afgewerkte
schilderij in. Op het moment dat ze de bakker passeerde, fietste Carma voorbij
een kunstwinkel. Emilia wandelde voorbij haar vaste schoenenpoetsplek terwijl
Carma de weg naar het centrum insloeg. Emilia stond even stil. Ze bukte zich om
haar veters te strikken en terwijl ze dat deed fietste een fietser voorbij op
een gloednieuwe fiets. De fietser ook wel Carma genoemd zag het meisje dat
haar veters strikte niet en reed verder. Emilia sloeg een straat in, weg van
het centrum, terwijl Carma op de plek stilstond waar ze de vorige keer het
meisje had gezien. Er stond niemand. Waar is ze??!!, schreeuwde ze en
iedereen bleef even stilstaan om te kijken naar het vreemde meisje dat onzin
uitkraamde.
ik weet dat mijn vorige verhaal (sterke verhalen) niet erg overtuigend was, dus vertel ik jullie nu wat er echt gebeurde: we zaten in boudewijn seapark, bij een haaienshow, dicht bij het aquarium, toen mijn rekker in het water viel. dit was mijn lievelings rekker en omdat de haai met een show bezig was sprong ik in het water. die haai dook natuurlijk meteen achter mij. op het moment dat de haai zich onder mij bevond, riep de trainer hem terug naar boven, maar ik zat vast aan zijn bovenvin. de haai moest door een brandende hoepel springen. op dat moment liet ik los en met een (opnieuw) achterwaartse salto raakte mijn been het vuur. gelukkig was de eerste hulp meteen ter plekke en hebben ze de schade kunnen beperken...
Emilia werd pas laat in de middag wakker met
een rammelende maag.In haar
geldzakje zat misschien net genoeg geld om een croissant mee te kopen. Ze was
niet zeker of het genoeg was en of ze het op tijd zou halen, maar ze moest het
er maar op wagen. En liefst zo snel mogelijk, want de bakker sloot bijna.
Onderweg passeerde ze de garage, waar ze geschreeuw hoorde. Vast een
ontevreden klant, dacht ze. Bij het geluid van brekend glas liep ze snel door.
Hier had ze het liefst zo weinig mogelijk mee te maken. De bakker haalde ze nog
net en ze had net genoeg geld voor een croissant.Vlug terug naar huis, dacht ze,dan kan ik verder werken
Toen Carma de garage uit stapte was Emilia
net uit het zicht verdwenen. Ze zou genoegen moeten nemen met een fiets. Omdat
er op dit uur nergens meer een open winkel te vinden was, liep ze maar meteen
naar het hotel. Na nog een kleine snack viel ze meteen in slaap.
Opnieuw
werkte Emilia bijna de hele nacht aan haar schilderij dat nu bijna af was. Met
haar laatste verfborstelstreek viel ze in slaap.
ik heb een brandwond op mijn been. hoe ik eraan kom? het was deze zondag en we zaten in onze luchtballon, toen er iemand zei: 'Ibe, ik wed dat jij geen achterwaardse salto kunt maken.' ik wou bewijzen dat ik dat wel kon dus sprong ik op en draaide achterwaarts. alles leek goed te gaan tot ik met m'n been tegen de gasbrander botste. van de schok viel ik uit de ballon. het vallen was niet zo erg, maar ik wist dat het landen me minder zou bevallen. in mijn ooghoek zag ik een tuin met een trampoline. als die zou kunnen halen was het misschien zo erg nog niet. ik was al een eind onderweg toen ik de verende kracht van de trampoline op mijn rug voelde. de neerwaartse kracht duwde me weer naar boven en duwde me in het zwembad dat ernaast stond. ik heb nog geluk dat ik nog leef...
Emilia was eindelijk thuis gekomen. Ze
stalde haar nieuwe spulletjes uit. Het waren verfspullen. Toen ze nog heel
klein was had haar moeder eens gezegd dat ze tekentalent had. Sinds die dag
droomde ze ervan om schilder te worden. Ze ging een portret schilderen. Van
iemand die ze vaag had gezien toen ze aan het werk was. Ze begon meteen met het
gezicht. Drie uur later was ze nog steeds aan het schilderen. Ze kon niet meer
stoppen. Ze schilderde de hele nacht door.
Terwijl zij schilderde, zocht Carma.Ze zocht niet langer naar Emilia, maar
naar een slaapplaats. Ze stapte een hotel met stijl binnen. Haar paard liet ze
lopen, ze kocht morgen wel een brommer of zo. In het hotel was nog net één
kamer vrij. Met de sleutel in de hand liep ze naar de lift. Ze drukte op het
vijfde knopje en de lift ging, samen met haar, de lucht in. Op de vijfde etgae
stapte ze uit en bij de laatste deur ging ze naar binnen. In de kamer stonden
twee dubbele bedden, een mini-bar en een raam ter grootte van een halve muur.
In de badkamer stond een gigantische douche en een bubbelbad.Toen Carma de suite had geïnspecteerd
riep ze minachtend: Is dat alles?
Ze plofte op één van de bedden. Zelfs de
matras is te zacht! Nog even bleef ze naar het plafond staren. Uiteindelijk
kroop ze onder de lakens en probeerde ze de slaap te pakken te krijgen. Dat was
nogal moeilijk omdat ze neerlag.
Emilia was eindelijk thuis gekomen. Ze
stalde haar nieuwe spulletjes uit. Het waren verfspullen. Toen ze nog heel
klein was had haar moeder eens gezegd dat ze tekentalent had. Sinds die dag
droomde ze ervan om schilder te worden. Ze ging een portret schilderen. Van
iemand die ze vaag had gezien toen ze aan het werk was. Ze begon meteen met het
gezicht. Drie uur later was ze nog steeds aan het schilderen. Ze kon niet meer
stoppen. Ze schilderde de hele nacht door.
Terwijl zij schilderde, zocht Carma.Ze zocht niet langer naar Emilia, maar
naar een slaapplaats. Ze stapte een hotel met stijl binnen. Haar paard liet ze
lopen, ze kocht morgen wel een brommer of zo. In het hotel was nog net één
kamer vrij. Met de sleutel in de hand liep ze naar de lift. Ze drukte op het
vijfde knopje en de lift ging, samen met haar, de lucht in. Op de vijfde etgae
stapte ze uit en bij de laatste deur ging ze naar binnen. In de kamer stonden
twee dubbele bedden, een mini-bar en een raam ter grootte van een halve muur.
In de badkamer stond een gigantische douche en een bubbelbad.Toen Carma de suite had geïnspecteerd
riep ze minachtend: Is dat alles?
Ze plofte op één van de bedden. Zelfs de
matras is te zacht! Nog even bleef ze naar het plafond staren. Uiteindelijk
kroop ze onder de lakens en probeerde ze de slaap te pakken te krijgen. Dat was
nogal moeilijk omdat ze neerlag.
de waarheid is een leugen dus als dit de waarheid was, dan geloof je me niet en als ik zeg dat ik lieg over dat de waarheid een leugen zou zijn, dan lieg ik niet
Terwijl dit alles zich afspeelde om mooie
haren, zat de eigenaar van die haren naar haar waardevolle papiertje te kijken.
Het leek wel of de waarde van het briefje elke minuut veranderde. Het ene
moment kon het haar leven veranderen en het volgende was het waardeloos. En
toen wist ze het! Ze spong op en liep de deur uit. in al haar haast vergat ze
bijna haar geld. Toen Emilia de deur opende aan de ene kant van de stad, sloeg
Carma de deur dicht aan de andere. Ze wist nog niet wat ze ging doen, maar ze
was belust op wraak. Zoete wraak voor het meisje dat het waagde mooier te zijn
dan haar en haar er ook nog van weerhield haar schoonheid te stelen.
Ze sprong op een paard, gaf hem de sporen en
reed richting dorp, op zoek naar dat mormel. De stalmeester bleef achter met
verse haver.
Ondertussen kocht Emilia wat ze al zo lang
wilde hebben. Met het gerief onder de arm liep ze naar huis. Toen ze door het
centrum liep zag ze een paard staan, vastgebonden aan een paal, naast een
eethuisje.
Vreemd, dacht ze wie rijdt er nu nog met
een paard door de stad?
Ze liep haastig verder. Ze ging net de hoek
om toen Carma het eethuisje uitkwam. Er moet toch iemand zijn die dat wicht al
eens is tegengekomen. Ze maakte haar paard los en sprong erop. Het paard
hinnikte.
Kan me niet schelen wat je vindt van
autos! Ik ga dat kreng vinden en jij gaat me daarbij helpen, of je dat nu wilt
of niet!
Ze gaf hem de sporen en reed de
tegenovergestelde richting van Emilia uit.
In deze rubriek staan 2 ongelooflijke verhalen: èèn ervan
is waar en èèn gelogen. Ongelooflijk maar welke is, volgens jou, waar? Het
thema van deze keer: ongelooflijk natuur.
Verhaal
1:
In de diepe diepten van Grote Oceaan ligt een schip met
een verhaal. Dit schip zonk, meer dan honderd jaar geleden, door een
gigantische tsunami. Deze tsunami werd veroorzaakt door een aardbeving die
eerder plaatsvond in Equador. De golf spoelde in volle vaart over het schip,
waarop er net een feest plaatsvond. De bemanning had namelijk de storm van de
vorige dag overleeft. Niemand overleefde de waterval van stormend zeewater.
Waar?Niet
waar?
Verhaal 2:
Sommige bronnen vertellen het verhaal van El Hierro, dat
het kleinste is van de Canarische eilandengroep en helemaal vulkaan is. Van dat
eiland zou, lang geleden, de helft zijn afgevallen door een aardbeving
(mogelijk veroorzaakt door een vulkaanuitbarsting), in de Atlantische Oceaan.
De plons veroorzaakte een golfje. Dat golfje rolde verder door het zeewater en
werd groter naarmate het water dieper werd. Uiteindelijk spoelde het golfje,
dat inmiddels een gigantische tsunami was, aan in Amerika, Florida.
Erwas eens een meisje. Ze had goudblonde lokken, zo fijn als gesponnen
goud. Haar ogen waren hemelsblauw en dieper dan de diepste zee. Haar naam
luidde Emilia. Maar ze woonde niet in het paleis dat haar schoonheid verdiende,
maar in een oud bouwvallig huisje met maar 2 slaapkamers, net buiten de stad.
Elke dag verliep hetzelfde: ze stond op, ontbeet nauwelijks en vertrok naar de
stad, om schoenen te poetsen, voor 2 euro per paar. Omdat bijna niemand
tegenwoordig nog zijn schoenen liet poetsen verdiende ze ook niet veel. Met het
weinige geld dan ze dan verdiende kon ze meestal een broodje kopen, dat meestal
droog was, want ze had geen goede bakker. Ze had er al eens aan gedacht autos
te poetsen, maar daar had ze ander materiaal voor nodig en daar had ze geen
geld voor. Op een dag, toen ze klanten zocht, of toch probeerde, zag ze een
briefje van 10 euro, zomaar op de grond. Nonchalant bukte ze zich en raapte ze
het op. Het was gescheurd en modderig, maar nog steeds duidelijk leesbaar. Snel
stak ze het in haar zak. Ineens werd ze achterdochtig: ze was bang dat iemand
zou proberen om hààr geld te stelen. Haastig rende ze naar huis, vluchtig in
het rond kijkend. Eenmaal thuis voelde ze zich veilg en sprong ze op haar oude
versleten matras, die spontaan een beetje kraakte, en staarde ze naar het
briefje. Ze droomde weg. Met deze 10 euro kon ze alles doen wat ze wilde.
Aan de andere kant van de stad, op hetzelfde
moment, zaten, in een majestueus gebouw, een jongen en een meisje aan een
lange, eikenhouten tafel. Ze waren niet zomaar een jongen en een meisje, nee,
ze waren, behalve broer en zus, ook afstammelingen van hun
bet-bet-bet-over-achter-overgrootvader, die op zijn beurt kwam uit een rijke
familie tovenaars. Ze waren dus met andere woorden tovenaars, of magiërs. Het
meisje, de heks, Carma, had in de stad een meisje gezien dat schoenen poetste
en was meteen stikjaloers geworden op fijne blonde haren. Toen het meisje had
opgekeken en Carma haar diepe blauwe ogen had gezien, was ze meteen naar haar
broer, Sulio, gerent. Daarom zaten ze dus elk aan een hoofd van de tafel strak
voor zich uit te staren en zachtjes spreuken te prevelen. Carma en Sulio konden
zich zo hard concentreren als ze wilden, het stugge, zwarte haar van Carma werd
niet fijn en blond. Toen Sulio het opgaf werd het Carma te veel. Ze schreeuwde
en tierde tot haar stem schor was. Haar broer die haar tierade had aanhoord zei
kalm:Sorry, ik kan het gewoon niet.
Mij best, siste Carma in haar broers oor,
ik vind wel een andere manier!
Met grote passen liep ze naar de deur. Met
haar hand op de klink snauwde ze nog:En ik heb jou niet nodig! Sulio wist dat
zijn zus opvliegend kon zijn, maar zo had hij haar nog nooit gezien.
Wacht je veel te veel?
Op de bus, op je ouders, op de bel?
Weet je nooit wat te doen als je wacht? Hier zijn nutteloze, handige en korte tipsvoor als je wacht.
Wacht dus niet langer en lees ze!!!
1.Als op
voorhand weet dat je moet wachten, stap dan traag naar jedoel.
2.Laat
je snel afleiden.
3.Doe 1
ding tegelijk: eet geen koekje terwijl je stapt, maar wandel eerst en eet
daarna.
4.Verander
veel van gedacht. Wandel 1 kant op, blijf staan, ga de andere kant uit en
bedenk je.
5.Zorg
dat je altijd iets om handen hebt.
6.Als
je over iets moet nadenken, sta stil en rek tijd.
7.
Denk voorje doet!
Natuurlijk zijn de tips enkel als je ze echt
nodig hebt. Wij zijn niet aansprakelijk als je te laat komt door deze tips.
Veel geluk J.
mensen spreken vaak over koetjes en kalfjes. maar niet letterlijk over KOETJES en KALFJES. moesten ze dat wel doen zou een dagelijks gesprek bij bvb de slager er zo uit zien: klant: 1kilo rundergehakt. slager: nog iets? klant: ja, euh, 2 lapjes kalfvlees slager: ahahahaha klant: wat? slager: die waren nog familie. dan zouden ze letterlijk over koetjes en kalfjes spreken. wat ze er bij ons WEL mee bedoelen is bvb praten over het weer. want mensen praten (of klagen) graag over dingen waar ze niets aan kunnen doen. dingen waar ze niets aan kunnen doen zodat er niets zou veranderen. mensen kunnen soms raar zijn...
Zo beginnen verhalen. Maar waarom? Sinds wanneer of nog belangrijker: sinds wie? Dit geeft een kleine blik op het verleden, het heden en de toekomst van het Er was eens.
De eerste persoon die volgens ons de eerste keer Er was eens gebruikte was waarschijnlijk ook de eerste sprookjesschrijver. Voor zover de informatiebron die ik heb reikt, zijn dit de Gebroeders Grimm. Maar zijn zij ook werkelijk de uitvinders het Er was eens? Dat was niet, maar is en dat blijft voorlopig een mysterie. En hoe zit het met vandaag de dag? Vandaag doet de gemiddelde schrijver er alles aan om het klassieke maar toch wat melige Er was eens te vermijden. Welk effect heeft dit op de nieuwste sprookjes? En de toekomst? Dankzij (of ondanks) de komst van Op een dag, Lang geleden en In een land hier ver vandaan werd het Er was eens al flink onderuit gehaald. De komst van nog meer mogelijkheden zette de deur wagenwijd open voor schrijvers die origineel willen zijn. de verdere toekomst ziet er slecht uit. Volgens zeer een zeer goed getraind en uitermate slim onderzoeksteam (eheum, ikzelf) wordt het Er was eens met uitsterven bedreigd. Het enige wat we nu kunnen doen is hopen op een spectaculaire come-back van de oude, maar tijdloze Er was eens.
Alles kan zomaar uit de lucht vallen. Dat werd beslist. Dat is gewoon zo. Wie dat heeft beslist weet niemand. Niemand was er bij. Je kunt niet overal zijn en zeker niet op hetzelfde tijdstip. En nu heb ik geen inspiratie meer. Ik heb ook niets anders te doen en ik moet iets doen dus schrijf ik. Dit is dus of meer tijdverdrijf. Dus dit moet je echt niet lezen want het is saai en staat vol onzinnige nonsens. Nu laat ik het bijna leuk klinken, geloof me, dat is het niet. Dus als je niet dood wil gaan van verveling, lees dan niet verder. Moest dit gebeuren dan heb je er zelf voor gekozen, het is dus lezen op eigen risico. Ik heb je gewaarschuwd en een verwittigd mens is er 2 waard. Ik weet niet of dat echt zo is, want het is alleen zo als je de waarschuwing gebruikt. Ik ben nu aan het schrijven en zit heel comfortabel. Maar het is wel doodsaai als je niets te schrijven hebt. Ik zeg ook de hele tijd hetzelfde. Hier is een idee: ik schrijf over nul. Nul is een raar woord. En het lijkt op een o. kijk maar: o0. Het is ook een uitvergroot punt (doorverwijzing naar mijn filosofie) dat is zo ongeveer alles wat er te zeggen valt over nul. Ik zei toch dat het saai was! Moest ge maar niet verder lezen. Maar nu is het te laat want uw ogen zitten vastgekleefd aan de tekst en ondanks het feit dat dit ongelooflijk saai is moet ge verder lezen want je wilt weten hoe het eindigd. Zoals ik al schreef: op eigen risico maar je bent te eigenwijs en leest toch verder. Dat is niet erg want dat zou ik ook doen. Dat is zowat alles. Ik wist dat je verder zou lezen!
Ik ben er trouwens achter gekomen wie heeft beslist dat alles uit de lucht kan vallen: de zwaartekracht. Dat houd ons ook op de grond en zorgt dat we ons hooft niet verliezen of dat het in de wolken zweeft. Fantastisch spul, echt waar.
Plots was daar een MONSTER. Meer een MON dan een STER, want zo sierlijk was hij niet echt. En hij zou het vreselijk doen op de Rode Loper. Hij haat namelijk flitsen. Hoe ik dat weet? Daarmee heb ik hem boos gekregen en nu stormt hij als een MONSTER mijn kamer binnen. Nee, ik heb het niet over een zevenkoppige draak die vuur spuwt en als je een kop afhakt er twee in de plaats komen. Ik wou dat ik het daarover had, want waar ik het er nu over heb is veel erger: het is haha, nu vertel ik je nooit waar ik het over heb! Ok, ik zeg het: niets. Het alles opslorpende, onbekende, monsterlijke, doorzichtige, prachtige, nietsvermoedende maar alles wetende, toekomstvoorspellende, onbegrijpelijke, tot verhalen inspirerende, interessante, ruimtelijke, grootse, vreselijke niets. Het kwam dus niet echt op me af, maar het leek zo. Alles wat op zijn weg kwam verdween. Als op commando: ik dook naar een stoel, maar net toen ik hem vast had verdween hij. In het niets. Letterlijk. Natuurlijk zou ik (wie niet) een foto trekken van dit natuurfenomeen. Op sen minst proberen dan. Want een foto trekken van niets is moeilijker dan het lijkt. En het lijkt heel moeilijk dus kun je je al voorstellen hoe het werkelijk gaat. Ik ga je nu even niet vervelen met details, maar als ik jou was zou ik het niet proberen. Als je ooit eens niets tegenkomt, of zijn broer niemand, laat ze dan gewoon met rust en neem VOORAL GEEN fotos (zeker niet met een flits), want ze zijn goed in achtervolgen en je raakt ze niet gemakkelijk kwijt. Vooral omdat je niet goed weet of je ze nu werkelijk ziet of niet.
als iemand me vraagt: "weet jij waar (één of andere naam) is" en als ik dat niet weet dan heb ik het perfecte antwoord: "ergens op de wereld" als diezelfde vraag me gesteld wordt- een dag of een week of zo later- dan antwoord ik hetzelfde. na zo een paar keer gaan ze vragen waarom ik steeds hetzelfde antwoordt.want 'ergens op de wereld' is toch zo net iets vager dan 'in de klas' .dan zeggen ze: " waarom zeg je 'ergens op de wereld' en niet ergens in België?" waarop ik dan zeg: "wie weet dat het geen spion is op een geheime missie of zoiets?" en wat ik dan terug krijg is:"ik zag 'm daarnet nog naar binnen gaan, hoe kan die dan ergens anders zijn?"( met daarachter de gedachte ' haha daar kan ze niet tegen op!') mijn hoofd daarin tegen slaat op hol en uit mijn mond flapt het meest zinnige, namelijk: " wie zegt dat er in het gebouw niet een op andere geheime gang zit, waar de grond ineen klapt en het deel mobiel blijkt te zijn en vliegt als een raket naar Frankrijk of, laat ons zeggen, de andere kant van de wereld. dan kan ik toch moeilijk zeggen dat ie in België zit." en als dit het meest zinnige is kun je je al voorstellen wat er nog zoal in zit behalve ik moet mijn latijn nog studeren of waar zitten mijn sleutels, ik weet zeker dat ik ze hierin heb gestoken ...( ik vind ze dan wel weer) en de reactie van de persoon naast me is verschilled: sommige gaan mee in mijn verhaal en anderen denken dat ik gek wordt en lopen gewoon weg. er zijn er ook die beginnen te lachen. logisch. zou ik ook doen. wel, dit is dus de theorie van de 'super secret spy'. blij dat ik niet langer de enige ben die dit kent.
