Er  was eens een meisje. Ze had goudblonde lokken, zo fijn als gesponnen goud. Haar ogen waren hemelsblauw en dieper dan de diepste zee. Haar naam luidde Emilia. Maar ze woonde niet in het paleis dat haar schoonheid verdiende, maar in een oud bouwvallig huisje met maar 2 slaapkamers, net buiten de stad. Elke dag verliep hetzelfde: ze stond op, ontbeet nauwelijks en vertrok naar de stad, om schoenen te poetsen, voor 2 euro per paar. Omdat bijna niemand tegenwoordig nog zijn schoenen liet poetsen verdiende ze ook niet veel. Met het weinige geld dan ze dan verdiende kon ze meestal een broodje kopen, dat meestal droog was, want ze had geen goede bakker. Ze had er al eens aan gedacht auto’s te poetsen, maar daar had ze ander materiaal voor nodig en daar had ze geen geld voor. Op een dag, toen ze klanten zocht, of toch probeerde, zag ze een briefje van 10 euro, zomaar op de grond. Nonchalant bukte ze zich en raapte ze het op. Het was gescheurd en modderig, maar nog steeds duidelijk leesbaar. Snel stak ze het in haar zak. Ineens werd ze achterdochtig: ze was bang dat iemand zou proberen om hààr geld te stelen. Haastig rende ze naar huis, vluchtig in het rond kijkend. Eenmaal thuis voelde ze zich veilg en sprong ze op haar oude versleten matras, die spontaan een beetje kraakte, en staarde ze naar het briefje. Ze droomde weg. Met deze 10 euro kon ze alles doen wat ze wilde.

Aan de andere kant van de stad, op hetzelfde moment, zaten, in een majestueus gebouw, een jongen en een meisje aan een lange, eikenhouten tafel. Ze waren niet zomaar een jongen en een meisje, nee, ze waren, behalve broer en zus, ook afstammelingen van hun bet-bet-bet-over-achter-overgrootvader, die op zijn beurt kwam uit een rijke familie tovenaars. Ze waren dus met andere woorden tovenaars, of magiërs. Het meisje, de heks, Carma, had in de stad een meisje gezien dat schoenen poetste en was meteen stikjaloers geworden op fijne blonde haren. Toen het meisje had opgekeken en Carma haar diepe blauwe ogen had gezien, was ze meteen naar haar broer, Sulio, gerent. Daarom zaten ze dus elk aan een hoofd van de tafel strak voor zich uit te staren en zachtjes spreuken te prevelen. Carma en Sulio konden zich zo hard concentreren als ze wilden, het stugge, zwarte haar van Carma werd niet fijn en blond. Toen Sulio het opgaf werd het Carma te veel. Ze schreeuwde en tierde tot haar stem schor was. Haar broer die haar tierade had aanhoord zei kalm:”Sorry, ik kan het gewoon niet.”

“Mij best”, siste Carma in haar broers oor”, ik vind wel een andere manier!”

Met grote passen liep ze naar de deur. Met haar hand op de klink snauwde ze nog:”En ik heb jou niet nodig!” Sulio wist dat zijn zus opvliegend kon zijn, maar zo had hij haar nog nooit gezien.  

11-02-2012 om 00:00 geschreven door I.T.  

10-02-2012 om 00:00 geschreven door I.T.